Mireille Perrier

Nos femmes

Frankrijk 2015. Komedie van Richard Berry. Met o.a. Daniel Auteuil, Richard Berry, Thierry Lhermitte, Pauline Lefèvre en Mireille Perrier.

Comme un homme

Luxemburg​/​​België​/​​Frankrijk 2012. Drama van Safy Nebbou. Met o.a. Emile Berling, Charles Berling, Sarah Stern, Mireille Perrier en Patrick Bonnel.

De nukkige Louis, zoon van een strenge rector, laat zich door zijn niet deugende klasgenoot Greg uit stoerigheid en nieuwsgierigheid in een avontuur zuigen, waarvan hij de consequenties nauwelijks overziet. En dan is er opeens geen weg terug… Comme un Homme van de Franse acteur en regisseur Safy Nebbou is lange tijd een interessante combinatie van een thriller, karakterstudie en coming of age. Gaandeweg nemen de onwaarschijnlijkheden en de uitleggerige dialogen echter toe, waardoor de film snel aan kracht inboet.

Fracture

Frankrijk 2010. Drama van Alain Tasma. Met o.a. Anaïs Demoustier, Samy Seghir, Ariane Ascaride, Mireille Perrier en Robin Renucci.

Armoede, drugs, antisemitisme, radicale islam, medische missers, werkloosheid en beroerd onderwijs klonteren samen tot een explosief geheel in Tasma's televisiefilm Fracture, losjes gebaseerd op het boek van Thierry Jonquet (1954-2009). Demoustier speelt de bevlogen jonge lerares met Seghir als de getalenteerde pupil die ontspoort na een medische misser. Jonquet schetste in zijn boek het klimaat van angst in de Franse voorsteden. Tasma pakte door en suggereert dat de Republiek de greep op de banlieu al heeft verloren vanwege het geweld. 'Een film over de maatschappelijke verwarring,' aldus de maker.

La surprise

Frankrijk 2007. Alain Tasma. Met o.a. Mireille Perrier, Rachida Brakni en Robin Renucci.

Armoede, drugs, antisemitisme, radicale islam, medische missers, werkloosheid en beroerd onderwijs klonteren samen tot een explosief geheel in Tasma's televisiefilm Fracture, losjes gebaseerd op het boek van Thierry Jonquet (1954-2009). Demoustier speelt de bevlogen jonge lerares met Seghir als de getalenteerde pupil die ontspoort na een medische misser. Jonquet schetste in zijn boek het klimaat van angst in de Franse voorsteden. Tasma pakte door en suggereert dat de Republiek de greep op de banlieu al heeft verloren vanwege het geweld. 'Een film over de maatschappelijke verwarring,' aldus de maker.

L'homme qui marche

Frankrijk 2007. Drama van Aurélia Georges. Met o.a. César Sarachu, John Arnold, Judith Henry en Mireille Perrier.

Een Russische schrijver leeft vanaf de jaren 70 tot in de jaren 90 in Parijs en leidt daar een teruggetrokken bestaan.

La petite prairie aux bouleaux

Frankrijk​/​​Duitsland​/​​Polen 2003. Drama van Marceline Loridan-Ivens. Met o.a. Anouk Aimée, August Diehl, Marilu Marini, Zbigniew Zamachowski en Claire Maurier.

Filmmaker Marceline Loridan-Ivens (1928) was de vrouw en rechterhand van cineast Joris Ivens (1898-1989). In 2003 debuteerde ze als regisseur met de autobiografische film La petite prairie aux bouleaux (Birkenau und Rosenfeld) waarin haar alter-ego Myriam (Anouk Aimée) vanuit woonplaats New York terugkeert naar Auschwitz-Birkenau, de plek waarnaar Loridan-Ivens in 1944 werd gedeporteerd. In droombeelden en herinneringen herleeft de oude Myriam de traumatische ervaringen van het vijftienjarige meisje dat ze ooit was, samen met een Duitser die een heel andere band heeft met de onheilsplek. Een fraai en betekenisvol egodocument. Internationale titel: The Birch-Tree Meadow.

