Tetsuo Nagata: camera.
Er zijn 8 films gevonden.

Splice

2009 | Sciencefiction, Thriller

Canada​/​​Frankrijk​/​​Verenigde Staten 2009. Sciencefiction van Vincenzo Natali. Met o.a. Adrien Brody, Sarah Polley, David Hewlett, Delphine Chanéac en Brandon McGibbon.

Geliefden Elsa (Polley) en Clive (Brody) zijn als hedendaagse wetenschappers de erfgenamen van Frankenstein; ze combineren DNA van dieren en kweken zo hybride wezens, die de mensheid veel medisch, en het bedrijf veel financieel voordeel moeten bieden. Wanneer ze stiekem gaan experimenteren met het toevoegen van menselijke genen, loopt de boel uit de hand. Er worden in Splice grote vragen gesteld, over ethiek, over liefde, over wat het betekent een mens te zijn, maar aan eventuele interessante antwoorden komt de film niet toe. Regisseur Natali maakte eerder de interessante sf-film Cube.

Micmacs à tire-larigot

2009 | Actiefilm, Komedie, Misdaad

Frankrijk 2009. Actiefilm van Jean-Pierre Jeunet. Met o.a. Dany Boon, André Dussollier, Nicolas Marié, Jean-Pierre Marielle en Yolande Moreau.

Het leven van Bazil (Boon) is getekend door wapens: zijn vader kwam om door een landmijn, zelf heeft hij een kogel in zijn hoofd. Met een groepje excentrieke vrienden besluit hij de bewuste munitiefabrikant terug te pakken. Opvolger van Jeunets eerdere, succesvolle films als Delicatessen, Amélie en Un long dimanche de fiançailles roept wederom bewondering op voor de eigen stijl van de filmmaker. Toch leunt het verhaal een beetje gemakkelijk op visuele uitbundigheid en maffe personages. In eigen land genomineerd voor drie Césars, waaronder voor production design en kostuumontwerp.

La vie en rose

2007 | Drama, Muziek, Biografie

Frankrijk​/​​Verenigd Koninkrijk​/​​Tsjechië 2007. Drama van Olivier Dahan. Met o.a. Marion Cotillard, Sylvie Testud, Clotilde Courau, Jean-Paul Rouve en Gérard Depardieu.

Dahans biopic La vie en rose doet de Franse chansonnière Edith Piaf te kort met zijn clichérijke, stroperige en uitputtende film, die geen enkel nieuw inzicht biedt. De Franse chansonnière scheldt, vecht, zingt, zuipt, spuit, maakt ruzie, beledigt en neukt. Tot slot klinkt Non, je ne regrette rien. Dat is spijtig voor actrice Marion Cotillard, die zich Piafs pathetische armgebaren en schuifelende tred feilloos heeft eigen gemaakt. Ze overtuigt als de jonge straatkat, als het ziekelijke drankorgel en als mannenverslindster, en ze weet bovendien Piafs nummers foutloos te playbacken. Haar Oscarwinnende optreden maakt de matige film toch de moeite waard.

Blueberry

2004 | Western

Frankrijk​/​​Mexico​/​​Verenigde Staten 2004. Western van Jan Kounen. Met o.a. Vincent Cassel, Michael Madsen en Juliette Lewis.

Marshall Blueberry groeide als jongeman op bij indianen, die hem onder andere inwijdden in de wondere wereld van hallucinogene planten. Die kennis komt nog van pas als hij het op moet nemen tegen de snoeiharde slechterik (Madsen) die ooit zijn liefje vermoordde en die nu op zoek is naar goud in de heilige bergen van Blueberry's indiaanse vrienden. Opmerkelijk: de film eindigt als een trip, in beeld gebracht als een lange, psychedelische kaleidoscoop. Losjes gebaseerd op de strips van Giraud en Charlier. Een interessante mislukking.

