Philippe Caroit

La malédiction du volcan

Frankrijk 2018. Misdaad van Marwen Abdallah. Met o.a. Catherine Jacob, Ambroise Michel, Marie Denarnaud, Philippe Caroit en Thierry Desroses.

Meurtres à la Rochelle

Frankrijk 2015. Misdaad van Étienne Dhaene. Met o.a. Philippe Caroit, Dounia Coesens, Guillaume Denaiffe, Lucie Jeanne en Valérie Kaprisky.

La tribu de Zoé

2000. Pierre Joassin. Met o.a. François Marthouret, Philippe Caroit en Clémentine Célarié.

Amokfahrt zum Pazifik

Duitsland 2000. Avonturenfilm van Hans Werner. Met o.a. Anja Kling, Andreas Brucker, Jacques Breuer, Johanna Klante en Helmut Griem.

Les 7 vies du docteur Laux

Frankrijk 1999. Thriller van Jacek Gasiorowski. Met o.a. Sophie Broustal, Philippe Caroît, Max Morel, Fabrice Roux en Tomi Christin.

Les Bœuf-carottes : La manière forte

Frankrijk 1997. Misdaad van Pierre Roitfeld. Met o.a. Jean Rochefort, Philippe Caroit, Manuel Gélin, Tomer Sisley en Ingrid Chauvin.

C'est l'homme de ma vie!

Frankrijk 1997. Romantiek van Pierre Lary. Met o.a. Véronique Jannot, Philippe Caroit, Patrick Catalifo, Nicole Jamet en Patricia Malvoisin.

Vacances bourgeoises

Frankrijk 1996. Komedie van Jean-Claude Brialy. Met o.a. Philippe Caroit, Marie Matheron, Artus de Penguern, Mathilde Seigner en Siemen Rühaak.

Les Bœuf-carottes : Sonia

Frankrijk 1996. Misdaad van Peter Kassovitz. Met o.a. Jean Rochefort, Philippe Caroit, Julie Debazac, Jean-Claude Adelin en Natacha Lindinger.

Il grande fuoco

Duitsland​/​​Italië​/​​Frankrijk 1995. Drama van Fabrizio Costa. Met o.a. Carol Alt, Philippe Caroit, Alessandro Sacco, Joachim Fuchsberger en Mathieu Carrière.

Mini-serie die ge[KA3]inspireerd is op Tolstoi`s dikwijls verfilmde [KL]Anna Karenina[KLE]. Het gaat over de mooie dertig- jarige Romeinse Anna (Alt). Ze is met graaf Alessio Capilupi (Fuchsberger) getrouwd die veel ouder is dan zijzelf. Zij hebben een acht-jarig zoontje. Hun huwelijk is niet bepaald opwindend. Via haar broer Stefano (Carri[KA2]ere) die een soort playboy is, leert zij Brentano (Caroit) kennen die alles doet om haar te verleiden. Zij zwicht echter niet, want zij kan zich het risico niet veroorloven dat haar man die economisch adviseur van de Paus is, in opspraak raakt. Brentano geeft niet op en Capilupi begint zo zoetjes aan te denken dat zijn vrouw een verhouding met een ander heeft. Zij ontkent, maar dan is hun relatie verstoord. Dit vormt de aanleiding voor geheime ontmoetingen met Brentano. De acteurs doen hun best. Fuchsberger staat voor het eerst na 22 jaar weer voor de camera. Wordt meestal in drie delen uitgezonden. Het scenario is van Enrico Medioli en het geheel is door Giancarlo Ferrando in beeld gebracht.

Cancoon : Le mont des bisons

Canada​/​​Frankrijk 1995. Komedie van Jean Sagols. Met o.a. Caroline Tresca, Dominique Paturel, Philippe Caroit, Marie-José Nat en Thibaut Ducrocq.