Les diseurs de vérité

Nederland​/​​Frankrijk 2000. Karim Traïdia. Met o.a. Sid Ahmed Agoumi, Mireille Perrier, Jaap Spijkers, Monic Hendrickx en Mahmoud Benyacoub.

De film begint met de politieke moord op de Algerijnse journalist Sahafi (Agoumi) in zijn land. Dan gaan we in flashback terug naar Nederland, waar hij een spreekbeurt houdt en zijn vriend Madjid (Tra[KA3]ida) hem voorstelt een asielaanvraag in te dienen. Sahafi aarzelt, want het werk voor democratie en vrijheid lijkt hem belangrijker dan monddood af te wachten in het koele opvangland Nederland. Aan de hand van de ervaringen van Madjid zien we, wat het betekent om een asielaanvraag in te dienen: de vruchteloze gesprekken met de onverschillige ambtenaar van de immigratie Breeveld (Spijkers), de hulp van de welwillende tolk Dierna (Hendrickx) en het afwachten onder de bedreiging van de lange arm van de conservatieve, duistere, Algerijns-islamitische stille krachten. Aanvankelijk was deze mooi gespeelde film bedoeld als een tv-spel en derhalve vindt men de toneelachtergrond erin terug. Het afstandelijke scenario van regisseur Traïdia is complex en verraadt dat hij al twintig jaar buiten zijn vaderland woont. Het meest opvallende is de vrijwel onherkenbare afstand tussen zijn succesfilm DE POOLSE BRUID, die oer-Hollands aandeed. De film is traag ondanks zijn beperkte speelduur. Het camerawerk van Jacques Laureys is zeer effectief, alsmede de muziek van Fons Merkies, gepast ondersteund door de klanken van Algerijnse volksmuziek. De dialogen zijn in het Frans, Arabisch en het Nederlands. Opgenomen in de prestigieuze serie Das kleine Fersehspiel in de reeks Migranten onder de titel WAHRHEIT ODER TOD.

Un dérangement considérable

Frankrijk 1999. Drama van Bernard Stora. Met o.a. Jalil Lespert, Mireille Perrier, Chantal Banlier, Clément Sibony en Yasmine Belmadi.

De film begint met de politieke moord op de Algerijnse journalist Sahafi (Agoumi) in zijn land. Dan gaan we in flashback terug naar Nederland, waar hij een spreekbeurt houdt en zijn vriend Madjid (Tra[KA3]ida) hem voorstelt een asielaanvraag in te dienen. Sahafi aarzelt, want het werk voor democratie en vrijheid lijkt hem belangrijker dan monddood af te wachten in het koele opvangland Nederland. Aan de hand van de ervaringen van Madjid zien we, wat het betekent om een asielaanvraag in te dienen: de vruchteloze gesprekken met de onverschillige ambtenaar van de immigratie Breeveld (Spijkers), de hulp van de welwillende tolk Dierna (Hendrickx) en het afwachten onder de bedreiging van de lange arm van de conservatieve, duistere, Algerijns-islamitische stille krachten. Aanvankelijk was deze mooi gespeelde film bedoeld als een tv-spel en derhalve vindt men de toneelachtergrond erin terug. Het afstandelijke scenario van regisseur Traïdia is complex en verraadt dat hij al twintig jaar buiten zijn vaderland woont. Het meest opvallende is de vrijwel onherkenbare afstand tussen zijn succesfilm DE POOLSE BRUID, die oer-Hollands aandeed. De film is traag ondanks zijn beperkte speelduur. Het camerawerk van Jacques Laureys is zeer effectief, alsmede de muziek van Fons Merkies, gepast ondersteund door de klanken van Algerijnse volksmuziek. De dialogen zijn in het Frans, Arabisch en het Nederlands. Opgenomen in de prestigieuze serie Das kleine Fersehspiel in de reeks Migranten onder de titel WAHRHEIT ODER TOD.

La patinoire

Italië​/​​België​/​​Frankrijk 1999. Komedie van Jean-Philippe Toussaint. Met o.a. Tom Novembre, Mireille Perrier, Marie-France Pisier, Bruce Campbell en Dolorès Chaplin.

