Anatole Dauman

Level Five

Frankrijk 1997. Experimenteel van Chris Marker. Met o.a. Catherine Beikhodja, Nagisa Ôshima, Kenji Tokitsu, Ju'nishi Ushiyama en Shigeaki Kinjo.

Der Himmel über Berlin

Duitsland​/​​Frankrijk 1987. Fantasy van Wim Wenders. Met o.a. Bruno Ganz, Solveig Dommartin, Otto Sander, Curt Bois en Peter Falk.

Twee engelen observeren sinds het begin der tijden hoe de schepping zich ontvouwt. De standplaats van Damiel (Ganz) en Cassiel (Sander) is Berlijn, ze luisteren daar onopgemerkt naar de gedachten van de inwoners. Op een dag besluit Damiel dat observeren niet langer genoeg is, hij wil, als sterfelijk wezen, deelnemen aan het leven. Met schitterende beelden van Berlijn, voor de val van De Muur, vertelt Wenders (Der Amerikanische Freund, Paris, Texas) een prachtig, filosofisch verhaal vol melancholie en vervreemding. Peter Handke schreef mee aan het script. Wenders kreeg de regieprijs in Cannes.

Paris, Texas

Verenigd Koninkrijk​/​​Duitsland​/​​Frankrijk 1984. Drama van Wim Wenders. Met o.a. Harry Dean Stanton, Nastassja Kinski, Dean Stockwell, Hunter Carson en Aurore Clément.

Schitterend gespeelde en gefilmde roadmovie waarin Travis (fantastische rol van Stanton) na vier jaar afwezigheid uit de woestijn terugkeert en zijn zoontje opspoort om samen met hem op zoek te gaan naar zijn vrouw (Kinski). Regisseur Wenders: 'We zijn gewoon op weg gegaan en hebben gekeken - zoals Travis, die begint te lopen, net zolang tot hij iemand tegenkomt. Gewoon gekeken en niet gezocht naar reeds bekende filmbeelden.' De beelden die door Robby Müller werden gevonden zjn prachtig en worden ijzersterk ondersteund door een soundtrack van Ry Cooder. Wenders kreeg onder andere een BAFTA en een Gouden Palm voor z'n film.

Die Blechtrommel

Duitsland​/​​Frankrijk​/​​Polen​/​​Joegoslavië 1979. Oorlogsfilm van Volker Schlöndorff. Met o.a. David Bennent, Mario Adorf, Angela Winkler, Katharina Thalbach en Daniel Olbrychski.

Een barok, allegorisch verhaal over Oskar, de recalcitrante zoon van een Duits gezin in Danzig, die op zijn derde - in reactie op het opkomend nationaal-socialisme - besluit niet meer te groeien. Bij onraad slaat hij op zijn blikken trommel en slaakt een ruitenbrekende gil. Goed spel, vooral de twaalfjarige Bennent maakt diepe indruk als Oskar. Destijds de duurste film ooit in Duitsland gemaakt. Regisseur Schlöndorff (Die verlorene Ehre der Katharina Blum) won met zijn ijzersterke Günter Grass-verfilming onder andere een Gouden Palm en de Oscar voor beste buitenlandse film.

Ai no borei

Japan​/​​Frankrijk 1978. Drama van Nagisa Ôshima. Met o.a. Kazuko Yoshiyuki, Tatsuya Fuji, Takahiro Tamura en Takuzo Kawatani.

Ook bekend als L'empire de la passion, In the Realm of Passion, Phantom Love en nog een hele reeks namen. Nagisa borduurt voort op de stijl en thematiek van zijn omstreden Ai no corrida/In the Realm of the Senses uit 1976, over een sadomasochistische relatie, inclusief expliciete seksscènes. Ditmaal staat een verhouding tussen een getrouwde vrouw en haar jongere minnaar centraal. Wanneer zij haar echtgenoot vermoorden, keert deze terug als geest om hen te confronteren. Ai no borei toont aan dat Japanse spookfilms als Ringu en Ju-on in een traditie staan. Nagisa Oshima won in 1978 de regieprijs in Cannes.

