Jean Dasté (1904-1994): cast.
Er zijn 26 films gevonden.

Noce blanche

1989 | Romantisch drama

Frankrijk 1989. Romantisch drama van Jean-Claude Brisseau. Met o.a. Bruno Cremer, Vanessa Paradis, Ludmila Mikaël, François Négret en Jean Dasté.

Wanneer de 49-jarige filosofieleraar François (Cremer), gehuwd en solide, de getroebleerde leerlinge Mathilde (Paradis) leert kennen, is dat de opmaat tot een amour fou die zal eindigen in een tragedie met louter verliezers. Derde speelfilm van Brisseau, twintig jaar lang leraar op een lyceum in Aubervilliers, thematiseert het redderssyndroom dat mannen bij mooie probleemmeisjes kunnen hebben. Intens spel, een donkere sfeer en enkele mystieke accenten kenmerken dit memorabele drama-op-de-millimeter. Paradis is geweldig in haar acteerdebuut, waarvoor ze de Prix Romy Schneider en een César ontving. Opgenomen in Saint-Étienne, slotscènes in Duinkerken.

Nuit docile

1986 | Drama

Frankrijk 1986. Drama van Gilles Jacob. Met o.a. Patrick Jouané, Claire Nebout, Pascal Kelaf, Philippe Dumont en Françoise Arnoul.

Een schilder heeft besloten zijn vrouw te verlaten; hij dwaalt een nacht lang door Parijs. Hij twijfelt er niet aan dat het om zijn laatste wandeling gaat. Hij heeft verschillende ontmoetingen, de laatste is met een jonge vrouw, een prostituée die hem zal meeslepen in de dood. Een zeer poëtische, dromerige en angstaanjagende film, waarin de kijker geheel opgaat, met een vernuftig gebruik van kleur en zwart-wit. Dit verwarrende werk is afkomstig van een filmcriticus en talrijke vrienden van hem hebben er kleine rollen in, onder wie Pierre Etaix. Een 'schrikwekkende vriendelijkheid' die heel wat doeltreffender is dan de stortvloed aan bloedkleurstof die de commerciële produkties verspreiden.

L'amour à mort

1984 | Drama

Frankrijk 1984. Drama van Alain Resnais. Met o.a. Sabine Azéma, Pierre Arditi, Fanny Ardant, André Dussollier en Jean Dasté.

Simon (Arditi) bezwijkt plotseling en wordt dood verklaard. Maar even later staat hij toch weer op. Sterker, deze ervaring maakt hem levenslustiger dan voorheen. Zijn geliefde, Elisabeth (Azéma), staat voor raadselen, en een bevriend stel probeert het incident religieus te duiden. Stylist Alain Resnais (Hiroshima mon amour) maakte een wat sombere, naar binnen gekeerde verhandeling over liefde en dood, waarbij de muziek van Hans Werner Henze grotendeels de sfeer bepaalt. In eigen land genomineerd voor vijf Césars, waaronder voor beste film en het camerawerk van Sacha Vierny.

Les îles

1982 | Drama, Documentaire

Duitsland​/​​Frankrijk 1982. Drama van Iradj Azimi. Met o.a. Maximilian Schell, Marie Trintignant, Daniel Mesguich, Nathalie Nell en Patrick Bauchau.

Een eilandje voor de Bretonse kust heeft al enkele natuurrampen meegemaakt, die hebben geleid tot een uittocht van de bewoners. Als de zoetwaterbronnen op onverklaarbare wijze opdrogen, besluiten de overgeblevenen dit te trotseren, hoe gering de overlevingskansen ditmaal ook lijken. De film, mogelijk geïnspireerd op de Japanse rolprent HET NAAKTE EILAND, werd in verschillende seizoenen opgenomen en heeft opmerkelijke landschaps- en zeebeelden van cameraman Robby Muller. De dramatische zwakte geeft de goede acteurs weinig kansen en maakt de film al te monotoon.

