Montere doorzetter

Rasa's vader is een zorgzame maar knorrige man die nauwelijks Zweeds spreekt , terwijl hij een donkere man die hem bijna van de sokken rijdt uitscheldt voor 'fucking buitenlander'. Als hij op een dag, ondanks chronische klachten aan zijn rug en knieën, voor een klus naar Noorwegen vertrekt, moet Rasa het alleen zien te redden.

Ook als zij niet veel later zonder pardon wordt ontslagen, zit Rasa niet bij de pakken neer. Als niemand haar wil, gaat ze op eigen initiatief boodschappen inpakken bij de kassa in de lokale supermarkt. En liegt ze dat ze haar rijbewijs heeft zodat ze brandblusapparaten kan gaan verkopen.

Eat Sleep Die is het speelfilmdebuut van de jonge Gabriela Pichler, die werd geboren in Zweden als kind van een Bosnische moeder en een Oostenrijkse vader. Zij focust op een groep outcasts; buitenlanders, hele en halve Zweden die baantjes doen die niemand anders wil doen en als het zo uitkomt als grof vuil aan de weg worden gezet.

De fraaie, quasidocumentaire stijl van Eat Sleep Die doet denken aan films als Le fils en Rosetta van de gebroeders Dardenne: de cameravoering is uit de losse pols en dicht op de huid, de montage is rafelig. Ondanks de zware problematiek is de toon licht, wat vooral de verdienste is van Nermina Lukac (donkere haren, een wilskrachtig kinnebakkie), die nooit eerder voor een camera had gestaan. Zij zet Rasa neer als een montere doorzetter, die gewoon verhaal gaat halen als ze niet wordt uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek: 'Mijn achternaam klinkt misschien Arabisch, maar ik ben gewoon Zweeds hoor.'

Lukac werd bekroond met een Guldbagge, zeg maar het Zweedse Gouden Kalf. Pichler kreeg prijzen voor haar script en de regie, en Eat Sleep Die (Äta sova dö) werd tevens onderscheiden als beste film. Eerder werd de film ook al bekroond met een publieksprijs op het festival van Venetië. Het is terechte lof voor een felrealistisch sprookje.