Philippe Garrel

Editor	VPRO Cinema	Bezoekers	Ik
2005	Les amants réguliers

L'amant d'un jour

2017 |

Frankrijk 2017. Philippe Garrel. Met o.a. Esther Garrel, Louise Chevillotte, Éric Caravaca en Michel Charrel.

Wanneer haar vriend het heeft uitgemaakt, klopt Jeanne (Garrel) bij haar vader Gilles (Caravaca) aan. Daar ontdekt ze dat die een relatie heeft met een vrouw van haar leeftijd: Ariane (Chevilotte) is ook 23 jaar. Dat geeft gedoe natuurlijk, maar de twee vrouwen groeien naar elkaar toe. Dat geeft weer nieuw gedoe. Gracieus in zwart-wit gefilmd drama over een complexe driehoek met freudiaanse trekken, reflecteert op liefde en lust, vrijheid en aanhankelijkheid. Veteraan Garrel (J’entends plus la guitare) regisseert zijn dochter Esther, zus van acteur Louis Garrel die als regisseur ondermeer l’Innocent maakte.

L'ombre des femmes

2015 | Drama, Romantiek

Frankrijk/Zwitserland 2015. Drama van Philippe Garrel. Met o.a. Clotilde Courau, Stanislas Merhar, Vimala Pons, Antoinette Moya en Jean Pommier.

Documentairemaker Pierre (Merhar) begint een affaire met stagiaire Elizabeth (Paugam). Wanneer zij Pierre vertelt dat zijn eigen vrouw Manon (Courau) zelf ook een buitenechtelijke relatie heeft, begint alles te schuiven. Regisseur Garrel (Les amants réguliers) draaide, met een zekere weemoed naar de nouvelle vague, in zwart-wit een typisch Frans drama over jaloezie, overspel en hypocrisie. Zoon Louis Garrel zorgt voor de voice-over die hier en daar het gedrag moet duiden van Pierre, een man die zich met een schok lijkt te realiseren dat hij in de 21ste eeuw leeft.

La jalousie

2013 | Drama

Frankrijk 2013. Drama van Philippe Garrel. Met o.a. Louis Garrel, Anna Mouglalis, Rebecca Convenant en Arlette Langmann.

Iedereen heeft zijn limiet in de liefde, en dat geldt voor alle soorten liefde. Van liefde voor een partner tot liefde voor een ouder. Gearriveerd regisseur Garrel verkent na Les amants réguliers (2005) opnieuw de grenzen van de liefde, met in de hoofdrol zijn zoon Louis - vaste spreekbuis sinds 1989 - als een man die kind en vrouw achterlaat vanwege een andere vrouw. Vader Garrel baseerde het script op zijn vader, die op z'n dertigste het gezin verliet. Een familieonderonsje dus, verfilmd tot een fijnbesnaard drama met dito zwart-wit nouvelle vague-camerawerk.

Les amants réguliers

2005 | Drama

Frankrijk 2005. Drama van Philippe Garrel. Met o.a. Louis Garrel, Clotilde Hesme, Julien Lucas, Marc Barbé en Mathieu Genet.

Filmmaker en Parijzenaar Garrel (1948) voert zoon Louis op als zijn alter ego François, de twintigjarige spil van een door hasj en poëzie bedwelmde vriendengroep in Parijs die in het roerige voorjaar van 1968 noodgedwongen worstelt met de vraag of de aanzwellende opstand wordt gevoed door idealisme of door narcisme. Regisseur/scenarist Garrel maakte zijn cerebrale zwart-witdocudrama als een hommage aan leermeester Jean Eustache (La maman et la putain) en als tegenhanger van Bernardo Bertolucci's The Dreamers, de film die twee jaar eerder met veel hormonaal rumoer inging op het beroemde Parijse voorjaar. Winnaar Beste Regie op het Venetiaanse filmfestival.

Le vent de la nuit

1999 | Drama

Frankrijk/Italië/Zwitserland 1999. Drama van Philippe Garrel. Met o.a. Catherine Deneuve, Daniel Duval, Xavier Beauvais, Jacques Lasalle en Daniel Pommereulle.