Le Crime d'amour

1981 | Drama, Misdaad

Frankrijk 1981. Drama van Guy Gilles. Met o.a. Macha Méril, Richard Berry, Jacques Penot, Piéral en Manuel Gélin.

Een jonge paranoïapatiënt doet alsof hij een moord gepleegd heeft om de aandacht van de pers op zich te vestigen en een boek in de gevangenis te kunnen schrijven. Hij belandt uiteindelijk in een inrichting. Gilles heeft een film gemaakt die zich constant op de grens van droom en werkelijkheid bevindt, maar die niet tot een synthese kan komen zoals in de films van Buñuel of Saura. Hij is ijverig en nauwkeurig te werk gegaan, maar soms is het resultaat moeizaam. Een film die de kijker niet koud laat dankzij enkele intens lyrische momenten.

Une semaine de vacances

1980 | Drama

Frankrijk 1980. Drama van Bertrand Tavernier. Met o.a. Nathalie Baye, Gérard Lanvin, Michel Galabru, Philippe Noiret en Flore Fitzgerald.

Vedette Nathalie Baye (1948) sprankelt als Laurence, een 31-jarige onderwijzeres die probeert haar prioriteiten op een rijtje te krijgen tijdens een weekje vrijaf van haar scholieren en van haar vrienden en familie. Gevierd cineast Tavernier, een adept van volksrealisme, richtte zich op de persoonlijke overwegingen van de lerares (wat is mijn roeping?) en schetst op de achtergrond subtiel het starre onderwijsklimaat en het veranderende leerlingenbestand. Tavernier betoonde in 1999 opnieuw zijn hart voor de zaak met Ça commence aujourd'hui, een drama over een bevlogen kleuterleraar.

Mon oncle d'Amérique

1980 | Komedie, Drama

Frankrijk 1980. Komedie van Alain Resnais. Met o.a. Gérard Depardieu, Nicole Garcia, Roger Pierre, Marie Dubois en Nelly Borgeaud.

Aan de hand van drie fictieve levenslopen giet Resnais de theorieën van neurochirurg-filosoof Henri Laborit (1914-1995) in een hoogst originele cinepuzzelvorm. Textielfabrieksdirecteur René, actrice Janine en schrijver-politicus Jean handelen allemaal zowel naar oerinstincten als naar maatschappelijke 'wetten' zoals door Laborit geponeerd. Deze worden geïllustreerd met rattenexperimenten. Geestoprekkende, veelbekroonde cinema van een meester. Voor het oorspronkelijke afficheontwerp tekende stripauteur Enki Bilal. Nevenrolletje van Catherine Frot, die later tot Frankrijks meest geliefde actrice zou uitgroeien.

La Chambre verte

1979 | Drama

Frankrijk 1979. Drama van François Truffaut. Met o.a. Nathalie Baye, François Truffaut, Patrick Maléon, Jean Dasté en Jane Lobre.

Een journalist van een regionale krant leeft in de jaren twintig volledig in de cultus van zijn jong gestorven vrouw en andere overleden dierbaren. De ontmoeting met een jonge vrouw die op grond van eigen ervaringen zijn gevoelens lijkt te begrijpen, brengt hem bij verdere toenadering in een gewetenscrisis, omdat hij vreest de doden ontrouw te worden met de levenden. Deze zeer persoonlijke, uiterst ingetogen film van Truffaut - naar thema's uit verhalen van Henry James - eist een opperste concentratie: de toeschouwer moet bereid zijn om mee te leven met de innerlijke roerselen van de personages, omdat hij zich anders voornamelijk zal vervelen. Het neutrale acteren van Truffaut zelf is geheel in stijl, maar sluit ook iedere oppervlakkige dramatiek uit.

L'homme qui aimait les femmes

1977 | Drama, Komedie

Frankrijk 1977. Drama van François Truffaut. Met o.a. Geneviève Fontanel, Leslie Caron, Nathalie Baye, Sabine Glaser en Valérie Bonnier.

