Daniel Isoppo

Un jeu d'enfants

Frankrijk 2001. Horror van Laurent Tuel. Met o.a. Karin Viard, Charles Berling, Ludivine Sagnier, Camille Vatel en Alexandre Bongibault.

Une femme d'extérieur

Frankrijk 2000. Komedie van Christophe Blanc. Met o.a. Serge Riaboukine, Sarah Haxaire, Richard Morgiève, Bernadette Lambert en Alain Borla.

Een 35-jarige verpleegster (Jaoui) uit een voorstad van Lyon wijst haar ontrouwe echtgenoot de deur, laat haar drie kinderen hun eigen boontjes doppen en begint aan een nieuw (nacht)leven. Het bestaan als nachtvlinder eist haar helemaal op, zelfs zodanig dat ze in het ziekenhuis, waar ze werkt een slaapkuur moet doen om weer op verhaal te komen. Actrice Jaoui, die naam maakte als scenarioschrijfster, speelt haar rol heel geloofwaardig, al blijft ze voor de kijker 'une femme d'extérieur' met wie het lastig meevoelen is. Lyon vormt een perfecte achtergrond voor het dromerige verhaal, geschreven door drie scenaristen onder wie debuterend regisseur Blanc zelf.

Plus qu'hier, moins que demain

Frankrijk 1999. Drama van Laurant Achard. Met o.a. Alexis Perret, Daniel Isoppo, Lily Boulogne, Pascal Cervo en Laetitia Legrix.

De familie die het onderwerp is van Laurent Achards film is tamelijk melodramatisch van aard: vader is een zuipschuit, moeder een sterke, vastberaden en krachtdadige tante. De rusteloze tienerdochter Françoise houdt van haar neefje Bernard - een goed excuus om bij haar ouders en haar broertje Julien te blijven, onderwijl dromend van een toekomst met meer muziek erin, een bestemming die past bij haar zestien jaren en haar tieneridolen. In het tuinhuisje woont een sexy Arabier die de klusjes in huis opknapt. Dan komt na lange afwezigheid de nogal opgefokte oudste dochter Sonia thuis, die alle details van de getroubleerde familiegeschiedenis komt oprakelen. Achard vertelt dit verhaal in een gecontroleerde visuele stijl die weliswaar lyrische momenten kent, maar over de hele linie houdt hij de melodramatische elementen van het verhaal binnen de perken door afstandelijk camerawerk, daarbij geholpen door de uitstekende vertolking van de 'off-beat' personages.

Plus qu'hier moins que demain

Frankrijk 1999. Drama van Laurent Achard. Met o.a. Martin Mihelich, Laëtitia Legrix, Mireille Roussel, Pascal Cervo en Lily Boulogne.

De familie die het onderwerp is van Laurent Achards film is tamelijk melodramatisch van aard: vader is een zuipschuit, moeder een sterke, vastberaden en krachtdadige tante. De rusteloze tienerdochter Françoise houdt van haar neefje Bernard - een goed excuus om bij haar ouders en haar broertje Julien te blijven, onderwijl dromend van een toekomst met meer muziek erin, een bestemming die past bij haar zestien jaren en haar tieneridolen. In het tuinhuisje woont een sexy Arabier die de klusjes in huis opknapt. Dan komt na lange afwezigheid de nogal opgefokte oudste dochter Sonia thuis, die alle details van de getroubleerde familiegeschiedenis komt oprakelen. Achard vertelt dit verhaal in een gecontroleerde visuele stijl die weliswaar lyrische momenten kent, maar over de hele linie houdt hij de melodramatische elementen van het verhaal binnen de perken door afstandelijk camerawerk, daarbij geholpen door de uitstekende vertolking van de 'off-beat' personages.

Les terres froides

Frankrijk 1999. Drama van Sébastien Lifshitz. Met o.a. Yasmine Belmadi, Bernard Verley, Sébastien Charles, Valérie Donzelli en Florence Giorgetti.

In opdracht van tv-zender Arte lieten enkele filmmakers zich inspireren door de politieke en maatschappelijk verschuivingen die Frankrijk de laatste twintig jaar hebben vormgegeven. In het verhaal van schrijver-regisseur Lifshitz (1968) - die een jaar eerder met Les corps ouverts zijn speelfilmdebuut had gemaakt en later internationaal succes zou hebben met Presque rien - komt de jonge Djamel (Belmadi) in een fabriek in Grenoble terecht. Daar komt hij al gauw in de problemen. (IdH/VPRO Gids)

Le temps retrouvé

Frankrijk​/​​Italië 1999. Drama van Raoul Ruiz. Met o.a. Catherine Deneuve, Marcello Mazzarella, John Malkovich, Pascal Greggory en Marie-France Pisier.

