Roger Carel

Un petit grain de folie

Frankrijk 1998. Komedie van Sébastien Grall. Met o.a. Delphine Rich, Christian Charmetant, Jacques Bonnaffé, Guilhem Pellegrin en Roger Carel.

René Goscinny : Profession Humoriste

Frankrijk 1998. Documentaire van Michel Viotte. Met o.a. Albert Uderzo, Pierre Tchernia, Morris, Alain Chabat en Jean Giraud - Moebius.

La clef des champs

Frankrijk 1998. Drama van Charles Nemes. Met o.a. Christine Boisson, Catherine Rouvel, Thérèse Liotard, Jean-Claude Dauphin en Amandine Chauveau.

Un petit grain de folie

Frankrijk 1996. Komedie van Sébastien Grall. Met o.a. Delphine Rich, Christian Charmetant, Roger Carel, Jacques Bonnaffé en Guilhelm Pellegrin.

Honorin et l'enfant prodigue

Frankrijk 1994. Komedie van Jean Chapot. Met o.a. Michel Galabru, Yolande Folliot, Roger Carel, Franck Dubosc en Rosine Cadoret.

Het dorpje Sainte-Apolline in de Provence, begin jaren 1930. Borotra, een jong meisje dat even gewiekst is als mooi, komt naar het dorpje toe, en staat erop burgemeester Galabru te spreken. Onomwonden deelt ze hem mee dat het zeer wel mogelijk is dat hij haar vader is. Ongeveer twee weken geleden ontdekte ze dat de man bij wie ze opgroeide niet haar natuurlijke vader was. Na onderzoek kwam ze tot de conclusie dat haar moeder, ten tijde van haar conceptie, een relatie had met Galabru. Een lach en een traan liggen, zoals het spreekwoord zegt, niet ver uit elkaar. Dat wisten scenaristen Chapot en Nelly Kaplan maar al te goed en ze bouwden daar omheen een verhaal dat alle garanties biedt voor het losweken van beide emoties en daarbij gingen ze geen enkele cliché uit de weg. Alledaagse soap van de goedkoopste soort in nostalgisch-wazige beelden gehuld door Michel Carré.

Polly West est de retour

Frankrijk 1993. Komedie van Jean Chapot. Met o.a. Line Renaud, Michel Galabru, Roger Carel, Jacques Serres en Terence Ford.

Sainte Apollino, een klein Provin[KA10]caals dorpje in 1930. De komst van de beroemde Amerikaanse actrice Polly West (Renaud) verstoort de rust van het dorpje. Het is duidelijk niet per toeval dat ze hier is en iedereen speculeert over de reden. Haar biecht brengt dorpspastoor Carel uit zijn evenwicht. Waarom vestigt deze dame zich in dit verloren gat? Weet Burgemeester Honorin (Galabru) hier meer van? Na MOUETTE en HONORIN ET LA LORELEI is dit de derde film in een reeks rond Honorin, plattelandsburgemeester tussen de twee wereldoorlogen. Een plezierige film, aangenaam om te volgen, mede dank zij de uitstekende vertolkingen van Galabru en Renaud, maar met een zwak scenario van Chapot en Nelly Kaplan, dat de grappen reeds lang op voorhand doet aanvoelen. Michel Carré stond achter de camera.

Mamie by night: Marathon Girl

Frankrijk 1991. Komedie van Bernard Dumont. Met o.a. Odette Laure, Céline Carrié, Henri Garcin, Roger Carel en Frédéric Deban.

Eerste deel van de serie [KL]Mamie by night[KLE]. Op vijfenzestigjarige leeftijd wordt Louise Chabert (Laure) weduwe. Zij besluit haar leven te vergemakkelijken door haar Parijse appartementen te verkopen, die in de rosse buurt van Pigalle liggen. Wanneer ze zich daar voor het eerst vertoont heeft ze een met lood verzwaarde wandelstok, een setje traangasbommen en een aantal andere verdedigingswapens bij zich. Aangezien de film een ontluisterende en karikaturale komedie is, heeft zij ze niet nodig, hoewel ze ontdekt dat haar appartementen gekraakt zijn door een paar prostitu[KA1]ees. De film is niet altijd even vermakelijk (drie co-scenarioschrijvers, waaronder Jean Larriage) maar uiteindelijk is het geheel toch wel aardig dankzij de grappige personages, de reconstructie van een nogal legendarisch en mythisch en in ieder geval zeer fantasievol opgezet Pigalle (het echte Pigalle is anders!) en de ruwe gags. 'Als dat maar goed gaat!' om het maar eens met de woorden van een zekere Laetitia Ramolino te zeggen.