Riders

2002 | Thriller, Misdaad

Frankrijk​/​​Canada​/​​Verenigd Koninkrijk 2002. Thriller van Gérard Pirès. Met o.a. Stephen Dorff, Natasha Henstridge, Bruce Payne en Steven Berkoff.

Met zijn eerste Engelstalige film maakte de Franse regisseur Pirès - een protégé van Luc Besson - eigenlijk gewoon een remake van Taxi (1998). Taxi was razend populair, zelfs buiten Frankrijk, maar nogal inhoudsloos. En misschien zat Besson, scenarist, producer en adviseur van die film, regelmatig op de regiestoel, want Riders biedt nog minder diepte. De actiemisdaadfilm gaat over skateboardatleet en dief Slim (Dorff), die samen met zijn acrobatische makkers nog één reeks overvallen wil plegen, om voor altijd de schaapjes op het droge te hebben. De politie (Henstridge) is nabij. Dorff wordt al de beschermheilige van slechte films genoemd en model Henstridge (Species) staat niet bekend om haar acteren.

La chambre des officiers

2001 | Oorlogsfilm, Drama

Frankrijk 2001. Oorlogsfilm van François Dupeyron. Met o.a. Éric Caravaca, Sabine Azéma, André Dussollier, Géraldine Pailhas en Denis Podalydès.

Parijs, augustus 1914. In de officiersvleugel van het militaire Val-de-Grâce-hospitaal zijn spiegels taboe, een sinistere voorzorgsmaatregel. Onder de eerste oorlogsverminkten is Adrien (Caravaca), wiens gezicht gedeeltelijk door shrapnel is weggereten. Vier kruipjaren van pijn, moeizame gelaatsreconstructie en suïcidale gedachten volgen. Voortreffelijk herschept acteursregisseur bij uitstek Dupeyron de stille hel uit Marc Dugains humanistische roman. Azéma sprankelt als Adriens verpleegster, voor zijn vertolking van de ogenschijnlijk laconieke gezichtschirurg ontving Dussollier een César. Ook Tetsuo Nagata kreeg een beeldje voor zijn bijna serene CinemaScope-fotografie in oker en sepia, die de ravages van la Grande Guerre akelig dichtbij brengt.

Stand-by

2000 | Drama

Frankrijk 2000. Drama van Roch Stéphanik. Met o.a. Dominique Blanc, Roschdy Zem, Patrick Catalifo, Jean-Luc Bideau en Georges Corraface.

Vergeet Spielbergs The Terminal, dit eerder gedraaide regiedebuut met soortgelijk verhaal is veruit superieur. Dweperige Hélène wordt door haar echtgenoot, verstikt in het huwelijk, kort voor hun emigratie naar Buenos Aires op Orly achtergelaten. Daar blijft ze, in de illusie van zijn terugkeer, en overleeft als prostituee. Hélène is, om Heinlein te citeren, a stranger in a strange land en Blanc draagt de film in een uitputtende paraderol die haar een vierde César bracht. Meester-cameraman Tetsuo Nagata verzorgde de subliem belichte CinemaScope-fotografie: de Parijse luchthaven oogt als Nergenshuizen.

C'est quoi la vie?

1999 | Drama

Frankrijk 1999. Drama van François Dupeyron. Met o.a. Éric Caravaca, Jacques Dufilho, Jean-Pierre Darroussin, Isabelle Renauld en Michelle Goddet.

Tja, wat is het leven eigenlijk? Dat vraagt de twintiger Nicolas zich af, die zich niet goed raad weet met zijn bestaan. Ondertussen werkt hij mee op het boerenbedrijf van zijn vader. Wanneer dat op de fles gaat, wordt het tijd dat Nicolas een aantal beslissingen neemt. De vraag uit de titel beantwoorden kan hij aan het eind natuurlijk nog niet, maar hij is wel iets wijzer. Fraai gefotografeerd (door de Japanse cameraman Tetsuo Nagata) coming of age-verhaal leverde Caravaca een César op voor zijn hoofdrol.