De film begint met de politieke moord op de Algerijnse journalist Sahafi (Agoumi) in zijn land. Dan gaan we in flashback terug naar Nederland, waar hij een spreekbeurt houdt en zijn vriend Madjid (Tra[KA3]ida) hem voorstelt een asielaanvraag in te dienen. Sahafi aarzelt, want het werk voor democratie en vrijheid lijkt hem belangrijker dan monddood af te wachten in het koele opvangland Nederland. Aan de hand van de ervaringen van Madjid zien we, wat het betekent om een asielaanvraag in te dienen: de vruchteloze gesprekken met de onverschillige ambtenaar van de immigratie Breeveld (Spijkers), de hulp van de welwillende tolk Dierna (Hendrickx) en het afwachten onder de bedreiging van de lange arm van de conservatieve, duistere, Algerijns-islamitische stille krachten. Aanvankelijk was deze mooi gespeelde film bedoeld als een tv-spel en derhalve vindt men de toneelachtergrond erin terug. Het afstandelijke scenario van regisseur Traïdia is complex en verraadt dat hij al twintig jaar buiten zijn vaderland woont. Het meest opvallende is de vrijwel onherkenbare afstand tussen zijn succesfilm DE POOLSE BRUID, die oer-Hollands aandeed. De film is traag ondanks zijn beperkte speelduur. Het camerawerk van Jacques Laureys is zeer effectief, alsmede de muziek van Fons Merkies, gepast ondersteund door de klanken van Algerijnse volksmuziek. De dialogen zijn in het Frans, Arabisch en het Nederlands. Opgenomen in de prestigieuze serie Das kleine Fersehspiel in de reeks Migranten onder de titel WAHRHEIT ODER TOD.

A vendre

Frankrijk 1998. Experimenteel van Laetitia Masson. Met o.a. Roschdy Zem, Jean-François Stévenin, Mireille Perrier, Chiara Mastroianni en Sandrine Kiberlain.

Nadat hij door haar verlaten en bestolen is laat nachtclubeigenaar Pierre (Stévenin) zijn verloofde France (talent Kiberlain) zoeken door privé-detective Luigi (mooie rol van Castellito). Luigi pakt het grondig aan door bij France's verleden te beginnen en langzaam naar het heden te werken. In flashbacks ontvouwt zich het leven van France, maar haar motivaties worden nooit compleet helder. Volgens scenariste/regisseuse Masson - En avoir (ou pas) - hoort mysterie bij film. In een interview zegt ze: 'Het is een risicovolle, imperfecte film, maar ik zou het niet anders willen'. (IdH/VPRO Gids)

L'année du certif

Frankrijk 1995. Familiefilm van Jacques Renard. Met o.a. Jacques Bonnafé, Mireille Perrier, Jean Yanne, Felix Briaud en Michèle Moretti.

Cévennes, juli 1934. Naar jaarlijkse traditie zullen twee dorpen uit de streek hun verdienstelijkste leerlingen inzetten voor de prijs der cantons. Ditmaal zijn beiden ervan overtuigd de meest geschikte kandidaat voor de eerste prijs in hun rangen te hebben. Wat normaal een goedmoedige competitie is wordt dit keer een grimmige strijd waarbij niet steeds eerlijk gespeeld wordt. Moraliserende jeugdfilm die wil duidelijk maken dat het niet om de knikkers gaat, maar om het spel. En: eerlijk duurt het langst. Over het algemeen onderhoudend en goed gespeeld, vooral door de jonge Briaud, een schlemiel met een brilletje dat ieders hart zal stelen en Yanne als de grootvader. Geschreven door Philippe Madral, naar een roman van Michel Jeuri. Fotografie van Gérard Vigneron.

Dancing nuage

Frankrijk 1995. Drama van Irène Jouannet. Met o.a. Mireille Perrier, Pierre-Quentin Fæsch, Sébastien Lesgent, Myriam Mézières en Chantal Neuwirth.

