Angelika Perdelwitz

Sternzeichen

Duitsland 2005. Komedie van Peter Patzak en Peter Pazak. Met o.a. Heikko Deutschmann, Barnaby Metschurat, Karin Griegerich, Jürgen Hentsch en Vadim Glowna.

NeuFundLand

Duitsland 2003. Romantiek van Georg Maas. Met o.a. Jochen Nickel, Anna Loos, Axel Prahl, Bruno Cathomas en Thomas Rudnick.

Polizeiruf 110: Bruder Lustig

Duitsland 1995. Misdaad van Thomas Jacob. Met o.a. Günter Naumann, Jaecki Schwarz, Peter Weiß, Werner Tietze en Angelika Perdelwitz.

We zien in het tweede jaar nadat men de DDR-producties had laten uitlopen, Schwarz nog als bemoeizuchtige Zollamtmann Wei[KL29]er. In het daarop volgende jaar speelt hij in de serie Hauptkommissar Herbert Schm[KA3]ucke uit Halle en werkt dan nauw samen met Herbert Schneider (Wolfgang Winkler), die hij nog van de politieopleidingsschool kent. Aflevering 172.

King of Evergreen

Duitsland 1995. Drama van Dietmar Klein. Met o.a. Diether Krebs, Tilo Prückner, Kristin Maria Derfler, Max Volkert Martens en Teresa Harder.

Het zangduo Ted White (Krebs) en Robby Kane (Martens) had in hun jonge jaren veel succes. Ted werd zenuwachtig van zijn partner en ging solo. Ted wist zich in leven te houden met kluchtige optredens, verkleedpartijen en voordrachten in achterafzaaltjes voor bejaarden, personeelsverenigingen, etc., etc. Ondertussen weet Robby zich te handhaven als zanger al ziet men de sporen op zijn gezicht die de angst en de drugs hebben nagelaten. Op een goede dag wordt Ted opgebeld door manager Lennie (Prückner) voor een engagement. Ted hoopt dat dit na al die jaren zijn come-back is. Hij bevindt zich echter in een troep die bestaat uit net zulke derderangs artiesten als hijzelf en die de ster waar het omgaat, moeten opluisteren en gewichtig maken. En die ster is... Robby. Toch krijgt Ted die alle hoop had laten varen, zijn kans om naar Las Vegas te gaan. Aardig portret van het kommervolle en moeizame artiestenbestaan. Scenario van regisseur Klein en Jiri Pollak. Ciro Cappellari bediende de camera.

Polizeiruf 110: Falscher Jasmin

Oost Duitsland​/​​Duitsland 1990. Misdaad van Manfred Mosblech. Met o.a. Günter Naumann, Andreas Schmidt-Schaller, Anne Kasprik, Jürgen Zartmann en Angelika Perdelwitz.

Hauptmann Beck (Naumann) en Oberleutnant Grawe (Schmidt- Schaller) proberen te achterhalen wie verpleegster Annemarie Liedekow (Kasprik), de ongetrouwde moeder van een kind, gewurgd heeft. Als ze eenmaal weten wie de vader van haar kind is, gaan ze hem aan de tand voelen. Het is Jan Heder (Zartmann) die getrouwd is met Ingrid (Perdelwitz) en al twee kinderen heeft, maar regisseur Mosblech, die het scenario schreef, houdt de kijker zo lang als hij kan in het ongewisse. Moord en echtbreuken mocht ook al niet in de DDR - daarop moest de aandacht van de burgers gevestigd worden. Het camerawerk is van Wolfram Beyer. Aflevering 137.

Polizeiruf 110: Gestohlenes Glück

Oost Duitsland​/​​Duitsland 1989. Misdaad van Thomas Jacob. Met o.a. Jürgen Frohriep, Andreas Schmidt-Schaller, Danny Anwege, Klaus Hecke en Karin Ugowski.

