Catherine Ferran

Martha... Martha

Frankrijk 2001. Drama van Sandrine Veysset. Met o.a. Valérie Donzelli, Yann Goven, Lucie Régnier, Lydia Andrei en Séverine Vincent.

Attends-moi

Frankrijk​/​​Portugal 1996. Drama van François Luciani. Met o.a. Maria de Medeiros, Alain Bashung, Christophe Odent, Florence Viala en Catherine Ferran.

Anna Oz

Italië​/​​Zwitserland​/​​Frankrijk 1996. Horror van Eric Rochant. Met o.a. Charlotte Gainsbourg, Emmanuelle Devos, Grégori Derangère, Sami Bouajila en Jean-Michel Fête.

Anna is een vrouw die in Parijs woont, maar droomt dat ze een jonge vrouw in Venetië is. Wanneer ze door de politie wordt opgehaald om te getuigen voor een misdaad die ze heeft gezien, begint haar leven in elkaar te storten. Ze kan zich namelijk niets meer herinneren van deze gebeurtenis. Zal haar alter-ego, de vrouw in Venetië, er iets mee te maken hebben?

Petits arrangements avec les morts

Frankrijk 1994. Drama van Pascale Ferran. Met o.a. Didier Sandre, Catherine Ferran, Charles Berling, Sabrina Leurquin en Guillaume Charras.

Drieluik die verhalen aan elkaar verbindt op een strand in Bretagne. Kaleidoscopische film waarvan de bonte puzzelstukjes geleidelijk aan één geheel vormen. Literair scenario en bijbehorend, competent spel van de hoofdrollen. Prachtig camerawerk dat op het filmfestival van Cannes bekroond werd met de gouden camera. Film voor fijnproevers met engelengeduld.

Julie Lescaut : Tableau noir

Duitsland​/​​Frankrijk​/​​Zwitserland 1994. Misdaad van Josée Dayan. Met o.a. Véronique Genest, Jérôme Anger, Mouss Diouf, Alexis Desseaux en François Marthouret.

Er ontstaat de nodige beroering op de middelbare school in Clairi[KA2]eres als het levenloze lichaam gevonden wordt van een jongen uit de hoogste klas. Het slachtoffer was erg populair, want hij organiseerde regelmatig feesten en leek een onafhankelijke figuur. De leraren beoordeelden hem positief, al was hij lang niet altijd even serieus. Julie Lescaut (Genest) komt erbij en zij concludeert snel dat het om moord gaat. Naar het motief tast men nog heel even in het duister. Julie zit nu tussen de scholieren, waarvan de meesten nog nat achter de oren zijn. Ze ontmoet bij die adolescenten de nodige vijandigheid. Ze zwijgen ook nog, terwijl het toch om moord gaat. Sommige leraren zijn neerslachtig, want er blijkt toch heel wat gewelddadigheid te zijn. De directrice laat anonieme brieven zien die zij heeft ontvangen. Voorspelbare, maar degelijk gemaakte politiefilm, die echter geheel volgens een standaardformule in elkaar zit. Eric Kristy, Alexis Lecaye en Joëlle Goron schreven het scenario, dat door Jean-Pierre Aliphat in beeld werd gezet.

Bouvard et Pècuchet

Frankrijk 1990. Komedie van Jean-Daniel Verhaeghe. Met o.a. Jean Carmet, Jean-Pierre Marielle, Pierre Étaix, Catherine Ferran en Yvan Dautun.

Naar een bewerking van het nergens bij in te delen werk van Gustave Flaubert door Jean-Claude Carrière. Het gaat hier om zowel een komedie als een satire terwijl het in feite een ontroerende speurtocht naar het Bewustzijn is. Geen eenvoudig verhaal dus, maar het is juist weergegeven - en niet onjuist zoals te vrezen viel - dankzij een intelligent scenario, een aandachtige regie en een rake typering van de karakters en de mentaliteit van destijds. Schitterend spel en opmerkelijke, speciaal voor de film gecomponeerde muziek. Verhaeghe hoort thuis bij die zeldzame groep van cineasten die met echt iets origineels en bizonders op televisie komen.