Héloïse

Frankrijk 1991. Komedie van Pierre Tchernia. Met o.a. Michel Serrault, Françoise Arnoul, Roger Carel, Pierre Doris en Jean Rougerie.

Parijs, tijdens het oorlogsjaar 1943. Martin (Serrault) is fotograaf en samen met zijn vrouw Denise (Arnoul) tracht hij het hoofd boven water te houden zonder met de nazi-bezetter in aanraking te komen. Op een avond op klokslag acht merkt hij tot zijn ontsteltenis dat hij een vrouw is geworden. En zo gaat het verder: overdag is hij Martin en vanaf acht uur is hij H[KA1]elo[KA3]ise. Gemakkelijke humor met seksistische trekjes, zonder dat de film echt ondeugend wordt. De straten van Parijs zijn duidelijk (ansichtkaarten)decors wat een merkwaardige sfeer cre[KA3]eert. Dat Serrault best een kitscherig aantrekkelijke vrouw kan spelen bewees hij in de reeks LA CAGE AUX FOLLES (1978) van Edouard Molinaro en nu herhaalt hij zijn rol weer eens. Het scenario is van regisseur Tchernia naar de roman van Marcel Aymé. Het camerawerk is van Jean-Paul Rabié.

Honorin et la lorelei

Frankrijk 1991. Drama van Jean Chapot. Met o.a. Michel Galabru, Grâce De Capitani, Roger Carel, Jacques Serres en André Dupon.

Een jonge, Duitse vrouw komt op een goede dag met haar dochtertje in een Zuidfrans dorpje aan. Ze zoekt de vader van haar kind. Ze komt nog net op tijd om diens begravenis bij te kunnen wonen. De plaatselijke bevolking betoont zich niet erg toeschietelijk naar de frivole dame. Chapot, die werd geïnspireerd door de streek, toont de kijker veel zon en een verhaal dat bijna niet onderdoet voor de verhalen van de beste Provençaalse schrijvers. Daarin wordt hij bijgestaan door een handjevol talentvolle acteurs. Galabru doet zich gelden als dorpsburgemeester met een grote mond en een klein hartje. Carel is een heerlijke plattelandspastoor en De Capitani is een zeer overtuigende dame. Jammer dat het laatste kwart van de film gehinderd wordt door een onwaarschijnlijk en banaal plot. Speelt enige jaren na WO I.

Tendres pigeons

Frankrijk 1990. Misdaad van Louis Grospierre. Met o.a. Jacques Debary en Roger Carel.

Commissaris Cabrol (Debary) is nog maar net terug van vakantie, wanneer hij een dringend verzoek krijgt van ouders hun dochter terug te brengen, die het ouderlijk huis is ontvlucht om zich bij een sekte aan te sluiten, die meer dan verdacht blijkt te zijn. De scenario's van deze serie zijn steeds vaker meer van hetzelfde, zoals ook nu duidelijk blijkt. Wat betreft de tv-regisseur, die had weinig zin in deze opdracht.

Marie Pervenche: Faussaires et fossoyeurs

Frankrijk 1990. Misdaad van Jean Sagols. Met o.a. Danièle Evenou, Christian Alers, Alain Doutey, Roger Carel en Jacques Richard.

Marie Pervenche (Evenou) gaat opnieuw op onderzoek uit, waarbij ze eerst de strijd aanbindt met commissaris Lavedant (Alers) alvorens met hem samen te werken om elkaars zaken op te lossen (bij de een gaat het om een flessentrekker, bij de ander om een gestorven vervalser). Deze film moet niet serieus genomen worden: de ironie is namelijk overal aanwezig. Een geestige en vermakelijke prent, die op routinematige wijze geregisseerd werd.

Les 1001 nuits

Italië​/​​Marokko​/​​Verenigd Koninkrijk​/​​Frankrijk 1990. Fantasy van Philippe de Broca. Met o.a. Thierry Lhermitte, Gérard Jugnot, Stéphane Freiss, Vittorio Gassman en Catherine Zeta-Jones.