In opdracht van tv-zender Arte lieten enkele filmmakers zich inspireren door de politieke en maatschappelijk verschuivingen die Frankrijk de laatste twintig jaar hebben vormgegeven. In het verhaal van schrijver-regisseur Lifshitz (1968) - die een jaar eerder met Les corps ouverts zijn speelfilmdebuut had gemaakt en later internationaal succes zou hebben met Presque rien - komt de jonge Djamel (Belmadi) in een fabriek in Grenoble terecht. Daar komt hij al gauw in de problemen. (IdH/VPRO Gids)

Inséparables

Frankrijk​/​​Canada 1999. Drama van Michel Couvelard en Normand Bergeron. Met o.a. Catherine Frot, Jean-Pierre Darroussin, Fabienne Babe, Sami Bouajila en Hervé Pierre.

In opdracht van tv-zender Arte lieten enkele filmmakers zich inspireren door de politieke en maatschappelijk verschuivingen die Frankrijk de laatste twintig jaar hebben vormgegeven. In het verhaal van schrijver-regisseur Lifshitz (1968) - die een jaar eerder met Les corps ouverts zijn speelfilmdebuut had gemaakt en later internationaal succes zou hebben met Presque rien - komt de jonge Djamel (Belmadi) in een fabriek in Grenoble terecht. Daar komt hij al gauw in de problemen. (IdH/VPRO Gids)

De gré ou de force

Frankrijk 1998. Drama van Fabrice Cazeneuve. Met o.a. Julien Boisselier, Philippe Duclos, Laurent Arnal, Marie Desgranges en Philippe Faure.

In opdracht van tv-zender Arte lieten enkele filmmakers zich inspireren door de politieke en maatschappelijk verschuivingen die Frankrijk de laatste twintig jaar hebben vormgegeven. In het verhaal van schrijver-regisseur Lifshitz (1968) - die een jaar eerder met Les corps ouverts zijn speelfilmdebuut had gemaakt en later internationaal succes zou hebben met Presque rien - komt de jonge Djamel (Belmadi) in een fabriek in Grenoble terecht. Daar komt hij al gauw in de problemen. (IdH/VPRO Gids)

Le dernier été

Duitsland​/​​Frankrijk 1997. Drama van Claude Goretta. Met o.a. Jacques Villeret, Catherine Frot, Jean Davy, Hanns Zischler en Jean Dautremay.

In opdracht van tv-zender Arte lieten enkele filmmakers zich inspireren door de politieke en maatschappelijk verschuivingen die Frankrijk de laatste twintig jaar hebben vormgegeven. In het verhaal van schrijver-regisseur Lifshitz (1968) - die een jaar eerder met Les corps ouverts zijn speelfilmdebuut had gemaakt en later internationaal succes zou hebben met Presque rien - komt de jonge Djamel (Belmadi) in een fabriek in Grenoble terecht. Daar komt hij al gauw in de problemen. (IdH/VPRO Gids)

Vice vertu et vice versa

Frankrijk 1996. Komedie van Françoise Romand. Met o.a. Florence Thomassin, Anne Jacquemin, Marc Lavoine, Serge Dupire en Curtis Efoua Ela.

In opdracht van tv-zender Arte lieten enkele filmmakers zich inspireren door de politieke en maatschappelijk verschuivingen die Frankrijk de laatste twintig jaar hebben vormgegeven. In het verhaal van schrijver-regisseur Lifshitz (1968) - die een jaar eerder met Les corps ouverts zijn speelfilmdebuut had gemaakt en later internationaal succes zou hebben met Presque rien - komt de jonge Djamel (Belmadi) in een fabriek in Grenoble terecht. Daar komt hij al gauw in de problemen. (IdH/VPRO Gids)

Printemps, automne

Frankrijk 1995. Romantiek van Patrick Volson. Met o.a. Micheline Presle, Claude Piéplu, Sonja Codhant, Guillaume Canet en Agathe Chouchan.

De negentien-jarige Canet is bepaald geen sympathieke jongeman. Hij schaamt zich voor zijn ouders en heeft er een hekel aan met hen naar de camping te gaan. Hij wint een droomreis op een luxe-cruiser. Eindelijk een stapje dichterbij de jet-set waar hij zo van droomt. Minder leuk is dat hij gekoppeld wordt aan de opdringerige kassière Codhant. Voor de liefhebbers van lege, nietszeggende liefdesverhaaltjes, verteld met een lach en een traan, zal deze film ongetwijfeld een hoogtepunt zijn. Voor alle andere filmliefhebbers is het verveling geblazen. Zelfs veteranen als Presle en Pieplu zijn verloren in dit dunne scenario van David Pharao, dat heel luxueus in beeld gebracht werd door Jacques Boumendil. Formaat 16/9.