Oscar Ladoire

Manolito Gafotas en mol ser jefe

Spanje 2001. Komedie van Juan Potau. Met o.a. Oscar Ladoire, Ruben Carrillo en Vicente Haro.

Allegro ma mon troppo

Spanje 1995. Komedie van Fernando Colomo. Met o.a. Penélope Cruz, Pere Ponce, Rosa Maria Sardà, Oscar Ladoire en Jordi Mollà.

De 20-jarige Pablo (Ponce) speelt op de hoorn en is homo; hij heeft mot gekregen met zijn vriendje en ze zijn nu uit elkaar. Zijn (lang) gescheiden moeder (Sard[KA1]a) probeert de relatie weer te herstellen, terwijl zijn vader (Ladoire), een muziekleraar die hij niet kent, hem een plaats bezorgt in het nationale Spaanse jeugdorkest na een mislukte auditie.

Moriras en chafarinas

Spanje 1994. Drama van Pedro Olea. Met o.a. Oscar Ladoire, María Barranco en Jorge Sanz.

De 20-jarige Pablo (Ponce) speelt op de hoorn en is homo; hij heeft mot gekregen met zijn vriendje en ze zijn nu uit elkaar. Zijn (lang) gescheiden moeder (Sard[KA1]a) probeert de relatie weer te herstellen, terwijl zijn vader (Ladoire), een muziekleraar die hij niet kent, hem een plaats bezorgt in het nationale Spaanse jeugdorkest na een mislukte auditie.

Cartas desde huesca

Spanje 1993. Antonio Artero. Met o.a. Oscar Ladoire, Myriam Meszieres en Fernando Fernán Gómez.

De 20-jarige Pablo (Ponce) speelt op de hoorn en is homo; hij heeft mot gekregen met zijn vriendje en ze zijn nu uit elkaar. Zijn (lang) gescheiden moeder (Sard[KA1]a) probeert de relatie weer te herstellen, terwijl zijn vader (Ladoire), een muziekleraar die hij niet kent, hem een plaats bezorgt in het nationale Spaanse jeugdorkest na een mislukte auditie.

Krapatchouk

Spanje​/​​België​/​​Frankrijk 1992. Komedie van Enrique Gabriel Lipschutz. Met o.a. Guy Pion, Piotr Zaitchenko, Ángela Molina, Oscar Ladoire en Didier Flamand.

Twee Oosteuropese seizoensarbeiders die voor een appel en een ei op een landbouwbedrijf hebben gewerkt, willen huiswaarts keren en belanden in Parijs. Op het station beklagen ze zich tegenover een ambtenaar van de Franse spoorwegen over het feit dat er geen trein teruggaat naar hun thuisland Prajevice in de voormalige Sovjetunie. Het land is echter op geen enkele landkaart terug te vinden. Het verbijsterde tweetal krijgt de hele bureaucratische rompslomp over zich heen als diplomaten en militairen koortsachtig proberen te achterhalen waar Prajevice ligt en of het wel echt bestaat. Debuterend schrijver-regisseur Lipschutz die de Chileense nationaliteit heeft, maakte zijn intelligente scenario al in 1985, maar toen hij eindelijk aan de verfilming van KRAPATCHOUK begon, was de satire (over een veranderend Europa, waarin een heel land zoekraakt) raker dan ooit. De kleine Pion en de hoog boven hem uittorenende Zaitsjenko, die wel wat weg hebben van Asterix en Obelix, verlevendigen het politieke gegeven met aanstekelijke slapstick. De klucht werkt wonderwel, tot aan het nogal simplistische einde. Het camerawerk is van Raoul Perez Cubero. Gefilmd in Brussel, Parijs en Madrid.

Krapatchouk

Spanje​/​​België​/​​Frankrijk 1992. Komedie van Enrique Gabriel. Met o.a. Ángela Molina, Oscar Ladoire en Guy Pion.

Twee Oosteuropese seizoensarbeiders die voor een appel en een ei op een landbouwbedrijf hebben gewerkt, willen huiswaarts keren en belanden in Parijs. Op het station beklagen ze zich tegenover een ambtenaar van de Franse spoorwegen over het feit dat er geen trein teruggaat naar hun thuisland Prajevice in de voormalige Sovjetunie. Het land is echter op geen enkele landkaart terug te vinden. Het verbijsterde tweetal krijgt de hele bureaucratische rompslomp over zich heen als diplomaten en militairen koortsachtig proberen te achterhalen waar Prajevice ligt en of het wel echt bestaat. Debuterend schrijver-regisseur Lipschutz die de Chileense nationaliteit heeft, maakte zijn intelligente scenario al in 1985, maar toen hij eindelijk aan de verfilming van KRAPATCHOUK begon, was de satire (over een veranderend Europa, waarin een heel land zoekraakt) raker dan ooit. De kleine Pion en de hoog boven hem uittorenende Zaitsjenko, die wel wat weg hebben van Asterix en Obelix, verlevendigen het politieke gegeven met aanstekelijke slapstick. De klucht werkt wonderwel, tot aan het nogal simplistische einde. Het camerawerk is van Raoul Perez Cubero. Gefilmd in Brussel, Parijs en Madrid.