De mooie, al wat oudere Hélène (Deneuve) houdt er een minnaar op na. De jonge kunstenaar Paul (Beauvois) vindt haar aantrekkelijk, maar te bezitterig. Om van haar te ontsnappen, gebruikt hij heroïne en gaat hij op reis met medekunstenaar Serge (Duval), die zo zijn eigen sores heeft. Thuis maakt Hélène zich ondertussen zorgen. Veel eindeloze gesprekken, veel beelden van snelwegen die door het Europese landschap slingeren. Regisseur Garrel maakte eerder J'entends plus la guitare. Velvet Underground-voorman John Cale schreef de muziek.

Philippe Garrel, artiste

1998 | Documentaire, Biografie

Frankrijk 1998. Documentaire van Françoise Etchegaray.

De mooie, al wat oudere Hélène (Deneuve) houdt er een minnaar op na. De jonge kunstenaar Paul (Beauvois) vindt haar aantrekkelijk, maar te bezitterig. Om van haar te ontsnappen, gebruikt hij heroïne en gaat hij op reis met medekunstenaar Serge (Duval), die zo zijn eigen sores heeft. Thuis maakt Hélène zich ondertussen zorgen. Veel eindeloze gesprekken, veel beelden van snelwegen die door het Europese landschap slingeren. Regisseur Garrel maakte eerder J'entends plus la guitare. Velvet Underground-voorman John Cale schreef de muziek.

Le coeur fantôme

1996 | Drama

Frankrijk 1996. Drama van Philippe Garrel. Met o.a. Maurice Garrel, Aurélia Alcaïs en Luis Rego.

De mooie, al wat oudere Hélène (Deneuve) houdt er een minnaar op na. De jonge kunstenaar Paul (Beauvois) vindt haar aantrekkelijk, maar te bezitterig. Om van haar te ontsnappen, gebruikt hij heroïne en gaat hij op reis met medekunstenaar Serge (Duval), die zo zijn eigen sores heeft. Thuis maakt Hélène zich ondertussen zorgen. Veel eindeloze gesprekken, veel beelden van snelwegen die door het Europese landschap slingeren. Regisseur Garrel maakte eerder J'entends plus la guitare. Velvet Underground-voorman John Cale schreef de muziek.

La naissance de l'amour

1993 | Romantiek

Frankrijk/Zwitserland 1993. Romantiek van Philippe Garrel. Met o.a. Lou Castel, Jean-Pierre Léaud, Johanna ter Steege, Dominique Raymond en Marie-Paul Laval.

In zwart-wit gedraaid sluitstuk van Garels autobiografische drieluik, voorafgegaan door LES BAISERS DE SECOURS en J`ENTENDS PLUS LA GUITARE. Toneelspeler Castel is een binnenvetter die niet meer speelt, maar lijdt, ruziet met zijn zwangere vrouw en met Ter Steege naar bed gaat. Zijn vriend L[KA1]eaud is de babbelkous en de leukerd (!), een schrijver die niet meer schrijft, maar nadenkt, zoals dat heet. Op de achtergrond heerst de Golfoorlog, die hen als wereldburgers niet onberoerd laat. Slechts te genieten voor wie houdt van gefilosofeer van ouder wordende mannen die bang zijn niet meer te kunnen liefhebben. De Nederlandse Ter Steege is verrukkelijk als een soort sprookjesprinses. Scenario van Marc Cholodenko, Muriel Cerf en regisseur Garrel. Camerawerk van Raoul Coutard en André Clément.

J'entends plus la guitare

1991 | Misdaad, Drama, Erotiek

Frankrijk 1991. Misdaad van Philippe Garrel. Met o.a. Yann Collette, Mireille Perrier, Brigitte Sy, Johanna ter Steege en Benoît Régent.