Madeleine (Perrier) leeft met haar zoontje van acht Simon (Fæsch) in een caravan, die ze Dancing nuage heeft genoemd. Haar man zit in de gevangenis en Madeleine, die geen werk heeft, vreest dat de kinderbescherming haar het oudersschap zal ontnemen. Ze neemt met Simon de benen voordat het te laat is. In plaats van haar droomreis, eerste klasse naar Versailles, wordt het een tocht door de hel van de daklozen. Sterk sociaal drama dat af en toe behoorlijk op het sentiment van de kijker mikt. Het slot is te optimistisch en ongeloofwaardig vergeleken met de algehele teneur van de film. Goed spel van beide hoofdrollen. Het scenario is van regisseuse Jouannet naar de roman van Georges-Paul Cuny. Het camerawerk is van Chris Renson. Formaat 16/9.

Três Irmãos

Duitsland​/​​Portugal 1994. Drama van Teresa Villaverde. Met o.a. Maria de Medeiros, Marcello Urgeghe, Evgeni Sidihin, Laura del Sol en Mireille Perrier.

Medeiros woont samen met haar ouders en twee broers in een arbeiderswijk in Lissabon. Na de zoveelste slaande ruzie tussen de broers en hun egocentrische, gevoelloze, blinde vader, gaan de jongens het huis uit. Medeiros onderhoudt nog contact met hen maar weet eigenlijk niet meer bij wie ze hoort. Na een opgedrongen seksueel contact met de zoon van haar baas lijkt de liefde haar een vieze bedoening. Wanneer dan ook nog haar moeder het huis verlaat en zij met haar vader alleen achterblijft, raakt het meisje helemaal de kluts kwijt. Aangrijpend verhaal van een meisje midden in de puberteit, dat op zoek is naar liefde en genegenheid. Met bijzonder veel gevoel gespeeld door Medeiros, die voor haar prestatie in 1994 op het Filmfestival van Venetië de prijs kreeg voor de beste vrouwelijke rol. Villaverde schreef zelf het meeslepende scenario, waarin realiteit en fantasie, toekomst en verleden volmaakt één worden met de cinematografische werkelijkheid. Mooie beelden van Volker Tittel.

Berlin, 10:46

Duitsland 1994. Drama van Torsten C. Fischer en Jean-Philippe Toussaint. Met o.a. Mireille Perrier, Herbert Knaup, Arthur Yussupow, Thomas Lehman en Joachim Sartorius.

Een doodgewone dag in Berlijn. Mensen ontwaken, wassen zich, ontbijten. Vier mensen doen hun werk. De Franse fotografe Perrier arriveert in de stad om een fototentoonstelling te openen. Schaakmeester Yussupow is hier voor een toernooi. Stadspromotor Knaup leidt Japanse toeristen rond die meer belangstelling hebben voor het balspel van een paar kinderen dan voor de bezienswaardigheden van de stad. Moordenaar Lehman heeft een opdracht uit te voeren. Ieder van hen beleeft zijn dag zoals hij of zij elke dag beleeft, zonder bijzondere emoties of spanningen. Een bevreemdend filmexperiment, dat alleen werkt als de toeschouwer het spel wil meespelen. Alles gebeurt koel en zonder betrokkenheid in een miljoenenstad, waar vier mensen in het niets opgaan. Zelfs de dialogen zijn onbelangrijk in hun alledaagsheid. Knap scenario van de regisseurs. De meesterlijke zwart-wit- fotografie van Martin Gressmann wordt ondersteund door sfeervolle muziek van o.a. Tom Waits en Mazzy Star.

Trahir

Zwitserland​/​​Spanje​/​​Roemenië​/​​Frankrijk 1993. Radu Mihaileanu. Met o.a. Johan Leysen, Mireille Perrier, Alexandru Repan, Razvan Vasilescu en Maia Morgenstern.

