Dat de Chinese staat van script tot final cut meekijkt over de schouders van filmers en documentairemakers die in China actief zijn, is algemeen bekend. Talloze Chinese cineasten hebben al leren leven met die bemoeienis of niet, maar dan kunnen ze de vertoning van hun werkstukken in China wel vergeten.

Dus mopperen ze meestal wat en passen ze vervolgens hun film stilletjes aan. Want je wilt aan het werk blijven, en daarvoor heb je de vergunning van het Chinese Filmbureau nodig. Blote lijven, seks en politiek gevoelige onderwerpen komen doorgaans niet in beeld, grof geweld is meestal geen probleem.

Shanghai Trance oogt voor de gewone kijker onschadelijk. Verbeek schetst het leven van enkele jongeren die in de grote stad hun weg proberen te vinden in een snel veranderende samenleving. Ze staan met één been in de traditionele Chinese gezinscultuur en met het andere in een wereld van drank, drugs en snelle zakentypes. De film, die met steun van de VPRO en Nederlandse fondsen werd geproduceerd, is nog niet in roulatie gebracht.

In ruim anderhalf uur geeft Shanghai Trance een mooi sfeerbeeld van de dagelijkse werkelijkheid van een miljoenenmetropool die al jaren bezig is zijn decadente verleden van de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw een eigentijdse reprise te geven. Het is het soort sociaal realisme dat de oppassers van het Filmbureau liever niet in breedbeeld ziet.

Niet alleen de dansscènes van bierpromotiemeisje Jenny (die van de baas van de nachtclub even haar topje moet uitdoen om te laten zien of ze geschikt is voor een baantje als paaldanseres) moeten eruit. Ook de ruzies met haar bezitterige dj-vriendje Calvin zijn ongewenst, inclusief uiteraard de scene waarin hij haar als wraak van achteren neemt voor de spiegel , maar zonder dat er enig bloot te zien is.