Patrick Dewaere

Un Paradis Pour Tous

Frankrijk 1982. Drama van Alain Jessua. Met o.a. Jacques Dutronc, Patrick Dewaere en Stéphane Audran.

Paradis pour tous

Frankrijk 1982. Drama van Alain Jessua. Met o.a. Patrick Dewaere, Jacques Dutronc, Fanny Cottençon, Stéphane Audran en Philippe Léotard.

Sinds zijn eerste lange speelfilm, LA VIE [KA2]A L`ENVERS (1963), houdt Jessua zich uitsluitend bezig met de angst van het individu in onze westerse, concentratiekamp-achtige wereld. Een angst die vaak in waanzin uitmondt. Deze keer schenkt hij opnieuw inhoud aan zijn moralistische ideeën. Dankzij een medische behandeling zijn depressieve mensen te genezen maar tegelijkertijd gedragen ze zich opeens 'overaangepast'. Iemand die deze behandeling heeft ondergaan, vertelt dit alles in de vorm van memoires. Het komt allemaal wat te overtuigd over en door het steeds maar weer herkauwen van hetzelfde thema heeft Jessua nauwelijks nog iets nieuws te melden, ook al ontbreekt het zijn films niet aan kwaliteit.

Mille milliards de dollars

Frankrijk 1982. Misdaad van Henri Verneuil. Met o.a. Patrick Dewaere, Caroline Cellier, Charles Denner, Edith Scob en Jeanne Moreau.

Lang voordat de termen neoliberaal, globalisering, multinational en destructie synoniem werden schreef en regisseerde Verneuil (1920-2002) deze sterke, visionaire melange van politiek-economische thriller en drama. Daarbij hoefde de Armeens-Franse genremeester geen spandoek met 'Ik ben geëngageerd' omhoog te houden: het sinistere verhaal spreekt voor zich. Waarin de werkverslaafde onderzoeksjournalist Paul Kerjean (een gedreven Dewaere) na een tip over een duistere industriële overname verzeild raakt in de schaamteloze wereld van het internationale zakendoen. Op het grote Verneuil-bijrollenfeest present: Jeanne Moreau, Annie Duperey, Edith Scob, Mel Ferrer, Jean-Pierre Kalfon.

Les Matous sont romantiques

Frankrijk 1981. Komedie van Sotha. Met o.a. Henri Guybet, Patrice Minet, Philippe Manesse, Odette Laurent en Christine Dejoux.

Deze vlakke bewerking van de platte komedie van Sotha, beschrijft de relaties die drie `doorsnee`, (onbeduidende) Parijse stelletjes onderhouden. Het enige echte idee waarmee wordt gespeeld is te vinden op het vlak van kleur en zwart-wit. Een inconsequent scenario, aanstellerij en dialogen die zo onbeduidend zijn als maar kan. Deze acteurs-auteurs uit het theatercafé horen beslist niet thuis op het witte doek.

Hôtel des Amériques

Frankrijk 1981. Drama van André Téchiné. Met o.a. Catherine Deneuve, Patrick Dewaere, Etienne Chicot, Sabine Haudepin en Josiane Balasko.

De personages in deze eerste samenwerking tussen regisseur Téchiné en scenarist Gilles Taurand zijn niet erg sympathiek. Gilles (Dewaere) leeft in Biarritz op kosten van zijn moeder, uitbater van het hotel uit de titel. Wanneer hij op een avond bijna door de getroebleerde Hélène omver wordt gereden, start een turbulente relatie. Dewaere (1949-1982) is geknipt voor zijn rol, zoals de meeste rollen in Téchiné-films geheel verankerd in een psychologiserend script. Niet geschikt voor iedereen, dit kille universum zonder verlossing, maar wel zeer goed geregisseerd en vertolkt.

Beau-père

Frankrijk 1981. Drama van Bertrand Blier. Met o.a. Patrick Dewaere, Ariel Besse, Maurice Ronet, Nathalie Baye en Geneviève Mnich.