Las edades de Lulú

Spanje 1990. Drama van Bigas Luna. Met o.a. Francesca Neri, Oscar Ladoire, Javier Bardem, María Barranco en Fernando Guillén Cuervo.

De Spaanse regisseur Bigas Luna, werkzaam in uiteenlopende genres (met Angustia maakte hij slasher, Jamón, jamón was een zwoel drama) richt zich ditmaal op seks. Las edades de Lulú, naar het boek van Almudena Grandes, is een soort coming of age verhaal over de rusteloze Lulu die blijft houden van Pablo, haar eerste vriendje, maar ook allerlei seksuele avonturen met anderen heeft. Ze begeeft zich daarbij steeds meer in de duistere kringen van Madrid. In de Italiaanse hoofdrolspeelster Francesca Neri herkennen we de operaminnende vrouw van de Florentijnse rechercheur, die Hannibal in de gelijknamige film dwars zit.

Disparate nacional

Spanje 1990. Komedie van Mariano Ozores. Met o.a. Antonio Ozores, Oscar Ladoire, Antonio Resines, Fabiola Toledo en José Luis Lopéz Vázquez.

Twee freelance fotografen verdienen hun brood met het maken van allerlei foto's van beroemde mensen in compromiterende situaties en proberen deze vervolgens te verkopen aan sensatiebladen. Deze schandalige komedie belicht op oportunistische en grove wijze enkele passage's uit het moderne publieke leven in Spanje.

Biba la Banda

Spanje 1987. Komedie van Ricardo Palacios. Met o.a. Alfredo Landa, Oscar Ladoire, Fiorella Faltoyano en Antonio Ferrandis.

In de Spaanse Burgeroorlog, besluit een soldaat uit het leger van Franco omwille van zijn verloofde te deserteren. Komedie van zowel opvallende ingetogenheid als bewonderenswaardige doeltreffendheid die getuigt van de grote vakbekwaamheid die de beroemde acteur Ricardo Palacios ook als regisseur tentoonspreidt.In overige rollen onder meer Jose Sancho, Mario Pardo, Florinda Chico en Manuel Alexandre.

Marbella

Verenigde Staten​/​​Spanje 1985. Komedie van Miguel Hermoso. Met o.a. Rod Taylor, Britt Ekland, Francisco Rabal, Fernando Fernán-Gómez en Oscar Ladoire.

Een Amerikaanse ex-militair die in Marbella woont, besluit een landgenoot te bestelen. Een grauwe en flauwe komedie zonder fut. Het is de tweede film van regisseur Hermoso. Het scenario is van regisseur Hermoso.

Sal gorda

Spanje 1984. Komedie van Fernando Trueba. Met o.a. Oscar Ladoire, Silvia Munt, Francisco Rabal en Antonio Resines.

Een jonge componist zit in moeilijkheden, omdat hij niet in staat is de door zijn platenmaatschappij gevraagde tien liedjes voor zijn nieuwe LP te schrijven... Een erbarmelijke en onuitstaanbare komedie.

Bajo en nicotina

Spanje 1984. Misdaad van Raúl Artigot. Met o.a. Oscar Ladoire, Silvia Munt, Antonio Resines, Assumpta Serna en Francisco Cecilio.

Een eenzame jongeman zondert zich van alles en iedereen af en zoekt zijn toevlucht in dat wat hij belangrijker vindt: videofilms kijken. Een belachelijke, domme film, slecht gemaakt en gespeeld die geen enkel commercieel succes heeft gehad.

A contratiempo

Spanje 1981. Romantiek van Oscar Ladoire. Met o.a. Oscar Ladoire, Mercedes Resino, Paco Lobo en Beatriz Elorrieta.

Tussen een jonge cineast en een liftster ontstaat een relatie. Dit is de eerste film van de acteur Oscar Ladoire, die eveneens de hoofdrol vervult.

Opera prima

Spanje​/​​Frankrijk 1979. Komedie van Fernando Trueba. Met o.a. Oscar Ladoire, Paula Molina, Antonio Resines, Kitty Manver en Marisa Paredes.

Een journalist en ex-'68-revolutionair ziet zijn tien jaar jongere nichtje terug dat hij ooit ontmaagd heeft, maar blijkt weinig greep meer te hebben op haar ongecompliceerde vrijheidsbeleving. Ze kan niet veel begrip en geduld meer opbrengen voor zijn ijdele maatschappij- en zelfanalyses. Een verfrissend ironische film over een door een breuk in de historische evolutie heen vergroot generatieconflict, dat wat geïnspireerd lijkt door ANNIE HALL. Ladoire die aan het scenario meeschreef, verlekkert zich als orerende intellectueel al te zeer aan zijn eigen spitse teksten, waardoor hij de regie te vaak tot een passief registreren dwingt en Molina onvoldoende kansen gunt.