Een onconventionele bewerking van de fameuze 'Verhalen' door een filmer die altijd al een redelijk talentvol entertainer was. Het speelt zich enerzijds in Bagdad af zoals de traditie wil, maar ook in het 19e eeuwse Londen. Wat de strekking betreft beweegt de film zich ergens tussen het wonderlijke van de 'Verhalen' en de grimmige ironie van de 'Vertellingen van Voltaire' in. Als gevolg is een verrassende en uit de toon vallende mengeling van een sprookje en high-tech toverkunsten ontstaan, uiteraard met een hele reeks opzettelijke anachronismen. Voeg daar nog aan toe dat de speciale effecten-man Christian Guillon heeft kunnen beschikken over een budget van wel liefst acht miljoen Franse francs en het is duidelijk om wat voor weelderig spektakel het hier gaat, gemaakt voor kinderen van 7 tot 77 jaar. De originele kostuums zijn geïnspireerd op exotische 19e eeuwse schilderijen. Een uitermate vermakelijke film met vele vondsten op filmisch gebied. Ook bekend als: LES MILLES ET UNE NUIT en op video uitgebracht als SHEHERAZADE.

L'amant de ma soeur

Frankrijk 1990. Komedie van Pierre Mondy. Met o.a. Olivia Brunaux, Karin Viard, Philippe Caroit, Roger Carel en Annick Alane.

Elise (Viard) en H[KA1]el[KA2]ene (Bruneaux) lijken meer op elkaar doordat ze elkaar nadoen dan door hun uiterlijk. Ze dragen dezelfde kleding, hetzelfde kapsel en praten hetzelfde, enz. De een is getrouwd met een jonge, ambitieuze man van het type `dynamisch, leidinggevend functionaris`, en de ander met een onhandig hippie-achtig figuur. Ze vervelen zich dood. Bij de begrafenis van hun moeder maken zij kennis met een verleidelijke fat, die hun bestaan wat spannender zal maken, maar ook verstrikt zal raken in het perverse spel dat de twee paren spelen. Een luchtige verfilming van de komedie van Alan Ayckbourn van deze tv-regisseur, die samen met G[KA1]erard Carr[KA1]e voor de bewerking zorgdroeg. Een zeer lachwekkende, vlotte komedie (de begrafenisscène à la Faydeau mag niemand missen), maar ook een tamelijk harde satire op het snobisme.

La folle journée ou le mariage de Figaro

Frankrijk 1989. Komedie van Roger Coggio. Met o.a. Fanny Cottençon, Roger Coggio, Marie Laforêt, Claude Giraud en Line Renaud.

Een bewerking van het beroemde stuk van Beaumarchais ter gelegenheid van het tweede eeuwfeest van de Franse Revolutie. Roger Coggio, die ervoor heeft gekozen zichzelf weg te cijferen ten behoeve van het werkstuk, maakte een serieuze en opgelegde film met weinig vindingrijkheid op het gebied van de enscenering. Bovendien lijkt de film soms wat lang te duren en worden bepaalde steeds terugkerende komische effecten op den duur irritant, zoals met name het gestotter van Carel. Mooie decors van Thierry Leproust en goede originele muziek met dezelfde sarcastische ondertoon als in het stuk.

Et qu'ça saute

Frankrijk 1989. Komedie van Guy Lefranc. Met o.a. Henri Salvador, Jean Le poulain, Michel Galabru, Roger Van Hool en Roger Carel.

Een bewerking van een roman van de produktieve en middelmatige Charles Exbrayat over een uraniumvindplaats in een niet-bestaande republiek, waar Zuidamerikaanse revoluties aan de gang zijn en waarop uiteraard verscheidene grootmachten het gemunt hebben. Schrikbarend banaal. Nog slechter dan de films van Raoul André of Maurice Regamey. Meer valt er niet over te zeggen.

Comédie d'amour

Frankrijk 1989. Biografie van Jean-Pierre Rawson. Met o.a. Michel Serrault, Annie Girardot, Aurore Clément, Patrick Bauchau en Roger Carel.

