Rodney Beddall

Sur place

Nederland 1996. Drama van Paul Ruven. Met o.a. Sharunas Bartas, Albert Blitz, Timon Moll, Yekaterina Golubeva en Rodney Beddall.

The Prodigal Son

Nederland 1995. Korte film van Chris W. Mitchell. Met o.a. M. Boon, Rodney Beddall, William Sutton en Roy Ward.

Ten Monologues from the Lives of the Serial Killers

Nederland 1994. Documentaire van Ian Kerkhof. Met o.a. Lorand Sarna, Kain, Rodney Beddall en Mark Bellamy.

Vaak verontrustende collage waarin tien fictieve seriemoordenaars aan het woord zijn, via gedramatiseerde sc[KA2]enes, pornofilmfragmenten, found-footage, etc. Elk van de genummerde `monologen` is in een andere stijl verfilmd: documentaire-achtig, als interview, rap, spelende kinderen met buiten beeld de lustmoordenaar die zijn aandrang beschrijft, grafische uitbeelding van verkrachting en geweld (in het negende deel). Lijkt dus te veel op een stijloefening, hoewel Kerkhof af en toe belangstelling toont voor de psyche van de seriemoordenaar en de fascinatie voor dit verschijnsel. Geraffineerd, met soms boeiend camerawerk van Joost van Gelder. Provocerend, gedreven, compromisloos.

Ten Monologues From The Lives Of Serial Killers

Nederland 1994. Documentaire van Ian Kerkhof (aka Aryan Kaganof). Met o.a. David Swatling, Lorand Sarna, Mark Bellamy, Rodney Beddall en Kain.

Ten monologues from the lives of the serial killers is een mengeling van fictie en documentaire. De film bestaat uit tien episoden, waarin gebruik gemaakt wordt van literaire teksten, rapteksten en fragmenten van interviews met seriemoordenaars. De film is een zoektocht naar de psyche van mensen die schijnbaar zonder motief en zonder doel moorden. Tegelijkertijd onderzoekt de film de fascinatie van de westerse wereld voor de serial killer. De verschillende episoden bevatten geacteerde stukken, foundfootage en pornografisch materiaal en soms een totaal gebrek aan beeld.Zo wordt de verheerlijking van seriemoordenaars zoals die is terug te vinden in rock- en rapmuziek verbeeld door een episode waarin een track van de Geto Boys is te horen. Het nummer gaat vier minuten lang vergezeld van een egaal, bloedrood scherm... De kijker zou wel eens geschokt kunnen achterblijven met de vraag: wat is realiteit en wat is verzonnen? Die verwarring is volgens Kerkhof typerend voor de toestand waarin de seriemoordenaar leeft. (Dagkrant Film Festival Rotterdam).