Zoekresultaten

Persoonlijk, politiek geëngageerd en doortrokken van een humanistisch wereldbeeld is het werk van zowel Faustin Linyekula als William Kentridge, de twee associate artists van het Holland Festival 2019.

Zo verschillend als ze zijn, zo eenvoudig dringen zich ook de overeenkomsten op tussen de zwarte danser uit Kisangani en de blanke beeldend kunstenaar uit Johannesburg, die niet alleen eigen werk tonen in het festival, maar ook dat van verwante kunstenaars en protegés. Dankzij hen draagt dit Holland Festival een nadrukkelijk Afrikaans stempel.

Frascati zal tijdens het Holland Festival twee weken lang het ‘huis’ van Kentridge en Linyekula zijn.

Met zangeres Hlengiwe Lushaba maakte Linyekula Not Another Diva..., de voorstelling – over een diva zonder glitter en glamour – wordt gespeeld in het Muziekgebouw (9 juni) en in het Cultureel Educatief Centrum in de Bijlmer (7 juni).
Linyekula kreeg in 2007 de Grote Prijs van het Prins Claus Fonds.

William Kentridge (Johannesburg, 1955) wordt over de hele wereld gevraagd als beeldend kunstenaar, tentoonstellingsmaker en (opera-)regisseur, toch ziet hij zichzelf op de eerste plaats als tekenaar. De tekeningen, meestal zwart-wit, komen tot leven in animatiefilms of krijgen een plek in een theatrale setting als projectie of rekwisiet.

Zijn Afrikaanse achtergrond, de geschiedenis van apartheid en het kolonialisme, zijn terugkerende thema’s. Een meer dan gemiddelde belangstelling voor en verwantschap met de Europese interbellumkunst is een ander kenmerk.

De openingsvoorstelling van het Holland Festival 2019 is The Head & The Load, een interdisciplinair spektakel van William Kentridge over de veronachtzaamde rol van Afrikanen in de Eerste Wereldoorlog

In een afgewogen mix van rap, dans en muziek gooit Abd Al Malik, zelf opgegroeid als kansloze jongere in de banlieue, zijn gedachten de wereld in. Over zwart zijn in het Frankrijk van nu.

Gerapt, gezongen en het soms uitschreeuwend, geeft de Franse rapper Abd Al Malik (44) in zijn meeslepende voorstelling Le Jeune Noir à l’épée (Jonge zwarte met zwaard) commentaar op het gelijknamige, beroemde schilderij van Pierre Puvis de Chavannes uit 1849 – een jaar na de afschaffing van de Franse slavernij.

De choreografie van Salia Sanou mengt geschoolde dans met streetdance – capoeira, breakdance, battles, freezes.

Voor het eerst staan in een Frans museum de anonieme zwarte knecht, de dienstmeid en andere door kunsthistorici genegeerde zwarte bijfiguren centraal. Daarvoor moest het wel 2019 worden.

De directe aanleiding was een reeks moorden op jonge vrouwen. In Paisajes para no colorear laat regisseur Marco Layera pubermeisjes hun eigen verhaal vertellen. Een onomwonden schreeuw om vrouwenbevrijding.

Paisajes para no colorear. Een voorstelling die afgelopen augustus in Santiago in Chili in première ging en verder alleen in Brazilië te zien was.

Letterlijk vertaald betekent de titel ‘niet in te kleuren landschappen’; bedoeld wordt iets als onbeschreven bladen. Layera belicht de noodzaak van de vrijheid voor ieder individu om het bestaan zelf te mogen inkleuren.

Chili mag dan relatief welvarend en stabiel zijn, op het gebied van vrouwenrechten is er nog een hoop te winnen. De vorige president – een vrouwelijke, de eerste, Michelle Bachelet – kreeg er met veel moeite een aangepaste abortuswet door. Het absolute verbod op abortus, dat gold tijdens het regime van Augusto Pinochet, veranderde in toestemming onder een paar bijzondere omstandigheden. Verder kreeg zij het voor elkaar dat meisjes vanaf veertien aan anticonceptie kunnen komen; ook revolutionair, gezien de dominantie positie van de katholieke kerk in Zuid-Amerika.

De kersentuin, Tsjechovs laatste en misschien wel meest geliefde toneelstuk. ‘Ik houd zeer van de tragikomische sensibiliteit in dit stuk,’ vertelt McBurney. ‘Die is niet alleen Tsjechoviaans, je vindt het over de hele linie terug in de Russische literatuur. De kersentuin ken ik als tekst, maar in het theater heb ik nog nooit een overtuigende productie gezien.

De kersentuin gaat over verarmde grondgrootbezitters die wegens geldgebrek gedwongen zijn hun landgoed en hun zo geliefde kersentuin te verkopen aan uitgerekend een voormalige lijfeigene, nu een man in bonis – de tijden zijn veranderd.

De kersentuin toont de pijnlijke ondergang van mensen die leven in de illusie van het verleden. Die het gevaar wel zien aankomen, maar niet bij machte zijn er iets tegen te doen.

Een couveuse voor onvoldragen ideeën is The Centre for the Less Good Idea in Johannesburg. William Kentridge gedijt er als nergens anders. ‘Deze disfunctionele stad weerspiegelt de wereld zoals hij werkelijk is.’

zondag in Vrije Geluiden: Americana-special met Tim Knol, de Blue Grass Boogieman, The Delines, Gretchen Peters en Sam & Julia.

Waar moet je deze zomer zijn voor goeie muziek? Nederland houdt van festivals. We hebben er inmiddels meer dan 800. Vrije Geluiden helpt je vast een beetje

De hof van Eden, Columbus meende hem gevonden te hebben, en zo ook Amerigo Vespucci. De zoektocht naar de tuin der lusten van Adam en Eva hield de mensheid generaties lang bezig. Journalist en historicus Tom Buijtendorp ging op drie continenten op zoek naar overblijfselen van de hof en is te gast.

Verder in OVT: de nieuwe ecoramp, vijftig jaar wervingsverdrag Marokko-Nederland, de column van Micha Wertheim, de wereld rond met Aletta, muziek met verzetstheoloog Bonhoeffer en in Het Spoor Terug: De Windrevolutie.

Buitenhof op zondag 12 mei met een Europees verkiezingsdebat tussen Bas Eickhout (GroenLinks) en Derk Jan Eppink (Forum voor Democratie), Oliver Bullough over zijn boek Moneyland, een debat over de onder druk staande biodiversiteit en een column van Hella Hueck.