Architect Pierre Depary (Caroit) is voor een opdracht in Qu[KA1]ebec, samen met zijn vriendin Julie Sauvagnac (Tresca), haar vader Charles (Paturel) en haar kinderen Chris (tweeling Ducrocq) en Sophie (tweeling Dor). Een truck die moet uitwijken voor een jeep raakt van de baan af. Even later verschijnt een auto met twee mannen die de truckchauffeur koelbloedig doodschieten. De man met de jeep is getuige van het gebeuren. Bij nader onderzoek ondekt deze dat de vrachtwagen geladen is met vaten vol toxische stoffen. Rond die tijd begeven Pierre en Julie zich naar het buitenhuis van Madeleine (Nat), een vriendin van Charles, om de verbouwingsplannen uit te werken. De twee moordenaars willen hen echter weglokken van deze plaats, zodat ze kans krijgen de lading van de truck te doen verdwijnen, en ze trachten Sophie te ontvoeren. Zwakke misdaadfilm die nooit echt kan uitmaken of hij nu als komedie of als thriller bedoeld is. De twee onverlaten zouden het misschien nog doen in een Laurel & Hardy-komedie, maar hun onhandigheid is hier gewoonweg idioot. Het scenario van Gilles Tourman, Gilles Morris-Dumoulin, Sylvie Dervin en Aaron Barzman is niet erg opwindend of origineel. Mooie fotografie van Georges Barsky.

Cancoon : L'homme de la médina

Tunesië​/​​Frankrijk 1995. Romantiek van Paolo Barzman. Met o.a. Caroline Tresca, Dominique Paturel, Philippe Caroit, Thibaut Ducrocq en Antoine Ducrocq.

Pierre Depary (Caroit) werd aangesteld om in Tunis de catacomben te restaureren. Ondertussen zorgt vader Charles (Paturel) voor de kinderen van Julie Sauvagnac (Tresca), die op haar beurt de plaatselijke geur wil opsnuiven. Op een markt wordt ze opgemerkt door een handelaar die in haar de vrouw denkt te herkennen waarop zijn meester, Shaabane (Lakhal) al jaren wacht. Even later wordt Julie door drie ongure kerels ontvoerd. De enige getuige is straatjongen Omar (Idoudi), die bang genoeg wordt gemaakt om 'niets gezien te hebben'. Shaabane omringt Julie met luxe en liefde, maar ze wil terug naar haar vriend en kinderen, maar kan het paleis niet verlaten. Shaabane geeft zijn trawanten opdracht om Charles te ontvoeren, want hij wenst diens zegen om met Julie te trouwen. Romantische verwikkelingen alom in dit sprookjesgegeven dat niet erg kan overtuigen. De Noord-Afrikanen zijn stripfiguren, die in het Hollywood van de jaren 1950 reeds afgeschreven werden als 'verouderd'. Het alles behalve geloofwaardige scenario is van de hand van Aaron Barzman en Sylvie Dervin. Jean-Bernard Hurouet zorgde voor de feeërieke fotografie.

Adieu les roses

Frankrijk 1994. Komedie van Philippe Venault. Met o.a. Maria Pacôme, Grace De Capitani, Philippe Caroit, Jacques François en Sylvie Orcier.

Terwijl het landgoed al meer dan een eeuw familiebezit is, wordt Pacôme nu gedwongen het te verkopen. Haar zoon Caroit wil persoonlijk de meest geschikte koper selecteren, want hij wil niet dat het prachtige landgoed in handen valt van de eerste de beste rijke nietsnut. Wie zal het worden? De danseres van de Folies-Bergère? Het bourgeois koppel met hun brutale kind? Of misschien wel de romanschrijfster, die het voordeel heeft knap en alleenstaand te zijn. Caroit heeft zich al voorgenomen om te trouwen met de nieuwe eigenares, zodat het landgoed in de familie blijft. Intelligente, verfijnde komedie, met veel leuk uitgetekende personages, die stuk voor stuk uitstekend vertolkt worden. Nina Companeez schreef het scenario samen met regisseur Venault. Aan de camera stond Anne Khripounoff. Mag Bodard produceerde.

Un soleil pour l'hiver

Frankrijk 1993. Komedie van Laurent Carceles. Met o.a. Patachou, Philippe Caroit, Alix De Konopka, Pascale Roberts en Laura Favali.

