Bob Cobert

The Love Letter

Verenigde Staten 1998. Fantasy van Dan Curtis. Met o.a. Jennifer Jason Leigh, Campbell Scott, Estelle Parsons, David Dukes en Irma P. Hall.

Trilogy of Terror II

Verenigde Staten 1997. Horror van Dan Curtis. Met o.a. Lysette Anthony, Geraint Wyn Davies, Matt Clark, Geoffrey Lewis en Blake Heron.

Intruders

Verenigde Staten 1992. Sciencefiction van Dan Curtis. Met o.a. Richard Crenna, Susan Blakely, Daphne Ashbrook, Alan Autry en Ben Vereen.

Crenna leidt een psychiatrische afdeling van een ziekenhuis in Los Angeles. Zijn leven verandert in één klap als hij drie emotioneel gestoorde vrouwen behandelt die beweren een ontmoeting te hebben gehad met UFO's. Crenna begint warempel te geloven dat vreemde wezens de aarde aandoen. Uitstekende vertolkingen en Chase heeft al eerder bewezen een bibber- grootmeester te zijn.

Dark Shadows: Parts I-II

Verenigde Staten 1991. Horror van Dan Curtis. Met o.a. Ben Cross, Barbara Blackburn, Jim Fyfe, Joanna Going en Joseph Gordon-Levitt.

Geslaagde pilot voor de gereanimeerde gelijknamige reeks van tv-station NBC die een getrouwe bewerking is van de cult-serie van de jaren 1966-1971, toen uitgebracht door de zender ABC. Wie zich de afleveringen herinnert, valt op dat er niet gesjoemeld is met het oorspronkelijke verhaal. Bovendien zal deze kijker tevreden zijn over de rijker uitgevoerde produktie en de adequate spelers. Het verhaal gaat over Going, die de gouvernante wordt van de jonge Gordon-Levitt. De uilige neef van huishoudster McCarthy, Fyfe, stoot per ongeluk op de graftombe van Cross, een uit Engeland afkomstig familielid van Gordon-Levitt, die een heks in 1790 een blauwtje liet lopen en door haar tot vampier gemaakt werd. Hij ontwaakt - met een verschrikkelijke (bloed)dorst en trekt erop uit. Uiteraard maakt hij overal de nodige slachtoffers. Naar de personages die qua oorsprong bedacht werden door Art Wallace en tot scenario met toevoegingen werden bewerkt door Dan Curtis (het brein achter de oorspronkelijke serie), Hall Powell, Bill Taub, Steve Feke (die de supervisie over de produktie had) en John Boorstin, die alleen meeschreef aan deel twee, maar wel medeproducent was van beide delen. Het uitstekende camerawerk van deel één is van Dietrich Lohmann en dat van deel twee is van Chuy Elizondo. Wordt in Europa als één aflevering uitgezonden.

War and Remembrance

Verenigde Staten 1988. Oorlogsfilm van Dan Curtis. Met o.a. Robert Mitcheum, Jane Seymour, Hart Bochner, Victoria Tennant en Polly Bergen.

Minder succesvol, maar toch indrukwekkend vervolg op een miniserie uit 1983, WINDS OF WAR, naar de in 1978 gepubliceerde bestseller van Herman Wouk. Meestal uitgezonden in zeven lange afleveringen, die honderd miljoen dollar kostten. Mitchum kreeg opnieuw de rol van peetvader Pug Henry aangeboden. Hij weigerde eerst, maar stemde toch toe toen George C. Scott voor de rol van Pug in aanmerking kwam. Het verhaal pikt de draad weer op een week na Pearl Harbour, met Mitchum`s twee zonen, Bochner (die Jan-Michael Vincent vervangt) als officier op een onderzee[KA3]er, en Woods (die Ben Murphy vervangt) als piloot bij de marine in de Stille Oceaan waar hun vader met alles en iedereen overhoop ligt. Mitchum`s vrouw, Bergen, knoopt intussen thuis weinig overtuigende verhoudingen aan met allerlei mannen, terwijl hun dochter (nu Hope) nauwelijks in beeld komt. Stone is de vrouw van Woods en zij bewijst dat zij meer in haar mars heeft als actrice dan als fotomodel: een glimp is al merkbaar van de ijskoude feeks die zij in 1992 werd in BASIC INSTINCT. Mitchum`s geliefde Tennant blijft over de hele wereld opduiken in het gezelschap van haar vader, de BBC-oorlogscorrespondent Morley. Seymour (in de plaats van Ali McGraw), als de joodse vrouw van Bochner, verkiest in Itali[KA3]e te blijven aan de zijde van haar Amerikaanse oom, de joodse filosoof Gielgud (in de plaats van John Houseman). Zij belanden, wanneer de oorlog enige tijd voortgeschreden is in een Duits concentratiekamp. De voornaamste tegenspeler is Wallis, een nazi en ex-student van Gielgud. Auschwitz, de Battle of Midway, Hitler en zijn generaals, Duitse SS-officieren in donkere straten en zwarte limousines, Britten die in Singapore tijdens cocktailparty`s de oorlog vergeten, het wordt door de scenarioschrijvers Earl W. Wallace, regisseur Curtis en Herman Wouk zelf, weinig subtiel weergegeven. Mitchum is nooit echt een acteur geweest en hij strompelde nooit eerder sto[KA3]icijnser dan hier over een filmset. Seymour daarentegen steelt met haar trieste grandeur de show, Gielgud is (zoals meestal) gedenkwaardig, Berkoff is Hitler, Topol en Rhys-Davies zijn de enige min of meer geloofwaardige krijgsgevangenen en Bellamy een traditionele president F.D. Roosevelt. Het camerawerk van Dietrich Lohman is uitstekend. Hij maakte dankbaar gebruik van een aantal indrukwekkende massataferelen op zee, bij de Parijse opera, in Leningrad, in concentratiekampen (Theresienstadt, het 'joodse paradijs' in Tsjechoslowakije, werd in Joegoslavië voor de film heropgebouwd) en bij de oorlog in Noord-Afrika. Aan dit alles werkten duizenden figuranten mee en om het geheel een authentiek tintje te geven zorgde Curtis voor oorlogsjournaals en andere filmfragmenten uit die periode.

