André Thorent

L'instit : À quoi ça sert d'apprendre ?

België​/​​Frankrijk​/​​Zwitserland 1998. Drama van José Pinheiro. Met o.a. Gérard Klein, André Thorent, Jérémie Semonin, Cécile Gabriel en Daniel Briquet.

Anne Le Guen : Le mystère de la crypte

Frankrijk 1998. Mysterie van Alain Wermus. Met o.a. Fanny Cottençon, Patrick Raynal, Véronique Silver, Claude Aufaure en Hugues Biucher.

Le dernier voyage

Frankrijk 1995. Drama van Bruno Gentillon. Met o.a. Annie Girardot, Tara Römer, Jean-Pierre Moulin, Lysiane Meis en André Thorent.

De 25-jarige Martial (R[KA3]omer), zoon van een binnenschipper, wacht een succesvolle bokscarri[KA2]ere. Wanneer zijn vader Jacques (Moulin) onverwacht sterft, besluit Martial om zijn moeder Yvonne (Girardot) te vergezellen op haar laatste tocht met hun binnenschip naar Antwerpen. Girardot is schitterend en bijzonder geloofwaardig als de schippersvrouw. Mooi portret van het harde leven van de binnenvaart. De dialogen zijn van Francis Rick. Het scenario is van regisseur Gentillon en Francis Ryck naar een verhaal van Michèle Culnart en Hipollyte Boissel. Het camerawerk is van Houshang Baharlou en is heel sfeervol. 16/9. Nicam Stereo.

Adieu Don Juan

Frankrijk 1990. Drama van Jean Larriaga. Met o.a. Julien Guiomar, Julie Jezequel, Claire Maurier en André Thorent.

Een banketbakker weigert eerst te erkennen dat hij de grootvader van een kind is, omdat hij niets van het bestaan van de zoon afwist en negeert de moeder. Geleidelijk aan laat hij zich overtuigen. Een mooi thema voor een melodrama waarin vele tranen vloeien, van de onbeduidendheid gered door een knappe regie en het vaste geloof van de spelers.

État de grâce

Frankrijk 1986. Drama van Jacques Rouffio. Met o.a. Nicole Garcia, Sami Frey, Pierre Arditi, Philippe Léotard en Dominique Labourier.

Langdradige geschiedenis over de problematische liefdes van een staatssecretaris, een vrouwelijke president-directeur en een bankier. Zij vinden elkaar weer, verlaten elkaar, vinden elkaar weer, enz. De regisseur heeft een dergelijk thema in een modern jasje willen steken door het in een sociaal-politieke context te plaatsen. Maar de personages en de situaties zijn zo stereotiep dat het geheel nauwelijks geloofwaardig aandoet. De acteurs doen alles om er wat van te maken, maar het wordt maar niet aannemelijk. ETAT DE GRACE laat de kijker onverschillig; van Rouffip zijn we beter gewend.

Twist again à Moscou

Joegoslavië​/​​Frankrijk 1986. Komedie van Jean-Marie Poiré. Met o.a. Philippe Noiret, Christian Clavier, Martin Lamotte, Marina Vlady en Bernard Blier.

Yoeri en de familie van zijn verloofde worden achtervolgd door de politie. Hij vindt tenslotte onderdak bij zijn zwager, die directeur is van een groot hotel in Moskou. Helaas krijgt deze op dat moment controle van de altijd ijverige regering en bovendien nog bezoek van de KGB. Wat er verder gebeurt is makkelijk te raden: deze platvloerse anti-communistische film is van dezelfde regisseur als het vreselijke PAPY FAIT DE LA RÉSISTANCE. Toch zitten er nog wel een paar leuke momenten in deze domme film die opgenomen werd, let wel, in de Savoye en voormalig Joegoslavië. Scenario van regisseur Poiré, Christian Clavier en Martin Lamotte. Camerawerk van Pascal Lebègue.

Cauchemar

Frankrijk 1980. Drama van Noël Simsolo. Met o.a. Pierre Clémenti, Beatrice Bruno, Hélène Surgère, André Thorent en Philippe Chemin.

