Motel Bokassa is het intrigerende succesverhaal met tragisch einde van de muzikant Stefan van Campenhout uit Breda.

In 1981 ziet Van Campenhout de Japanse slagwerkgroep Ondekoza optreden. Hij raakt daardoor geïnspireerd en richt het percussiegezelschap Motel Bokassa op. De groep begint met vijf muzikanten maar wisselt veelvuldig van samenstelling. Ze treden regelmatig op: “We spelen live niet langer dan drie kwartier. Daarna is iedereen verzadigd”, aldus van Campenhout in Vinyl (maart 1982). In 1987 verschijnt hun eerste titelloze plaat. In dat zelfde jaar spelen ze op North Sea Jazz. Het tweede album wordt gemixt door Holger Hiller. In 1992 staan ze met een speciale productie op het TegenTonen Festival in Paradiso. Van Campenhout heeft dan al naam gemaakt met unieke optredens. Ook schrijft hij muziek voor dansuitvoeringen. Zoals voor het gezelschap Le Grand Cru. In 1995 gaat hij op vakantie naar Zwitserland. Na een wandeling in de bergen keert hij echter niet meer terug. Ondanks zoekacties van de autoriteiten en Nederlandse vrienden is er nooit een spoor gevonden van hem. Het nummer ‘Janu’ is in een iets andere vorm terug te vinden op de CD ‘Motel Bokassa’ uit 1989, met een foto van een onheilspellend bergmassief op de hoes!

Begonnen in 1978 als Nasmaak, met Nederlandstalige muziek, veranderde de groep uit het Brabantse Nuenen iets later hun naam in Nasmak en groeit dan langzaam uit tot een van de belangrijkste bands uit de Ultra-periode. Al hun platen verschenen, vanaf 1980, op het Amsterdamse Plurex label van Wally van Middendorp (Minny Pops). Hun album ‘4our Clicks’ (1982) wordt niet alleen geroemd vanwege de muziek maar ook de door Rob van Middendorp ontworpen kunstige hoes wordt allerwege geprezen. Terecht eindigt dit album in 2008 op de veertiende plaats in de Top 50 met beste Nederpop albums allertijden. In 1984 stond Nasmak in Paradiso tijdens de eerste aflevering van het TegenTonen Festival. Vlak hierna valt de band uiteen.

In de jaren ’81 en ’82 verscheen er op Plurex een serie experimentele cassettes onder de titel ‘Indecent Exposure’. Op één hiervan staat de oerversie van het nummer ‘(My) Void’, te vinden op de Koer cassette.

Eind 1979 besloten een aantal middelbare scholieren uit Eindhoven de koppen bij elkaar te steken. Zanger Adri Schrover speelde toen bluescovers en drummer San Graafsma deed iets met symfonische rock. Echter allemaal wilden ze meer opwindender muziek gaan maken. Zo werd de new wave groep Neon geboren. Begin 1980 was tijdens een schoolfeest hun eerste optreden. Ze waren bevriend met Nasmak en mochten voor dit concert hun PA gebruiken. Een aantal leden van Nasmak stonden in de zaal en waren zo enthousiast dat ze Neon onmiddellijk uitnodigden om de volgende dag in Dynamo (Eindhoven) als hun voorprogramma te komen spelen. Zo begon het balletje snel te rollen. Iets later stonden ze in het VPRO radioprogramma Oorkussen en deden ze de support voor Echo & the Bunnymen tijdens hun Nederlandse tour. Op 13 augustus 1980 stonden ze in een uitverkocht Paradiso als voorprogramma van de Simple Minds. Zoals iedere band in die tijd stuurde ook Neon democassettes naar zalen en platenlabels. Torso Records reageerde daar positief op en zo verscheen in 1981 de 5-track 12 inch ‘A Day In The Land Of Lost Horizons’ (Sublabel/Torso), de enige plaat die Neon uitbracht. In 1982 wordt de band opgeheven Er kwamen hierna twee pogingen tot een doorstart. De eerste onder de naam van Dear Henry en de tweede in 1985 als Les Miserables. Toen dat niet lukte ging zanger Adri Schrover in 1986 naar de filmacademie.