Het voor film bewerken van het leven en werk van Paul L[KA1]eautaud komt neer op zelfmoord tenzij je Alain Resnais kent die deze taak op zich neemt. Dus de tweede film van deze cineast is al net zo`n mislukking als zijn eerste (GROS CALIN, 1979). Centraal staan de merkwaardige liefdesrelaties (?) die de onbarmhartige, eenzelvige schrijver met zijn twee maitresses van 1933 tot aan zijn dood onderhield. Een stugge en statische stijl, die verlammend werkt hoewel dit is gedaan uit respect voor het werk, dat eveneens deze kenmerken bevat. Kortom, een wassenbeelden-gala, met uitzondering van Annie Girardot wier persoonlijkheid absoluut niet 'klikt' met dit filmgenre, dat veeleer aan een soort van antiek aandoend toneelspel doet denken. Scenario van Hélène Doering, Robert Kuperberg en regisseur Rawson. Jean-Pierre Rawson is een pseudoniem voor Jean- Pierre Doering.

L'homme au chapeau noir

Frankrijk 1988. Mysterie van Jean-Pierre Desagnat. Met o.a. Georges Descrières, Roger Carel, Yvon Bouchard, Gérard Chevalier en Nicole Calfan.

Een van de vele avonturen van de befaamde Arsène Lupin, de detective bedacht door Maurice Leblanc. Professioneel gemaakt.

Attention à la peinture!

Frankrijk 1988. Mysterie van Philippe Monnier. Met o.a. Dany Carrel, Roger Carel, Sabine Paturel, David Brécourt en Pierre Destailles.

Meneer Poncelet - een man alleen - is beroofd van het enige op de wereld waar hij van houdt, het prachtige schilderij van Greuze, dat een mooie, jonge vrouw voorstelt. Detective Caméléon onderzoekt de zaak. Alle charme van Carrel was nodig om de film verteerbaar te maken.

Pattes de velours

Frankrijk 1987. Komedie van Nelly Kaplan. Met o.a. Pierre Arditi, Michel Bouquet, Bernadette Lafont, Caroline Silhol en Roger Carel.

Als artsenbezoeker en bigamist leidt Paul-Emile Julien Poltergeist (!) een aangenaam leventje, maar de ellende begint wanneer zijn twee echtgenoten toevallig met elkaar kennis maken. Als één van de weinige cineasten is Nelly Kaplan in staat al het verwoestende talent dat zij op het witte doek bezit, ook op tv over te brengen, zoals in deze satirische tv-film over de tegenstrijdigheden van de seksualiteit. Het is duidelijk dat de acteurs, met Arditi in de rol van Poltergeist voorop, voor honderd procent haar vrienden en medeplichtigen zijn.

Le diable rose

Frankrijk 1987. Erotiek van Pierre B. Reinhard. Met o.a. Roger Carel, Pierre Doris, Marie Christine Demarest en Mario Pecqueur.

Twee neergehaalde Engelse piloten duiken in 1944 onder in het plaatselijke bordeel van een vissersplaats aan de Franse Atlantische kust. Als zij zich in een kamer met spiegelwanden vermaken met een paar dorpsschonen, vallen de Duitsers binnen voor een huiszoeking. Cliché-vertoon.

Astérix chez les Bretons

Frankrijk 1986. Familiefilm van Joseph van Lamsweerde en Pino van Lamsweerde. Met o.a. Pierre Tornade en Roger Carel.

Deze verfilming van de strip van Goscinny en Uderzo is niet veel beter dan de voorafgaande. Bepaalde stukjes kunnen nog een glimlach ontlokken, zeker als de Romeinen zich weer eens in een complete chaos storten. Maar voor de rest is de film veel te lang en saai.

Astérix et la surprise de César

Frankrijk​/​​België 1985. Familiefilm van Paul Brizzi en Gaetan Brizzi. Met o.a. Gaétan Brizzi, Roger Lumont, Henri Labussière, Serge Sauvion en Pierre Mondy.

De beroemde strips van Ren[KA1]e Goscinny en Albert Uderzo hebben weer eens tot namaak ge[KA3]inspireerd (oude kost). Om het duidelijk te zeggen: die strips worden steeds herhaald en hetzelfde thema wordt steeds meer uitgehold. De film is nauwelijks beter, afgezien van een paar goede sc[KA2]enes (de tocht van Idéfix die verdwaald is in Rome) maar bij elkaar maakt dat nog geen film en blijft het niet boeien.

Les Malheurs d'Octavie

Frankrijk 1983. Komedie van Roland Urban. Met o.a. Roger Carel, Jacqueline Jefford, Jacques Monod, Florence Blot en Jacques Legras.

