Jean-Luc Porraz

Origine contrôlée

Frankrijk 2001. Komedie van Ahmed Bouchaala, Zakia Tahri en Ahmed Bouchaala. Met o.a. Patrick Ligardes, Atmen Kelif, Ronit Elkabetz, Abder El Kabir en Alexia Stresi.

Ça ira mieux demain

Frankrijk 2000. Komedie van Jeanne Labrune. Met o.a. Nathalie Baye, Jeanne Balibar, Jean-Pierre Darroussin, Danielle Darrieux en Isabelle Carré.

Julien l'apprenti

België​/​​Frankrijk 2000. Drama van Jacques Otmezguine. Met o.a. Francis Huster, Marianne Basler, François Morel, Benjamin Rolland en Gaspard Ulliel.

Les Parasites

Frankrijk​/​​Italië 1999. Komedie van Philippe de Chauveron. Met o.a. Oulage Abour, Estelle Skornik, Atmen Khelif, Elie Semoun en Lionel Abelanski.

Une grosse bouchée d'amour

Frankrijk 1998. Komedie van Michaëla Watteaux. Met o.a. Christine Citti, Jean-Michel Dupuis, Pascale Arbillot, Gilles Gaston-Dreyfus en Chantal Ladesou.

Les grands enfants

Frankrijk​/​​België 1998. Komedie van Denys Granier-Deferre. Met o.a. Caroline Cellier, Christophe Malavoy, Emmanuelle Devos, Pierre-Olivier Mornas en Juliette Poissonnier.

Esther et Sarah

Frankrijk​/​​België 1996. Drama van Jacques Otmezguine. Met o.a. Ludmila Mikaël, Lisa Martino, Catherine Arditi, Dominique Guillo en Frédérique Tirmont.

Le parasite

Frankrijk 1995. Komedie van Patrick Dewolf. Met o.a. Michel Aumont, Marie-Sophie Berthier, Yvon Back, Annick Alane en Nicolas Vogel.

Philippe Laroque (Back) is een jonge verzekeringsexpert die een gelukkig leven leidt met zijn vrouw, twee kinderen en rijke schoonfamilie. Tot er op een dag op de deur gebonkt wordt. Daar staat Lucien Laroque (Aumont), vader van Philippe, specialist in mislukte inbraken, zojuist ontslagen uit de gevangenis. Vader en zoon hebben elkaar in twintig jaar niet gezien. Als een parasiet neemt Lucien bezit van Philippe's huis en ze krijgen hem niet meer de deur uit. In de kelder beraamt hij bovendien de 'kraak van de eeuw' die hij samen met zijn zoon wil zetten. Een manier om de verloren jaren in te halen. Platvloerse, zinloze komedie die beslist niet boeiend is. Aumont doet zijn best om zijn personage wat diepgang te geven, maar de andere types zweven in het luchtledige. Florence Philipponnat en Dewolf schreven het scenario. Het camerawerk is van Pascal Ridao. De muziek is een bewerking van Les bagatelles van Antonin Dvorak. Nicam Stereo. Formaat 16/9.

Julie Lescaut : Recours en grâce

Frankrijk​/​​Zwitserland 1995. Misdaad van Joyce Buñuel. Met o.a. Véronique Genest, Jérôme Anger, Mouss Diouf, Alexis Desseaux en François Marthouret.

Twee voorvallen zorgen voor opschudding in Clairi[KA2]eres, waar Julie Lescaut (Genest) fungeert als politiecommissaris. In de eerste plaats ontsnapt een gevaarlijke geestesgestoorde uit de psychiatrische instelling waar hij opgesloten zat voor de moord op een meisje. Het feit dat hij ontoerekenbaarheid pleitte redde hem van een gevangenisstraf. Dezelfde nacht heeft Paul (Mathouret), de ex van Julie, een auto-ongeval. Hij ligt in coma en vecht voor zijn leven. Weer heel wat werk aan de winkel voor onze pientere politievrouw. Dat het allemaal wat overtrokken werd en niet erg geloofwaardig overkomt moet je er maar bij nemen. Het niet erg boeiende scenario van Eric Kristy hangt aaneen van de toevalligheden. De niet erg strakke regie helpt niet veel. Fotografie van Jean-Pierre Aliphat. Stereo. Aflevering van het seizoen, nummer van 72. Stereo.