Allégra

Frankrijk 1990. Michel Wyn. Met o.a. Aniouta Florent, Rachild Remili, Francine Berger en Catherine Ferran.

Een bewerking van de roman van Françoise Mallet-Jorris, netjes en nauwgezet geregisseerd voor het tv-scherm. Wat betreft de stijl is de film echter minder geslaagd. De karakters, waaronder die van Allégra, lijken niet echt goed uitgewerkt. Misschien is dit te danken aan het betrekkelijke talent waar degene die haar vertolkt, Florent, blijk van geeft.

Un week-end à tuer

Frankrijk 1989. Thriller van Jean-Daniel Verhaeghe. Met o.a. Laure Duthilleul, Ferdinand Verhaeghe, Jean-Paul Roussillon en Catherine Ferran.

Uit de serie [KL]Le masque[KLE] van uitgeverij Librairie des Champs-Elys[KA1]ees. Weer zo`n dubbelzinnige titel waar Alexandre Terrel patent op heeft. Zijn akelig spannende roman speelt zich af tijdens het genoemde weekeinde, binnenshuis en voor de ogen van een negen-jarig jongetje. Klassiek thema: Antoine (Verhaeghe) gaat op een vrijdag na school naar zijn moeder, die twee vreemde `neven` aan hem voorstelt. In feite gaat het om twee radeloze voortvluchtige misdadigers, die hen in het huis van Antoines moeder gijzelen. Het verhaal loopt goed af voor de twee gijzelaars (maar hoe!) en heel slecht voor de twee gangsters. Als we hier nog aan toevoegen dat de mannen gewelddadig en gestoord zijn, weet u het wel. De regisseur stelt de zenuwen van de kijker op de proef, hoewel de film ook zijn trage momenten kent. Toch is het een pittige produktie. Een van de bandieten (Roussillon) doet denken aan de angstaanjagende Peter Lorre. Tamelijk

Les Boussardel: Les enfants gâtés

Frankrijk 1989. Romantiek van René Lucot. Met o.a. François Dalou, Gérard Jourde, Maïa Simon, Daniel Sarky en André Dusselier.

Tweede deel van het romantische epos [KL]Les Boussardel[KLE] van Philippe H[KA1]eriat (Prix Concourt 1939). Een schets van de zeden en gewoonten van een bourgeois-familie ten tijde van de Restauratie. Tamelijk gedateerd, maar een ouderwetse bekoorlijkheid is toch ook nog steeds aanwezig.

Les Boussardel: La bruyère au Cap

Frankrijk 1989. Romantiek van René Lucot. Met o.a. François Dalou, Arlette Gilbert, Maïa Simon, Catherine Ferran en Daniel Sarky.

Het eerste deel van een epos, dat een bewerking vormt van [KL]Les Boussardel[KLE], een roman van Philippe H[KA1]eriat (Prix Concourt 1939). Houdt tevens een romantische schets van de zeden en gewoonten van een bourgeois-familie ten tijde van de Restauratie in. Doet vrij verouderd aan.

Baxter!

Frankrijk 1988. Horror van Jérôme Boivin. Met o.a. Baxter, Lise Delamare, Jean Mercure, Jacques Spiesser en Catherine Ferran.

De `hoofdpersoon` in deze film is een zeer fotogenieke bull- terri[KA3]er, duidelijk niet afkomstig uit de kennel van Disney, want hij doodt mensen... , maar dat uit zelfbehoud. Hij krijgt te maken met diverse personen, (hij begint zijn carrière als geschenk van de bejaarde Delamarre, die hij van de trap laat vallen, en komt dan in handen van de overburen, die hij al beloerde, het jonge stel Rialet en Leurquin) de één nog onsympathieker dan de ander. Deze negatieve invalshoek is het zwakke punt van de film. Het kind dat de hond doodt, is buitengewoon weerzinwekkend als het die daad pleegt. De moraal van deze eigenaardige en zeer persoonlijke film is zonder twijfel: gehoorzaam nooit. Het debuut van Boivin.