Bonanza: The Next Generation

Verenigde Staten 1988. Western van William F. Claxton en William Claxton. Met o.a. John Ireland, Robert Fuller, Barbara Anderson, Michael Landon Jr. en Brian A. Smith.

We zijn in 1905, de periode waarin de auto het paard begint te verdringen. Ben Cartwright is overleden en heeft de Ponderosa onder strikte voorwaarden nagelaten aan zijn broer Ireland en zijn voorman Fuller. De zoon van de in de oorlog gesneuvelde Little Joe komt er na zijn studie ook weer wonen en bovendien duikt er nog een bastaardzoon van Hoss op. Het nieuwe avontuur begint als een sluwe mijnbouwer toestemming krijgt een mijn te exploiteren op de Ponderosa. Pilot voor een revival van de populaire BONANZA-serie, bevat veel te weinig actie en humor om een vergelijking te kunnen doorstaan met de originele serie. 'The next generation' wordt vertegenwoordigd door Landon Jr. als zoon van Little Joe en Gillian Greene, dochter van Lorne, die geacht wordt wat charme in te brengen. Het scenario bevat veel thema's die slecht uitgewerkt werden. Geschreven door Paul Savage, naar een verhaal van David Dortort, de geestelijke vader van de originele serie. Claxton is eveneens een oude Bonanza-veteraan. Fotografie van Stanley M. Lazan.

The Last Ninja

Verenigde Staten 1983. Actiefilm van William A. Graham. Met o.a. Michael Beck, Nancy Kwan, John McMartin, Mako en Richard Lynch.

Een aantal geleerden wordt gegijzeld door een groep terroristen. Ze zitten opgesloten op de hoogste verdieping van een wolkenkrabber. De Amerikaanse geheime dienst doet beroep op een kunsthandelaar, tevens leerling van een ninja-meester, om hen te redden. Hiermee is bijna alles gezegd over deze oppervlakkige actiefilm, want de rest is niet meer dan een aaneenschakeling van eindeloze vechtpartijen, opwindend in beeld gebracht door Gil Hubbs. Het scenario van Ed Spielman mist elke inventiviteit en is een mengeling van de bekende elementen uit het ninja-genre. Alleen geschikt voor liefhebbers en dan met name de goed geënsceneerde gevechtscènes.

The Last Ride of the Dalton Gang

Verenigde Staten 1979. Western van Dan Curtis. Met o.a. Cliff Potts, Randy Quaid, Larry Wilcox, Jack Palance en Dale Robertson.

Helder, ouderwets schiet-hem-aan-flarden verhaal (met een grote dosis humor) waarbij de avonturen van de beruchte bende uit het Oude Westen nieuw leven worden ingeblazen. Het portretteert de Daltons als een stel onhandige klunzen. Het begin en het einde in Hollywood rond 1935 slaan nergens op. Scenario van Earl W. Wallace. Camerawerk van Frank Stanley.

The Picture of Dorian Gray

Verenigde Staten 1973. Drama van Glenn Jordan. Met o.a. Shane Briant, Nigel Davenport, Charles Aidman, Fionnula Flanagan en Linda Kelsey.

Dit is de zesde bewerking voor de film, i.c. de tv, van de vermaarde roman van Oscar Wilde over Dorian Gray (Briant), die als jong mens de eeuwige jeugd wil behouden, zoals dat door een bewonderende kunstenaar op het canvas was vastgelegd. Zijn faustische wens wordt verhoord en het portret veroudert in plaats van hemzelf. Dorian verbergt het schilderij zodat de buitenwereld niet merkt dat hij ouder en vooral gemener wordt. John Tomerlin voegde aan zijn scenario het kleine meisje direct in het begin toe; ze groeit op- en ontluikt tegelijkertijd met ijdeltuit Dorian, die uitsluitend van zichzelf houdt. Deze extra dimensie was er ook al in de meesterlijke bioscoopfilm uit 1945 van Albert Lewin met George Sanders en de bekoorlijke Angela Lansbury. Wilde-puristen zal deze toevoeging misschien storen. Deze 'gemoderniseerde' bewerking is niet slecht, Briant is goed gecast en Flanagan mag er zijn. Toch is de film net zo gedateerd als het schilderij uit de titel dat Dorians gezicht laat verouderen. Het camerawerk is van Ben Colman. Het wachten is op een mini voor de tv die na het jaar 2000 geproduceerd wordt, vol zit met speciale effecten, een minimaal scenario bevat en daardoor aangepast is aan de smaak van het grote publiek. Oscar Wilde kan er niet meer van wakker liggen, want zijn werk is allang in het public domain.