Na het verongelukken van zijn vriendin blijft een barpianist achter met de 14-jarige dochter van zijn vriendin, die hem verkiest boven haar echte vader, omdat ze hem - op grond van zijn relatie met haar moeder - de aangewezen man vindt om haar in de liefde in te wijden. Ondanks afweer en aarzelingen blijkt hij niet bestand tegen haar logica, tot zijn verliefdheid op een collega-musicienne de situatie ogenschijnlijk weer normaliseert. Deze psychologische komedie wordt door het gevoelige acteren van Dewaere en het natuurlijke spel van de jeugdige Besse, boven het niveau van enkel scabreuze situaties uitgetild, waarbij Blier zijn briljante scenario vorm geeft door een werkzame afstandelijkheid.

Un mauvais fils

Frankrijk 1980. Drama van Claude Sautet. Met o.a. Patrick Dewaere, Brigitte Fossey, Yves Robert, Jacques Dufilho en Claire Maurier.

Bruno Calgagni (Dewaere), een ex-drugsverslaafde, keert na jaren terug in Frankrijk, waar zijn vader (Robert) en hij elkaar de zelfmoord van de moeder verwijten. Er groeit wederzijds begrip met de al even moeizaam verlopende maatschappelijke herintegratie. De specialist in de problematiek van de bourgeois van middelbare leeftijd, Sautet, richt zich nu op jongere personages in een proletarischer milieu, maar de gevoelige aandacht voor de personages en hun omgeving plus de liefdevolle regie van de niet zo voor hun rol geschikte acteurs zijn van gelijke kwaliteit. Het scenario is van Jean-Paul Torok, regisseur Sautet en Daniel Biasini naar diens verhaal. Het camerawerk is van Jean Boffety. Mono.

Psy

Frankrijk 1980. Komedie van Philippe de Broca. Met o.a. Patrick Dewaere, Anny Duperey, Jean-François Stévenin, Michel Creton en Jennifer.

Een psychotherapeut leidt groepssessies op het platteland, waar zich onverwachts kennissen van vroeger - voortvluchtige dieven - aandienen. Het contact met de gangsters blijkt voor de patiënten weldadiger dan de 'zachte aanpak' die de held tenslotte laat varen, waarna hij door krachtdadig optreden het respect van zijn vriendin herwint. De ongelukkige combinatie van de scherpe satiricus Lauzier als scenarioschrijver - naar eigen stripverhaal - en de op romantischer humor gerichte regie van De Broca, levert een muffe komedie op, omdat de stereotiepe personages niet op een absurdistisch, ander niveau worden getild. Dewaere vult een onmogelijke rol in met bekkentrekkerij, maar Duperey bewaart haar ironische allure.

Plein Sud

Frankrijk​/​​Spanje 1980. Avonturenfilm van Luc Béraud. Met o.a. Patrick Dewaere, Clio Goldsmith, Jeanne Moreau, Guy Marchand en Jose Luis Lopez Vasquez.

Een jonge vrouw die als lokvogel in een politiek complot wordt gebruikt, verzet zich tegen verdere manipulatie en dringt zich op aan een toevallige voorbijganger. Deze blijkt een vroegtijdig ingedutte professor te zijn, wiens verlangen naar avontuur en romantiek weer opbloeit tijdens een reeks van verwarrende en verontrustende belevenissen en ontmoetingen. Amour fou wordt verbeeld in opzettelijke termen van stationslectuur met net te veel afstandelijke ironie om het escapisme daarvan echt te laten werken. Goldsmith is - hoe aantrekkelijk ook - (nog) geen actrice, waardoor haar passie voor de helft in het luchtledige blijft. Dank zij Dewaere en bizarre bijrollen onderhoudend, maar de films van hetzelfde genre uit de jaren veertig worden niet geëvenaard.

