Les Fleurs du Mal

Frankrijk 1991. Drama van Jean-Pierre Rawson. Met o.a. Antoine Duléry, Patrice-Flora Praxo, Marianne Assouline en Jean-Marie Le Maire.

Na een hoop narigheid en een `duizelingwekkende val` overlijdt de dichter Charles Baudelaire (1821-1867). Vervolgens beleeft hij de hoogtepunten van zijn leven opnieuw aan de hand van de getuigenverslagen van Jeanne Duval en zijn andere minnaressen. Zoiets noemen we niet `biografie` maar `rommel`. De kijker weet meteen waar hij aan toe is, want de `duizelingwekkende val` blijkt een aanval van eenzijdige verlamming in de kerk van Saint-Roch in Namen te zijn (1866)! De rest is al niet veel beter als het op historische betrouwbaarheid aan komt. De film bestaat uit een bij elkaar geraapte reeks flashbacks en als we daar dan nog bij opmerken dat Dulery even overtuigend is als Baudelaire als ik als Johannes-Paulus II zou zijn, heeft u al in de gaten dat het geheel een even zinloze als belachelijke onderneming is. Als je een biografie met een knipoog wilt maken moet je dat op de overdreven manier van Ken Russel doen. Daar is hier echter niets van terug te vinden. Het is hier niet `Pauvre Belgique` (een werk van de dichter) maar 'Pauvre Baudelaire'. Alleen dankzij het camerawerk is de ramp nog te overzien.