Alain Flick

Le nain rouge

Frankrijk​/​​België 1998. Komedie van Yvan Le Moine. Met o.a. Jean-Yves Thual, Anita Ekberg, Carlo Colombaioni, Dyna Gauzy en Michel Peyrelon.

Noces cruelles

Frankrijk 1996. Thriller van Bertrand Van Effenterre. Met o.a. Annie Girardot, Mathilde May, François-Régis Marchasson, Ann-Gisel Glass en Philippe Volter.

Les lendemains qui tuent

Frankrijk 1990. Drama van Daniel Duval. Met o.a. Daniel Duval, Fanny Bastien, Florence Thomassin, Roland Blanche en Albert Dray.

Getrouwe bewerking van de gelijknamige roman van Patrick Pesnot met als thema de zoektocht van een man naar het werkelijke verleden van zijn vader, die om het leven kwam tijdens de oorlog. De voorbeeldige regie is helaas slecht afgestemd op het verwarrende onderwerp, dat Duval wel bijzonder moet hebben aangesproken, want hij speelt tevens met veel overtuiging de hoofdrol.

J'ai comme une musique dans la tête

Frankrijk 1989. Drama van Philippe Monnier. Met o.a. Dany Carrel, Jean-Pierre Darras, Régis Porte, Alain Flick en Marie Collins.

De titel van de novelle van Alberto Moravia waaraan deze tv- film is ontleend, is kort maar veelzeggend: La follia. Het is het verhaal van een heel jonge vrouw die houdt van een getrouwde man die haar vader had kunnen zijn. Zij kan leven met deze geheime verbintenis totdat ze ontdekt dat haar echtgenoot haar bedriegt. Op dat moment verandert deze zedenstudie in een verhaal over de weg naar krankzinnigheid. De regisseur bezit zeker enig talent, maar zich wagen aan het werk van deze grote schrijver, die op meedogenloze wijze een samenleving in verval schetst, was een onbezonnen daad. De film is zeker zorgvuldig en met toewijding gemaakt, maar het houdt niet over. Subtiel en genuanceerd spel van Carrel, dat slechts loftuitingen verdient, maar het is niet slim om iemand die is geboren in 1936 een erg jonge vrouw te laten spelen. Dankzij haar is deze film in elk geval nog

Meurtre à domicile

België​/​​Frankrijk 1981. Komedie van Marc Lobet. Met o.a. Anny Duperey, Bernard Giraudeau, Daniel Emilfork, André Bernier en Roger Dutoit.

Steunend op de politieroman Hôtel Meublé van Thomas Owen, vertelt de cineast de lotgevallen van een aantal huurders die in een geheimzinnig statig Jugendstil-herenhuis wonen. Een van die bewoners is inspectrice bij de gerechtelijke politie en zij wordt belast met het onderzoek naar een in deze huurwoning gepleegde moord. Speelse en sarcastische dialogen, een knappe montage en een goede vertolking, met als resultaat een spannende en ontspannende film, die bovendien logisch van opbouw is en niet gespeend van zwarte humor. Scenario van Jean Van Hamme. Camerawerk van Ken Legargeant.

L' Amour trop fort

Frankrijk 1981. Komedie van Daniel Duval. Met o.a. Marie-Christine Barrault, Jean Carmet, Daniel Duval, Hubert Deschamps en Christian Delanger.

De vriendschap tussen een jonge regisseur en een oude, weinig succesvolle bijrolspeler wordt verstoord doordat de filmer op een antiquaire verliefd wordt, terwijl de door zijn vrouw verlaten acteur juist meer en meer zijn gezelschap zoekt. Deze kennelijk autobiografische film van acteur-regisseur Duval over vertraagde volwassenheid, met alle positieve en negatieve ervaringen van dien, vervangt een psychologische uitdieping door een pittoreske en quasi-poëtische aanpak, waardoor het simpele gegeven alleen weet te boeien door goed en innemend acteren, maar nooit méér dan oppervlakkige belangstelling wekt.

Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull

Duitsland 1981. Komedie van Bernhard Sinkel. Met o.a. John Moulder-Brown, Oliver Wehe, Klaus Schwarzkopf, Daphne Wagner en Franziska Walser.

