Mort Lindsey (1923): muziek.
Er zijn 4 films gevonden.

Real Life

1979 | Komedie, Fake documentaire

Verenigde Staten 1979. Komedie van Albert Brooks. Met o.a. Charles Grodin, Frances Lee McCain, J.A. Preston, Matthew Tobin en Albert Brooks.

Het hoofdfilmdebuut van schrijver-regisseur-komiek Brooks onderstreept zijn reputatie voor goede lachfilms en vrolijke korte films niet direct, maar deze meester-bedotter van wereldformaat levert toch een stuk vakwerk af in de hoedanigheid van onbetrouwbare opportunist die een gefilmd verslag heeft gemaakt van een doorsnee Amerikaans gezin.

The Best Man

1964 |

Verenigde Staten 1964. Franklin Schaffner. Met o.a. Henry Fonda, Cliff Robertson, Edie Adams, Margaret Leighton en Shelley Berman.

Scherpe verfilming van het toneelstuk van Gore Vidal The Best Man over politieke besluitvorming waarin twee vastbesloten kandidaten voor het presidentschap, belangrijke politieke steun trachten te verwerven. Tijdgebonden, maar een boeiend drama. Haskell Wexler deed het camerawerk.

Stolen Hours

1963 | Drama

Verenigd Koninkrijk 1963. Drama van Daniel Petrie. Met o.a. Susan Hayward, Edward Judd, Paul Rogers, Robert Bacon en Paul Stassino.

Hayward neemt Dark Victory van Bette Davis over, verplaatst het naar het Engeland van heden om er de vrouw te spelen met een dodelijke ziekte die nog alles uit het leven probeert te halen wat zij kan. De originele film is in alle opzichten superieur. Scenario van Jessamyn West en Joseph Hayes. Camerawerk van Harry Waxman.

I Could Go on Singing

1963 | Drama, Musical

Verenigd Koninkrijk 1963. Drama van Ronald Neame. Met o.a. Judy Garland, Dirk Bogarde, Jack Klugman, Aline MacMahon en Gregory Phillips.

De internationaal beroemde zangeres Garland komt na jaren weer naar Engeland. Ze zoekt haar vroegere minnaar Bogarde op met de bedoeling het voogdijschap te eisen over hun onwettige zoon, die echter sterk gehecht is aan zijn vader. In haar laatste film kreeg Garland een rol die heel wat elementen uit haar leven bevat, ook al is het geen biografie. Spijtig genoeg zijn het juist de melodramatische elementen die de film doen mislukken. Het is allemaal wat dik in de verf gezet. Als ze begint te zingen, spatten de vonken ervan af. Het speciaal op maat gesneden scenario is van de hand van Mayo Simon en Robert Dozier, die er als het ware een one-woman-show voor Garland van maakten.