Guillaume (Caroit) presenteert als zeer goed betaald model herenkleding voor een toonaangevende couturier. Na een uitputtende fotosessie bedenkt hij dat hij nog cadeaus moet kopen voor zijn vrienden bij wie hij kerstavond gaat vieren. Op weg naar een chique warenhuis klampt de haveloze C[KA1]eline (Patachou), hem aan. Ze is zeventig en houdt zich staande met bedelen. In zijn haast geeft Guillaume haar een biljet van vijfhonderd Franc, een zogenaamde Pascal (bijna honderd euro). Céline, die de koude kerstnacht niet buiten wil doorbrengen, laat hem niet meer gaan. Guillaume, die haar niet van zich kan afschudden, besluit haar mee te nemen naar zijn vrienden. Een hartverwarmend modern kerstsprookje waarin een oude vrouw, die 'ridder te voet is', over meer geestelijke rijkdom blijkt te beschikken dan mensen met een dikke bankrekening. Patachou, de legendarische zangeres van het cabaret, speelt haar rol met enthousiasme waardoor je het originele, maar soms zwakke, scenario van Alain Leblanc probleemloos slikt. Het camerawerk is van Maurice Giraud.

Missione d'amore

Frankrijk​/​​Duitsland​/​​Italië​/​​Verenigde Staten 1992. Drama van Dino Risi. Met o.a. Carol Alt, Ethan Wayne, Florinda Bolkan, Fernando Rey en Philippe Caroit.

Om de dood van haar verloofde, tijdens een autorace, te verwerken, besluit Alt naar India te gaan, waar ze haar jeugdvriend Wayne opzoekt. Als ze de extreme armoede ziet waarin de bevolking leeft, wil ze er iets aan doen. Ze helpt Vader Cariot, een priester die zich inzet voor deze mensen. Weer terug in Italië, wil ze aanvankelijk met Wayne trouwen, maar uiteindelijk beslist ze non te worden. Ze wordt uitgezonden naar een missiepost in Brazilië, waar ze betrokken raakt in de strijd van het volk tegen de grootgrondbezitters. Het ontroerende portret van een vrouw die zin aan haar leven wil geven door anderen te helpen en zichzelf compleet uit te schakelen. Het scenario van Risi, Ennio De Concini en Roberto Colombo, gebaseerd op de roman van Maria Pia Bonanate, valt wat lang uit, maar wordt uitstekend gespeeld door een internationale cast. Prachtige fotografie van Riccardo Grassetti en een gevoelige score van Pino Donaggio. Oorspronkelijk in twee delen uitgezonden.

Les eaux dormantes

Frankrijk​/​​Portugal 1992. Thriller van Jacques Tréfouel. Met o.a. Philippe Caroit, Marie Adam, Danièle Delorme, Michel Galabru en Ludmila Mikaël.

Caroit is arts. Na een verblijf van drie jaar in Cambodja, keert hij terug naar het ouderlijk huis in de Franse provincie. Hij was ooit vertrokken om Mika[KA3]el te vergeten, want zijn ouders waren er tegen dat hij met haar omging. Op anomieme wijze wordt hij erop attent gemaakt dat zijn vader onder geheimzinnige omstandigheden is verdwenen. Zijn moeder met wie hij een niet al te beste verhouding heeft, zwijgt in alle talen en van zijn mentaal gehandicapte zuster wordt hij ook al niet wijzer. Het oudere echtpaar dat de huishouding regelt, doet alsof zij van niets weten. In een bedrukte stemming zoekt hij Mika[KA3]el toch weer op zonder dat hij beseft dat zijn visite haar fataal wordt. Ook de bediende, Galabru legt het loodje. Langzaam maar zeker krijgt Caroit door wie de dader is, maar dan zit hij in de val. Komische mysteriefilm, die mank gaat aan een gebrek aan actie en een overdosis aan dialoog (van Jacques Santamaria). Het scenario van Yves Ellena en Jacques Santamaria is gebaseerd op de roman van het beroemde schrijversduo Pierre Boileau en Thomas Narcejac. Het camerawerk is van Elso Roque.

Madame Ardel

Oostenrijk​/​​Italië​/​​Frankrijk​/​​Duitsland 1991. Drama van Michaël Braun. Met o.a. Andréa Jonasson, Véronique Jannot, Florinda Bolkan, Jean-Luc Bideau en Philippe Caroit.