Deze naar verhouding slecht bekeken aflevering confronteert Oberleutnant H[KA3]ubner (Frohriep) en zijn jongere collega Leutnant Grawe (Schmidt-Schaller) met de ontvoering van een zes maanden oude baby, die zijn moeder tijdens de kerstinkopen in een warenhuis werd ontfutseld. Dankzij spontane hulp uit het publiek is de baby weer snel teruggevonden en de zaak opgelost. De psychologische schade blijkt niet alleen groot te zijn bij de moeder, maar ook de jonge arrestant blijkt diep met zichzelf in de knoop te zitten. Hij is in zijn leven veel te kort gekomen, waardoor hij tot zijn wanhoopsdaad kwam. De serie begint meer over de roerselen van de gestoorde ziel dan over de zware misdaad en brengt het thema, dat de politie je beste kameraad is naar voren. Dit zou ook weer het geval zijn in DER FALL PREIBISCH (nummer 146), waar sprake is van dood door schuld, maar geen echte misdaden begaan zijn, hooguit verkeersdelicten. Frohriep is minzaam en Schmidt-Schaller doet als vanouds verschrikkelijk zijn best. Aflevering 128.

Polizeiruf 110: Flüssige Waffe

Oost Duitsland​/​​Duitsland 1988. Misdaad van Helmut Krätzig. Met o.a. Klaus Gendries, Jörg Hengstler, Jenny Gröllmann, Renate Reinecke en Angelika Perdelwitz.

In het weinig spirituele rijk van Erich Honecker konden zijn onderdanen nauwelijks iets kopen. De winkels waren echter goed gevuld met allerlei vormen van vuurwater die je voor een prikkie tegen de waardeloze Ostmarken kon verkrijgen. Alcoholisme vormde dan ook een groot probleem in de troosteloze arbeidersrepubliek. Monteur Kegel (M[KA3]uhe), een slanke jongeman, is genezen van de drankzucht. Marlies (Gr[KA3]ollmann), een jonge sociaal voelende vrouw, wil het wel met hem proberen en samen hokken ze in een flatje. Doch ex-gevangenismaat Wiesmeier (H[KA3]ubchen) komt langs op het werk, en vraagt hem een sleutel na te maken, waarvoor hij hem vorstelijk beloont: achthonderd mark. Kegel voelt zich bedreigd en besluit naar de Vopo te gaan. Hauptmann Reger (Gendries) hoort Kegel aan, maar zo`n hoog bedrag voor een sleutel is op zichzelf geen strafbare zaak. Opgelucht gaat Kegel naar Marlies en ze gaan samen naar het brandweerbal, waar hij knappe Dorothee (Reinecke) ontmoet, die een drankprobleem heeft. Kegel wordt naar buiten gelokt en door twee handlangers van Wiesmeier onder dwang volgegoten met drank. Wiesmeier wil hem inzetten voor een kunstdiefstal in een kerk. Marlies gaat naar de politie, die belooft Kegel te zoeken. Stomdronken wordt Kegel opgepakt door Hauptmann Reger en Unterleutnant Becker (Hengstler). Zo komt de Vopo achter de geplande inbraak in de kerk, die door Dorothee gepleegd had moeten worden. In de finale verkaart Marlies Kegel, die met een zware alcoholvergiftiging in een ziekenhuis is opgenomen, andermaal de liefde en belooft hem opnieuw uit het slop te halen. Het rommelige, simplistische scenario is van regisseur Krätzig. De spelprestaties zijn nogal amateuristisch. Aflevering 124.

Polizeiruf 110: Zwei Schwestern

Oost Duitsland 1987. Misdaad van Hans-Werner Honert. Met o.a. Peter Borgelt, Andreas Schmidt-Schaller, Angelika Waller, Susann Thiede en Peter Reusse.