Anne Le Guen : Urgences

Frankrijk 1995. Komedie van Stéphane Kurc. Met o.a. Fanny Cottençon, Patrick Raynal, Dominique Sarrazin, Paul Allio en Olivier Granier.

Eerste deel van vierdelige reeks over Anne Le Guen (Cotten[KA10]con), charmante raadgeefster van burgemeester Charles Dubois (Raynal) in Frans provinciestadje. Samen proberen ze een oplossing te vinden voor een aantal problemen. Weduwnaar Dubois heeft bovendien zijn lodderoog laten vallen op zijn bevallige assistente. Hier dient afgerekend met ontevreden lui die uit hun huizen werden gedreven voor de aanleg van een stuk autostrade en met dreigende sluiting van afdeling spoedgevallen. Anne ontdekt dat complot gesmeed wordt tegen de burgemeester. Scenario van Frédérique Krivine naar een idee van Jean- Pierre Guérin. Veel gescheer maar weinig wol.

Sa dernière lettre

Zwitserland​/​​Nederland​/​​Frankrijk​/​​België 1994. Drama van Serge Meynard en Serge Maynard. Met o.a. Marc Jolivet, Jean-Baptiste Begny, Anaïs Jeanneret, Catherine Frot en Martine Sarcey.

De tien-jarige Begny gedraagt zich vijandig tegenover zijn vader Jolivet sinds die zijn moeder Frot verliet voor de jongere Jeanneret. Frot heeft de scheiding nooit kunnen verwerken en pleegt uiteindelijk zelfmoord. Ze laat een brief achter voor haar zoon, waarin ze de redenen van haar daad verklaart, maar de jongen beschuldigt zijn vader van moord. Hij beweert dat hij zijn moeder uit het venster heeft geduwd. Jolivet weigert zich te verdedigen, en dat brengt de jongen in de war. Een onzinnige wraakactie van een jongen wiens leven verscheurd is door de scheiding van zijn ouders. Scenarioschrijvers Natalie Carter en Meynard hebben dit gegeven op zeer gevoelige wijze behandeld, en de jonge Begny steelt probleemloos de show, al leveren ook de volwassen acteurs een aanvaardbare prestatie. Een film die tot nadenken stemt. Sobere beelden van Michel Amathieu.

La peau du chat

Frankrijk 1994. Komedie van Jacques Otmezguine. Met o.a. Pierre Arditi, Anne Canovas, Roger Mirmont, Bernard Pinet en Bernard Ballet.

Georges (Arditi) is een acteur die zowat alles aanneemt wat hem aangeboden wordt. Tussen de kleine jobs in en de lange periodes van werkloosheid heeft hij een pracht van een snor laten groeien. Op de vooravond van de vakanties wordt hem een rol aangeboden: deze van een kat in een provincie-theater. Ondanks het protest van zijn familie aanvaardt hij de rol en terwijl hij het masker van de kat op zet moeten zijn vrouw en kinderen zonder hem op reis. Een acteur moet kiezen tussen werk en gezin. Een alledaags probleem dat hier zonder veel enthousiasme uitgewerkt werd tot een doordeweekse dramatische komedie zonder veel diepgang. Jean-Claude Grumberg en Otmezguine baseerden het scenario op de roman La nuit tous les chats sont gris van Grumberg. Jean-Claude Aumont stond aan de camera.

Poulet au gratin

Frankrijk 1993. Komedie van Étienne Dhaene. Met o.a. Francis Perrin, Bernadette Lafont, Gaëlle Legrand, Michel Baladi en Roger Pierre.