Série noire

Frankrijk 1979. Drama van Alain Corneau. Met o.a. Marie Trintignant, Patrick Dewaere, Jeanne Herviale, Bernard Blier en Myriam Boyer.

Van het noir-kwartet dat Corneau, een van Frankrijks veelzijdigste en tegelijkertijd meest onderschatte regisseurs, in de periode 1976-1981 draaide, is de vrije Jim Thompson-bewerking Série noire het genremeesterstuk. Zet je maar schrap wanneer de mentaal alarmerend instabiele vertegenwoordiger annex kasgraaier Franck Poupart (Dewaere op z'n manische top) in de Parijse banlieuetristesse op drift raakt. Een manipulatieve, adolescente prostituee en haar wel of niet bemiddelde tante, een revolver et voilà: weldra zijn Francks rapen existentieel gaar. Inktzwart filmgoud met prachtfotografie van Pierre-William Glenn en glansrol van Bernard Blier als Pouparts ploert van een baas.

Paco l'infaillible

Spanje​/​​Frankrijk 1979. Komedie van Didier Haudepin. Met o.a. Alfredo Landa, Christine Pascal, Jean Bouise, Patrick Dewaere en Eduardo Calvo.

Een glazenwasser in het Madrid van 1928 heeft als bijverdienste het zwanger maken van meisjes die voedster willen worden, het best betaalde huishoudelijk werk. Met het meisje bij wie dat niet lukte is hij getrouwd. Als hij (gratis) concurrentie krijgt en zijn vrouw na jaren opeens zwanger blijkt, stort zijn hele bestaan in elkaar. Deze op ware gebeurtenissen gebaseerde zwarte komedie krijgt een merkwaardig reli[KA3]ef door het moralisme van de hoofdpersoon die zijn bijbaan zuiver professioneel verricht zonder er plezier aan te (willen) beleven. Ondanks geanimeerd acteren blijft dit regiedebuut van een voormalige kindster wat aan de matte kant.

L'ingorgo

Italië​/​​Frankrijk​/​​Duitsland​/​​Spanje 1979. Drama van Luigi Comencini. Met o.a. Alberto Sordi, Annie Girardot, Fernando Rey, Patrick Dewaere en Ángela Molina.

Op de autobaan tussen het vliegveld en Rome ontstaat een verkeersopstopping waar na 24 uur - bij het einde van de film - nog steeds geen voortgang in is gekomen. Deze zeer bittere satire laat de 'bewoners' van de verschillende auto's zien als representanten van een gestagneerde maatschappij in al haar lagen. De internationale co-productie noodzaakte de aanwezigheid van een reeks sterren, maar de portretten van door onbekende of amateur-acteurs gespeelde passagiers zijn minstens zo belangrijk, in alle varianten tussen grimmige humor en regelrechte tragedie. Ook qua organisatorische vormgeving van de apocalyps bijna een meesterwerk.

Coup de tête

Frankrijk 1979. Komedie van Jean-Jacques Annaud. Met o.a. Patrick Dewaere, France Dougnac, Jean Bouise, Dorothée Jemma en Michel Aumont.

Een pracht satire met Dewaere als een rebelse, anti-autoritaire voetballer die alleen wordt getolereerd omdat men van hem verwacht dat hij een beslissende rol zal spelen in het behalen van de kampioenstitel voor de lokale ploeg. Annaud (The Name of the Rose, L'ours, Seven Years in Tibet) toont zich een uitstekend observator van herkenbare Franse typetjes, en slaagt er ook in ze in een ruimere, interessantere context te plaatsen. De bekrompenheid van de 'dorpsnotabelen' en de buiten alle proporties opgeblazen 'aanbidding' van voetbalhelden worden subliem gehekeld. Dewaere speelt een van zijn beste rollen en wordt uitstekend omringd door een reeks betrouwbare bijrolacteurs.

