Van internetbericht tot filmdoek in vijf stappen
Stap 1. Producer David Higgins krijgt een internetbericht onder ogen waarin staat dat meisjes in Japan regelmatig afspraakjes maken met online kinderlokkers, om die dan vervolgens met een groepje in elkaar te slaan.
Stap 2. Higgins vindt het een intrigerend idee en vraagt aan toneelschrijver Brian Nelson of hij het kan uitwerken tot een filmscript. Higgins koos - zo zegt hij later - speciaal voor een toneelschrijver, omdat hij wilde dat de nadruk in de film kwam te liggen op de personages en niet op de plot. En toneelschrijvers zijn meer geïnteresseerd in de psychologie van hun personages dan de doorsnee scenarioschrijver in Hollywood, meende Higgins. Nelson schrijft vervolgens een verhaal over Hayley Stark, een 14-jarig meisje dat via een chat room afspreekt met de 32-jarige Jeff . Ze laat zich door hem uitnodigen bij hem thuis, met de bedoeling hem daar met zijn verboden seksuele voorkeur te confronteren. Titel: Hard Candy.
Stap 3. Het scenario van de film wordt voorgelegd aan regisseur David Slade. Het is de eerste bioscoopfilm van de Britse regisseur, die tot dan toe zijn hoofd boven water heeft weten te houden met het regisseren van videoclips (onder anderen Aphex Twin en Tori Amos) en commercials. Slade is zich terdege bewust van de gevoeligheid van het onderwerp. In een interview zegt hij daarover: 'We waren het er allemaal over eens dat we de film heel realistisch moesten benaderen. Als we voelden dat we te dicht in de buurt van de Hollywoodaanpak kwamen, gingen we resoluut een andere kant op. De film moest fris zijn, anders liepen we het risico dat mensen de film als doodgewone exploitatie zouden zien, en dat zou lijnrecht op onze bedoelingen staan.'
Stap 4. De drie mannen zoeken een
meisje. Wellicht de belangrijkste stap in het hele proces, want zonder geschikte
hoofdrolspeelster zou de film geen kans hebben boven het per definitie
controversiële verhaal uit te stijgen. Slade & co zien in totaal zo'n 300
meisjes. De meisjes uit Los Angeles vielen snel af, zo beklaagde de regisseur
zich later, omdat zelfs meisjes van 15 eruit zagen als 21 en zich ook zo
gedroegen. Via via dient de Canadese Ellen Page zich aan. Ze heeft een
kinderlijk, jongensachtig uiterlijk, omdat ze zich net voor de audities kaal had
moeten scheren voor haar rol in de film Mouth to Mouth.
Volgens Slade
bezit ze precies de juiste mengeling van onschuld en vastberadenheid, en
belangrijker nog: ze is 17 jaar oud. Voor de regisseur is het namelijk
essentieel dat ze oud genoeg is, zodat ze geen psychische schade zal oplopen
door het spelen in zijn filosofische psychodrama. De (vermeend) pedofiele Jeff
wordt een rol voor acteur Patrick Wilson, die enige bekendheid geniet als
biseksuele Mormoon uit de tv-serie Angels in America.
Stap 5. Hard Candy - dat zich voornamelijk afspeelt in het huis van Jeff - wordt in recordtijd (18 dagen) en voor een minimaal budget (1 miljoen dollar) opgenomen. In januari 2006 zorgt de film voor enige opschudding op het Sundance Festival. Mensen zijn of fanatiek voor, of fel tegen, wat in de regel een goede aanbeveling is. Slade weet de rechten voor zijn film te verkopen voor 4 miljoen dollar, en Hard Candy kan aan zijn reis om de wereld beginnen.
Achttien dagen opnametijd ( minder dan de helft dan de meeste films) en het ultra-lage budget suggereren een rommelige, slordige film, maar Hard Candy is juist het tegenovergestelde. De vormgeving van de film is uitermate strak (van de bijna Mondriaanse openingstitels tot de steriele inrichting van Jeffs huis) en ook over het camerawerk is uitvoerig nagedacht. Slade filmt veel in close-up. Zo houdt hij de aandacht gevestigd op de twee personages, en op de vaak lange, filosofisch getinte dialogen (soepel en intelligent geschreven door toneelschrijver Nelson ). Ook experimenteert hij met wisselende perspectieven, waardoor je als kijker nooit precies weet waar je bent en dus ontregeld wordt, en met het gebruik van kleur. Iedere kamer in Jeffs huis heeft een eigen kleur, en daarmee een eigen karakter.
Het is opmerkelijk dat Hard Candy, een debuutfilm notabene, de indruk wekt precies zo geworden te zijn als de maker voor ogen moet hebben gestaan. Met een belangrijke bonus: de doorbraak van actrice Ellen Page.
Na het zien van Hard Candy bood regisseur Brett Ratner Ellen Page gelijk een rol aan in de megaproductie X-Men 3. Page bedankte aanvankelijk voor de eer, maar accepteerde - nadat de regisseur haar persoonlijk opbelde - uiteindelijk toch ( in X-Men 3 speelt ze Kitty Pryde).
Hard Candy bleek een prima etalage voor het talent van de actrice. Page moest tegelijk bedreigend en bang zijn, kinderlijk en verleidelijk, sterk en kwetsbaar. Een bereik dat maar weinig actrices gegeven is. Natalie Portman kan het, Scarlett Johanssen, maar dan houdt het wel op. Als Page in hun voetsporen kan treden, heeft dat alles te maken met haar optreden in Hard Candy, en weinig tot niets met haar rol in X-Men 3.
In interviews vertelde Slade steevast dat hij zeker wist dat Page de hoofdrol in Hard Candy moest gaan spelen, nadat ze op de vraag aan welke historische figuur de 14-jarige Haley Stark haar deed denken, had geantwoord: Jeanne d'Arc. En misschien is de kleine Stark ook wel een soort Jeanne d'Arc. Ook zij vecht - met een haast religieuze passie - voor haar geloof in een betere wereld (zonder pedofielen), en is bereid daarin ver te gaan.
En tegelijkertijd is de kleine Stark allesbehalve een heilige. Door haar bijna sadistische optreden in Jeffs huis heeft ze soms meer weg van een wraakengel. Heilige of wraakengel? En wat is verwerpelijker: pedofilie of persoonlijke wraakacties? Het zijn vragen die de film bewust oproept. En bewust onbeantwoord laat.
Die morele ambiguïteit maakt de film Europees. Net als de soms lange dialogen, het veelal gesuggereerde geweld en de nogal kunstzinnige aanpak van wat in handen van veel Amerikaanse regisseurs niet meer dan een gemiddelde genrefilm zou zijn geweest. Het is voor Slade te hopen dat het klopt wat die Europese sensibiliteit betreft , want in Amerika maakte de film weinig indruk in de bioscopen (opbrengst na twee maanden nog onder het miljoen). En deze film verdient zeker een tweede kans in Europa.