Inspecteur M[KA1]edeuze (Perrin) en zijn assistent St[KA1]ephane (Dob) staan voor een drievoudig raadsel. Drie rijke oude dames, eigenaressen van een florerende lingeriezaak, werden vermoord. De schuldige bevindt zich ongetwijfeld onder de erfgenamen, vraag is enkel wie van hen heeft dit op zijn (of haar) geweten? Idiote politie-komedie met een zo nadrukkelijke humor dat je je gaat ergeren. Perrin, nochtans een uitstekend komisch acteur, chargeert zijn rol op afschuwelijke wijze. Een film die je best kan overslaan, geschreven door Christian Dob. Weinig geïnspireerde fotografie van Philippe Pavans de Ceccaty.

Le secret d'Elissa Rhaïs

Frankrijk 1993. Drama van Jacques Otmezguine. Met o.a. Anne Canovas, Emmanuel Salinger, Jean-Pierre Cassel, Carine Lemaire en Chafia Boudra.

In 1934 is Leila Boumendil (Canovas) 38 jaar. Ze neemt haar neef Raoul (Salinger) onder haar vleugels. Ze haalt hem over haar levensgeschiedenis die zich grotendeels afspeelde in de harems van het mysterieuze Midden-Oosten, op papier te zetten. Haar (z.g.) autobiografie verschijnt onder de naam Elissa Rhaïs. Het boek heeft verschrikkelijk veel succes en ze wordt door de critici beschouwd als een zeer getalenteerd schrijfster. Zo kon het gebeuren dat een ongeletterde vrouw de lieveling van het Franse, boekenminnende publiek werd. Bijna vijftig jaar later komt de waarheid aan het licht in het Franse tv-programma over boeken Apostrophes van Bernard Pivot. Een verbijsterend portret van het Parijse literaire wereldje tussen beide wereldoorlogen, dat zo verlekkerd was op exotische fantasieën dat het geslachtofferd werd door een der gootste oplichterijen uit de Franse literaire geschiedenis. Uitstekend spel van de hoofdrollen. Françoise Verny, Isabelle Brault, Yves Dangerfield en Catherine Breillat baseerden hun scenario op de roman van Paul Tabet. In beeld gebracht door Romain Winding.

J'aime pas qu'on m'aime

Frankrijk 1993. Drama van Stéphane Kurc. Met o.a. Wojtek Pszoniak, Caroline Lenglet, Gilles Segal, Firmine Richard en Jean-Luc Porraz.

Ook al behoort de elf-jarige Lenglet tot een der rijkste families van Frankrijk, toch is ze maar een 'arm' meisje met meer plichten dan rechten. Als haar ouders bij een vliegtuigongeval om het leven komen, wordt haar situatie nog erger. De dubieuze Porraz, de vroegere vertrouwensman van haar ouders, wordt benoemd als haar voogd. Ze blijft echter niet bij de pakken zitten. Ze gaat met haar vriend Maslov en de familienotaris op zoek naar haar nog enig overgebleven familielid, Pszoniak. Gevoelig verhaal van een meisje dat op zoek is naar de ware welstand des levens, want hoeveel geld ze ook moge hebben, vriendschap en geluk kent ze niet. Door Pszoniak verandert haar kijk op het leven. Daniel Goldenberg baseerde zijn scenario op zijn roman Le Zaïdé. De camera werd bemand door Cyril Lathus.

Pierre qui roule

Frankrijk 1991. Komedie van Marion Vernoux. Met o.a. Marianne Denicourt, Benoît Régent, Philippe Fretun, Serge Riaboukine en Fatbia Cheriguene.

De jonge Denicourt besluit na een jaar niet langer te treuren om de dood van haar man en weer in het leven te stappen. In een metrostation ontmoet ze de nette Régent, en ze dringt zich aan hem op. Ze gooit het geordende leventje van deze brave echtgenoot en vader duchtig overhoop, en wat hij ook onderneemt, of hij het nu tactisch of bruut aanpakt, ze laat niet meer los. FATAL ATTRACTION op z'n Frans en bekeken door een vrouw. Soms leuk, soms spannend. Romantiek en frivole perversiteit wisselen elkaar af. De twee hoofdpersonen schitteren in hun rol, ook al kan Vernoux haar scenario niet tot het einde toe hard maken. Knappe beelden van Parijs en een ludiek mozaïek van nevenpersonages maken de film toch de moeite waard. Pierre Boffety hanteerde de camera.

