Isabel Karajan

Ich gehöre Dir

Oostenrijk​/​​Duitsland 2004. Romantiek van Holger Barthel. Met o.a. Franziska Weiß, Achim Schelthas, Armin Rohde, Isabel Karajan en Wolfram Berger.

La poursuite du vent

Frankrijk 1998. Drama van Nina Companéez. Met o.a. Bernard Giraudeau, Dominique Reymond, Mathieu Simonet, Valentine Varela en Maud Rayer.

Les faux médicaments

Frankrijk 1995. Thriller van Alain-Michel Blanc. Met o.a. Fabrice Michel, Solal Valentin, Aïda Isalbe, Maryvonne Schiltz en Michel Duchaussoy.

Een specialist in tropische ziekten, Michel, behandelt als arts in het Afrikaanse Franville slachtoffers van malaria. Wanneer meerdere patiënten sterven na toediening van een kinine-injectie, stelt hij een onderzoek in en stoot op een illegaal geneesmiddelen-circuit. Hij is woedend, dient op hoog niveau klacht in, maar wordt prompt het land uitgezet want de autoriteiten zitten zelf aan de vetpot. Terug in Frankrijk zet hij de strijd tegen de corruptie verder maar niemand, noch zijn vriend-dokter Chabrol, arts bij de UNO, noch de politie die zich in de materie incompetent verklaart, noch het laboratorium, zelf slachtoffer van de foute kinine, kunnen noch willen hem helpen. Regisseur Blanc werkte zelf aan het draaiboek, geholpen door Jean-Pierre Bastid en Jean-Gérard Imbar. Minder een thriller dan een realistisch pamflet over bepaalde praktijken in de moderne samenleving waarin geldgewin het haalt op nobele bedoelingen. Enkele ouwe rotten van acteurs als Duchaussoy en Gélin worden handig uitgespeeld tegen jonge leeuwen.

Août 44, ici Cognacq-Jay

Frankrijk 1994. Drama van Laurent Heynemann. Met o.a. Mathieu Carrière, Roland Blanche, Jeanne Marine, Julian Benedikt en Alain Fromager.

Tussen mei 1943 en augustus 1944 zendt de Duitse bezetter zes uur per dag tv-programma`s uit vanaf de experimentele [KL]F[KLE]ernsehsender [KL]P[KLE]aris, ge[KA3]installeerd in een oud muziektheater in de Rue Cognacq-Jay in het zevende arrondissement. De uitzendingen vanuit bezet Parijs zijn bestemd voor gewonde Duitse soldaten in de plaatselijke ziekenhuizen. Op 23 augustus, twee dagen voor de bevrijding van Parijs, staan de Amerikaanse troepen aan de poorten van de stad. De directeur van de zender Kurt Heyzmann (Carri[KA2]ere) beseft dat het Duitse leger verslagen is. Hij wil nog een laatste, perfecte uitzending de ether in laten gaan. Kleischter (Benedikt), een fanatieke Gestapo-officier komt roet in het eten gooien omdat hij nog even een snelle genadeloze jacht wil ondernemen op joden, verzetslieden en anderen, die niet met de vijand wilden collaboreren. De technici stellen echter alles in het werk om te voorkomen dat hun tv-zender de geschiedenis in zal gaan als een amateuristische bedoening. Interessant relaas met een voelbare sfeer van een oorlog, die op zijn einde loopt. De gebeurtenissen zijn op authentieke feiten gebaseerd en vormen een stukje mediageschiedenis. Het scenario is van Pierre Fabre en Thierry Bourcy naar het boek Cognacq-Jay 1940 - La télévision française sous l'occupation van Thierry Kubler en Emmanuel Lemieux. Het camerawerk is van Jacques Guérin.

Cognacq-Jay

Frankrijk 1993. Oorlogsfilm van Laurent Heynemann. Met o.a. Mathieu Carrière, Roland Blanche, Jeanne Marin, Julian Benedikt en Alain Fromager.

In 1944 zit de Duitse tv-zender Fernsehsender-Paris al meer dan een jaar in de ether. Er wordt uitgezonden vanuit een oud theater in de rue Cognacq-Jay, en de programma's zijn in de eerste plaats bedoeld voor gewonde Duitse soldaten in Parijs. Wanneer de Amerikanen oprukken naar Parijs beseft directeur Carrière dat de oorlog verloren is. Hij wil nog een laatste, perfecte uitzending verzorgen. Een onbekend en origineel beeld van het einde van WO II, dat zich toespitst op drie mensen die elk een andere kijk hebben op de zaak: Carrière, de directeur, de technicus Blanche, die in het verzet zit, en Benedikt, de Gestapo-officier die erop moet toezien dat er geen onregelmatigheden gebeuren. Tragi-komisch scenario van Pierre Fabre en Thierry Bourcy naar de roman Cognacq-Jay 1940 van Thierry Kubler en Emmanuel Lemieux. Fotografie van Jacques Guèrin.