Ian Tyson: cast en muziek.
Er zijn 2 films gevonden.

Samurai Cowboy

1993 | Komedie, Western

Verenigde Staten 1993. Komedie van Michael Keusch. Met o.a. Hiromi 'Go' Haratake, Robert Conrad, Matt McCoy, Catherine Mary Stewart en Byron Chief Moon.

Japanse popster Hiromi Go speelt een zakenman, die een groot western-fan is. Als een vriend van hem komt te overlijden als gevolg van zijn harde werken, besluit hij zijn gitaar aan de wilgen te hangen en naar Montana te gaan om zich daar onder de cowboys te scharen. Wat hij aantreft lijkt in de verste verte niet op het western-wereldje dat hij van de film en de tv kent. Met de hulp van cow-hand Conrad wil hij met Oosterse methoden orde op zaken stellen, hetgeen tot hilarische toestanden leidt. Scenario van Dave Hunsacker en Rick Ponte.

Road to Saddle River

1993 | Western, Drama

Canada 1993. Western van Francis Damberger. Met o.a. Paul Jarette, Paul Coeur, Eric Allan Kramer, Sam Bob en Shaun Johnston.

De volwassen zoon van Oosteuropese immigranten laat zijn leven leiden door westernfilms. Hij noemt zichzelf Cowboy (Jarrett) en de avond dat hij een zadel vindt besluit hij op zoek te gaan naar Saddle River, het stadje uit zijn lievelingsfilm. Hij krijgt een lift van spraakwaterval Sam (Coeur), die al zijn bezittingen in zijn auto heeft liggen. Ze komen terecht bij veedrijvers, worden bestolen door een koppel Indianen, komen in conflict met Japanse projectontwikkelaars en maken kennis met een Duitser (Kramer), een geflipte versie van Arnold Schwarzenegger, die alles betaalt met stukjes van de Berlijnse muur. Uiteindelijk voegt ook nog Norman Manyheads (Bob), een indiaan die dweept met Elvis, zich bij hen. Een gek kwartet op zoek naar Saddle River. Langdradige, saaie satire op de wegdeemstering van de waarden die zo mooi gelegd worden in de na[KA3]ieve westerns. Het idee is formidabel, maar de uitwerking kraakt in al zijn voegen. De helft van de tijd staan de acteurs voor zich uit te staren zonder dat er iets gebeurt. De meeste dialogen zijn eenlettergrepig (op Sam na) en verschrikkelijk repetitief. Het acteerpeil brandt op een laag pitje en wie op het einde nog kan volgen is een genie. Het stroeve scenario is van de hand van Damberger. Het enige pluspunt is de fraaie breedbeeldfotografie van Peter Wunstorf. Ultra Stereo. Panavision.