Maandelijks duikt dj Eddy de Clercq voor Vrije Geluiden in zijn archief, op zoek naar obscure parels. Deze editie: een democassette met de no wave van The Lounge Lizards.

'De vondst van een cassettebandje in mijn archief bracht een hoop herinneringen terug aan 1980', zegt Eddy de Clercq. 'Het jaar waarin ik als dj en programmeur actief was in mijn eigen club De Koer aan de Amsterdamse Nieuwezijds Voorburgwal. Een bijzondere en spannende tijd, alsof een tornado over de wereld raasde, vooral op muzikaal en cultureel gebied.'

ongepolijste punk- jazz

'De Koer werd bevolkt door een bizarre mengeling van punkers, nachtvolk uit de Amsterdamse kraakwereld, neo-hippies, disco’s en new romantics; elke week kwam er wel een nieuwe stroom bezoekers die zich op geheel eigen wijze manifesteerde op een weinig subtiele manier. Alles was mogelijk, niets stond vast. Doe-het-zelf was de norm. Muzikant worden? Kunstschilder? Schrijver? Filmer? Of je nu er aanleg of talent voor had, een training of opleiding had gevolgd, het maakte niet uit. Je deed het gewoon. Op jouw eigen wijze en volstrekt unieke manier.

Zo ook John Lurie, die met zijn broer Evan en manager Stephen Piccolo zich op een avond meldden in De Koer. Drie Amerikaanse jongens met een grote droom. Ze hadden pas geleden de band The Lounge Lizards opgericht en wilden dolgraag in De Koer optreden. Of ik naar hun nieuwe demo wilde luisteren. 

De gasten intrigeerden me, hun muziek nog meer. Ongepolijste punk- jazz, wringend en duister, maar wat me vooral opviel was de filmische kwaliteit van de muziek. Het riep beelden op van nachtelijke natte straten in New York, vervreemding en isolatie, de saxofoon kermde weemoedig, desolaat soms en toch pakte de groove van enkele nummers mij meteen. Dit was geweldig, ik wilde The Lounge Lizards boeken.'

agressief

'Toen ik de volgende week hun hotel belde waren de jongens al uitgechecked en blijkbaar weer naar de States teruggekeerd. Ook manager Stephen kreeg ik niet meer aan de lijn, de telefoon in New York werd niet opgenomen.

Tot ik een jaar later de lp The Lounge Lizards in handen kreeg, uitgebracht op het prestigieuze EG platenlabel. En ja hoor, op de hoes prijkte een zwart/wit foto van de twee broers Lurie met hun band die bestond uit avant-garde muzikanten Arto Lindsay, Anton Fier en manager Stephen Piccolo op bas. Ze waren in de zomer van 1980 de studio in gegaan om tien eigen composities op te nemen, waaronder de 4 tracks die ik eerder op hun demo had gehoord. Aangevuld met een paar nummers van pianist Thelonious Monk. Was hun eerste demo geproduceerd door Chris Stein –van Blondie- nu bleek de productie in handen te zijn van jazz veteraan Teo Macero. En weer werd ik getroffen door de zwaarmoedige, wringende muziek die soms ook behoorlijk agressief om mij overkwam. Punk-jazz, fusion, free jazz, improvisatie…noem het wat je wilt, The Lounge Lizards lieten een geheel eigen variant op het thema jazz horen. Bijzonder goed geschikt als soundtrack bij een film noir. Dat was in 1980.'

The Lounge Lizards

onweerstaanbare groove

Debuutalbum van The Lounge Lizards

Debuutalbum van The Lounge Lizards

'In deze post wil ik enkele nummers laten horen van de fameuze demo die ik in dat jaar kreeg in De Koer. Om het verschil te laten horen met de uiteindelijke versies die later op plaat verschenen, soms met een nieuwe titel. Zoals het nummer Bourbon Street, op de LP uitgebracht als Incident On South Street.

En Big Heart van de later verschenen live-lp met dezelfde titel, in 1986 in Japan opgenomen in de Space Harajuku in Tokyo, om de onweerstaanbare groove en het meesterlijke samenspel van John & Evan Lurie die met hun nieuwe band laten horen hoe spannende en vernieuwende jazz kan klinken. Do the wrong thing right.' 

demo vs debuutalbum

Het archief van Eddy de Clercq