"Het is een vies woord, een soort puree van alles," zegt Claron. "Net zoals we 'Westerse muziek' hebben, en de rest is dan 'wereldmuziek'. Dan krijg ik kriebels in m’n kont; hoe durf je dat te zeggen. Het is allemaal vanuit je eigen perspectief. Als het niet ’t een of ’t ander is, dan zeggen puristen 'het is crossover'. En dat wordt gezien als een poging om iets commercieels te maken; je gaat naar de 'andere kant' om iets leuks te doen, waarbij je een heleboel mensen die normaal niet naar een concert zouden gaan, er nu toch naar toe lokt. Het heeft gewoon een heel negatieve betekenis." Reinier beaamt het.
"Het enige verschil is het proces," zegt Reinier. "Of de parameters vastliggen of niet. Dat is voor mij eigenlijk het enige interessante. Je ziet vaak dat mensen die in jazz zijn opgeleid misschien niet zo goed muziek lezen of vergeten dynamiek in een partij te zetten. En dat aan de andere kant mensen die klassiek zijn opgeleid, bang zijn om iets verkeerd te doen of verkeerd te interpreteren. Dat zou ik wel graag anders zien. Maar er zijn inmiddels veel mensen die zich op het snijvlak begeven, en dat gaat wel echt de goeie kant op." Claron: "Het is gevaarlijk om muziek in een hokje te duwen. Want dan zijn mensen niet meer open."
Maar je kan er niet omheen; van conservatoria tot platenwinkels en van zendermanagers tot concertzalen: alle muziek krijgt een label. Crossover mogen we het dus niet meer noemen. Wat dan wel? Reinier: "Je ziet bij festivals wel eens 'Modern Creative' staan." Claron: "Ja, dat was Stravinsky ook, toen!" En Stravinsky is weer een grote held van Reinier.
Modern Creative. Dat is de term waar ze het over eens worden. Zo eens, dat ze op de vraag of er een samenwerken tussen hen in zou kunnen zitten ze meteen samen grappen maken. "Fasten your seatbelts and let’s go", zegt Claron.
