Franck de la Personne

L'île atlantique

Frankrijk 2003. Drama van Gérard Mordillat. Met o.a. Franck de la Personne, Catherine Jacob en Marianne Basler.

Un homme en colère : Mort d'un juge

Frankrijk 1999. Misdaad van Laurence Katrian. Met o.a. Richard Bohringer, Annie Grégorio, Sylvain Thoirey, Corinne Marchand en Philippe Magnan.

Rembrandt

Nederland​/​​Frankrijk​/​​Duitsland 1999. Biografie van Charles Matton. Met o.a. Klaus Maria Brandauer, Romane Bohringer, Jean Rochefort, Johanna ter Steege en Caroline van Houten.

Rembrandt Harmensz van Rijn (Brandauer) leefde van 1609 tot 1669. Hij stierf in grote armoede nadat hij in 1656 insolvent verklaard was. Hij heeft vrijwel tot zijn dood kunnen doorwerken en heeft meer dan zevenhonderd schilderijen, w.o. een honderdtal zelfportretten, driehonderd etsen en 1.600 tekeningen nagelaten. Hij kwam als 21-jarige van Leiden naar Amsterdam en werd algauw een geliefd kunstenaar die veel opdrachten kreeg, waardoor hij rijk werd. Hij trouwde in 1634 met Saskia van Uylenborch (Johanna ter Steege) en ze kregen drie kinderen, waarvan alleen Titus overleefde (Titus werd achtereenvolgens gespeeld door Hanna ter Steege, Jules Matton en L[KA1]eonard Matton). In 1642 overlijdt Saskia en Rembrandt kan niet hertrouwen - doet hij dit wel dan verliest hij het fortuin dat Saskia hem heeft nagelaten. Hij leeft samen met dienstmaagd Geertje Dircx (Van Houten), hetgeen hem in het Calvinistische Holland niet in dank wordt afgenomen. In 1645 hertrouwt hij toch met Hendrickje Stoffels (Romane Bohringer). Het stel krijgt een dochter maar dan beginnen de problemen met de machtige burgerij, die Rembrandts opdrachtgevers zijn. Ze willen meer inspraak in de door hun betaalde schilderijen en Rembrandt wenst het tegendeel en gaat -zeker voor die tijd - steeds vrijer werken. Tenslotte verraadt Jan Six ([KA1]Ecoffey) hem, zodat Rembrandt nog maar nauwelijks opdrachten krijgt (De familie Six bezit sedert die tijd menig zeventiende-eeuws kunstwerk en vormen een onaangename clan, die vierhonderd jaar later geen haar beter is en nog altijd evenveel moeite heeft om woord te houden). Het scenario van Sylvie Meyer (die in werkelijkheid Matton heet) en regisseur Matton is heel schools en nekt voor een groot deel de film. Anderzijds zijn de beelden van het camerawerk van Pierre Dupouey zeer geslaagd, temeer omdat regisseur Matton van huis uit schilder en beeldhouwer is. Brandauer is grandioos, en Johanna ter Steege laat in haar korte rol zien dat ze een goede actrice is, maar de film heeft meer aan zijn uiterlijk dan aan zijn innerlijk gedaan, waardoor het een kille bedoeling is gebleven. In 1936 draaide Alexander Korda met Charles Laughton ook een biopic en hij kampte met vergelijkbare problemen: Rembrandt was te complex voor een film van minder dan anderhalf uur en de talentvolle Laughton slaagde er niet in een bezielende Rembrandt op het doek te zetten; ook toen werden kosten nog moeite gespaard om Rembrandts spel met licht en donker in een film te vangen. Matton heeft te veel een familie-onderonsje gebouwd, zelfs de enigszins overheersende muziek is van zijn zoon Nicolas. De buitenopnames werden grotendeels in Duitsland gedraaid! De definitieve film moet nog gemaakt worden.

Les Acteurs

Verenigde Staten 1999. Drama van Bertrand Blier. Met o.a. Pierre Arditi, Josiane Balasko, Jean-Paul Belmondo, François Berléand en Dominique Blanc.

