Pascale Vignal

Le Matador

Frankrijk 1998. Misdaad van Michel Vianey. Met o.a. Thierry Rey, Stéphane Jobert, Jean-Marie Winling, Caroline Berg en Pascale Vignal.

L'Esprit des Flots

Frankrijk 1996. Komedie van David Delrieux. Met o.a. Jean-Yves Berteloot, Jeanne Goupil, Pascale Vignal, Raoul Billerey en Pascal Elso.

Maigret tend un piège

Frankrijk 1995. Misdaad van Juraj Herz. Met o.a. Bruno Cremer, Bruno Todeschini, Hélène Sergère, Laurence Masliah en Pascale Vignal.

Derde verfilming op rij van het gelijknamige boek van Simenon uit 1955, hier met Cremer in de rol van Maigret die het onderzoek leidt naar een seriemoordenaar die al vijf keer toesloeg in het Parijse 20st arrondissement. Maigret besluit een val op te zetten en verzamelt daartoe niet minder dan vijftig (!) vrouwelijke politie-agentes die allen wat lijken op de vijf eerdere slachtoffers. Onder hen valt vooral Marthe (Vignal) op, een jonge stagiaire die net in dienst is in de ploeg van Maigret. Het scenario van Bernard Marie legt de nadruk op het feit dat Maigret geconfronteerd wordt met een bijzonder sluwe psychopaat.

Le refuge

Frankrijk 1995. Komedie van Alain Schwarzstein. Met o.a. Maxime Leroux, Marie-Dominique Dessez, François Marthouret, Dora Doll en Jacques Spiesser.

Dierenarts Leroux keert terug naar zijn geboortedorp in de Ardèche om de begrafenis van zijn vader Ballet bij te wonen. Het plaatselijk dierenasiel, eigendom van Ballet, heeft te kampen met financiële moeilijkheden. Aanvankelijk wil Leroux het dorp de rug toekeren, maar dan besluit hij het asiel nieuw leven in te blazen. Hij wordt echter gedwarsboomd door Marthouret, ook dierenarts en getrouwd met Leroux' jeugdliefde Dessez. Vrij aangename tv-film, met een wat naief aandoend scenario van Pierre-Albert Guillaume en Adrien Forget, reconstrueert de genoegens van het landelijke leven in de mooie Franse Ardèche-streek. Marthouret is een perfecte schoft en Leroux een droom van een dierenarts. Muziek van Christian Gaubert.

Cœur de cible

Frankrijk 1995. Misdaad van Laurent Heynemann. Met o.a. Francis Huster, Marianne Basler, José Garcia, Jean-Yves Berteloot en Aladin Reibel.

Vanessa Wenger (Basler) is directrice van een bedrijf dat kijkonderzoeken verricht. Ze ontvangt anonieme dreigbrieven. Commissaris Beaudrillard (Huster) is een man die van literaire verfilmingen en abstracte kunst houdt en een hekel heeft aan Amerikaanse politieseries. Hij wordt belast met het onderzoek. Hij maakt kennis met een wereldje dat hij nog niet kende. Hij ontdekt dat het milieu van de tv-productie zijn eigen regels kent. Hij neemt de zaak bloedernstig want er zijn inmiddels twee vrouwen vermoord. Beaudrillard die verband ziet tussen de twee moorden en kijkcijfers, heeft algauw twee verdachten op zijn lijstje staan: de ex van Vanessa en haar broer die in de tv- wereld zijn slag wil slaan. Een intelligente satire over de Franse audiovisuele bedrijfstak waarin heel wat bekende (tv- )gezichten een rol spelen. Het scenario is van niemand minder dan Bernard Pivot die een boekenprogramma heeft op de Franse tv. Hij weet natuurlijk heel goed, waarover hij het heeft. Zijn inktzwarte humor spaart dan ook niemand. De volgende persoonlijkheden spelen zichzelf: Ivan Leva[KA3]i (voormalig directeur van Frankrijk`s omroep nummer een: France Inter), voornoemde Bernard Pivot, Bruno Masure (presentator van het journaal op tv-zender France 2), Danièle Evenou, Claude Jean-Philippe, Philippe Gildas, Claude Serillon, Pierre Tchernia, Jérôme Bonaldi en Elise Lucet. Camerawerk van Robert Alazraki. Formaat 16/9. Nicam Stereo.