Vrij onopvallende verfilming in vijf delen van de gelijknamige schelmenroman van Thomas Mann (1954) over het leven rond de eeuwwisseling van 1900 van een impressionistische genotsmens die zich voortdurend beweegt op het randje van het ongeoorloofde. De jonge titelpersonage (Wehe als tiener), die al vroeg beseft dat iedereen hem sympathiek vindt, heeft zijn eerste ervaringen op het liefdesgebied met het dienstmeisje Genoveva (Walser). Wanneer het bedrijf van zijn vader (Schwarzkopf), ook een genieter, op de fles gaat, pleegt die zelfmoord en voor het eerst wordt Felix geconfronteerd met de keiharde werkelijkheid van het leven. De volwassen Felix (nu Moulder-Brown) gaat in Frankfurt wonen, waar zijn moeder (Wagner) een pension heeft geopend. Hier geraakt hij in de ban van het hoertje Rosza (Pajanou), maar die stelt steeds hogere eisen en wil hem tot haar beschermer en gigolo maken. Zijn grootvader Schimmelpreester (Paryla) stelt hem voor in een chique hotel in Monte Carlo te gaan werken. Tijdens de douanecontrole laat hij het juwelenkistje van een medereizigster in zijn bagage verdwijnen. Met behulp van zijn kamergenoot Stanko (Zacher) maakt Felix de juwelen meteen te gelde, maar dan duikt de eigenaresse, Madame de Houfl[KA1]e (No[KA3]el), op. Ze lokt hem mee naar haar suite, en laat hem bekennen. Intussen promoveert Felix van liftboy tot ober. Bij de vrouwtjes blijft hij onthutsend populair. Zelf wordt hij verliefd op de trapezewerkster Zaza (Kolbin), maar op een avond leert hij de markies De Venosta (Pistoria) kennen, die hem voorstelt in zijn plaats een wereldreis te maken. Met het vertrek van Krull voor een wereldreis worden de galante avonturen afgebroken. Regisseur Sinkel, noch scenarioschrijver Alf Brustelin slaagden erin het fragmentarische van de roman van Mann te overbruggen. Het blijft bij een groot aantal min of meer geestig aan elkaar geknoopte avonturen over een knappe jongen die in de hoogste maatschappelijke kringen van die tijd weet door te dringen. Een jaar later werd deze miniserie gemonteerd tot een bioscoopfilm van 114 minuten (op de tv dan weer 127 minuten) en is het verhaal beperkt tot Krulls erotische escapades, die voornamelijk uit dialogen bestaan. De bioscoopfilm werd uitgebracht door CIC- Taurus. Het camerawerk is van Dietrich Lohmann.

Rendez-moi ma peau

Frankrijk 1980. Komedie van Patrick Schulmann. Met o.a. Erik Colin, Bee Michelin, Jean-Luc Bideau, Alain Flick en Myriam Mezières.

Een onbekwame heks laat een tv-reparateur en een jonge bourgeoise elkaars gedaante aannemen, waarbij ze alleen hun eigen stem mogen behouden. Zij kan zonder de hulp van een goeroe- achtige meestermagi[KA3]er de situatie niet herstellen. Deze sarcastische komedie heeft te veel doelwitten (die bovendien in verregaande overdrijving te gemakkelijk gekozen zijn) om tot een evenwichtig resultaat te komen. De gedaanteverwisseling is aanleiding voor een satire op rolpatronen en resulteert in onderling beter begrip, maar de charletannerie in allerlei vakgebieden en modieuze mystiek resulteren in kinderachtige flauwiteiten, die wèl in vlot tempo worden opgedist.

Le Pied!

Frankrijk 1975. Komedie van Pierre Unia. Met o.a. Yves Collignon, Michel Norman, Annie Friedman, Micheline Dax en Christian Alers.

Twee vrolijke broers helpen hun ouders door een zakenconcurrent het leven zuur te maken, maar houden nog ruime tijd over voor vrouwenjacht en het in de prak rijden van auto`s en motoren. Deze simpele (om niet te zeggen primitieve) low-budget komedie combineert vlot uitgevoerde plankgas-scènes met fragmentarische hard-porno, waarbij de opzet dat alles vooral leuk moet blijven, resulteert in een afmattende opgewektheid van de twee jonge acteurs, hoewel hun seks-partners er duidelijk anders over denken.