De charmante veertig-jarige Maxi Ardel (Jonasson) leidt in Parijs een bekend modehuis. Ze heeft nog een grote wens: de textielfabriek van de oude aristocratische familie di Falco in Firenze overnemen. Ze wil zich op hen wreken omdat graaf Massimo di Falco haar twintig jaar geleden het kind dat ze van hem verwachtte ontnomen heeft. Nu wil ze de di Falco`s vernietigen, maar gravin Bianca di Falco (Bolkan) wil zich echter niet zonder slag of stoot gewonnen geven. Een erg pretentieus gemaakte Europese productie die lang duurt maar er niet in slaagt echt op gang te raken. De bordkartonnen personages kunnen geen ogenblik overtuigen en de kijker kan enkel genieten van de variëteit en schoonheid van de internationale decors, in beeld gebracht door Immo Rentz en Jorg Widmer. Ulrich del Mestre schreef het scenario.

Coplan et la filière argentine

Frankrijk 1991. Mysterie van Roger Andrieux. Met o.a. Philippe Caroit, Sylvie Orcier, Jean-Pierre Kalfon, Pierre Dux en Luis Romero.

Een bewerking van deze weinig geloofwaardige serie (éditions Fleuve Noir) met de overbekende Coplan als hoofdpersoon, en een scenario van Claude Veillot. Deze keer bemoeit Coplan zich met drugssmokkel vanuit Argentinië. De avonturen van Kuifje in een herziene en verbeterde versie, met in ieder geval wat suspense en redelijk veel humor. Pretentieloos amusement.

L'amant de ma soeur

Frankrijk 1990. Komedie van Pierre Mondy. Met o.a. Olivia Brunaux, Karin Viard, Philippe Caroit, Roger Carel en Annick Alane.

Elise (Viard) en H[KA1]el[KA2]ene (Bruneaux) lijken meer op elkaar doordat ze elkaar nadoen dan door hun uiterlijk. Ze dragen dezelfde kleding, hetzelfde kapsel en praten hetzelfde, enz. De een is getrouwd met een jonge, ambitieuze man van het type `dynamisch, leidinggevend functionaris`, en de ander met een onhandig hippie-achtig figuur. Ze vervelen zich dood. Bij de begrafenis van hun moeder maken zij kennis met een verleidelijke fat, die hun bestaan wat spannender zal maken, maar ook verstrikt zal raken in het perverse spel dat de twee paren spelen. Een luchtige verfilming van de komedie van Alan Ayckbourn van deze tv-regisseur, die samen met G[KA1]erard Carr[KA1]e voor de bewerking zorgdroeg. Een zeer lachwekkende, vlotte komedie (de begrafenisscène à la Faydeau mag niemand missen), maar ook een tamelijk harde satire op het snobisme.

Geliebte Milena

Duitsland​/​​Canada​/​​Frankrijk 1990. Biografie van Véra Belmont. Met o.a. Valérie Kaprisky, Gudrun Landgrebe, Stacy Keach, Philip Anglim en Nick Mancuso.

Boeiende film over het bewogen leven van Milena Jesenska (Kaprisky), die tegen de wil in van haar vader, de pen ter hand neemt om van te leven. Ze trouwt in Wenen met de joodse, avantgardistische criticus Polak (Gallagher). Door de rassenwetten van Neurenberg kan Polak niet meer de kost verdienen. Jesenska verdient voor beiden. Polaks trots raakt gekrenkt en hun huwelijk loopt stuk. Ze verkeert in de kringen van Max Brod (Jacques), Franz Werfel en Willy Haas en ze krijgt een bijzondere relatie met Franz Kafka (Anglim) wiens werk zij in het Tsjechisch vertaalt. Ze trouwt met een linkse architect, die als de druk van de nazi's steeds groter wordt, naar Moskou vlucht, terwijl Jesenska verkiest achter te blijven. Geleidelijk wordt ze het slachtoffer van depressies en drugs. Ze werd door de nazi's om haar uit de gratie geraakte geschriften gedeporteerd naar het concentratiekamp voor vrouwen in Ravensbruck. Naar de gelijknamige roman van Jana Cerna, door Belmont tot scenario bewerkt, die de film op vaardige en waardige wijze regisseerde. Ook bekend als LOVER.

Une femme innocente

Frankrijk 1989. Mysterie van Pierre Boutron. Met o.a. Jacques Dufilho, Catherine Wilkening, Pierre Clémenti, Patrick Raynal en Bertrand Lacy.