In the Realm of the Senses

Japan​/​​Frankrijk 1976. Drama van Nagisa Ôshima. Met o.a. Tatsuya Fuji, Eiko Matsuda, Aoi Nakajima en Meika Seri.

Ai no korîda / L'empire des sens verbeeldt het waargebeurde verhaal van Sada (gespeeld door Matsuda), een dienster en voormalige prostituee die seksueel geobsedeerd raakte door haar baas Kichizo (Fuji). In mei 1936 werd zij gearresteerd met zijn genitaliën in haar handtas. Naar verluidt 'straalde ze van geluk'. Regisseur Oshima balanceerde op de rand van kunst en pornografie en moest vanwege de expliciete seksscènes uitwijken naar Frankrijk om de film te monteren en vertonen. Nog steeds is de film baanbrekend vanwege het subliem geacteerde, onconventionele rollenspel. Internationaal uitgebracht als In the Realm of the Senses.

La bête

Frankrijk 1975. Mysterie van Walerian Borowczyk. Met o.a. Sirpa Lane, Lisbeth Hummel, Robert Capia, Pierre Benedetti en Guy Tréjean.

Sinds de aanranding van een jonge aristocrate door een monsterachtig beest rust er een vloek op de stamhouders van de familie. Niettemin moet de huidige erfgenaam om financiële redenen trouwen met een rijke Amerikaanse wier komst op het kasteel tot bloedige conflicten leidt, om het geheim te bewaren. Het meisje dat het portret van haar stammoeder heeft gezien, droomt van haar en hoe ze het beest van genot tot stervens toe heeft uitgeput. De volgende ochtend wordt haar verloofde dood aangetroffen en blijkt hij bij het aantrekken van het doodskleed het onderlichaam van een beest te hebben. Het verhaal van 'het beest' was door de lengte een overgeschoten episode van CONTES IMMORAUX, waar een nieuwe raamvertelling omheen werd gefilmd. Stijlvolle aankleding en suggestieve scènes, maar het fotografisch celebreren van naakte vrouwenlichamen wordt eentonig. De scènes rond het monster met een geslachtsdeel als een fietspomp zijn vooral potsierlijk. Het scenario is van de regisseur. Het camerawerk is van Bernard Daillencourt en Marcel Grignon.

La planète sauvage

Tsjechoslowakije​/​​Frankrijk 1973. Animatie van René Laloux. Met o.a. Barry Bostwick, Jennifer Drake en Eric Baugin.

Animatie van René Laloux. In een verre toekomst houdt een hoogontwikkeld buitenaards ras, de Draag, op hun planeet mensen als huisdieren en noemt hen Oms. Het Om-kind Terr groeit op met het Draag-meisje Tiva en zal een beslissende rol spelen in de verhouding tussen de twee rassen. Fantastische, hyperoriginele sf-animatie naar Oms en série van Stefan Wul stroomt over van wonderwezens en surrealiteiten, inbreng van co-scenarist Roland Topor. Prachtig, schilderachtig tekenwerk. Fabelachtige psych-soundtrack van Alain Goraguer. Met stripauteurs Moebius en Caza maakte Laloux (1929-2004) later respectievelijk Les maîtres du temps en Gandahar. Grand Prix, Cannes 1973.

Masculin-féminin

Zweden​/​​Frankrijk 1965. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Chantal Goya, Marlène Jobert, Brigitte Bardot en Françoise Hardy.

'Een film van Jean-Luc Godard die verschillende feiten nauwkeurig beschrijft, betreffende jeugdigheid en sekse, in het Frankrijk van nu.' Zo luidde de advertentie voor Godards film over het Parijs van 1966. Godard liet een uitgetikt draaiboek achterwege en volstond met wat notities en een handjevol gedreven acteurs. Zoals Jean-Pierre Léaud als Paul, de 21-jarige idealist, geflankeerd door zijn geliefde Madeleine (Chantal Goya). Samen met een huisgenoot ontmoet het trio allerhande personages in opmerkelijke omstandigheden. Al doende schetst Godard een gracieus en complex beeld van zijn toen.