Rembrandt Harmensz van Rijn (Brandauer) leefde van 1609 tot 1669. Hij stierf in grote armoede nadat hij in 1656 insolvent verklaard was. Hij heeft vrijwel tot zijn dood kunnen doorwerken en heeft meer dan zevenhonderd schilderijen, w.o. een honderdtal zelfportretten, driehonderd etsen en 1.600 tekeningen nagelaten. Hij kwam als 21-jarige van Leiden naar Amsterdam en werd algauw een geliefd kunstenaar die veel opdrachten kreeg, waardoor hij rijk werd. Hij trouwde in 1634 met Saskia van Uylenborch (Johanna ter Steege) en ze kregen drie kinderen, waarvan alleen Titus overleefde (Titus werd achtereenvolgens gespeeld door Hanna ter Steege, Jules Matton en L[KA1]eonard Matton). In 1642 overlijdt Saskia en Rembrandt kan niet hertrouwen - doet hij dit wel dan verliest hij het fortuin dat Saskia hem heeft nagelaten. Hij leeft samen met dienstmaagd Geertje Dircx (Van Houten), hetgeen hem in het Calvinistische Holland niet in dank wordt afgenomen. In 1645 hertrouwt hij toch met Hendrickje Stoffels (Romane Bohringer). Het stel krijgt een dochter maar dan beginnen de problemen met de machtige burgerij, die Rembrandts opdrachtgevers zijn. Ze willen meer inspraak in de door hun betaalde schilderijen en Rembrandt wenst het tegendeel en gaat -zeker voor die tijd - steeds vrijer werken. Tenslotte verraadt Jan Six ([KA1]Ecoffey) hem, zodat Rembrandt nog maar nauwelijks opdrachten krijgt (De familie Six bezit sedert die tijd menig zeventiende-eeuws kunstwerk en vormen een onaangename clan, die vierhonderd jaar later geen haar beter is en nog altijd evenveel moeite heeft om woord te houden). Het scenario van Sylvie Meyer (die in werkelijkheid Matton heet) en regisseur Matton is heel schools en nekt voor een groot deel de film. Anderzijds zijn de beelden van het camerawerk van Pierre Dupouey zeer geslaagd, temeer omdat regisseur Matton van huis uit schilder en beeldhouwer is. Brandauer is grandioos, en Johanna ter Steege laat in haar korte rol zien dat ze een goede actrice is, maar de film heeft meer aan zijn uiterlijk dan aan zijn innerlijk gedaan, waardoor het een kille bedoeling is gebleven. In 1936 draaide Alexander Korda met Charles Laughton ook een biopic en hij kampte met vergelijkbare problemen: Rembrandt was te complex voor een film van minder dan anderhalf uur en de talentvolle Laughton slaagde er niet in een bezielende Rembrandt op het doek te zetten; ook toen werden kosten nog moeite gespaard om Rembrandts spel met licht en donker in een film te vangen. Matton heeft te veel een familie-onderonsje gebouwd, zelfs de enigszins overheersende muziek is van zijn zoon Nicolas. De buitenopnames werden grotendeels in Duitsland gedraaid! De definitieve film moet nog gemaakt worden.

Balzac

Frankrijk​/​​Duitsland​/​​Italië 1999. Drama van Josée Dayan. Met o.a. Gérard Depardieu, Jeanne Moreau, Fanny Ardant, Virna Lisi en Katja Riemann.

Prestigieuze en door de Académie Balzac hemelhooggeprezen biopic van Balzac concentreert zich vooral op zijn literaire activiteiten en de vrouwen in zijn leven. De schrijver van 'Eugénie Grandet', 'Le Père Goriot' en 'Le Colonel Chabert' die is begonnen als een mislukte zakenman, houdt van het leven, van luxe, van mooie kleren, en vooral van vrouwen. De 'lastigste' vrouw in zijn leven, is zijn moeder Charlotte-Laure (Jeanne Moreau). Zij beschouwt haar zoon als een nietsnut, een dromer en een mislukkeling. Balzacs eerste liefde, in 1820, is Madame de Berny (gespeeld door de Italiaanse actrice Virna Lisa), die 20 jaar ouder is dan hij. Zij is een soort moederfiguur die hem volop steunt in zijn literaire ambities. Balzac flirt ondertussen ook met de jonge Laure d'Abrantès (Katja Riemann). Maar zijn grote liefde was de getrouwde Poolse gravin Evelyne Hanska (Fanny Ardant). Het scenario van Balzac werd geschreven door Didier Decoin, die eerder tekende voor Le Comte de Monte Cristo en Les Misérables, tv-series waarin hoofdrolspeler Gérard Depardieu ook acte de présence gaf.

Le derrière

Frankrijk 1998. Komedie van Valérie Lemercier. Met o.a. Valérie Lemercier, Claude Rich, Marthe Keller, Dieudonné en Patrick Catalifo.