Een origineel scenario, dat een subtiele aanpak vergt. Een actrice leest een scenario dat vier verhalen bevat, die de kijker met haar mee beleeft: [KL]Histoire d`un fou[KLE] (Emile Zola), [KLE]Le matelot d`Amsterdam [KLE] (Guillaume Apollinaire), [KLE]Le Louis d`or [KLE] (Fran[KA10]cois Copp[KA1]ee en [KLE]Omphale[KLE] (Th[KA1]eophile Gautier). Vervolgens komt de actrice thuis en wordt werkelijk aangevallen door een jongeman. Maar deze werkelijkheid is weer een bewerking van het verhaal [KLE]Un viol[KLE] van Jean Cau. Gefilosofeer over wat nu werkelijkheid is en wat fantasie, en over de bedrieglijke wereld van verschijningen. Deze televisiefilm borduurt voort op verrassende variaties rond deze thema`s en, Boutron, aan wie onderwerpen die iets bovennatuurlijks hebben wel zijn toevertrouwd, weet zijn creatieve verkenningstochten voor het bioscoopdoek (THE PORTRAIT OF DORIAN GRAY) prima over te brengen op het televisiescherm.

Johnny Monroe

Frankrijk 1989. Komedie van Renaud Saint-Pierre. Met o.a. Jean-Luc Orofino, Philippe Caroit, Jean-Pierre Aumont en Marisa Pavan.

Hoewel niet arm, is Ben voor altijd doof ten gevolge van een ongeluk. Johnny is praktisch een dwerg en staat bijna buiten de maatschappij. Vanwege hun invaliditeit komen de twee jongens tijdens een nachtelijke zwerftocht vol verwikkelingen nader tot elkaar. Ze knopen een vriendschap aan. Deze schitterende, bekwaam in elkaar gezette tv-film is heel oprecht.

Coplan: Retour aux sources

Frankrijk 1989. Philippe Toledano. Met o.a. Philippe Caroit, Patachou, Pierre Dux, Ruddy Rodriguez en Miguel Angel Landa.

De Franse James Bond, Coplan (Caroit) reist naar Venezuela om een licentiecontract voor de bouw van Exocet-raketten te onderzoeken. De voormalige chansoni[KA2]ere Patachou (in de film dik over de zestig) speelt een fikse rol in deze aflevering van de serie, die na twintig jaar een nieuw leven werd ingeblazen. Er werden er nog meer geproduceerd. Het camerawerk is van Johnny Semeco, en het scenario werd geschreven door Philippe Madral.

Coplan: Le vampire des Caraïbes

Zwitserland​/​​Frankrijk​/​​Duitsland 1989. Thriller van Yvan Butler. Met o.a. Philippe Caroit, Pierre Dux, Pierre Julien, Patricia Millardet en France Zobda.

Caroit moet de Franse James Bond, Coplan, een creatie van schrijver Paul Kenny in de jaren vijftig, doen herleven na een lange periode dat het rondom deze geheimagent stil is geweest. Dit onderhoudende pretentieloze avontuur speelt op de Caraibische eilanden, waar de held - aangenaam gehinderd door een schone danseres - een meedogenloze handelaar in menselijk bloed onschadelijk tracht te maken. Er werden nog meer 'nieuwe' vervolgen in deze periode gedraaid. Deze nieuwe bewerking is van de hand van genre-specialist Tito Topin.

Coplan : L'ange et le serpent

Duitsland​/​​Zwitserland​/​​Frankrijk 1989. Peter Kassowitz. Met o.a. Philippe Caroit, Pierre Dux, Amélie Gonin en Claire Neboul.

Coplan, de Franse James Bond, neemt het op tegen een misdaadsyndicaat, dat terreurdaden verricht. Hij infiltreert in de organisatie en wordt verliefd op de aantrekkelijke, engelachtige boekhoudster, die verraderlijk en gevaarlijk als een slang is. Clichématige, oppervlakkige actiefilm, die op zichzelf best onderhoudend is. Scenario van Dominique Robelet en Pierre Gelber. Camerawerk van Etienne Szabo.

Coplan : Coups durs

Frankrijk​/​​Zwitserland​/​​Duitsland 1989. Gilles Behat. Met o.a. Philippe Caroit, Pierre Dux, David Olbrychski, Isabelle Renauld en Manfred Andrea.

