Waarom moeten zonnepanelen altijd rechthoekig zijn en zwart of donkerblauw? Wanneer het over zonnepanelen gaat, gaan de gesprekken vooral nog over de techniek erachter, de terugverdientijd en het verwachte rendement. Dat moet en kan anders, dacht kunstenaar Marjan van Aubel. Met het Solar Pavilion op het Ketelhuisplein pleit zij samen met V8 Architects voor een solar democracy, een wereld waarin we de zon vieren door onszelf te omringen met esthetische zonnetechnologie (bekijk hier de documentaire die Tegenlicht over Van Aubel maakte).
Volgens Van Aubel moeten we zonnetechnologie integreren in het dagelijks leven: niet alleen zon opvangen op onze daken, maar op onze gevels, in materialen, in onze kleding, in verf. Koppel zonnetechniek aan design en je krijgt een fris betekenisvol perspectief en een hernieuwd plezier, aldus Van Aubel.
Dat merkte trouwens ook architect Michiel Raaphorst, toen hij twaalf bedrijven zonder veel financiering wist te mobiliseren om de krachten te bundelen en het paviljoen, dat eruitziet als een kleurrijke reuzestrandstoel, binnen vijf maanden uit de grond te stampen.
Samen met modeontwerper Pauline van Dongen is Van Aubel initiatiefnemer van The Solar Biennale, de zonnebeweging waar het paviljoen onderdeel van is. Vlakbij het Solar Pavilion, in hal 4 van het Klokgebouw, vind je ook nog Van Aubels zonnelampen, de Sunne. Prachtige lampen die zonsopgang en -ondergang nabootsen en die, uiteraard, werken op zonne-energie.
Een andere beweging is de emancipatie van poep – als het aan social designer Fides Rapidaire ligt. Haar raison d'être tijdens deze DDW is bezoekers tijdens de Shit Show laten zien hoe hun poep de wereld kan voeden. Het is haar een doorn in het oog dat wij onze poep met drinkwater het riool in spoelen, waar het vervuild raakt met industrieafval en uiteindelijk verbrand moet worden. Temeer omdat de grond voedingsstoffen nodig heeft – die, je raad het al, in onze poep zitten. Holy shit, dacht ze, dat moet anders. Dit leidde tot een gelijknamige documentaire die donderdag 27 oktober in Eindhoven in het Natlab in première gaat. Op het Ketelhuisplein worden bezoekers door heuse ‘poepproppers’ naar de circulair flush getrokken om daar met de broek naar beneden hun ding te doen. Als dank voor je donatie aan een betere wereld krijg je bij de Broodje Poep-bus fingerfood: een klein broodje met hummus en een bietje dat is gegroeid op compost van poep en plas. Eet smakelijk.
Alsof de verbeelding, naast het darmkanaal, nog niet genoeg geprikkeld is, staat Rebecca Schedles er bij met haar overigens indrukwekkende distilleerketel om compost van poep om te zetten in ‘übercompost’ (we verzinnen het niet zelf, er is kennelijk een hiërarchie). Dat doet ze door aan de compost van poep mycelium toe te voegen, dat zuivert het goedje.
Van aandrang gaan we naar competitiedrang op het Ketelhuisplein, bij de Stoelendans, maar dan anders van ontwerper Arne Hendriks en Waag Futurelab. De hele week organiseren zij buiten gezellige stoelendansen met hitjes als 'Money, money, money' en 'I just can't get enough'. Maar, zoals de naam al doet vermoeden, worden ditmaal spelregels wat aangepast. Als kind leer je al dat er tijdens de stoelendans niet genoeg plek is voor iedereen. Dat zorgt voor competitiedrang, stress en een gevoel van overwinning als je een plekje bemachtigt. Hoe voelt het eigenlijk als we eens een keertje niet een stoel van iemand wegsnitchen? Of als we zelfs een stoel erbij doen? Arne Hendriks en Waag Futurelab proberen met dans en muziek 'het systeem' klein en voelbaar te maken. Als de muziek stopt, worden de stoelen naar binnen gedraaid en ontstaat een kringsprek. Doe eens mee, het is tenslotte een festival!
