De diepere bedoeling van elke sleutel is dat hij zoek raakt. En nooit zijn wij dankbaarder dan wanneer wij hem terugvinden. Die opluchting en blijdschap zijn vanzelfsprekend niet zo groot als wij beleven wanneer de weggelopen poes onverhoeds weer terugkeert, maar een goddank weer ergens aangetroffen sleutelbos maakt jubelende gevoelens in de eigenaar los. Ineens kan hij of zij weer overal bij. 

Aan de sleutelhanger zit een koket kantje, het heeft iets aanstellerigs met zijn tandjes die passen op juwelenkistjes en bureaulaatjes of het dashboard van het elektrische autootje. Met een sleutelhanger kan je, in tegenstelling tot de sleutelbos, ook niet dreigend rammelen. Wel aan deze sleutelhanger hangt een lief ‘I love mama’-letterplaatje. Het zal van haar zoon zijn. Haar zoon van een jaar of twintig die dat plaatje eraan van zijn moeder heeft gekregen als een waarschuwend herinnerinkje dat hij zijn moeder wat vaker moet bezoeken.

Dat kleine metalen sleuteltje lijkt mij te passen op moeders medicijnkastje. Dat hij dit beheert en ervoor zorgt dat ze niet teveel pantoprazol, loperamide of metoprolol inneemt.

Het tweede sleuteltje lijkt mij van de zoon te zijn. Het zal op een digitaal apparaat passen, want het heeft geen getand baardje meer.