Gerard heeft een zekere mate van geluk teruggevonden in het gezelschap van zijn geliefde. Ze wonen een tijdje in Positano met een ander echtpaar en keren vervolgens naar Parijs terug, waar Gerard (Regent) zijn tijd doorbrengt met het bespelen van zijn gitaar, het roken van hasjiesj en het bepraten van zijn ex- vriendin, die hem heeft verlaten voor een andere man. Alle films van deze - soms experimentele - regisseur moeten het doen zonder scenario en zijn echte introspectieve röntgenopnamen van zijn personages. Deze keer wordt er een serie contemplatieve sequenties gekoppeld aan een aantal marginale individuën. Het soort film dat de een boeit en de ander irriteert, maar dat in ieder geval zeer persoonlijk te noemen is. Gebruikelijke en tamelijk onbekende maar overtuigende acteurs. Marc Cholodenko schreef mee aan de subtiele en genuanceerde dialogen.

Baisers de secours, Les

1989 |

Frankrijk 1989. Philippe Garrel. Met o.a. Anémone, Brigitte Sy, Maurice Garrel, Philippe Garrel en Louis Garrel.

De avant garde-filmer bij uitstek, Philippe Garrel, wekt verwondering met dit werk. Het thema lijkt op het eerste gezicht erg simpel: het is het verhaal van een scheiding en de terugkeer in de huiselijke haard. Echter, in de film wordt nog een film opgenomen! Bovendien gaat het om een heus familieproject. Met uitzondering van An[KA1]emone behoren alle spelers of tot de familie Garrel of tot hun vriendenkring. De dialogen, die opvallen door hun discretie en geloofwaardigheid, zijn van Marc Cholodenko. Belichting en camerawerk (van Jacques Loiseleux) scheppen een dromerige sfeer. Er ontstaat een ontroerende huiselijke realiteit. Een keerpunt in de carrière van deze regisseur.

Elle a passé tant d'heures sous les sunlights

1985 | Experimenteel

Frankrijk 1985. Experimenteel van Philippe Garrel. Met o.a. Mireille Perrier, Jacques Bonnaffé, Anne Wiazemsky, Lou Castel en Chantal Akerman.

Een film over een film in wording (NATIVITÉ) van Philippe Garrel. In werkelijkheid worden zowel de liefde voor als het leed veroorzaakt door het filmen uitgebeeld. Garrel en zijn acteurs zijn hier aan het werk - proefopnames, mislukte opnames met opzettelijk alle gebreken van dien. Door sommigen hemelhoog geprezen, voor anderen een getuigenis van onmacht. De waarheid ligt waarschijnlijk in het midden.

Paris vu par...20 ans après

1984 | Drama

Frankrijk 1984. Drama van Bernard Dubois, Philippe Garrel, Frédéric Mitterrand, Vincent Nordon en Philippe Venault. Met o.a. Agathe Vannier, Julien Dubois, Daniel Mesguich, Christine Boisson en Jean-Pierre Léaud.

Een herhaling van wat al gedaan werd in 1964 met PARIS, VU PAR... Het resultaat is wisselvallig. Het onderwerp dat Akerman koos voor J'ai faim, j'ai froid is onbetekenend. Nordons Paris-Plage is behoorlijk banaal. Venault geeft een bijzondere visie op euthanasie in Canal Saint-Martin. Wat betreft Dubois, hij slaagt erin de interesse te wekken, maar weet niet helemaal te overtuigen met Place Clichy. Mitterand maakte het pessimistische en provocerende Rue du Bac, maar al deze regisseurs vallen in het niet naast het talent van Garrel die ons in zijn Rue Fontaine een blik gunt in zijn gekwelde, obsessieve en zeer persoonlijke wereld.

L' Enfant secret

1982 | Drama, Experimenteel

Frankrijk 1982. Drama van Philippe Garrel. Met o.a. Anne Wiazemsky, Henri de Maublanc, Yvan Lindenmayer, Edwige Gruss en Cécile Bailly.

Film over de destructieve relatie tussen een jonge filmmaker en een actrice-met-kind die resulteert - voor beiden - in depressies en zenuwtoevallen. De Franse [KL]underground[KLE] avantgardist past de statische en fragmentarische stijl van zijn eerdere films toe op een conventioneel auto-biografischer scenario, dat er schijnbaar emotieloos wordt geacteerd door de hoofdrollen (die niet toevallig ontdekkingen zijn van Robert Bresson). Het effect is hypnotiserend en indringend voor wie zich ervoor open wil stellen, of, als dat niet het geval is, van een opperste verveling.