Interessante debuutfilm die onder zijn rechtlijnige intrige en structuur allerlei filmische referenties en dubbele bodems verbergt. Interessant voor wie zich met dat soort spelletjes bezig wenst te houden. Hoewel de pretenties van de maker betrekkelijk goed onder controle worden gehouden heeft de film toch iets koels en is té bestudeerd en misschien daarom niet echt boeiend.

La belle Hélène

Frankrijk 1976. Komedie van Michel Boisrond. Met o.a. Michel Serrault, Catherine Samié, Claudia Morin, Marco Perrin en Michèle Sand.

Het leven van Offenbach gedurende de totstandkoming van De inname van Troye, hier La Belle Hélène geheten. Meilhac en Halévy zijn de tekst aan het schrijven en hun gekrakeel met Hortense Schneider ontbreekt niet. Het is moeilijk in dit spektakelstuk historische realiteit en fantasie te onderscheiden. André Roussin schreef het scenario. Opgenomen door een weinig ambitieuze Michel Boisrond. De film biedt desondanks enig aangenaam vertier. Ook bekend onder de titel LES FOLIES OFFENBACH.

Je sais rien mais je dirai tout

Frankrijk 1973. Pierre Richard. Met o.a. Pierre Richard, Bernard Blier, Danièle Minazzoli, Nicole Jamet en Luis Rego.

Een telg uit een familie van wapenindustriëlen, militairen en prelaten is uit verzet sociaal werker geworden. De groep delinquenten die aan hem is toevertrouwd, blijkt de onderneming van zijn vader te willen beroven. Het intelligente en spottende scenario van Didier Kaminka, waaraan Richard meeschreef, bleef in Richards regie beneden het haalbare, maar is toch een van zijn betere films. Een prima vaderrol van Blier. Richards personage als wereldvreemde stuntel begint te vervelen. Camerawerk van Pierre Lhomme.

Décembre

Algerije​/​​Frankrijk 1973. Oorlogsfilm van Mohammed Lakhar-Hamina. Met o.a. Michel Auclair, Geneviève Page, Ali Kouiret, Jacques François en Julien Guiomar.

Een Franse kolonel probeert een Algerijnse verzetsstrijder in 1960 te laten praten zonder gebruik te maken van de gebruikelijke martelpraktijken, waar alleen hij gewetensbezwaren over heeft. Hij neemt vijftien gegijzelden (onder wie een idealistisch familielid van de gevangene) en dreigt met het vuurpeleton om zo informatie los te krijgen. Tegen zijn bedoeling in worden ze echter werkelijk gedood. De opzet om het recente Algerijnse verleden geschikt te maken voor de internationale bioscoop verleidt de regisseur tot een misplaatst melodrama en visueel effectbejag die de interessante reconstructie overtuigingskracht ontnemen, zodat slechts enkele indringende authentieke momenten overblijven.

La vie à l'envers

Frankrijk 1964. Drama van Alain Jessua. Met o.a. Charles Denner, Anna Gaylor, Guy Saint-Jean, Nicole Gueden en Jean Yanne.

Jacques Valin (Denner), een dertiger met een ongecompliceerd privé- en beroepsleven ontdekt een diepe bevrediging in feitelijk en psychisch isolement waarin hij voorwerpen net zo lang observeert totdat hij ze niet meer ziet. Hij vervreemdt van zijn omgeving en verliest het tijdsbesef met een fataal gevolg voor zijn beroep en huwelijk. Een kamer in een psychiatrische inrichting waar hij alleen is met een bandrecorder maakt hem volmaakt gelukkig. De film verplaatst zich in de visie van de hoofdpersoon zonder hem als 'geval' te benoemen of te analyseren. De meditatiemode sindsdien maakt het verhaal minder opmerkelijk dan destijds, maar de suggestiviteit van de beelden en verinnerlijkt en ietwat ironisch spel van Denner houden de aandacht vast. De film bwerd bekroond op het festival van Venetië met een aanmoedigingsprijs voor debutanten. Het scenario is van regisseur Jessua. Het camerawerk is van Jacques Robin. Mono.