Potsierlijke verwikkelingen rond spionage en geheim-agenten van de ambassade van de Volksrepubliek Goulachistan in Frankrijk. Een dergelijk thema had een geschikte basis kunnen zijn voor een goede komedie maar alles valt in het water, de regie is slecht, de clichés stapelen zich op en de grappen zijn niet bepaald subtiel. Een erbarmelijk produkt.

L' Emir préfère les blondes

Frankrijk 1983. Komedie van Alain Payet. Met o.a. Roger Carel, Katia Tchenko, Paul Préboist, Fran[KA4]cois Blanchard en Pierre Doris.

Dit is een lompe klucht rond een karikatuur van een emir die met zijn harem te gast is in een landhuis. De grappen zijn schaars en elke acteur doet slechts zijn werk. Een moeizaam produkt.

Le jeune marié

Frankrijk 1982. Komedie van Bernard Stora. Met o.a. Richard Berry, Brigitte Fossey, Zoé Chauveau, Richard Anconina en Daniel Russo.

De jonge metselaar Billy (Berry) trouwt in de Provence met Nina (Chauveau), maar wordt terstond verliefd op Viviane (Fossey), een buurvrouw die door haar man in de steek gelaten is, en die hij naar Parijs volgt. Uiteindelijk gaat hij toch weer naar huis. De film gaat over het dagelijkse leven en begint uitstekend. Jammer genoeg is de eindeloze tocht van Billy door Parijs saai, gaat de humor verloren en vervagen de personages. Scenario van regisseur Stora. Ondanks de langdradigheden mooie fotografie van Aronovich.

Le Retour des Bidasses en folie

Frankrijk 1982. Komedie van Michel Vocoret. Met o.a. Les Charlots, Luis Rego, Paulette Dubost, Jacques Jouanneau en Roger Carel.

Verscheidene krachttoeren van soldaten gedurende de Duitse bezetting. Hartverscheurend. De films in deze reeks, geregisseerd door Claude Zizi, waren al niet zo geniaal maar deze is uitgebroed door zwakkeren van geest ten behoeve van hun hopeloze soortgenoten.

Le coup du parapluie

Frankrijk 1980. Komedie van Gérard Oury. Met o.a. Pierre Richard, Gert Fröbe, Valérie Mairesse, Christine Murillo en Vittorio Caprioli.

Een berooide acteur komt solliciteren voor een rol in een gangsterfilm, maar belandt per ongeluk op het kantoor van een mafioso. Deze verwacht een killer die een rivaal voor hem moet uitschakelen. Hij neemt nietsvermoedend de opdracht aan en blijft tot aan de bloedige afloop in de waan dat hij zich op een filmset bevindt. Dit aardige uitgangspunt kreeg een uitermate teleurstellende en flauwe uitwerking, waarbij iedere grap eindeloos wordt uitgekauwd (voorzover de film niet wordt stopgezet voor uitvoerige sluikreclame). Pogingen van Richard om leuk te doen zonder dat het scenario de kans ertoe geeft maakt het werk onuitstaanbaar. Scenario van regisseur Oury en Danièle Thompson. Camerawerk van Henri Decae.

On a volé la cuisse de Jupiter

Frankrijk 1979. Komedie van Philippe de Broca. Met o.a. Annie Girardot, Philippe Noiret, Francis Perrin, Catherine Alric en Roger Carel.

De politiecommissaris en de geschiedenisleraar uit TENDRE POULET zijn getrouwd en brengen hun huwelijksreis door in Griekenland. Ze ontmoeten een jonge archeoloog die een gedeelte van een antiek beeld heeft gevonden, dat echter gestolen wordt. Deze achtervolgingskomedie speelt zich af tegen fraaie landschappen, maar blijft binnen al te bekende formules. Op de laconieke Noiret na putten de andere acteurs zich uit in vermoeiende uitbundigheid.

Les Phallocrates

Frankrijk 1979. Komedie van Claude Pierson. Met o.a. Isabelle Goguey, Jean-Daniel Laval, Catherine Chevalier, Gaspard en Marco Perrin.

Een jonge, schuchtere belastingsinpecteur wordt door de directeur van een groot bedrijf omgekocht met behulp van twee charmante secretaresses. Een debiele Franse komedie met vulgariteit en luidruchtigheid als voornaamste stijlkenmerken.

