In het impressionistische, ruim drie uur durende cineschilderij Woodstock van Michael Wadleigh is niet zozeer een muziekfestival als wel een sociaal-cultureel fenomeen, een tijdgeest vereeuwigd. Daarbij dient men niettemin te bedenken dat het hippievolk een fractie uitmaakte van de Amerikaanse bevolking; de historische en artistieke status van Wadleighs epische drieënhalfuurdocumentaire in technicolor vertekent dus enigszins de geschiedenis. Hoe het ook zij, na vijftig jaar heeft de happening op het land van melkveehouder Max Yasgur meer dan ooit iets aandoenlijks. Als in de grotemensenwereld het 'Woodstock-gevoel' de norm was, zou het op onze aardkloot zeer waarschijnlijk een stuk plezieriger toeven zijn.
Wat de muziek betreft: op Wadleighs oorspronkelijke keuze heeft menigeen al een halve eeuw iets aan te merken, dus laten we dat hier geheel in peace and love-stijl gewoon eens achterwege. Eén hoogtepunt moet genoemd: 'Won't You Try' van Jefferson Airplane. Het sublieme heksenbrouwsel van rock, blues, folk en psych onderstreept nog maar eens dat Grace Slick en de regular guys (zoals zij haar medemuzikanten op het Woodstock-podium schertsend noemt) indertijd een onverslaanbare liveband waren met welhaast hypnotische kwaliteiten. Languit in het gras en spacen maar.