De groep speelde ook in De Koer. Dat was geregeld door hun ‘agent’ Fred Berkhout (later labelmanager bij o.a. Boudisque). Hij liet mij kennismaken met de eerste Neon democassette,  waarop het, nooit uitgebrachte, nummer ‘Headache’. ”Er was geen podium. We stonden op de dansvloer en speelden over de boxen van De Koer. We mochten niet lang spelen, maar drie nummers” herinnert Adri Schrover zich nog.

De Amsterdamse groep Soviet Sex heeft zijn roots op de Rietveld Academie liggen. De kunstenaarsband, opgericht door Peter Klashorst en de broers Maarten (1958-2004) en Rogier van der Ploeg, kwam voort uit de formatie Interior. Soviet Sex bestond in eerste instantie zo’n drie jaar. Behalve met muziek hielden de bandleden zich ook bezig met andere activiteiten. Zo hadden ze kort een eigen club aan de Rozengracht, Disco Bizar, maakten ze (piraten)televisie als PKP TV en schilderden ze. Dat laatste deed Peter Klashorst ook voor mij, zie het hoesje van De Koer cassette. De band speelde ook in De Koer. Daar zijn geen geluidsopnamen van. Wel van een concert in de Melkweg op 4 juni 1981. Op ‘Time Time’ is goed te horen dat ze in plaats van een drummer een ritmebox gebruikten.

In 1982 begonnen de Maarten en Rogier van der Ploeg met de groep Blue Murder, waaruit in 1988 de groep Astral Bodies voortkwam. In 1996 was er een kortstondige wederopstanding van Soviet Sex, met zangeres Ellen ten Damme als blikvanger.

In 1981 kwam een aantal muzikanten uit Hoofddorp en Amsterdam tot het besluit een band te beginnen. Gitarist Mick Ness en synthesizerspeler Berlitz kwamen uit Amsterdam. Murielle Vuursteen, de vriendin van Mick Ness, werd zangeres en twee van haar vrienden, bassist Roel Kruize (later labelmanager bij Boudisque) en René Bosch op drums, completeerden de band. Er werd een paar maal gerepeteerd en ook een aantal maal opgetreden. Na een half jaar verwaterde het onderling contact en viel de band geruisloos uit elkaar. De band heeft nooit iets uitgebracht maar er was wel een democassette naar De Koer gestuurd. Daar op stond ook ‘Golden Square Garden’, geproduceerd door Dirk Polak, die samen met zijn neef Andre Mesman voor het artistieke logo van de band verantwoordelijk was.

De jaren tachtig waren het tijdperk van de cassette. Naast de platenindustrie bestond er een uitgebreid netwerk van kleine cassettelabels, die hun muziek in kleine oplagen op de markt brachten. Belangrijke steunpunten voor dit netwerk waren het blad Vinyl, VPRO radio en een paar cassettewinkels zoals Staalplaat. Echter ook De Koer deed veel met cassettemuziek, bijvoorbeeld middels de terugkerende avond ‘De zelfkant van de cassette’, waar iedereen zijn cassette kon laten horen. Belangrijke cassettelabels uit die tijd waren Lebel Period, Kubus, Fetisj en Trumpett Tapes. Op dat laatste label zat het duo The Actor uit Breda. Marcel Reimer en Sander Horsthuis kenden elkaar van de kunstacademie en besloten lekker in het gehoor liggende synthipop te gaan maken. Ze namen Griselda Visser als manager en produceerden twee cassettes vol toegankelijke songs. Marcel Reimer werkte intussen als vormgever bij het blad Vinyl en hij zorgde voor een strakke, ietwat chique vormgeving van de cassettes. Ze verkochten goed en The Actor kwam zelfs in het vizier van een grote platenmaatschappij. Voor Mercury namen ze in 1985 het nummer ‘Cover Girl’ opnieuw op, maar helaas flopte de single.

Het nummer ‘Oh Eddy’ is een solo opname van Marcel Reimer, oorspronkelijk bedoeld als verjaardagscadeau voor mij.

met dank aan alle deelnemende artiesten, Oscar Smit, Ronnie Kroese, Tamara van der Laarse, Peter Klashorst, Paul Blanca, Erwin Olaf.

Het werk van Peter Klashorst siert de cover van deze compilatie-cassette en de foto binnenin is van Paul Blanca. Een gelimiteerde oplage van 300 stuks is verkrijgbaar bij de gespecialiseerde platenzaak, of via iTunes te downloaden.