Beklemmend politiek drama met Nederlandse Leysen in de hoofdrol als regime kritische scribent Vlaicu, die in Roemenië in 1948 de bak indraait. Elf jaar later komt politiek commissaris Repan, een sympathieke en betrouwbare verschijning, met hem praten over zijn benarde omstandigheden. Leysen mag eruit, als hij iedere week een bulletin ondertekent. Meer dan tien jaar in een vochtig hol is genoeg en Leysen stemt - weliswaar met tegenzin - toe. Hij mag publiceren en wordt een gevierd literator. Hij maakt kennis met typiste Perrier, waarvan hij pas veel later ontdekt, dat zij ooit in de gevangenis belandde omdat zij een van zijn geschriften uittikte. Als een dierbare vriend hem vertelt genoeg te hebben van het ondragelijke communisme en het land te willen ontvluchten, wordt die kort erop vermoord. Leysen komt tot de slotsom dat de duistere krachten van zijn vaderland hem geprostitueerd hebben en smeert hem naar Frankrijk. Gedraaid in Roemenië dat zich helaas nog steeds niet aan het staatsvampirisme heeft ontworsteld en volledig in het Frans gesproken. Regisseur Mihaileanu schreef het scenario en brengt in deze goed gespeelde en onderhoudende film een alarmerende boodschap over totalitaire regimes. Laurent Dailland stond achter de camera.

L'ombre du doute

Frankrijk 1993. Drama van Aline Issermann. Met o.a. Sandrine Blancke, Alain Bashung, Mireille Perrier, Josiane Balasko en Luis Issermann.

Adequaat verfilmd, naar incest-verhaal over de elf-jarige, in zichzelf gekeerde Sandrine (Blancke), die zegt door haar vader (Bashung) te zijn misbruikt. Iedereen gaat zich ermee bemoeien - school, familie, politie, autoriteiten - en de druk op het gezin wordt tot in het extreme opgevoerd. Dochterlief trekt haar verklaring in, maar vader wordt toch veroordeeld. Griezelig is hoe verbeten de maatschappij, alle deskundigen voorop, achter de vermeende dader aan zit. Het slot van de film stelt hen in het gelijk (vader bekent), maar de uitkomst had net zo goed anders kunnen zijn. Dat met die mogelijkheid geen rekening wordt gehouden, geeft de film een nare bijsmaak. Scenario van regisseuse Issermann. De beelden zijn van Darius Khondji. Gedraaid in CinemaScope.

Jeu d'enfant

1992. Michel Léviant. Met o.a. Benoît Régent, Paul Crauchet en Mireille Perrier.

Adequaat verfilmd, naar incest-verhaal over de elf-jarige, in zichzelf gekeerde Sandrine (Blancke), die zegt door haar vader (Bashung) te zijn misbruikt. Iedereen gaat zich ermee bemoeien - school, familie, politie, autoriteiten - en de druk op het gezin wordt tot in het extreme opgevoerd. Dochterlief trekt haar verklaring in, maar vader wordt toch veroordeeld. Griezelig is hoe verbeten de maatschappij, alle deskundigen voorop, achter de vermeende dader aan zit. Het slot van de film stelt hen in het gelijk (vader bekent), maar de uitkomst had net zo goed anders kunnen zijn. Dat met die mogelijkheid geen rekening wordt gehouden, geeft de film een nare bijsmaak. Scenario van regisseuse Issermann. De beelden zijn van Darius Khondji. Gedraaid in CinemaScope.

Toto le héros

België​/​​Frankrijk​/​​Duitsland 1991. Drama van Jaco Van Dormael. Met o.a. Michel Bouquet, Jo De Backer, Thomas Godet, Mireille Perrier en Sandrine Blancke.

Thomas is jaloers op zijn buurjongen Alfred, die in een warm milieu wordt opgevoed. Thomas denkt dat hij en Alfred na de geboorte verwisseld zijn tijdens een ziekenhuisbrand. Hij zal het Alfred zijn verdere leven nadragen. Tegelijk komt het wel uit dat Thomas (wellicht) niet de echte broer is van zijn zus, want hij is verliefd op haar. Toto le héros vertelt in flashbacks en -forwards en met een flinke scheut mafheid een nostalgisch verhaal over tekortkoming en liefde. De film won er een kast vol prijzen mee in Europa.