Aflevering 114 is de eerste die 100 minuten duurt. Helaas bevat het scenario van G[KA3]unter Mehnert nauwelijks een verrassing, omdat de clou eigenlijk meteen al wordt weggegeven. Hauptmann Fuchs (Borgelt) bij wie de (zestien) dienstjaren nu zwaar beginnen te tellen (het staat op zijn gezicht te lezen) en zijn hippe, naar DDR-begrippen vlot geklede Leutnant Grawe (Schmidt-Schaller) moeten een geval van doodslag onderzoeken. De kijker weet allang dat Beate Bernert (Thiede) altijd de kerels van haar verlegen zus Angelika (Waller) inpikt, en dat zij deze keer met Kurt Singer (Reusse) te ver is gegaan. Dan wordt het afzien hoe de Hauptmann en zijn Leutnant de zaak uit elkaar rafelen en de puzzel daarna in elkaar passen. Volgens het kijkonderzoek uit die tijd scoorde de film heel hoog in kijkdichtheid, maar dat ging net zoals met de vijfjarenplannen en de economische statistieken, het was pure propaganda en er klopte geen hout van. Twee jaar later was de republiek feitelijk opgehouden te bestaan en partijvoorzitter Honecker die bevolen had te schieten op mensen die het land probeerden te verlaten, mocht enige tijd later in een Boeing 747 (geen toestel van Interflug!) plaatsnemen om zijn laatste dagen in Chili bij dictator Pinochet te slijten.

Polizeiruf 110: Parkplatz der Liebe

Oost Duitsland 1986. Misdaad van Hans Knötzsch. Met o.a. Lutz Riemann, Andreas Schmidt-Schaller, Angelika Perdelwitz, Kaspar Eichel en Stefanie Külberg.

Oberleutnant Zimmermann (Riemann) en Leutnant Grawe (Schmidt- Scholler) proberen de dader te achterhalen, die een onbekende jonge vrouw heeft aangereden op een bosrijke plek aan een verbindingsweg. De dader is doorgereden, en heeft haar voor dood achtergelaten. Ze hebben problemen om de identiteit van het slachtoffer vast te stellen, hetgeen eigenlijk heel merkwaardig is in de politiestaat van vadertje Honecker. Minder moeite hebben ze met het achterhalen van het voertuig, want die waren in het paradijs voor boeren en arbeiders ook aan het eind van de jaren 1980 nog heel schaars, en de gelukkige bezitters van deze stinkende tweetact-voertuigen waren nauwkeurig geregistreerd. Ondertussen mist Steffen Eisermann (Siebenschuh) zijn vrouw Lissy (Kriwolutzki). Zijn buurvrouw Marita Schubke (Perdelwitz) tracht hem gerust te stellen, maar Steffen gelooft haar niet en denkt dat Lissy vreemdgaat. Hij zit niet ver van de waarheid. Marita en Lissy hebben een lucratieve manier verzonnen voor een bijverdienste, maar niet wat je meteen geneigd bent te denken als kijker. Leutnant Zimmermann, meer een vaderlijke dienstklopper, en zijn assistent de gladde Grawe ontdekken dat één en één twee is. Geen slechte aflevering, die echter naar DDR-normen slecht werd bekeken met ruim dertig procent - toch altijd nog beter dan de tegenhanger uit West-Duitsland TATORT, maar die had veel meer concurrentie. Het regime begon zijn ijzeren greep te verliezen op de kijker, die inmiddels de Westduitse tv kon ontvangen. Nog drie jaar en dan zou de Berlijnse muur vallen. Het scenario is van Ulrich Waldner. Aflevering 104.

Polizeiruf 110: Kein Tag ist wie der andere

Oost Duitsland 1986. Misdaad van Thomas Jacob. Met o.a. Lutz Riemann, Andreas Schmidt-Schaller, Jürgen Frohriep, Peter Hölzel en Friederike Aust.