Provinciaal Frédérique (Lemercier) vertrekt na de dood van haar moeder naar Parijs om haar onbekende vader te vinden. De vader (Rich) blijkt een flamboyante homoseksueel. Om de omgang te vergemakkelijken vermomt ze zich als jongen en doet ze zich voor als Frédéric, de zoon die vader nooit heeft gekend. Actrice Lemercier regisseerde haar eigen scenario en kwam op de proppen met een verfijnde komedie waarin ze de humor van La cage aux folles combineert met de timing van Tati's Monsieur Hulot. Lemercier was bereid de titel van haar scenario (Mamam, j'ai sucé papa) te kuisen omwille van de marketing.

Alice et Martin

Frankrijk​/​​Spanje 1998. Drama van André Téchiné. Met o.a. Juliette Binoche, Alexis Loret, Mathieu Amalric, Carmen Maura en Jean-Pierre Lorit.

Regisseur Téchiné, maker van het ondergewaardeerde meesterwerk Les roseaux sauvages, heeft de gave onvoorspelbaarheid te kunnen koppelen aan een coherent verhaal. In wat we wel een typisch Franse film mogen noemen - prachtige beeldtaal en aanvankelijk wat verwarrende tijd- en karakterduiding - zijn we getuige van de gecompliceerde verhouding tussen violiste Alice (Juliette Binoche) en gekneusde Martin (Alexis Loret). In de proloog zien we Martins trauma in wording wanneer zijn moeder hem op zijn tiende wegbrengt naar zijn echte, tirannieke, vader. Tien jaar later vlucht hij weg en via omzwervingen belandt hij in Parijs waar hij de veel oudere Alice leert kennen. Martin hunkert naar vergetelheid, Alice naar intimiteit. Téchiné heeft zijn film opgetuigd met verscheidene dramatische breekpunten en het voert te ver om zijn doorwrochte plotontwikkelingen prijs te geven. Het volstaat te zeggen dat Martin wordt verteerd door schuldgevoelens en het is aan de kijker om zich over te geven aan zijn lijdensweg. De jonggestorven Jeff Buckley verwoordt het treffend in de wonderschone soundtrack, 'why is everything so hazy, or am I just going crazy, dear.' (VM/VPRO Gids)

Quadrille

Frankrijk 1997. Komedie van Valérie Lemercier. Met o.a. Valérie Lemercier, André Dussollier, Sandrine Kiberlain, Sergio Castellitto en Lise Lamétrie.

Regisseur Téchiné, maker van het ondergewaardeerde meesterwerk Les roseaux sauvages, heeft de gave onvoorspelbaarheid te kunnen koppelen aan een coherent verhaal. In wat we wel een typisch Franse film mogen noemen - prachtige beeldtaal en aanvankelijk wat verwarrende tijd- en karakterduiding - zijn we getuige van de gecompliceerde verhouding tussen violiste Alice (Juliette Binoche) en gekneusde Martin (Alexis Loret). In de proloog zien we Martins trauma in wording wanneer zijn moeder hem op zijn tiende wegbrengt naar zijn echte, tirannieke, vader. Tien jaar later vlucht hij weg en via omzwervingen belandt hij in Parijs waar hij de veel oudere Alice leert kennen. Martin hunkert naar vergetelheid, Alice naar intimiteit. Téchiné heeft zijn film opgetuigd met verscheidene dramatische breekpunten en het voert te ver om zijn doorwrochte plotontwikkelingen prijs te geven. Het volstaat te zeggen dat Martin wordt verteerd door schuldgevoelens en het is aan de kijker om zich over te geven aan zijn lijdensweg. De jonggestorven Jeff Buckley verwoordt het treffend in de wonderschone soundtrack, 'why is everything so hazy, or am I just going crazy, dear.' (VM/VPRO Gids)

Marquise

Zwitserland​/​​Italië​/​​Frankrijk​/​​Spanje 1997. Historische film van Véra Belmont. Met o.a. Sophie Marceau, Bernard Giraudeau, Lambert Wilson, Patrick Timsit en Thierry Lhermitte.

Prostituee, zangeres en actrice Marquise werd aanbeden door iedereen in Frankrijk, ook door koning Louis XIV en door toneelschrijver Jean Racine. Diens collega Molière ontdekt Marquise terwijl ze danst in de regen. Haar loopbaan, haar ontmoeting met Racine en het ongeluk dat haar treft, wordt getoond in een mix van komedie en tragedie. Marquise wordt vanwege de romances en het theater wel vergeleken met de klassieker Les enfants du paradis (1945), maar haalt door de karikaturale personages niet dat niveau. Marceau voelde zich overigens niet senang op de set, had geen klik met Belmont en weigerde mee te werken aan de publiciteit.