Préparez vos mouchoirs

Frankrijk​/​​België 1978. Drama van Bertrand Blier. Met o.a. Gérard Depardieu, Patrick Dewaere, Carole Laure, Michel Serrault en Eléonore Hirt.

Vanaf zijn doorbraak Les Valseuses in 1974 hield Bertrand Blier zich in zijn films graag bezig met de seksuele machtsstrijd tussen vrouwen en mannen. Zo ook in dit met een Oscar onderscheiden drama waarin Solange (Carole Laure), seksueel onbevredigd, lijdt onder het uitblijven van een zwangerschap. Haar man (Bliers favoriete acteur Gérard Depardieu) stelt voor het eens met een ander (Patrick Dewaere) te proberen. Nauwelijks beter, maar de mannen kunnen het wel met elkáár vinden. Fraai tijdsbeeld en uitstekende acteurs: Blier maakt met Dewaere ook nog het tedere Beau-père voordat de acteur in 1982 door zelfmoord omkwam.

La Clé sur la porte

Frankrijk 1978. Drama van Yves Boisset. Met o.a. Annie Girardot, Patrick Dewaere, Stéphane Jobert, Eléonore Klarwein en Barbara Steele.

Anti-autoritaire lerares en moeder kan geen greep op probleemleerling krijgen en gaat aan haar aanpak en aan zichzelf twijfelen. Romance met jonge arts helpt haar over de crisis heen, terwijl tijdelijke afwezigheid duidelijk maakt hoe ze op prijs wordt gesteld. Interessante onderwijsproblemen - uit roman van Marie Cardinal - krijgen gladde optimistische oplossing en de overigens goed spelende acteurs zijn erg steriotiep gecast.

Le juge Fayard dit le Shériff

Frankrijk 1977. Drama van Yves Boisset. Met o.a. Patrick Dewaere, Aurore Clément, Philippe Léotard, Jacques Spiesser en Jean Bouise.

Verknopingen tussen Franse politiek, zakenleven en georganiseerde misdaad staan centraal in deze messcherpe thriller van genrespecialist Boisset. Wanneer de strijdbare, onomkoopbare onderzoeksrechter Fayard een gewapende overval uitpluist, steekt hij zich in een fataal wespennest. Dewaere, tijdens de opnamen in Saint Étienne doodongelukkig door de verbroken relatie met actrice Miou-Miou, excelleert op de rand van ongezond. De figuur Fayard is geïnspireerd op de in 1975 vermoorde François Renaud, magistraat in Lyon. Verbazingwekkend défilé bijrolspelers: Jean Bouise, Bernard Giraudeau, Marcel Bozzuffi, Myriam Mézières, Henri Garcin en Roland Blanche. Prix Louis Delluc 1976.

La Stanza Del Vercovo

Italië 1977. Thriller van Dino Risi. Met o.a. Ugo Tognazzi, Marcello Turilli, Gabrielle Giacobbe, Ornella Muti en Patrick Dewaere.

Verknopingen tussen Franse politiek, zakenleven en georganiseerde misdaad staan centraal in deze messcherpe thriller van genrespecialist Boisset. Wanneer de strijdbare, onomkoopbare onderzoeksrechter Fayard een gewapende overval uitpluist, steekt hij zich in een fataal wespennest. Dewaere, tijdens de opnamen in Saint Étienne doodongelukkig door de verbroken relatie met actrice Miou-Miou, excelleert op de rand van ongezond. De figuur Fayard is geïnspireerd op de in 1975 vermoorde François Renaud, magistraat in Lyon. Verbazingwekkend défilé bijrolspelers: Jean Bouise, Bernard Giraudeau, Marcel Bozzuffi, Myriam Mézières, Henri Garcin en Roland Blanche. Prix Louis Delluc 1976.

Marcia trionfale

Frankrijk​/​​Italië​/​​Duitsland 1976. Drama van Marco Bellocchio. Met o.a. Franco Nero, Miou-Miou, Michele Placido, Patrick Dewaere en Ekkehardt Belle.