De eerste aflevering van ware TATORT-lengte: anderhalf uur. Na eindeloos heen en weer gegaan te zijn tussen een uur (vooral in het begin), een uur en een kwartier (het merendeel) tot wel tachtig minuten. De film speelt zich af binnen een tijdsruimte van drie dagen. De rijzige, autoritaire Oberleutnant Zimmerman (Riemann) en zijn gedrongen, maar wereldse collega Grawe (Schmidt-Schaller) jagen zonder al te veel succes op een zedenmisdadiger. De doorbraak komt als een jonge vrouw plotseling voor de dienstauto van het duo opdoemt met een reutelende tweetaktmotor. Kennelijk werd ze door iemand achterna gezeten en Grawe constateert geamuseeerd dat Irene Haberkorn (Aust) en kameraad Zimmermann elkaar kennen, zowaar intiem. Zimmermann bevindt zich plotseling op glad ijs, maar in de achtergrond kan hij rekenen op zijn ervaren collega Oberleutnant H[KA3]ubner (Frohriep) die het echter toe nu toe niet gelukt is om promotie te maken, en hun meerdere majoor Berger (Hölzel), die samen best het kaf van het koren kunnen scheiden. In 1994 speelde Frohriep mee als Oberkommissar Hübner in KEINE LIEBE, KEIN LEBEN, een aflevering die na de hereniging tot stand kwam. Hij was toen nog steeds niet bevorderd. Het werd zijn laatste film, want hij stierf in dat jaar nog. Hij is de annalen ingegaan als het personage dat melancholisch was, met de slachtoffers meeleefde en het vertrouwen van de getuigen genoot. Dat riekt enigszins naar propaganda, want in alle DDR-afleveringen hadden de misdadigers nimmer rechten: een advocaat kregen ze nooit, ze werden langer dan 24 uur vastgehouden en ze moesten zich buigen naar de willekeur van het gezag, vooral Oberleunt Hübners wil was wet. Aflevering 107 werd ouderwets goed bekeken op een herfstachtige avond in november in Honeckers rijk, dat inmiddels heel veel scheuren begon te vertonen en ieder moment uit zijn voegen kon barsten.

Der Staatsanwalt hat das Wort: Ein feiner Dreh

1986. Hans Werner. Met o.a. Angelika Perdelwitz, Gerd Blahuschek en Barbara Dittus.

De eerste aflevering van ware TATORT-lengte: anderhalf uur. Na eindeloos heen en weer gegaan te zijn tussen een uur (vooral in het begin), een uur en een kwartier (het merendeel) tot wel tachtig minuten. De film speelt zich af binnen een tijdsruimte van drie dagen. De rijzige, autoritaire Oberleutnant Zimmerman (Riemann) en zijn gedrongen, maar wereldse collega Grawe (Schmidt-Schaller) jagen zonder al te veel succes op een zedenmisdadiger. De doorbraak komt als een jonge vrouw plotseling voor de dienstauto van het duo opdoemt met een reutelende tweetaktmotor. Kennelijk werd ze door iemand achterna gezeten en Grawe constateert geamuseeerd dat Irene Haberkorn (Aust) en kameraad Zimmermann elkaar kennen, zowaar intiem. Zimmermann bevindt zich plotseling op glad ijs, maar in de achtergrond kan hij rekenen op zijn ervaren collega Oberleutnant H[KA3]ubner (Frohriep) die het echter toe nu toe niet gelukt is om promotie te maken, en hun meerdere majoor Berger (Hölzel), die samen best het kaf van het koren kunnen scheiden. In 1994 speelde Frohriep mee als Oberkommissar Hübner in KEINE LIEBE, KEIN LEBEN, een aflevering die na de hereniging tot stand kwam. Hij was toen nog steeds niet bevorderd. Het werd zijn laatste film, want hij stierf in dat jaar nog. Hij is de annalen ingegaan als het personage dat melancholisch was, met de slachtoffers meeleefde en het vertrouwen van de getuigen genoot. Dat riekt enigszins naar propaganda, want in alle DDR-afleveringen hadden de misdadigers nimmer rechten: een advocaat kregen ze nooit, ze werden langer dan 24 uur vastgehouden en ze moesten zich buigen naar de willekeur van het gezag, vooral Oberleunt Hübners wil was wet. Aflevering 107 werd ouderwets goed bekeken op een herfstachtige avond in november in Honeckers rijk, dat inmiddels heel veel scheuren begon te vertonen en ieder moment uit zijn voegen kon barsten.