Een ingenieur heeft een wanhopige behoefte aan gezelschap van vrouwen en maakt om de meest uiteenlopende redenen, maar altijd serieus en oprecht, voortdurend jacht op alle categorie[KA3]en, maar vindt nooit de ware. Zijn autobiografische roman wekt de interesse van een redactrice van een uitgeverij. Rondom de ernstige en bijna melancholieke Don Juan - een ongewone en goede rol van Denner - voert Truffaut in soms heel kort bestek een reeks vrouwenportretten op die bijna allemaal even opmerkelijk zijn, al heeft het scenario (van Truffaut, Michel Fermaud en Suzanne Schiffman) wat erg weinig substantie.

Le Petit Marcel

1976 | Drama

Frankrijk 1976. Drama van Jacques Fansten. Met o.a. Jacques Spiesser, Isabelle Huppert, Yves Robert, Anouk Ferjac en Jean-François Balmer.

Een jongeman wil in Parijs met een geërfde vrachtauto zijn eigen transportonderneming beginnen. De wagen is echter te oud, en hij heeft geen papieren, waardoor hij door een schijnbaar vaderlijke en behulpzame politiecommissaris gemanipuleerd kan worden om verklikker te worden van werkloze vrienden uit een voorstadkroegje die ballorig de verkiezingscampagne van rechtse partij saboteren. Ongemerkt wordt Marcel zelf steeds rechtser. Het scenario is de grootste kwaliteit van dit onnadrukkelijk regiedebuut dat stelling neemt zonder in demagogie te ontaarden. Knap spel van Spiesser die de naïviteit van de hoofdrol geloofwaardig maakt, van Robert als de gevaarlijk gemoedelijke politieman en van Ferjac als zijn echtgenote die voor Marcel de geïdealiseerde 'droomvrouw' wordt.

Les Jours gris

1974 | Drama

Frankrijk 1974. Drama van Iradj Azimi. Met o.a. Jean Dasté, José Destoop, Sandra Majero, Yvon Lec en Etienne Dirand.

Met een oud boek en een stofcoupon vertrekt een oude man naar het gesticht. Hij accepteert daar heel geleidelijk aan zijn eenzaamheid en de naderende dood. Een mager thema in een film die zo langdradig is dat op menig ogenblik de verveling toeslaat. Dast[KA1]e en Destoop acteren goed, de overige (amateur)spelers komen niet erg geloofwaardig over.

Beau masque

1972 | Drama

Italië​/​​Frankrijk 1972. Drama van Bernard Paul. Met o.a. Dominique Labourier, Luigi Diberti, Gaby Sylvia, Jean-Claude Dauphin en Evelyne Dress.

Een fabrieksarbeidster en tevens militant vakbondslid woont samen met een Italiaanse melkboer die het activisme van zijn vriendin met moeite accepteert. Bij een staking en protestdemonstratie neemt hij toch deel en wordt door de politie gedood. De roman van Roger Vailland uit jaren vijftig kreeg actuelere filmbewerking die in al te simplistische propaganda voor de Communistische Partij vervalt en daarnaast nogal overbodige idyllische scènes heeft. Labourier is opmerkelijk in de film een die breed publiek dat hij wil bereiken, te zeer onderschat, maar toch innemende en oprechte kwaliteiten heeft.

L'enfant sauvage

1970 | Drama

Frankrijk 1970. Drama van François Truffaut. Met o.a. Jean-Pierre Cargol, François Truffaut, Françoise Seigner, Jean Dasté en Annie Miller.

n 1799 werd in Zuid Frankrijk een jongen van ongeveer twaalf ontdekt die waarschijnlijk zijn hele leven in het wild had geleefd. De jonge arts Jean Itard nam hem onder zijn hoede en probeerde hem taal en empathie bij te brengen. In fraai zwart wit volgt Truffaut, die zijn scenario baseerde op de aantekeningen van de arts die hij zelf speelt, het moeizame proces. Terwijl Itard van invloed zou blijken op onderwijs voor dove kinderen, zijn hedendaagse pedagogen en gedragswetenschappers nog altijd gefascineerd door het ‘wilde kind’ van Aveyron.