De vierde aflevering in de opnieuw gemaakte reeks films met de Franse James Bond, Coplan, gaat over een naar Oost-Berlijn ontvoerde van oorsprong Poolse wiskundige die in Frankrijk aan een geheim project werkte en teruggehaald moet worden door de superheld. Clichématig, al is de Oost-Berlijnse discosfeer wel origineel. Jammer voor dit soort films, waarvan de verhalen meestal tijdens de Koude Oorlog geschreven zijn, dat de Muur is afgebroken en Duitsland herenigd. Naar de boeken van Paul Kenny. Oppervlakkige vertolkingen en routineuze regie. Scenario van Philippe Madral en Gilles Behat. Camerawerk van Rudolf Blahacek.

Coplan - Retour Aux Sources

Frankrijk 1989. Thriller van Philippe Toledano.

De vierde aflevering in de opnieuw gemaakte reeks films met de Franse James Bond, Coplan, gaat over een naar Oost-Berlijn ontvoerde van oorsprong Poolse wiskundige die in Frankrijk aan een geheim project werkte en teruggehaald moet worden door de superheld. Clichématig, al is de Oost-Berlijnse discosfeer wel origineel. Jammer voor dit soort films, waarvan de verhalen meestal tijdens de Koude Oorlog geschreven zijn, dat de Muur is afgebroken en Duitsland herenigd. Naar de boeken van Paul Kenny. Oppervlakkige vertolkingen en routineuze regie. Scenario van Philippe Madral en Gilles Behat. Camerawerk van Rudolf Blahacek.

Cher Frangin

Frankrijk 1989. Oorlogsfilm van Gérard Mordillat. Met o.a. Luc Thuillier, Julie Jézéquel, Marius Colucci, Eric Denize en Philippe Caroit.

Vanwege de Algerijnse oorlog in 1959 wil Alain zijn militaire dienstplicht niet in Algerije vervullen. Hij vlucht. Eenmaal opgepakt moet hij voor de rechtbank verschijnen. Wegens gebrek aan manschappen voor het leger wordt hij toch bij een gevechtseenheid ingelijfd met alle risico's van dien. Mordillats persoonlijk getinte werk krijgt met deze ontnuchterende geschiedenis, waarin verontwaardiging doorklinkt en het slechte geweten van Frankrijk ten tijde van dit conflict tussen de regels door speelt, een vervolg. Een onverbloemde getuigenis, sterk geregisseerd, ondanks enkele onbeduidende zwakheden en langdradige stukken die op de rest geen nadelige invloed hebben.

In Extremis

Frankrijk 1988. Misdaad van Olivier Lorsac. Met o.a. Sophie Duez, Philippe Caroit, Julien Maurel, Jean-Pierre Kohut Svelko en Jean-Paul Muel.

Een vage misdaadgeschiedenis dient als basis maar vooral als aanleiding. Drie jonge criminelen - twee jongens en een meisje - vormen een onafscheidelijk trio. Een van hen raakt tenslotte gewond door toedoen van de politie en de andere twee kappen met het verleden. In wezen gaat het hier om een lofzang op de dwaze, opgewonden, prikkelende en romantische liefde naast de schets van een minder leuke tijd. Helaas ondergaat de regisseur van deze debuutfilm de invloed van Jean-Luc Godard (in het bizonder PIERROT LE FOU), Bertrand Blier, Léos Carax en anderen van wie hij zich moet losmaken, alvorens volledig tot ontplooing te kunnen komen. Lorsac doet in ieder geval oprecht aan.

En toute innocence

Frankrijk 1988. Drama van Alain Jessua. Met o.a. Michel Serrault, Nathalie Baye, François Dunoyer, Suzanne Flon en Philippe Caroit.

Deze bewerking van de roman [KL]Suicide [KA2]a l`aimable[KLE] van Andr[KA1]e Lay verschaft de satiricus en moralist Jessua de gelegenheid een milieuschildering te maken van een familie uit de bourgeoisie. Het gaat om echt addergebroed, dat doet denken aan Chabrol`s DOCTEUR POPAUL. Serrault past niet in zijn rol en het scenario (van Dominique Roulet, Luc Beraud en Jessua) stagneert langdurig voordat er weer eens wat schot in komt; onherstelbare zwakke plekken in een dergelijk Hitchcock-thema.

La rumba

Frankrijk 1987. Misdaad van Roger Hanin. Met o.a. Roger Hanin, Michel Piccoli, Niels Arestrup, Guy Marchand en Corinne Touzet.