Netchaïev est de retour

Frankrijk 1991. Mysterie van Jacques Deray. Met o.a. Carolina Rosi, Patrick Chesnais, Vincent Lindon, Maxime Leroux en Philippe Leroy.

Montand speelt de directeur van een Franse contraspionagedienst. Zijn zoon Netchaiev (Lindon) is een beruchte terrorist, die terugkeert naar Parijs waar hij zijn levensverhaal wil verkopen aan de hoogste bieder, wat hem ongeliefd maakt bij collegae en wat zijn vader stimuleert om hem levend in handen te krijgen. Het verhaal komt van Jorge Semprun, die eerder de beroemde politieke thriller Z (1969) scriptte, ook met Montand. Netchaiev est de retour is niet zo'n klassieker, maar mag er wel wezen.

J'entends plus la guitare

Frankrijk 1991. Misdaad van Philippe Garrel. Met o.a. Yann Collette, Mireille Perrier, Brigitte Sy, Johanna ter Steege en Benoît Régent.

Gerard heeft een zekere mate van geluk teruggevonden in het gezelschap van zijn geliefde. Ze wonen een tijdje in Positano met een ander echtpaar en keren vervolgens naar Parijs terug, waar Gerard (Regent) zijn tijd doorbrengt met het bespelen van zijn gitaar, het roken van hasjiesj en het bepraten van zijn ex- vriendin, die hem heeft verlaten voor een andere man. Alle films van deze - soms experimentele - regisseur moeten het doen zonder scenario en zijn echte introspectieve röntgenopnamen van zijn personages. Deze keer wordt er een serie contemplatieve sequenties gekoppeld aan een aantal marginale individuën. Het soort film dat de een boeit en de ander irriteert, maar dat in ieder geval zeer persoonlijk te noemen is. Gebruikelijke en tamelijk onbekende maar overtuigende acteurs. Marc Cholodenko schreef mee aan de subtiele en genuanceerde dialogen.

Un monde sans pitié

Frankrijk 1989. Romantisch drama van Eric Rochant. Met o.a. Hippolyte Girardot, Mireille Perrier, Yvan Attal, Jean-Marie Rollin en Cécile Mazan.

Het Parijse uitvretersleven van cynicus Hippo gaat niet over rozen. Zijn auto is een wrak, broertje Xavier dealt wiet op school, scharrelkipje Francine wil vastigheid, de arbeidersrevolutie is dood en iedere ambitie zinloos. Tot de tiptop georganiseerde tolk Nathalie in Hippo's lethargische alledag serieuze kortsluiting veroorzaakt. Wat nu? Achter de geestige dialogen en algeheel laconieke toon van dit puntig geschreven droomdebuut schuilt Rochants diepe affectie voor elk personage en de Seine-metropool. De middernachtelijke balkonscène, met charmeur Girardot, de snoezige Perrier en de lichtjes van de Eiffeltoren in de hoofdrol, is klassiek. Stripmaker Loustal verzorgde de oorspronkelijke filmaffiche.

Chocolat

Frankrijk​/​​Duitsland​/​​Kameroen 1988. Drama van Claire Denis. Met o.a. Mireille Perrier, Isaach de Bankolé, Giulia Boschi, Cécile Ducasse en Jean-Claude Adelin.

Een jonge Française keert terug naar de plek in Kameroen waar ze als klein meisje woonde en een band opbouwde met de huisbediende, Protée. In flashbacks zien we wat er zich destijds afspeelde tussen haar moeder en de man, in een tijdperk waarin rassenscheiding pijnlijk vanzelfsprekend was. Claire Denis, de latere internationaal gewaardeerde maakster van films als Beau Travail en Vendredi Soir, creëert in haar gevoelige regiedebuut een liefdevolle blik op het land waar ze zelf opgroeide. Ze kreeg er een Gouden Palmnominatie voor.

Où que tu sois

Frankrijk 1987. Romantiek van Alain Bergala. Met o.a. Serge Maggiani, Mireille Perrier en Daniella Silverio.