Cœur de père

Frankrijk​/​​België 1993. Drama van Agnès Delarive. Met o.a. Jean-Paul Comart, Anne Le Ny, Antoine Cousin, Aurélien Vigie en Didier Bourguignon.

Yves (Comart) en Annette (Le Ny) hebben twee kleine kinderen, Jean-Marie (Cousin) en Arthur (Vigie). Ze leven nog wel samen, maar het klikt allang niet meer tussen beiden. Uiteindelijk verlaat Annette het echtelijke dak en neemt de kinderen mee. Yves, die erg aan zijn kinderen gehecht is, aanvaardt de voorwaarden van de echtscheiding niet, waarbij hij de kinderen een weekend op twee bij zich mag hebben. Hij wil hen zien wanneer hij er zin in heeft en hij brengt de zaak voor de rechtbank. Het is het begin van een vuile strijd om het hoederecht. Hoe ver kunnen gescheiden ouders gaan om hun rechten te doen gelden op de kinderen? En worden de kinderen er dan uiteindelijk niet het slachtoffer van? Dit is het aangrijpende relaas van een gevecht dat te ver ging. Uitstekende acteerprestaties. Huguette Debaisieux, Pierre Pauquet en Delarive baseerden het scenario op een enquête van Anne Senger. Fotografie van Jean-Paul Schwartz. Uitgezonden in de reeks C'est mon histoire en voorzien van een nawoord door de betrokken personen.

L'instit : Les chiens et les loups

Zwitserland​/​​Frankrijk 1992. Komedie van François Luciani. Met o.a. Gérard Klein, Roger Souza, Jean-Louis Tribes, Fred Personne en Pascale Vignal.

Onderwijzer Victor Novak (Klein) moet in een klein dorpje in de Haute-Provence een vermoorde collega vervangen. Victor arriveert in een gesloten, haast vijandige gemeenschap, waar aannemer Manu Fontana (Tribes), bijgenaamd Le Parisien, vrijwel openlijk wordt beschuldigd van de moord. Bij gebrek aan bewijs kan niets worden ondernomen tegen deze buitenstaander, want hij is niet uit het dorp, maar ook niet uit Parijs. Hij wordt echter van alle kanten tegengewerkt (o.a. door de bakker en de caf[KA1]ehouder). Ook zijn aangenomen zoon wordt slachtoffer van de geruchten: hij mag niet meer op school komen. Victor besluit zich ermee te bemoeien. Dit scenario (van Luciani en Didier Cohen) is beter dan dat van de meeste andere films uit de serie: het is wel sentimenteel, maar niet overdreven huilerig. Klein levert dan ook een aantrekkelijkere prestatie. De prachtige omgeving werd schitterend in beeld gebracht door Mario Barroso. Gefilmd op Super 16.

De force avec d'autres

Frankrijk 1992. Drama van Simon Reggiani. Met o.a. Serge Reggiani, Simon Reggiani, Elsa Zylberstein, Ferrucio Soleri en Pascal Vignal.

