Woo
1998 | Romantiek, Komedie
Verenigde Staten 1998. Romantiek van Daisy von Scherler Mayer. Met o.a. Jada Pinkett Smith, Tommy Davidson, Duane Martin, Michael Ralph en Darrel M. Heath.
De grillige Woo (Smith) heeft het gehad met vriendjes. Om een of andere reden liepen haar relaties stuk. Haar huisgenoten (haar nichtjes) willen haar kwijt omdat ze steeds hinderlijk aanwezig is. Daarom arrangeren ze een ontmoeting met een astroloog die haar voorspelt dat ze de man van haar leven gaat ontmoeten. Anderzijds hebben ze Tim (Davidson) opgetrommeld, een stijve hark met een onbelangrijk baantje bij de rechtbank als haar blind date. Deze twee jongelui konden niet m[KA1]e[KA1]er van elkaar verschillen, maar aan het einde van de veelbewogen avond, vallen ze elkaar toch in de armen. Voor een formulefilm klinkt dit nog redelijk aannemelijk, maar hoed je voor het volgende, tenzij je het leuk vindt. Op het moment dat ze elkaar ontmoeten, beschuldigt Woo Tim dat hij maar in [KA1]e[KA1]en ding ge[KA3]interesseerd is; dan daagt ze hem uit en verleidt ze hem; als hij dan wat wil, scheldt ze hem de huid vol. Of: ze zitten in een Italiaans restaurant; Woo laat merken dat ze Italiaans spreekt, maar begint midden in de bestelling naar iemand te roepen die ze op straat ziet en kent; vervolgens klaagt ze over de plaats, waar ze zitten en trekt per ongeluk aan een koord waardoor het hele restaurant in de fik vliegt. Wat later is Tims gloednieuwe auto gestolen en Woo vindt het reuze leuk. De reeks van onleuke grappen zijn soms discriminerend (homo- en vrouwvijandig - geloof ons). Wie bij deze meent dat deze film niks is heeft absoluut gelijk. Hoofdrol Smith is enerzijds door regisseuse Von Scherler Mayer op het verkeerde been gezet en in de verkeerde richting geduwd, maar anderzijds is het zo dat zij te weinig talent heeft om de film echt te dragen en de kijker te boeien. Davidson die een ondankbare rol werd gegeven, krijgt niet de gelegenheid om er iets van te maken, maar zijn spel is een stuk beter dan dat van Smith. Het scenario is van David C. Johnson. Hij speelde niet alleen flink leentjebuur bij de succesfilms AFTER HOURS van Martin Scorcese uit 1985 en BANANAS van Woody Allen uit 1971, maar ook bij de weinig geslaagde film BLIND DATE van Blake Edwards uit 1987. Johnson is er er echter niet in geslaagd om al het goede te pikken en voor zwarten een soort kopie te maken, die in de roos schiet. Het is hem gelukt om een drie kwartier durende sitcom met materiaal voor een half uur te vullen en hij verklaart nooit waarom Woo zo heet. Het camerawerk is van Jean Lépine die Toronto liet doorgaan voor New York.
