Hoewel Hammer Film Productions sinds de gloriejaren tussen 1950 en 1970 niks
van waarde heeft geproduceerd, lijkt daar na de overname in 2007 door onder meer
John de Mols Cyrte Investments verandering in te komen. Als The Woman in Black
tenminste het begin is van iets nieuws en het Cyrte niet alleen om de
bibliotheek van Hammer-titels te doen was.
Want The Woman in Black
is verfrissend ambachtelijke horror die gelukkig ver weg blijft van de
sadistische gruwelen uit de Saw-films die de laatste jaren populair werden. Hier
zijn het atmosfeer en suggestie die de kijker in z’n stoel vastnagelen en niet
de steeds vindingrijkere manieren om iemand van organen en ledematen te ontdoen.
In Victoriaans Engeland krijgt de jonge advocaat Arthur Kipps de opdracht om in
een afgelegen landhuis aan de oostkust de papieren van een overleden klant door
te nemen en zodoende haar testament op te stellen. Maar de toch al niet warme
ontvangst door de bewoners van het naastgelegen gehucht verandert in regelrechte
vijandigheid als kort na Kipps’ aankomst een van de dorpskinderen om het leven
komt.
Het valt op hoeveel ruimte deze vernuftige film geeft aan de
stilte in het landhuis, waar dankzij de art direction een formidabele gothic
atmosfeer hangt. Back to basics is het, met die krakende planken en piepende
deuren. Door die stilte hoor je pas goed hoeveel onnodig geschreeuw er in de
meeste moderne horrorfilms zit.
Net als in de Potter-films laat
Radcliffe zijn personage vooral achter de feiten aansjokken. Op die
passiviteit kreeg de acteur al verscheidene keren kritiek maar hier is die
acteerstijl toch echt op z’n plek. Permanent verdoofd door het overlijden van
zijn vrouw kan Kipps niet anders dan vertraagd reageren op de wereld. Het is
juist die nabijheid of misschien zelfs vertrouwdheid met de dood die hem in
staat stelt het mysterie van het huis te doorgronden.
Op één punt
wijkt de film gelukkig wel af van een ouderwetse Angelsaksische horrortraditie
en daarin lijkt The Woman in Black goed naar J-horrorfilms als
Ringu en
Kwaidan te hebben gekeken. De echte horror openbaart zich pas als alles tot
rust lijkt gekomen. Hoewel Kipps daar ongetwijfeld anders over denkt.
Daniel Radcliffe’s eerste rol na de Harry Potter-films is die van de jonge advocaat Arthur Kipps in dit gothic horrorverhaal uit de beroemde Britse Hammerstudio’s, ooit verantwoordelijk voor de legendarische Dracula-films met Christopher Lee.