De hele aflevering is niet meer terug te kijken vanwege rechtenbeperkingen. De losse gesprekken zijn hieronder wel nog beschikbaar.

In haar werk onderzoekt Perel het spanningsveld tussen liefde en lust en kijkt ze met een confronterende maar empathische blik naar de schijnbaar tegenstrijdige menselijke behoefte aan veiligheid en vrijheid. Haar boeken haalden de New York Times-bestsellerlijst en haar podcast Where Should We Begin? wordt wereldwijd door miljoenen mensen beluisterd. 

I, Tonya (2017) is een biografische film over kunstschaatster Tonya Harding, geregisseerd door Craig Gillespie. Harding, tweevoudig Amerikaans kampioene en tweede bij de Wereldkampioenschappen in 1991. Ze was een van de meest getalenteerde deelnemers aan de Olympische Winterspelen van 1994. Ze kreeg echter voornamelijk bekendheid door een rechtszaak over haar vermeende betrokkenheid bij een aanval op haar rivaal Nancy Kerrigan. De film draait met name om de moeilijke jeugd van Harding. In dit fragment zien we de relatie tussen Tonya en haar moeder, die haar nogal Spartaans heeft opgevoed. Esther opent de avond met dit fragment omdat de relatie met onze ouders de basis vormt van onze latere relaties.

My Architect (2003) is een documentaire van Nathaniel Kahn waarin hij tracht het gecompliceerde leven van zijn vader, de beroemde architect Louis Kahn (1901 - 1974), te ontrafelen. Bij diens overlijden bleek hij namelijk bij nog twee andere vrouwen kinderen te hebben. Nathaniel Kahn bezoekt onder meer voormalige collega’s, studenten en de ex-vrouwen van zijn vader. In dit fragment ondervraagt hij zijn moeder waarom ze toch bij hem bleef, ondanks dat ze wist dat er iets niet in de haak was. Esther Perel toont in deze scène dat elke relatie een verhaal is waarin ieder mens een eigen versie van het verhaal kent. Deze waarheden kunnen naast elkaar bestaan. De documentaire was in 2003 genomineerd voor een Oscar voor Beste Lange Documentaire.

Esther Perel koos de wereldberoemde quote van de Amerikaanse ex-president Bill Clinton: ‘I did not have sexual relations with that woman, Miss Lewinksy.’ Met die woorden sloot hij zijn speech bij de Mott Foundation in 1998 af. De Monica Lewinsky-affaire was voor Perel de aanleiding om haar eerste boek te schrijven: Erotische intelligentie. Ze woonde destijds in de Verenigde Staten en ondervond dat seks heel cultureel bepaald is. De Amerikaanse cultuur gaat heel anders om met seks dan de Nederlandse cultuur: Amerika is zo puriteins als wat, maar de Amerikanen smulden van deze affaire. Daarnaast is seks niet alleen persoonlijk, maar ook politiek.

Mr. Gaga (2015) is een documentaire van Tomer Heymann over de Israëlische danser en choreograaf Ohad Naharin. In 1990 werd Naharin aangesteld als choreograaf van de Batsheva Dance Company. Hij ontwierp een dans bij het lied Echad Mi Yodea dat op de Seder-avond tijdens Pesach (het Joodse paasfeest) wordt gezongen. Naharin werd gevraagd een speciaal optreden van Echad Mi Yodea te choreograferen voor het grote 50-jarige jubileum van Israël in 1998. Aan het eind van de choreografie staan de dansers in onderbroek en hemd, wat bij de Israëlische regering onrust veroorzaakte; het zou aanstootgevend zijn voor religieuze Israëliërs. Naharin wordt gevraagd de kleding van de dansers aan te passen. Op de avond van het optreden wordt op het laatste moment de voorstelling afgelast omdat de dansers weigeren te zwichten voor deze vorm van censuur. Dit was aanleiding voor verschillende grote demonstraties door heel Israël. Het is een van Perels favoriete choreografieën omdat het haar relatie tot haar eigen Joodse identiteit goed verbeeld: de relatie tussen traditie en transgressie; de regels en het breken van de regels.

A Walk on the Moon (1999) is geregisseerd door Tony Goldwyn en speelt zich af tegen de achtergrond van het muziekfestival Woodstock en de eerste maanlanding. Pearl (Diane Lane) en Marty (Liev Schreiber) zijn al sinds hun 17e getrouwd nadat Pearl per ongeluk zwanger werd. Ze hebben een geborgen relatie, maar zitten in een sleur. Elke zomer huren ze hetzelfde vakantiehuisje. Deze zomer echter moet Marty, die monteur is, veel werken en dus is Pearl alleen met de kinderen. Ze ontmoet een hippie-achtige verkoper van bloezen, Walker (Viggo Mortensen), met wie ze een stomende affaire begint. In dit fragment zien we het moment waarop Pearl thuis komt bij het vakantieverblijf, net terug van Woodstock met haar minnaar, en Marty onverwachts aan tafel ziet zitten. Hij vermoedt dat ze vreemd gaat, confronteert haar ermee en Pearl is gedwongen de waarheid te vertellen. We zien Marty in een paar minuten door verschillende emoties gaan. Esther koos deze scène om met de blik van een therapeut te kijken naar hoe zo’n gesprek precies verloopt. Waarom doet ontrouw zo’n pijn? En hoe kan je er als koppel weer bovenop komen? Na een dergelijk crisismoment in een lange relatie is je eerste huwelijk misschien voorbij, maar het kan een begin zijn van een ‘nieuw huwelijk’ - met dezelfde persoon.

Call Me by Your Name (2017) is geregisseerd door Luca Guadagnino en won een Oscar voor Best Adapted Screenplay. De film speelt zich af in de zomer van 1983. Professor Perlman (Michael Stuhlbarg), zijn vrouw (Amira Casar) en hun zeventienjarige zoon Elio (Timothée Chalamet) brengen de tijd door in hun vakantiehuis in Italië, waar Elio in contact komt met de Amerikaanse promovendus Oliver (Armie Hammer). Hun vriendschap bloeit op tot een vakantieliefde. In dit fragment zien we de scène waar Elio net Oliver op de trein naar de luchthaven heeft gezet en emotioneel bij zijn vader op de bank komt zitten. Zijn vader troost hem met bijzondere en ontroerende woorden. Hij vertelt hem dat hij zich voor de pijn die hij niet voelt niet moet afsluiten, want daarmee sluit hij zich ook voor de liefde af. Voor Esther Perel laat dit fragment zien hoe goede relaties een bron van steun zijn waarin we elkaar kunnen helen. Call Me by Your Name is net uit op dvd.