De vraag die bij dit soort muzikale experimenten kan bovendrijven: wat houd je over wanneer je de gimmick wegdenkt? Het mooie van Grandbrothers is dat die vraag eigenlijk irrelevant wordt, doordat het akoestische spel en de elektronische manipulatie zó natuurlijk met elkaar verweven zijn dat je de twee niet meer uit elkaar kan halen, waardoor alleen het eindresultaat telt. En dat is heel prettig. Geen grootse complexiteit of compositionele hoogvliegers, maar muziek die een prettig soort knoop in je maag legt en het lekkerst werkt wanneer je jezelf in een fijn nostalgisch-melancholische staat brengt. Uit het raam naar de herfstregen kijken met een kop thee dus, en dan hun tweede album Open opzetten. 

Ten opzichte van debuut Dilation (2015) zit er meer rust, diepte en warmte in het geluid van Open, waardoor het geluidsconcept van het duo nog net wat fijner aankomt. Zo stuwt een elektronische ruis overtuigend de extase van 'Honey' op, herinnerend aan bands als Sigur Rós. Maar ook wanneer het klein wordt, zoals in 'Alice', blijft het akoestische-piano-plus-machinaal-speldenprikgeluid overeind staan. 'Bloodflow' en 'Long Forgotten Future', de twee nummers die het album vooruitsnelden, maximaliseren met een subtiele spanningsboog het effect van de verlangende akkoorden. Music that pulls on the heartstrings, zeggen ze dan in het Engels. Piano of hart, met die snaren kan Grandbrothers uitstekend overweg.