La femme de l'amant

Duitsland​/​​Frankrijk 1991. Drama van Christopher Frank. Met o.a. Nicole Garcia, Jacques Perrin, Florence Pernel, Didier Flamand en Christine Pascal.

Garcia, veertig en nog steeds aantrekkelijk, is assistente van een bekende tv-presentator. Ondanks haar drukke bezigheden besteedt ze zoveel mogelijk aandacht aan haar twintig-jarige dochter Pernel, zodat tussen beiden een hechte band bestaat. Tot op de dag dat dochterlief haar moeder bekent dat ze verliefd is op haar baas. Die is 43 en bovendien gehuwd. Een tedere liefdesfilm, die alle stellen zouden moeten zien. In zijn visuele stijl vertelt Frank, die deze keer het scenario-schrijven overliet aan Danièle Thompson, het verhaal van passie en jaloezie. Je kijkt ernaar en laat je moeiteloos meeslepen. Schitterend spel. Uitstekend camerawerk van Michael Epp.

Julie de Carneilhan

Frankrijk 1990. Biografie van Christopher Frank. Met o.a. Caroline Cellier, Jean-Louis Trintignant, Philippe Morier-Genoud, Bruno Madinier en Anne Canovas.

Bewerking van [KA1]e[KA1]en van Colette`s romans over de ouderdom (1941), die een dubbelportret is van de schrijfster en de man met wie ze ooit getrouwd was en van wie ze nog steeds houdt. Frank is een romanschrijver/regisseur in de stijl van de jaren 1970-1980, die geenszins getracht heeft de ambigue, heldere en subtiele leefwereld van Colette filmisch te herscheppen. Hij heeft zich ermee tevreden gesteld een getrouwe bewerking te maken, die gunstig beïnvloed wordt door het uitstekende acteerwerk van Cellier en Trintignant.

L'ami Maupassant: La petite Roque

Frankrijk 1989. Misdaad van C. Santelli. Met o.a. Bernard Fresson, Jean-Luc Porraz, André Weber, Sophie de La Rochefoucauld en Catherine Alcover.

Bewerking van een kort verhaal van deze schrijver (1850- 1893). Op een ochtend vindt de postbode van een dorpje in de Causses op het land van Renardet (Fresson) het lijk van een meisje (het meisje uit de titel). Het onderzoek gaat van start. Renardet is grootgrondbezitter en burgemeester van het dorp. De scenario-schrijver drijft behoorlijk de spot met het politie- onderzoek: hij gebruikt het onderwerp om het politie-milieu en de personages heel venijnig neer te zetten. De correct uitgevoerde film doet geen afbreuk aan de crue beschrijving, terwijl Fresson zeer overtuigend overkomt.

Maladie d'amour

Frankrijk 1987. Drama van Jacques Deray. Met o.a. Nastassja Kinski, Jean-Hugues Anglade, Michel Piccoli, Jean-Claude Brialy en Souad Amidou.

Amoureuze wederwaardigheden van een trio gevormd door een rijpe man, de almachtige directeur van een kankeronderzoeksinstituut, een jonge internist bij dit instituut en een jonge vrouw die zich door haar hart laat meeslepen boven haar maatschappelijke ambities. Alles is nauwkeurig verfilmd, het portret van de vrouw is veelomvattend en pakkend. Jammer genoeg slaat de film snel om in een zeer gangbaar melodrama. Het scenario is van Danièle Thompson die gewoonlijk de scenario's voor haar vader Gérard Oury schrijft en die zich beter tot komedies kan beperken. Deze eerste film van Deray, goed gemaakt maar langdradig, telt niet mee.