Muriel ou Le temps d'un retour

Frankrijk​/​​Italië 1963. Drama van Alain Resnais. Met o.a. Delphine Seyrig, Jean-Pierre Kérien, Jean-Baptiste Thierrée, Nita Klein en Jean Champion.

Bij Hélène, een eenzame, in Boulogne-sur-Mer wonende antiquair, en haar inwonende stiefzoon, getraumatiseerde Algerije-veteraan Bernard, spoken permanent de herinneringen. Zoals ook Resnais' L'année dernière à Marienbad maakt Muriel de kijker tot speelbal van zijn eigen onbewuste wil om op een complex narratief vol tijdsmanipulaties en zwervende geesten vat te krijgen. In Jean Cayrols scenario, een soort cine-equivalent van de nouveau roman, is het verleden alomtegenwoordig. Daarin dolen de hoofdpersonages rond zonder ooit de uitgang naar hun heden te vinden. Coppa Volpi Beste Actrice voor Seyrig tijdens de Venetiaanse Mostra 1963.

La jetée

Frankrijk 1962. Korte film van Chris Marker. Met o.a. Hélène Chatelain, Davos Hanich, Jacques Ledoux, André Heinrich en Jacques Branchu.

Een (intellectuele) SF-fotoroman, aldus de maker. Heel wat meer dan dat! Na WO III en met behulp van een wetenschappelijk experiment, probeert een overlevende te communiceren met het verleden, via de afbeelding van een jonge vrouw op de startbaan van Orly. Een experiment met ruimte en tijd, de kracht (of de nietigheid) van het geheugen, het onvermogen tot communiceren, de vergankelijkheid en de almacht van het noodlot. Het loopt op een mislukking uit en de man beleeft een tweede dood, onder de ogen van een bezorgde wetenschapper. Een enkel ogenblik komt de onbeweegelijke afbeelding tot leven. Ontroerend en tragisch, in een decor waarin geen leven thuishoort, dankzij de betoverende beelden van Jean Chiabaut.

Paris la Belle

Frankrijk 1959. Documentaire van Pierre Prévert.

Een oude man woont met zijn kleindochtertjes in een rustige afgelegen bergstreek. De postbode brengt hem een pakje uit Parijs en hij begint te praten en te mijmeren over de lichtstad, vroeger en nu. Een korte film die de sfeer weergeeft van het gezellige Parijs van eind jaren 1920 en deze vergelijkt met het drukke, zakelijke Parijs van dertig jaar later. De film is samengesteld uit fragmenten van een film die Pierre Pr[KA1]evert, samen met Marcel Duhamel, in 1928 draaide (in zwart-wit) over Parijs, oversneden met kleurenopnamen uit 1959. Zelden werd de Franse hoofdstad zo mooi, poëtisch en sfeervol voorgesteld als in deze artistiek volmaakte documentaire met sublieme montagevondsten die de diverse overgangen tussen heden en verleden tot een geheel in elkaar doen vloeien. De montage was trouwens in handen van Henri Colpi, die later zelf een opmerkelijke cineast zou worden. Pierre Prévert schreef het scenario. De prozaïsche tekst is van de hand van zijn broer Jacques en wordt ingesproken door Arletty. De zwart-wit opnamen uit 1928 zijn van J. Crognon, Man Ray en Jacques-André Boillard, de kleurenopnamen uit 1959 van Sacha Vierney. Bekroond op het Festival van Cannes in 1960.

Hiroshima, mon amour

Japan​/​​Frankrijk 1959. Drama van Alain Resnais. Met o.a. Emmanuelle Riva, Eiji Okada, Bernard Fresson, Stella Dassas en Pierre Barbaud.

Een Franse actrice - voor filmopnamen in Hiroshima - wordt verliefd op een Japanse architect wat herinneringen aan haar eerste liefde (voor een Duitse soldaat, tijdens de oorlog) oproept. Deze eerste - door Marguerite Duras geschreven - speelfilm van Resnais maakt in het bewustzijn het heden en het oorlogsverleden één in elkaar overlopend geheel zonder conventioneel gebruikte flash-backs. Deze mijlpaal in de filmvernieuwing verliest niets van zijn oorspronkelijke werking.