Un ange passe

1975 | Experimenteel

Frankrijk 1975. Experimenteel van Philippe Garrel. Met o.a. Laurent Terzieff, Bulle Augier, Maurice Garrel, Nico en Jean-Pierre Kalfon.

Terwijl deze filmer alleen nagenoeg stomme films heeft gemaakt, heeft hij deze keer voor vreselijk veel geklets gekozen, want `un ange passe` is een Frans gezegde voor wanneer er een stilte in een conversatie valt (vgl. de dominee komt voorbij). Er wordt in deze film onphoudelijk gepraat en de vraag is waarover. Over van alles en nog wat en in elk geval zeer onsamenhangend. In feite gaat het er vooral om een schets van het levensverdriet, het onvermogen tot communicatie en de eenzaamheid te geven. Deze film, waarin geen concessies zijn gedaan, zal de een dan ook waarderen, terwijl anderen er niets aan zullen vinden.

Le Berceau de cristal

1975 | Experimenteel

Frankrijk 1975. Experimenteel van Philippe Garrel. Met o.a. Nico, Dominique Sanda, Anita Pallenberg en Margareth Clémenti.

Een vreselijke experimentele film van zeurkous Garrel. De maker verklaarde zelf ooit: 'Kunst is nutteloos, dat staat vast', en daar kunnen we het in dit geval alleen maar roerend mee eens zijn.

Les Hautes solitùdes

1974 | Experimenteel

Frankrijk 1974. Experimenteel van Philippe Garrel. Met o.a. Jean Seberg, Tina Aumont, Laurent Terzieff en Nico.

Het totale oeuvre van Garrel is een voortdurend onderzoek buiten de traditionele verhalende cinema. Het is dan ook niet verwonderlijk dat behalve het magere thema (twee vrouwen wedijveren om een man) deze film geen dialogen, commentaar of muziek bevat. Chaotische opnamereeksen, absolute stiltes, situaties zonder onderling verband, en voor ons onbekende drijfveren bij de personages. 'Je moet naar de film gaan om te zweven, dat wil zeggen de sensatie ondergaan' zegt de regisseur. Bespiegelende en dichterlijke cinema. Sommigen spreken over genialiteit, anderen bepaald niet.

La Cicatrice interieure

1970 | Experimenteel

Frankrijk 1970. Experimenteel van Philippe Garrel. Met o.a. Daniel Pommereulle, Jean-Pierre Kalfon, Balthazar Clementi, Philippe Garrel en Pierre Clémenti.

Het totale oeuvre van Garrel is een voortdurend onderzoek buiten de traditionele verhalende cinema. Het is dan ook niet verwonderlijk dat behalve het magere thema (twee vrouwen wedijveren om een man) deze film geen dialogen, commentaar of muziek bevat. Chaotische opnamereeksen, absolute stiltes, situaties zonder onderling verband, en voor ons onbekende drijfveren bij de personages. 'Je moet naar de film gaan om te zweven, dat wil zeggen de sensatie ondergaan' zegt de regisseur. Bespiegelende en dichterlijke cinema. Sommigen spreken over genialiteit, anderen bepaald niet.

Regisseur		VPRO Cinema	Bezoekers	Ik
2017	L'amant d'un jour
2015	L'ombre des femmes
2013	La jalousie
2005	Les amants réguliers
1999	Le vent de la nuit
1996	Le coeur fantôme
1993	La naissance de l'amour
1991	J'entends plus la guitare
1989	Baisers de secours, Les
1985	Elle a passé tant d'heures sous les sunlights
1984	Paris vu par...20 ans après
1982	L' Enfant secret
1975	Un ange passe
1975	Le Berceau de cristal
1974	Les Hautes solitùdes
1970	La Cicatrice interieure

Acteur		VPRO Cinema	Bezoekers	Ik
1998	Philippe Garrel, artiste
1989	Baisers de secours, Les
1984	Paris vu par...20 ans après
1970	La Cicatrice interieure

name

email

mijn instellingen