In het woelige Parijs van 1938 komen de fascistisch geori[KA3]enteerde politie, die lid is van de extreem-rechtse Cagoule en bonzen uit de onderwereld met elkaar in botsing. Deze laatsten nemen het op voor drie figuren die door het regime van Mussolini ter dood zijn veroordeeld. De zaak escaleert en ze moorden elkaar bijna allemaal uit. Regisseur Hanin heeft het fascisme willen laten zien door zijn onderwerp in het verleden te plaatsen maar ook - uiterst actuele (!) - verbanden naar het heden te leggen. En wat dit betreft is zijn film interessant. Het is een kundige reconstructie van die tijd, waarin (ook dankzij de decors van Bernard Evein) de sfeer van toen tot leven wordt gebracht. Het tempo is behoorlijk, evenals het spel. Daarentegen is de rol van het onderwereldje wat te heldhaftig gemaakt, zijn de personages dubbelzinnig (Piccoli en Hanin zelf maken zich de twee positieve rollen zonder problemen eigen...) en in hun gedrag clichématig. Scenario van Roger Hanin en Jean Curtelin.

La nuit du fingueur

Frankrijk 1986. Misdaad van Pierre Grimblat. Met o.a. Victor Lanoux, Véronique Genest, Jean-Marie Rivière, Patricia Millardet en Philippe Polet.

Een zorgvuldige bewerking van de roman van Pierre Siniac. De (bloederige) rivaliteit rond een koffer waar 300 kilo goud in zit. De afloop is beroerd voor de betrokkenen. Een zeer vakkundige regie afkomstig van een specialist in het genre, die weet hoe het tempo erin te houden en hoe 'suspense' te creeëren, zonder de psychologische karaktertekening van de personages te verwaarlozen.

Diesel

Frankrijk 1985. Misdaad van Robert Kramer. Met o.a. Gérard Klein, Agnès Soral, Richard Bohringer, Niels Arestrup en Magali Noël.

Bloedbaden, afrekeningen en opnieuw bloedbaden rondom een gebouw, een huis van plezier in een futuristische stad die geregeerd wordt door Diesel, een echte despoot. Door een bekende Amerikaanse regisseur verfilmd (THE EDGE, MILESTONES, ICE). Deze Franse MAD MAX is bespottelijk, gemaakt zonder enige vernieuwing, en zelfs de acteurs lijken enigszins belachelijk. Is Kramer slecht op z'n gemak buiten z'n land? Nog even vermeld: er zit extreem geweld in deze film.

Liberty belle

Frankrijk 1983. Pascal Kané. Met o.a. Dominique Laffin, André Dussollier, Philippe Caroit, Bernard-Pierre Donnadieu en Jerôme Zucca.

De ondertitel van de film is ‘twintig jaar oud in 1960’. In het universum van regisseur en scenarist Pascal Kané, zelf veertien in 1960, is die twintiger in 1960 de onbevangen rebel Julien. Een zoekende jongeling in Parijs, met linkse ideeën, die zich vastklampt aan de strijd van dat moment, de Algerijnse Revolutie. De kracht van filmmaker Kané's draaiboek is dat het front overal opduikt: van wat voor films hou je? Kun je, al dan niet intiem, omgaan met iemand van rechts? En hoe naïef kun je zijn, zonder gevolgen voor je favoriete collectief? Uitdagend stuk.

La Femme de l'aviateur

Frankrijk 1980. Komedie van Eric Rohmer. Met o.a. Philippe Marlaud, Anne-Marie Leury, Mathieu Carrière, Philippe Caroit en Coralie Clément.

Student ziet 's ochtends een man uit het huis van zijn vriendin vertrekken en krijgt van haar geen verklaring los. Die dag ziet hij dezelfde man, met een andere vrouw en hij volgt het paar samen met een avontuurlijk schoolmeisje dat hij toevallig heeft ontmoet. Uiteindelijk blijkt voor alles een simpele verklaring te zijn, maar de jonge held heeft zijn kans bij de scholiere gemist. Eerste deel van een nieuwe serie van Rohmers COMEDIES ET PROVERBES mist het intellectualisme van zijn CONTES MORAUX, maar weet met bedrieglijke simpelheid en lichtheid onderstromen in emoties en absurde toevalligheden in het leven prikkelend uitdrukking te geven.