Een jonge intellectuele dienstplichtige wordt door de mangel gehaald door een sadistische kapitein en volgzame medesoldaten. Hij wordt de vertrouweling van een andere buitenstaander in de kazerne - de kapiteinsvrouw - maar het 'onvermijdelijk' drama wordt afgewend als de kapitein het slachtoffer wordt van zijn eigen drilmethoden. De commerciëlere Bellocchio-film gebruikt het verhaal om de afstompende en tot excessen leidende hiërarchie binnen het leger aan te vallen.

La meilleure façon de marcher

Frankrijk 1976. Drama van Claude Miller. Met o.a. Patrick Dewaere, Patrick Bouchitey, Christine Pascal, Claude Piéplu en Marc Chapiteau.

Elegante debuutfilm van Claude Miller, de Nouvelle Vague-cineast die op vier april 2012 op zeventigjarige leeftijd overleed. In zijn 'De beste manier om te lopen' verkent de voormalig assistent van François Truffaut mannelijke seksualiteit aan de hand van twee begeleiders van een zomerkamp voor jongens. Bouchitey speelt de aanvankelijke timide figuur, Dewaere (1947-1982) is de doorsnee macho die de hartstocht van Bouchitey omhelst en tegelijkertijd veracht. Miller vertelt een sterk verhaal maar weet vanwege gebrek aan verdieping van de personages en hardhandige regie niet echt te boeien.

La Chambre de l'Evêque

Frankrijk​/​​Italië 1976. Thriller van Dino Risi. Met o.a. Ugo Tognazzi, Patrick Dewaere, Ornella Muti, Lia Tanzi en Gabriella Giacobbe.

Een jonge schipper op het Lago Maggiore wordt gastvrij opgenomen door een oorlogsveteraan. Deze laatste probeert een treurig huwelijksleven en een ander geheim te verbergen, achter zijn opschepperij over heldendaden, waarbij zijn mooie schoonzuster ook een geheimzinnige rol speelt. De dood van de echtgenote alsmede de erfeniskwesties roepen nog meer vragen bij de schipper op en hij wordt van nieuwsgierige getuige tot onwetende medeplichtige. De film wisselt steeds van thriller naar satirische komedie, waardoor beide elementen tekort komen. Sfeervolle locatieopnamen en genuanceerde rol van Tognazzi hadden een beter uitgewerkt scenario verdiend.

F... comme Fairbanks

Frankrijk 1976. Drama van Maurice Dugowson. Met o.a. Patrick Dewaere, Miou-Miou, John Berry, Michel Piccoli en Jean-Michel Folon.

Afgestudeerde ingenieur kan na zijn diensttijd geen werk vinden en noch vrienden noch vader (een bioscoop-operateur die hem de bijnaam heeft gegeven van zijn filmidool Douglas Fairbanks) noch de jonge actrice op wie hij verliefd wordt blijken in staat om zijn leven richting te geven. Reeks van mislukkingen vervreemden hem van zijn omgeving en leidt tot een depressie waaraan hij in zijn fantasie ontsnapt op een vliegend tapijt van Fairbanks als Dief van Bagdad. In bravoure verpakte wanhoop van Dewaere geeft socio-psychologisch drama grote overtuigingskracht, te midden van raak en ironisch getekende andere personages en situaties. (Berry in de vaderrol is de door senator McCarthy verbannen Hollywoodregisseur.)

F comme Fairbanks

Frankrijk 1976. Maurice Dugowson. Met o.a. Michel Piccoli, Miou-Miou en Patrick Dewaere.