Het regiedebuut van Simon Reggiani getuigt van vastberadenheid. Zijn vader Sergio (Serge Reggiani) is zeventig en is in Frankrijk bekend als toneelspeler en zanger. Sergio, afkomstig uit Itali[KA3]e, dreigt te verzuipen in de drank en kapot te gaan aan zijn eigen onmacht. Aan zijn zoon Simon (Simon Reggiani) was hem nooit veel gelegen, omdat hij in de eindeloze strijd om zijn carri[KA2]ere en later de handhaving van zijn bestaan verwikkeld was. Simon schreef over deze desperate toestand een boek, getiteld [KL]La question se pose[KLE]. En alsof deze hartekreet niet genoeg was, draaide hij een korte film. Om zijn vader er weer boven op te helpen besluit hij hem te filmen, zijn verleden in Itali[KA3]e na te gaan en de therapie vast te leggen, die hij met jongere alcoholici moet ondergaan. Hij vraagt zijn vader de hoofdrol te spelen in zijn speelfilmdebuut - en het werkte. Zo ontstond er een tamelijk uniek geheel over een getraumatiseerd mens (de tragische dood van een broertje, die nog net geen peuter was en hem suïcide neigingen bezorgde), die uiteindelijk in de levensavond weer op beide benen weet te landen. Interessant voor wie zich in een dergelijk onderwerp wil verdiepen en naar aanleiding ervan wil discussiëren. Het scenario is van Simon Reggiani en de beelden zijn van Alain Choquart. Catherine Bonétat deed de montage die voor wat het totaal betreft geen geringe rol heeft gespeeld.

Légende

Zwitserland​/​​Canada​/​​Frankrijk 1991. Thriller van François Luciani. Met o.a. Jacques Perrin, Patrick Catafilo, Corinne Dacla, Edward Meeks en Edith Scob.

Een befaamd ornitholoog, Perrin, probeert een evenwicht te vinden tussen zijn gezin en de studie naar een zeldzame vogel, de stern van Dougall. De komst van Catalifo, fotograaf van een wetenschappelijk tijdschrift waaraan Perrin regelmatig zijn medewerking verleent, verstoort zijn eenzame rust. Bevreemdende thriller die zijn internationaal karakter eer aandoet. Goed spel van Perrin geeft de algemene sfeer een macaber tintje. Het scenario van Luciani en Didier Cohen bereikt echter niet het niveau van de uiterst mysterieuze roman Shadowcase van Martin Blank, waarop hij gebaseerd is. Daarvoor blijven de personages te oppervlakkig. Mooi fotografisch werk van Jean-Paul Schwartz.

La vie et rien d'autre

Frankrijk 1989. Oorlogsfilm van Bertrand Tavernier. Met o.a. Philippe Noiret, Sabine Azéma, Pascale Vignal, Maurice Barrier en François Perrot.

Verdun 1920. De vermoeide majoor Dellaplane is belast met vermisteninventarisatie en het produceren van een soldatenlijk voor het symboolgraf onder de Arc de Triomphe. Hautaine bourgeoise Irène de Courtil speurt de dodenakkers af naar haar echtgenoot. Hun ontmoeting is het hart van deze bespiegeling over het hervinden van het leven. Azéma - in een intense rol, geschreven voor Fanny Ardant - speelt met groot esprit, Noiret is in zijn honderdste filmoptreden simpelweg monumentaal. Fantastische dialogen van Jean Cosmos en Bruno de Keyzers 'Scope-fotografie in monochroom grijs-sepiapalet vervolmaken Taverniers meesterwerk.

Fleur de Cactus

Frankrijk 1987. Komedie van Jacques Rosny. Met o.a. Sophie Desmarets, Jacques Rosny, Pascale Vignal, Jean-Marie Juan en Christian Bouillette.

Dit stuk van Barillet en Grédy, Parijse leveranciers van luchtige blijspelen, bevat bovenal simpele humor. Het gaat over de onmogelijke liefde tussen een kaakchirurg, een verstokt vrijgezel, en een jong meisje dat hopeloos verliefd op hem is. Dit magere en zeer klassieke thema strekt zich over meer dan twee uur uit. Langdradigheid troef dus. De kijker kan alleen genieten van het talent van de acteurs, die hun best doen om het geheel boven de onbeduidendheid uit te tillen.