L'enfant sauvage

1969 | Biografie, Familiefilm, Drama, Experimenteel

Frankrijk 1969. Biografie van François Truffaut. Met o.a. Françoise Seigner, Pierre Fabre, Claude Miller, Annie Miller en Paul Ville.

In 1778 wordt in een bos een verwilderde vondeling gevangen genomen die dierlijke geluiden en bewegingen maakt. In een doofstommen-instituut is hij een curiositeitsattractie tot een jonge arts de taak op zich neemt hem met veel geduld en moeite te onderwijzen. Truffaut speelt zelf met een overtuigende soberheid Dr. Itard op wiens rapporten de film is geïnspireerd, en hij maakt als regisseur een ontroerend en indringend essay over de noodzaak tot pedagogische begeleiding en liefde. Nestor Almendros' zwart/wit-fotografie is schitterend.

La guerre est finie

1965 | Drama, Oorlogsfilm, Experimenteel, Biografie

Zweden​/​​Frankrijk​/​​Verenigd Koninkrijk 1965. Drama van Alain Resnais en Colin Barr. Met o.a. Yves Montand, Ingrid Thulin, Geneviève Bujold, Jean Bouise en Jean Dasté.

De leider van de Spaanse communistische partij in Frankrijk houdt direct contact met het verzet in Spanje. De jonge generatie verwijt hem dat hij teveel vastzit aan ideeën uit het verleden, om effectief op de huidige situatie in te spelen. Inhoudelijk en formeel, een opmerkelijke reflectie van Resnais (en schrijver Jorge Semprun) over vervreemding van oorsprong en tijd met prachtige rollen van Montand en Thulin. Camerawerk van Sacha Vierny.

Muriel ou Le temps d'un retour

1963 | Drama, Komedie

Frankrijk​/​​Italië 1963. Drama van Alain Resnais. Met o.a. Delphine Seyrig, Jean-Pierre Kérien, Jean-Baptiste Thierrée, Nita Klein en Jean Champion.

Bij Hélène, een eenzame, in Boulogne-sur-Mer wonende antiquair, en haar inwonende stiefzoon, getraumatiseerde Algerije-veteraan Bernard, spoken permanent de herinneringen. Zoals ook Resnais' L'année dernière à Marienbad maakt Muriel de kijker tot speelbal van zijn eigen onbewuste wil om op een complex narratief vol tijdsmanipulaties en zwervende geesten vat te krijgen. In Jean Cayrols scenario, een soort cine-equivalent van de nouveau roman, is het verleden alomtegenwoordig. Daarin dolen de hoofdpersonages rond zonder ooit de uitgang naar hun heden te vinden. Coppa Volpi Beste Actrice voor Seyrig tijdens de Venetiaanse Mostra 1963.

Le Mystère Saint-Val

1945 | Mysterie, Komedie

Frankrijk 1945. Mysterie van René Le Hénaff. Met o.a. Viviane Gosset, Germaine Kerjean, Arlette Guttinguer, Fernandel en Pierre Renoir.

Een detective tracht de dader van zes misdaden, begaan in het kasteel van Saint-Val, op te sporen maar ontdekt dan dat alles nep is. Hij lost wel het andere mysterie op: dat van de diefstallen, gepleegd in de kerken in de omgeving. Een pretentieloze misdaadkomedie, aangenaam en mèt Fernandel.

La Grande Meute

1944 | Drama, Oorlogsfilm

Frankrijk 1944. Drama van Jean de Limur. Met o.a. Jacqueline Porel, Suzanne Dantès, Paulette Elambert, Julienne Paroli en Jacques Dumesnil.

Bewerking van de schitterende roman van Paul Vialar (1943) over zeden op platteland en kasteel, die nog altijd gelezen wordt. Het zou vergeefs zijn hierbij enig talent te verwachten, want hij is van De Limur die bijna alleen commerciële films heeft gemaakt: hij was 'technical director' in Hollywood waar hij het vak leerde. Leuk om naar te kijken, meer niet.