La gueule de l'autre

Frankrijk 1979. Komedie van Pierre Tchernia. Met o.a. Michel Serrault, Jean Poiret, Bernadette Lafont, Curd Jürgens en Andréa Parisy.

Uit angst voor een terrorist laat een politicus zich tijdens de verkiezingscampagne vervangen door een op hem lijkend familielid. De plaatsvervanger, die acteur is, pakt alles op zijn eigen manier aan, en met succes. Tenslotte zal de vervanger de identiteit van de ander aannemen. De satirische elementen worden al te voorzichtig aangepakt waardoor de uitwerking van dit kansrijke gegeven vrijblijvend vriendelijk wordt. De personages blijven schetsmatig, op de dubbelrol van Serrault na, die door gebrek aan tegenspel ook teleurstelt.

La Grace

Frankrijk 1979. Pierre Tchernia. Met o.a. Michel Serrault, Rosy Varte, Roger Carel en Serge Bento.

Originele tv-film met Serrault als Henri Duprieur, een man zo godvruchtig, zo eerlijk en zo menslievend dat God niet gewacht heeft tot zijn dood en hem al tijdens zijn leven een aureool boven het hoofd heeft geschonken. Deze milde satire houdt constant de glimlach op de lippen, hoewel de als regisseur nogal flauwe Tchernia niet alle mogelijkheden van het geestige gegeven benut. Serrault daarentegen is groots.

Les pirates de la Butte

Frankrijk 1976. Familiefilm van Claude Pierson. Met o.a. Paul Préboist, Jacques Préboist, Michel Galabru, Roger Carel en Marco Perrin.

Deze regisseur, die gespecialiseerd is in pornofilms, verrast ons hier door de keuze van zijn onderwerp: het verhaal gaat namelijk over jochies uit Montmartre die in opstand komen tegen een gemene projectontwikkelaar die hun speelterrein wil afpikken. De humor is tamelijk banaal, de volwassenen zijn karikaturaal en de kinderen worden niet erg goed geregisseerd. Kan niet tippen aan LE BALLON ROUGE van Lamorisse en nog minder aan LES MISTONS van François Truffaut. Voor jonge kijkertjes die niet al te kieskeurig zijn. Na dit eenmalige uitstapje naar het kindervermaak, is Pierson weer teruggekeerd naar zijn gebruikelijke capriolen. Ook bekend als LA GRANDE RÉCRÉ.

La Grande frime

Frankrijk 1976. Familiefilm van Henry Zaphiratos. Met o.a. Fabrice Zaphiratos, Marie-Thérèse Haberlay, Henry Renan, Gisèle Grimm en Christian Denayer.

Een braaf familiefilmpje over vier jongelui en hun sentimentele probleempjes, hun manieren om een centje bij te verdienen, hun motoren, kortom, hun saaie leventje. Zou als 8mm- vakantiefilmpje, geprojecteerd op de muur van de woonkamer, beslist een sympathieke indruk maken.

Dis bonjour à la dame

Frankrijk 1976. Komedie van Michel Gérard. Met o.a. Pierre Tornade, Micheline Luccioni, Remi Laurent, Sophie Barjac en Roger Carel.

Een logge en uiteraard domme Franse adolescentenkomedie met Laurent als een door zijn ouders overbeschermde jongeman die met zijn eerste liefde voor de nodige opwinding zorgt. Veel drukte over niets, zo blijkt.

Zizi Pan Pab

Frankrijk​/​​Italië 1975. Komedie van Giorgio Libratti. Met o.a. Roger Carel, Paule Emanuele, Georges Aminel en Gabriel Cattand.

Een mengsel van tekenfilm en fictie, dat nauwelijks voor kinderen is bestemd vanwege een gewaagd thema: de tegenspoed van een dwerg, uitgerust met indrukwekkende mannelijke geslachtsorganen. Langdradig, overdreven, klungelig en uiteindelijk heel vervelend. Een film die een totale mislukking werd, gezien het feit dat hij nooit 'zijn' publiek heeft gevonden.

Les grands moyens

Frankrijk 1975. Komedie van Hubert Cornfield. Met o.a. Hélène Dieudonné, Yvette Maurech, Andrée De Beaumont, Roger Carel en Fernand Sardou.

