Fernando Sánchez Polack: cast.
Er zijn 4 films gevonden.

Cartas de amor de una monja

1978 | Drama, Romantiek

Spanje 1978. Drama van Jorge Grau. Met o.a. Analía Gadé, Alfredo Alcón, Teresa Gimpera, Lina Romay en Fernando Sánchez Polack.

De liefdesgeschiedenis van een non en haar biechtvader. Het is een zuivere maar vervelende bewerking van de beroemde Cartas van Marina Alcoforado.

La Casa Grande

1975 | Drama

Spanje 1975. Drama van Francisco Rodríguez. Met o.a. Antonio Ferrandis, Maribel Martín, Juan Diego en Fernando Sánchez Polack.

In het naoorlogse Spanje probeert een invloedrijke dorpsbewoner van zijn bevoorrechte positie gebruik te maken om een jong meisje te verleiden. Een zeer slechte film die tot doel heeft een dubbele politieke lezing te geven.

Viaje al vacio

1968 | Drama

Spanje​/​​Italië 1968. Drama van Javier Setó. Met o.a. Larry Ward, Teresa Gimpera, Giacomo Rossi Stuart en Fernando Sánchez Polack.

Omdat een jonge vrouw haar bejaarde en vermogende echtgenoot niet langer kan verdragen, verleidt zij zijn broer. Samen smeden zij een plan om hem krankzinnig te maken; dan verschijnt er een vroegere beschermer van de vrouw, die haar wil chanteren. Hoe komen ze er op!

Llanto por un bandido

1963 | Drama, Historische film

Frankrijk​/​​Italië​/​​Spanje 1963. Drama van Carlos Saura. Met o.a. Francisco Rabal, Lea Massari, Philippe Leroy, Lino Ventura en Manuel Zarzo.

Een Andalusische bandiet is met zijn bende ondergedoken in de Siera Morena. Hij krijgt van de koning amnestie aangeboden, op voorwaarde dat hij behulpzaam zal zijn bij de jacht op zijn vroegere medestanders. Dit historische fresco rond de legendarische 'El tempranillo', die in de vorige eeuw leefde, heeft als co-produktie onvoldoende middelen om spectaculair te worden. De film overtuigt vooral in de huwelijksscènes van Rabal en Massari. De keuring greep destijds in en verwijderde de rolletjes van maatschappijkritische intellectuelen als revolutionairen, hoewel het gastoptreden van Buñuel als beul gespaard bleef. De Italiaanse versie werd nauwelijks gecensureerd, waardoor het mogelijk was 25 jaar later het oorspronkelijke werk te reconstrueren.