Afgestudeerde ingenieur kan na zijn diensttijd geen werk vinden en noch vrienden noch vader (een bioscoop-operateur die hem de bijnaam heeft gegeven van zijn filmidool Douglas Fairbanks) noch de jonge actrice op wie hij verliefd wordt blijken in staat om zijn leven richting te geven. Reeks van mislukkingen vervreemden hem van zijn omgeving en leidt tot een depressie waaraan hij in zijn fantasie ontsnapt op een vliegend tapijt van Fairbanks als Dief van Bagdad. In bravoure verpakte wanhoop van Dewaere geeft socio-psychologisch drama grote overtuigingskracht, te midden van raak en ironisch getekende andere personages en situaties. (Berry in de vaderrol is de door senator McCarthy verbannen Hollywoodregisseur.)

Lily, aime-moi

Frankrijk 1975. Drama van Maurice Dugowson. Met o.a. Rufus, Jean-Michel Folon, Patrick Dewaere, Zouzou en Juliette Gréco.

Een journalist komt voor een reportage bij een fabrieksarbeider wiens vrouw er net vandoor is. Samen met een bevriende bokser probeert hij de man op te beuren en te helpen om zijn huwelijk te herstellen. Deze debuutfilm combineert een kritische confrontatie van uiteenlopende milieus met een bitterzoete liefdesgeschiedenis, die door een merkwaardig samengestelde rolbezetting met aanstekelijke spontaniteit wordt geacteerd.

Catherine et Cie.

Frankrijk 1975. Komedie van Michel Boisrond. Met o.a. Jane Birkin, Patrick Dewaere, Jean-Pierre Aumont, Jean-Claude Brialy en Vittorio Caprioli.

Jonge Engelse in Parijs trekt aandacht van uiteenlopende hitsige heren en besluit vennootschap op te richten met zichzelf als bedrijfskapitaal. Dat heldin aandelen in zichzelf verhandelt is nieuwe variant in doorsnee pikante komedie waarin charme van Birkin en elan van tegenspelers onvoldoende ruimte kregen van scenario.

Catherine & Co.

1975. Michel Boisrond. Met o.a. Jean-Pierre Aumont, Patrick Dewaere, Jane Birkin en Vittorio Caprioli.

Jonge Engelse in Parijs trekt aandacht van uiteenlopende hitsige heren en besluit vennootschap op te richten met zichzelf als bedrijfskapitaal. Dat heldin aandelen in zichzelf verhandelt is nieuwe variant in doorsnee pikante komedie waarin charme van Birkin en elan van tegenspelers onvoldoende ruimte kregen van scenario.

Adieu poulet

Frankrijk 1975. Misdaad van Pierre Granier-Deferre. Met o.a. Lino Ventura, Patrick Dewaere, Victor Lanoux, Françoise Brion en Claude Rich.

In Rouen trachten veteraan-commissaris Verjeat en jonge collega Lefèvre te bewijzen dat havenondernemer annex politicus Lardatte iets te maken heeft met de moord op een afficheplakker van de oppositie. Onkarakteristiek bouwvallig Francis Veber-scenario breekt deze oudeschoolpolicier nogal op, maar Ventura als koppige oude rot en Dewaere als onberekenbare mafkees vormen een topteam. In een slapstickachtige scène gooit Lino een stel zitprotesterende Hare Krisjna-jurken één voor één van de politiebureautrap. Prachtig: het Rouen van 1975 in zijn palet van blauwen en grijzen. Geweldige slotscène. Naar de noirroman van Raf Vallet.

Les valseuses

Frankrijk 1974. Komedie van Bertrand Blier. Met o.a. Gérard Depardieu, Patrick Dewaere, Miou-Miou, Jeanne Moreau en Brigitte Fossey.

Anarchistische zwarte schelmenkomedie, een verfilming van Bliers eigen roman, betekende de internationale doorbraak van de regisseur die een van Frankrijks meest consistente filmmakers zou blijken. Depardieu en Dewaere zijn twee jonge schooiers die zich vermaken met diefstal en beroving, mishandeling en aanranding. Vrolijke verwikkelingen worden afgewisseld door wrede, misogyne grappen. Jeanne Moreau zorgt voor enige gratie als een ex-gevangene die met beiden het bed deelt. Isabelle Huppert is even te zien als verlegen tiener met gemengde gevoelens voor de bandeloze anti-helden. Depardieu zou een van Bliers vaste acteurs worden, Dewaere werkte nog tweemaal met de regisseur voordat hij in 1982 door zelfmoord om het leven kwam.