Een oude moeder, getuige van de moord op haar zoon en zijn vrouw, besluit met de hulp van haar twee zusters het recht in eigen hand te nemen en de moordenaars één voor één uit te schakelen. Plezierig verhaaltje, opgefleurd door zwarte humor.

Cigalon

Frankrijk 1975. Komedie van Georges Folgoas. Met o.a. Michel Galabru, Andréa Ferréol, Roger Carel, Marco Perrin en Paulette Frantz.

Nauwkeurige herverfilming van de film van Marcel Pagnol (1935). Deze bewerking voor tv kan de vergelijking met het origineel niet doorstaan. Galabru staat evenwel zijn mannetje in de rol van Cigalon.

Vertudieu

Canada​/​​Frankrijk 1974. Komedie van Claude Pierson. Met o.a. Catherine Rouvel, Jean-Marie Proslier, Gilles Latulippe, Marco Perrin en Roselyne Hoffman.

Deze vrije bewerking van enige passages uit [KL]Heptameron[KLE] van Marguerite de Navarre (1492-1549), op haar beurt geïnspireerd door de Decamerone van Bocaccio, opgenomen in de Parijse regio en in de omgeving van Montreal, spreekt met twee monden. Enerzijds slaagt zij er niet in de geest van de Renaissance op te roepen, anderzijds is zij net zo vrijgevochten als het origineel. Enkele kleurrijke scènes doen de aanstootgevende obsceniteiten vergeven.

Soldat Duroc, ça va être ta fête!

Frankrijk 1974. Komedie van Michel Gérard. Met o.a. Pierre Tornade, Robert Webber, Régis Porte, Jacques Duby en Michel Galabru.

Een jonge Franse soldaat brengt clandestien een nachtje door bij zijn verloofde in zijn geboorteplaats, achter de Duitse linies. Toevallig bevindt zich daar ook een Amerikaanse spion in de Duitse gelederen die door de Fransen ontzet moet worden, zodat de deserteur zijns ondanks een held wordt en promotie maakt. Deze rats-kuch-en-bonen klucht, geplaatst tegen een dramatische realiteit, mist zowel spanning als echte humor en laat bekende acteurs geroutineerd hun komische nummers opvoeren.

Le grand bazar

Frankrijk 1973. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. Les Charlots, Michel Galabru, Michel Serrault, Roger Carel en Jacques Seiler.

Een viertal dat door ongedisciplineerd gedrag werkloos is geworden, besluit zich nuttig te maken door een nieuwe supermarkt te saboteren die een bevriende kruidenier met faillissement bedreigt. De goedmoedige komedie moet gedragen worden door een komisch-muzikaal kwartet waarvan de (kortstondige) populariteit achteraf onvoorstelbaar is. De regie houdt het tempo erin wat de flauwe grappen overigens niet leuker maakt, alleen vermoeiender. Scenario van Georges Beller, Michel Fabre en regisseur Zidi.

Eglantine

Frankrijk 1971. Komedie van Jean-Claude Brialy. Met o.a. Valentine Tissier, Claude Dauphin, Odile Versois, Micheline Luccioni en Jacques François.

Het regiedebuut van acteur Brialy is zijn beste film tot nu toe. Een jongetje brengt in 1895 de zomervakantie door in het landhuis van zijn vitale grootmoeder. Een romantische familiekroniek blijft ontspannen aan de goede kant van zoete sentimentaliteit, met een goede rol van de vooroorlogse ster Tissier als oma.

On est toujours trop bon avec les femmes

Frankrijk 1970. Komedie van Michel Boisrond. Met o.a. Elizabeth Wiener, Jean-Pierre Marielle, Robert Dhéry, Roger Carel en Gérard Lartigau.

Een Ierse lokettiste is net even een plasje doen als in 1916 Republikeinen het postkantoor van Dublin bezetten; ze wordt per ongeluk gegijzeld. Terwijl buiten de militair met wie ze verloofd is het beleg rond het gebouw aanvoert, is zij binnen haar gijzelaars te slim af met 'de wapens van de vrouw'. Deze merkwaardige en onevenwichtige combinatie van de surrealistische woordhumor van Raymond Queneau met de in lichte pikanterie gespecialiseerde regie van Boisrond en acteurs uit de boulevardtheatertraditie levert een vlotte, vermakelijke en nogal rumoerige film op. Bij het kijken ernaar kan men maar beter níet aan de Ierse realiteit en actualiteit denken.