Picpus

1943 | Misdaad, Thriller

Frankrijk 1943. Misdaad van Richard Pottier. Met o.a. Juliette Faber, Gabrielle Fontan, Colette Régis, Héléna Manson en Maximillienne.

Er is een moord gepleegd op nummer 162 in de Rue de Picpus. Kort daarop volgen er nog meer, waarvan de moord op Mascouvin (Tissier) een zanger, het opmerkelijkst is, maar die niets te maken lijkt te hebben met de eerste moord. Commissaris Maigret (Pr[KA1]ejean) begint een onderzoek en ontmoet de oude scheepsarts Le Cloaguen (Delmont) die de niet onaanzienlijke gift van tweeduizend Francs gekregen heeft van een rijke Amerikaanse, Sheila Dumont, die hem zeer dankbaar zou zijn. Naar het boek van Georges Simenon Signé Pipcus wat eveneens de werktitel van de film was. Een waar speurdersdrama dat dreigt te verdrinken in de keur van personages. In latere MAIGRET- verfilmingen komt de commissaris dan ook beter uit de verf, maar voor Simenon-Maigret-liefhebbers is deze misdaadfilm een absolute must, die zij onder geen beding mogen missen. Het scenario is van Jean-Paul Le Chanois en het camerawerk is van Charlie Bauer. Werd in het jaar ervoor gedraaid toen het land door de Duitsers grotendeels bezet was om in de late winter van 1943 uit te komen in de donkere zalen. Mono.

Croisières sidérales

1942 | Sciencefiction

Frankrijk 1942. Sciencefiction van André Zwoboda. Met o.a. Madeleine Sologne, Jean Marchat, Julien Carette, Suzanne Dehelly en Robert Arnoux.

Astronauten verkennen in 1942 de stratosfeer en wel per luchtschip. Vervolgens bevinden ze zich op de Aarde, eerst in 1965 en daarna in 2000. Een klassiek en naïef thema en bovendien een misser, wanneer naar de realiteit van vandaag de dag wordt gekeken. Maar het al even ingenieuze als inventieve scenario van Pierre Guerlais en Pierre Bost, de beelden van Jean Isnard waaraan grote zorg werd besteed en niet te vergeten de decors en kostuums van Henri Mahé, toch ontworpen in een tijd van vele beperkingen, maken dat weer goed. Een geslaagd project en tegelijkertijd de eerste film van een regisseur die er zo weinig, slechts zeven, maakte.

La grande illusion

1937 | Oorlogsfilm, Drama

Frankrijk 1937. Oorlogsfilm van Jean Renoir. Met o.a. Jean Gabin, Pierre Fresnay, Erich von Stroheim, Dita Parlo en Marcel Dalio.

Tijdens WO I worden drie Franse militairen met zeer verschillende karakters en achtergrond van het ene Duitse krijgsgevangenenkamp naar het andere gesleept. Onderwijl vijlen ze aan een indrukwekkend curriculum van ontsnappingspogingen. Humanistisch meesterwerk chroniqueert hun tragikomische overlevingskunsten in tijd van onvoorstelbare barbarij. Briljant scenario van Renoir en co-auteur Charles Spaak tovert met dialogen: het hagelt wijze subtiliteiten, rake observaties en sarcastenhumor. Dat de bevlogen acteurs als één organisch ensemble optreden maakt iedere minuut van dit beste pacifistenpamflet ooit tot een tijdloze delicatesse.

La vie est à nous

1936 | Documentaire

Frankrijk 1936. Documentaire van Jean Renoir. Met o.a. Nadia Sibirskaia, Madeleine Sologne, Julien Bertheau, Charles Blavette en Gaston Modot.