Au long de rivière Fango

Frankrijk 1974. Komedie van Catherine Sotha. Met o.a. Rufus, Emmanuelle Riva, Patrick Dewaere, Ben Mangelschots en Romain Bouteille.

Twee mannen arriveren in ecologische commune, waarvan de oprichtster moeder van een van beiden is, die hem als kind in de steek heeft gelaten. De echte zoon blijkt niet degene die het zelf denkt en wordt verliefd op zijn eigen zuster. Scenario dat kritische mogelijkheden bood, kreeg veel te losse uitwerking en weinig strakke regie, waardoor de film van de befaamde café-theatergroep Café de la Gare de indruk maakt van nogal melige vakantie-impressies die alleen voor de betrokkenen leuk zijn om te zien, hoewel sommige acteurs - Riva, Dewaere en vooral Rufus - van banaliteiten toch boeiende rollen weten te maken.

Themroc

Frankrijk 1973. Claude Faraldo. Met o.a. Michel Piccoli, Béatrice Romand, Marilù Tolo, Francesca Romana Coluzzi en Jeanne Herviale.

Een fabrieksarbeider die met moeder en zusje in een woonkazerne huist komt in verzet tegen het gereglementeerde bestaan en keert terug naar de staat van holbewoner. Mede-flatbewoners volgen hem in zijn anarchie en vreten de in actie komende gezagsdragers letterlijk op. Een unieke anarchistische klucht, bijna zonder dialoog, de personages uiten zich in onbestemd gegrom en oerkreten. Na verloop van tijd escaleert de revolte, tot barbaars gedrag gewoongoed wordt. Ondanks de betrekkelijk zwakke vormgeving een erg leuke komedie, met een verrassend komische hoofdrol voor Piccoli.

Les mariés de l'an II

Frankrijk​/​​Italië​/​​Roemenië 1971. Komedie van Jean-Paul Rappeneau. Met o.a. Jean-Paul Belmondo, Marlène Jobert, Laura Antonelli, Michel Auclair en Julien Guiomar.

De naar Amerika uitgeweken Nicolas (Belmondo) keert na de Franse Revolutie terug naar het vaderland om van zijn vrouw te scheiden. Hij moet wel want een voorgenomen tweede huwelijk met een rijke Amerikaanse erfgename liep al spaak tijdens de kerkelijke inzegening. Een jaloerse concurrent beschuldigde hem van bigamie waarop een vechtpartij - de eerste uit een lange reeks - volgde. Deze uitbundige en sierlijke avonturenkomedie wordt gecombineerd met een temperamentvol liefdesverhaal. Belmondo doet wat van hem verwacht kan worden, veel knokken en verbaasd kijken, alsof hij er eigenlijk niet bij wil horen.

La maison sous les arbres

Frankrijk 1971. Thriller van René Clément. Met o.a. Faye Dunaway, Frank Langella, Barbara Parkins, Karen Blanguernon en Raymond Gérôme.

Een Amerikaan heeft zich met zijn neurotische echtgenote en twee kinderen in Parijs geïnstalleerd waar pressie op hem wordt uitgeoefend om bedrijfsspionage te plegen. Hij weigert en zijn kinderen worden ontvoerd. Het tegenstrijdig gedrag van de vrouw doet de politie vermoeden dat het een wanhoopspoging van haarzelf is. Het scenario is zeer weinig plausibel, maar het spel van Langella en Dunaway geeft er overtuigingskracht aan, terwijl Clément zich opnieuw een opmerkelijk regisseur van kinderen betoont, hetgeen de scènes in hun gijzelingssituatie beklemmend maakt.