Jean-Claude Fleury

Voyance et manigance

Frankrijk 2001. Komedie van Eric Fourniols. Met o.a. Emmanuelle Béart, Dieudonné, Anémone, Zinedine Soualem en Serge Hazanavicius.

Épouse-moi

Frankrijk 2000. Komedie van Harriet Marin. Met o.a. Michèle Laroque, Vincent Perez, Miki Manojlovic, Arnaud Giovaninetti en Audrey Tautou.

Le déménagement

Frankrijk 1997. Komedie van Olivier Doran. Met o.a. Danyboon, Emmanuelle Devos, François Cluzet, Sami Bouajila en Marine Delterme.

Pourvu que ça dure

Frankrijk 1995. Komedie van Michel Thibaud. Met o.a. Jean-Pierre Bisson, Catherine Jacob, Olivier Pajot, Didier Benureau en Emmanuelle Seigner.

Dit is het avondvullende speelfilmdebuut van Thibaud, die het vak leerde bij regisseurs als Claude Sautet, Claude Pinoteau, Francis Veber en Diane Kurys. Als second-unit regisseur bij succesvolle kluchten-koning Jean-Marie Poir[KA1]e kreeg hij de smaak te pakken van de komedie. Thibaud haalde een motorrijdersduo, dat naam gemaakt had als stuntrijders, in de film als hoofdrollen. Darmon en Holgado spelen, resp. Victor Brulin en Joseph Ponty, die motorordonnance bij de politie zijn. Ze moeten in weer en wind adjunct-burgemeester Jacques Debreuil (Bisson) begeleiden op zijn verkiezingstoernee. Victor wordt verliefd op de lieftallige assistente van Debreuil, Julie Neyrac (Seigner), maar als Debreuil de twee tortelduifjes betrapt, schorst hij Victor voor onbepaalde tijd. Victor zich wil wreken en ontdekt toevallig dat Debreuil in smerige zaakjes verwikkeld is. De combinatie van het onbenullige scenario van Christian Biegalski en Philippe Isars met de twee motorrijders, die wel goed kunnen stunten, maar niet zo geweldig acteren, heeft ervoor gezorgd dat het een vederlichte film is geworden, die men gerust mag missen. De fotografie is van Bruno Delbonnel.

A demain

Frankrijk 1992. Drama van Didier Martiny. Met o.a. François Perrot, Yasmina Reza, François Cluzet en Jeanne Moreau.

Parijs 1963. In een ruim appartement wonen drie huisartsen: het oude echtpaar Bouddha en Tete en hun zoon Gilles. Gilles en zijn vrouw Helène hebben twee kinderen: de 8-jarige Pierre en zijn zusje Isabelle. Met drie dokters in huis is het geen wonder dat er de hele dag patiënten in en uit lopen. Nog meer drukte in huis wordt veroorzaakt door onderlinge haat en nijd en door vreemde hobbies en obsessies. Kleine Pierre denkt veel aan oorlogen. Hij is altijd bang of er wel een dag van morgen zal zijn. 's Avonds in bed probeert hij die angst te bestrijden door steeds maar A demain (Tot morgen) te roepen, vaker dan zijn ouders lief is. Hij heeft een speciale band met zijn grootmoeder, die hem leert dat ook dokters dood kunnen gaan. Deze kennis is een stap naar volwassenheid, maar het maakt er het 'Tot morgen' alleen maar vragender door

Après la guerre

Frankrijk​/​​Duitsland 1990. Oorlogsfilm van Jean-Loup Hubert. Met o.a. Richard Bohringer, Antoine Hubert, Julien Hubert, Martin Lamotte en Isabelle Sadoyan.

De in de Rhône-Alpes geboren Jean-Loup Hubert heeft een oeuvre van kleine filmverhalen waarin vaak kinderen en adolescenten een belangrijke of hoofdrol spelen. Après la guerre behoort, naast het vrolijke Le grand chemin (1987) en het prachtige À cause d'elle (1993), tot Huberts sterkste films. Daarin trekt, aan het einde van WO II, een stel weggelopen Franse plattelandskinderen met een oorlogsmoede Duitse soldaat de paden op, de lanen in. Bohringer, de archetypische Franse nachtbraker met de whiskystem, is geweldig als de korporaal. Huberts zonen Antoine en Julien spelen de knapen. Cinekid Award 1989.