4. Het eeuwige leven

Barbara Smit: 'Er bestaat een bepaald syndroom in de wereld, het syndroom van Laron, en iets van driehnderd mensen op de wereld hebben dat. Daarvan wonen er honderd in Ecuador. Er is ooit één iemand, waarschijnlijk vanuit Spanje, vertrokken naar Ecuador, en die heeft die genetische afwijking meegenomen, en als je die hebt, word je niet groter dan ongeveer 1 meter 20. Je groeit zelf niet , maar wat ook niet groeit is aanleg voor kanker of alzheimer of diabetes. Die mensen zijn bijna immuun voor die ziektes. Waardoor zij nu ineens heel belangrijk zijn geworden voor onderzoek naar die ziektes.'

'Ze zijn extreem gezond, terwijl ze wel allemaal overgewicht hebben. Ze hebben de conditie van iemand die elke dag naar de sportschool gaat! We hebben ze ontmoet op de Internationale Dag van de Kleine Mens. Toevallig genoeg was dat precies toen we daar waren, dus dat hebben we gevierd met hen. Hun stembanden zijn trouwens ook niet helemaal volgroeid, daardoor ze hebben hele hoge stemmetjes. Ze gingen heel hard lachen, en dat was zó aanstekelijk, en ze waren zó leuk en ook weer zó vrolijk! De boodschap van hun dokter was ook het onthouden waard: als je maar flexibel genoeg bent, als je je maar kunt aanpassen aan je situatie en daar het geluk in kunt vinden, dan heb je een mooi leven.'

'We hadden een binnenlandse vlucht naar de Vallei van het Lange Leven, en in het busje van de gate naar het vliegtuig hoorden we gefluit. Er was één mannetje, een heel oud mannetje in een rolstoel, continu aan het fluiten. De hele tijd. Dit liedje, dan weer dat liedje. En jawel hoor, in het vliegtuig zat hij achter ons. De hele vlucht, alleen maar aan het fluiten. Z’n zus was er ook bij, die zei: hij is drie maanden geleden begonnen, of ik weet niet hoe lang, een tijdje geleden. En nu gaat hij dus fluitend door het leven. Hij was volgens mij 92 of 93, en hij zat daar heel vrolijk met z’n hoedje op. We waren op weg naar de vallei waar mensen honderd worden en ook fluitend door het leven gaan. Maar na een uur van dat gefluit dacht ik: ik wil nu wel eens mijn lievelingsliedje horen. Dus dat vroeg ik aan hem, een verzoeknummer. Maar dat kende hij niet. Dus dat ging ik toen voorzingen aan hem. En toen ging uiteindelijk het hele vliegtuig meezingen. Dat zou je in Nederland toch niet snel gebeuren.'