Salut Berthe

Frankrijk 1968. Komedie van Guy Lefranc. Met o.a. Fernand Raynaud, Martine Sarcey, Rosy Varte, Darry Cowl en Roger Carel.

Een Franse industrieel uit Ivoorkust moet een handelsverdrag bespreken in Parijs en hoopt daar zijn jeugdliefde terug te zien. Op het laatste moment besluit zijn vrouw hem te vergezellen, terwijl de Parisienne inmiddels ook een wantrouwende echtgenoot heeft. Het is een boulevardklucht volgens het overbekende recept en zonder fantasie gefilmd. De actrices brengen het er het beste af, mét Darry-Cowl als de bevriende uitvinder die tot elke prijs zijn vindingen op de markt wil laten brengen.

Béru et ces dames

Frankrijk 1968. Misdaad van Guy Lefranc. Met o.a. Gérard Barray, Jean Richard, Paul Préboist, Marcel Bozzuffi en Roger Carel.

Een vrije bewerking naar de roman van Frédéric Dard. De huurder van een particulier hotel wordt vermoord en de eigenaar vindt hem. Inspecteur Bérurier ontdekt dat genoemd hotel een 'bordeel' herbergt. Teneinde dit mysterie te ontrafelen, roept hij San Antonio te hulp. Aan dit misdaadstramien heeft de cineast een aantal botte en vreselijk ordinaire grappen toegevoegd, en ideeën op het terrein van de filmstijl ontbraken evenzeer. Niet helemaal waardeloos dankzij de acteurs die hun best doen hun gezicht te redden.

Le vieil homme et l'enfant

Frankrijk 1967. Drama van Claude Berri. Met o.a. Michel Simon, Alain Cohen, Luce Fabiole, Charles Denner en Zorica Lozic.

Dat tijdens de opnamen van Le vieil homme et l'enfant soms alleen de impromptu ingehuurde chauffeur op leeftijd kon communiceren met wispelturigheidskoning Michel Simon, deed uiteindelijk niets af aan de karaktercompositie die het monstre sacré neerzette. Als de virulent antisemitische oude knar die tijdens WO II een recalcitrante stadsjongen opneemt zonder diens joodse origines te kennen, is Simon simpelweg ontroerend. Berri draaide zijn autobiografische regiedebuut nabij Grenoble, op het platteland waar hij zelf indertijd als knaap ondergedoken zat. Onfortuinlijk miste de film Cannes-competitie en Oscar-inzending, maar scoorde in slechts twee Parijse bioscopen al 400.000 bezoekers.

La Mort d'un tueur

Frankrijk 1963. Misdaad van Robert Hossein. Met o.a. Robert Hossein, Marie-France Pisier, Simon Andreu, Robert Dalban en Jean Lefebvre.

Massa (Hossein) komt uit de gevangenis, waar hij enkele jaren heeft doorgebracht in verband met een overval met een bende. Terug in Nice komt hij erachter dat zijn zus samenwoont met de medeplichtige die hij ervan verdenkt hem te hebben verraden. Tijdens een gevecht doodt hij hem. Hij moet vluchten, maar zijn zuster Maria zal zich wreken en zijn dood veroorzaken. Een ongeloofwaardig scenario en stompzinnige dialogen. De voortdurend aanwezige Hossein gaat op de zenuwen werken, en voor Pisier, in de dubbelrol van blondine en brunette, geldt hetzelfde. Een ronduit slechte film, maar enkele karakteristieke bijrollen in de bende van Hossein (Dalban, Lefebvre) verdienen een klein vleugje welwillendheid.

Le Triporteur

Frankrijk 1957. Komedie van Jack Pinoteau. Met o.a. Darry Cowl, Béatrice Altariba, Grégoire Aslain, Pierre Mondy en Jean-Claude Brialy.

Een onhandige broodbezorger wordt ontslagen en maakt van de gelegenheid gebruik om per bakfiets naar Nice te gaan voor een voetbalfinale. Door omstandigheden wordt hij genoodzaakt de keeper te vervangen en - onder de doping - het elftal tot de overwinning te brengen. Voornaamste kwaliteiten van deze komedie zijn het vlotte tempo waarmee de afgekloven grappen elkaar opvolgen. Het succes was groot genoeg om een vervolg te rechtvaardigen: ROBINSON ET LE TRIPORTEUR.