Corinne Blue: cast.
Er zijn 2 films gevonden.

Marie de Nazareth

1994 | Drama

Frankrijk 1994. Drama van Jean Delannoy. Met o.a. Myriam Muller, Didier Bienaimé, Francis Lalanne, Marc de Jonge en Myriam Mezieres.

De veertigste film van regisseur Delannoy. Op zichzelf een tour de force, want de meester-veelfilmer was 87 tijdens het draaien. Hij schreef samen met Jacques Douyou het scenario. Nog een krachttoer dus. Hoewel de regisseur de ervaring heeft met bijbelse en religieuze onderwerpen (LA PASSION DE BERNADETTE uit 1986 over het wondervrouwtje van Lourdes), verbruikte hij 60 km celluloïd, deden er 110 acteurs en actrices mee, waren er 8.500 figuranten, 107 technici en dertien productiemaatschappijen; wederom een krachttoer. Muller speelt de rol van Maria en Bienaimé - nomen est omen - is Jezus. Dit fresco dat Maria dus in de schijnwerpers plaatst, is een oubollige bijbelse vertelling, geschikt voor het 16 mm circuit van de katholieke jeugdhonks in Vlaanderen, waar men nog net met de hulp van jezuïetenpaters de Frans-roomse kijk kan volgen. Het voornaamste pluspunt aan deze steriele vertoning is het gedegen camerawerk van Claude Agostini en de prachtige landschappen van Marokko, waar wijlen koning Hassan II maar al te graag gastheer speelde, want in Israël kan niet gedraaid worden omdat het daar te onrustig is. Wie daarop let, is een kniesoor.

Camomille

1988 | Drama

Frankrijk 1988. Drama van Mehdi Charef. Met o.a. Philippine Leroy-Beaulieu, Rémi Martin, Monique Chaumette, Guy Saint-Jean en Albert Delpy.

Een op het eerste gezicht doodgewone geschiedenis over een ambachtelijke banketbakker en een eenzame onbekende met wie het steeds verder bergafwaarts gaat. Bovendien is zij ernstig verslaafd aan drugs. Deze wonderlijke verbintenis blijkt tegen alle verwachtingen in duurzaam en gelukkig te zijn. Dit alles speelt zich af in de Parijse buitenwijken. Met zijn diepgevoelige en impressionistische talent slaagt Mehdi Charef (die ook LE THE AU HAREM D'ARCHIMEDE en MISS MONA maakte) er van begin tot eind in het scenario boeiend en geloofwaardig te laten overkomen. Bovendien past het camerawerk van Patrick Blossier prima bij de sfeer in de film.