Deze film werd belangeloos door een collectief gemaakt onder leiding van Renoir als onderdeel van een verkiezingscampagne van het Front Populaire en de communistische partij. Gespeelde episodes over het leven van hand-, hoofd- en landarbeiders en werklozen worden afgewisseld met fragmenten van documentaires en journaals. De film blijft niet alleen een historisch document, maar tientallen jaren later óók nog altijd schoolvoorbeeld voor de film als wapen. Renoir werd o.a. geassisteerd door Henri Cartier Bresson en Jacques Becker.

L'atalante

1934 | Drama, Experimenteel, Komedie, Romantiek

Frankrijk 1934. Drama van Jean Vigo. Met o.a. Michel Simon, Dita Parlo, Jean Dasté, Gilles Margaritis en Louis Lefebvre.

De jonge vrouw van een binnenschipper verveelt zich door haar eentonige bestaan aan boord en voelt zich onbehaaglijk door de aanwezigheid van een bizarre knecht. Als ze Parijs aandoen laat ze zich het hof maken door een ander, maar de dekknecht weet haar bij haar echtgenoot terug te brengen. Dit simpele en voorspelbare gegeven kreeg door de verrassende vormgeving en het weinig bekende milieu een opmerkelijke en tijdloze charme. Waarschijnlijk de beste rol van Simon, terwijl deze geheel werd geïmproviseerd. Een flop bij de première, nu klassiek, al heeft de te jong gestorven Vigo het succes zelf niet mee kunnen maken. Scenario van de regisseur en Albert Riéra naar een manuscript van Jean Guinée. Ook bekend als LE CHALAND QUI PASSE.

Zéro de conduite

1933 | Drama, Experimenteel

Frankrijk 1933. Drama van Jean Vigo. Met o.a. Jean Dasté, Robert Le Flon, Louis Lefebvre, Gilbert Pruchon en Constantin Goldstein-Kehler.

Incidenteel verzet van leerlingen tegen de internaatsdiscipline leidt tot een totale revolte. Deze anarchistische en voor de jong gestorven regisseur autobiografische film gaat op vanzelfsprekende manier van milieuschets over in surrealisme. Moeilijkheden tijdens de opnamen - de helft van het oorspronkelijk scenario mocht niet verfilmd worden - en een jarenlang vertoningsverbod na de première konden de klassieker niet saboteren. De invloed werkt na ruim zestig jaar nog door in nieuwe films. Scenario van regisseur Vigo. Camerawerk van Boris Kaufmann.

Zero de conduite

1933 |

1933. Jean Vigo. Met o.a. Constantin Kelber, Louis Lefebvre, Robert Le Flon en Jean Dasté.

Incidenteel verzet van leerlingen tegen de internaatsdiscipline leidt tot een totale revolte. Deze anarchistische en voor de jong gestorven regisseur autobiografische film gaat op vanzelfsprekende manier van milieuschets over in surrealisme. Moeilijkheden tijdens de opnamen - de helft van het oorspronkelijk scenario mocht niet verfilmd worden - en een jarenlang vertoningsverbod na de première konden de klassieker niet saboteren. De invloed werkt na ruim zestig jaar nog door in nieuwe films. Scenario van regisseur Vigo. Camerawerk van Boris Kaufmann.

Boudu sauvé des eaux

1932 | Komedie

Frankrijk 1932. Komedie van Jean Renoir. Met o.a. Michel Simon, Charles Granval, Sévérine Lerczinska Lerczinska, Marcelle Hainia en Jacques Becker.

Édouard Lestingois, boekhandelaar aan de Quai de Conti in Parijs, redt clochard Boudu nadat deze van de Pont des Arts in de Seine is gesprongen. Vanaf het moment dat de levensmoede straatschuimer weer bij zijn positieven is ('Ben ik dood?') en bij monsieur en madame Lestingois zijn intrek neemt, loopt het huishouden gestaag uit het roer. Klassieke zedenkomedie met een briljante Simon als Boudu, en de aloude levensles: sommige individuen zijn individueler dan anderen. Naar het theaterstuk uit 1919 van René Fauchois, die de ruimhartige boekhandelaar ook zelf op de bühne speelde, tegenover Simon.