Een tot in de puntjes uitgewerkte, niet na te vertellen film. Het gaat namelijk om een beschrijving van de lotsbestemming, het toeval en het noodlot volgens welke de personages elkaar ontmoeten, van elkaar houden, elkaar verlaten, hervinden of op vreemde en stompzinnige wijze doodgaan. Ook een aandachtige beschrijving van soms duurzame, soms vluchtige gevoelens in een regenachtig en grauw Parijs dan wel een fraai, okerkleurig Florence. Doet meer dan eens aan Antonioni denken. De fresco L'Annonciation van Fra Angelico vormt een ware spil van esthetische, poëtische, mysterieuze en emotionele aard in deze soms vrolijke, soms niet zo vrolijke film.

High Speed

Duitsland​/​​Frankrijk 1986. Experimenteel van Monique Dartonne. Met o.a. Michel Kaptur, Mireille Perrier, Bruce Thurman, Reinhard Kolldehoff en Peter Schlesinger.

Een experimentele film met een thrillerachtig tintje. Invloeden van experimentele Duitse films uit de jaren zestig, THE LADY FROM SHANGHAI van Orson Welles (de spiegelbeelden die Perrier tot in het oneindige weerkaatsen), Wim Wenders en Robbe- Grillet. Kortom, een hutspot.

Gardien de la nuit

Frankrijk 1986. Drama van Jean-Pierre Limosin. Met o.a. Jean-Philippe Écoffey, Aurelle Doazan, Nicolas Silberg, Vincent Perez en Olivier Perrier.

Deze film is al even duister als zijn titel. Yves (Ecoffey), een jonge politieagent in een Frans provinciegat, steelt auto`s en pleegt een overval op een postkantoor, maar wordt uiteindelijk aangehouden. Zijn beweegredenen (hij is niet op geld belust) zijn onbegrijpelijk. Doazan is femme fatale van de avontuurlijke Dr. Jekyll en Mr. Hyde-achtige politieman. Het lijkt een overpeinzing wat betreft de film in het algemeen maar dan rest de vraag of Jean-Pierre Limosin het bij het rechte eind heeft. In ieder geval is het camerawerk van Thierry Arbogast schitterend en hij biedt de kijker een universeel schouwspel van een ongekende nauwkeurigheid. Pascale Ferran schreef samen met de regisseur het scenario.

Elle a passé tant d'heures sous les sunlights

Frankrijk 1985. Experimenteel van Philippe Garrel. Met o.a. Mireille Perrier, Jacques Bonnaffé, Anne Wiazemsky, Lou Castel en Chantal Akerman.

Een film over een film in wording (NATIVITÉ) van Philippe Garrel. In werkelijkheid worden zowel de liefde voor als het leed veroorzaakt door het filmen uitgebeeld. Garrel en zijn acteurs zijn hier aan het werk - proefopnames, mislukte opnames met opzettelijk alle gebreken van dien. Door sommigen hemelhoog geprezen, voor anderen een getuigenis van onmacht. De waarheid ligt waarschijnlijk in het midden.

Boy Meets Girl

Frankrijk 1984. Drama van Leos Carax. Met o.a. Denis Lavant, Mireille Perier, Carroll Brooks, Elie Poicard en Maïté Nahyr.

Alex (Lavant), een eenzame man, zwerft in Parijs van de ene plaats en van de ene mens naar de andere. Hij is een eenling die prat gaat op zijn eigen leed. Hij doodt met opzet een jonge vrouw, Mireille (Perrier), die hij ontmoet heeft en maakt ongewild een eind aan zijn eigen leven. Deze samenvatting geeft totaal geen goede indruk van de onwerkelijke levensloop van deze man waarvoor de maker terecht gebruik heeft gemaakt van zwart-wit beelden. Het decor is gestileerd en de dialogen en monologen zijn niet gesynchroniseerd met de beelden; al met al ontstond er een poëtisch en ontwapenend symbolisme. De cineast is duidelijk beïnvloed door Orson Welles, Jean-Luc Godard en enkele anderen, maar hij heeft toch een geheel eigen stempel op de film kunnen zetten. Het scenario is van regisseur Carax en de fotografie is van Jean-Yves Escoffier.