Michel Serrault

Les enfants du pays

Frankrijk 2006. Komedie van Pierre Javaux. Met o.a. William Nadylam, Emma Javaux en Michel Serrault.

L'avare

Frankrijk 2006. Komedie van Christian de Chalonge. Met o.a. Cyrille Thouvenin, Jackie Berroyer en Michel Serrault.

Le papillon

Frankrijk 2002. Drama van Philippe Muyl. Met o.a. Michel Serrault, Claire Bouanich, Nade Dieu en Jacques Bouanich.

Zeventiger Michel Serrault speelt een oude brombeer die tijdens een zoektocht naar een speciale vlinder in de Alpen raakt opgescheept met een weggelopen achtjarig meisje (Bouanich). Zoals te verwachten valt, is zijn chagrijn niet opgewassen tegen het ontwapenende meisje. Een kaderverhaaltje over de zoektocht naar het - ongetwijfeld gekidnapte - meisje levert laagspanning. Regisseur en scenarist Muyl ging het sentiment niet uit de weg, maar het sterke samenspel van de grijsaard en het meisje, geschoten tegen de achtergrond van de Alpen, zorgt voor topcinema.

Une hirondelle a fait le printemps

Frankrijk 2001. Komedie van Christian Carion. Met o.a. Michel Serrault, Mathilde Seigner, Jean-Paul Roussillon, Frédéric Pierrot en Marc Berman.

Mathilde besluit een boerderij buiten Parijs over te nemen, waar de eigenaar nog woont. Omdat ze uit de grote stad komt mogen de mensen uit de buurt haar niet zo. Ook moet ze proberen om te gaan met de oude eigenaar van de boerderij.

Belphégor - Le fantôme du Louvre

Frankrijk 2001. Mysterie van Jean-Paul Salomé. Met o.a. Sophie Marceau, Michel Serrault, Frédéric Diefenthal, Julie Christie en Jean-François Balmer.

Het Louvre in Parijs wordt onveilig gemaakt door de geest van een mummie die bezit heeft genomen van het lichaam van een jonge vrouw.

Le monde de Marty

Frankrijk 2000. Drama van Denis Bardiau. Met o.a. Michel Serrault, Jonathan Demurger, Annick Alane, Florence Hebbelynck en Camille Japy.

Het Louvre in Parijs wordt onveilig gemaakt door de geest van een mummie die bezit heeft genomen van het lichaam van een jonge vrouw.

Le Libertin

Frankrijk 2000. Komedie van Gabriel Aghion. Met o.a. Vincent Perez, Fanny Ardant, Michel Serrault, Josiane Balasko en Arielle Dombasle.

Ten tijde van de Verlichting in de 18de eeuw wil Denis Diderot (Perez) zijn encyclopedie uitbrengen. De Franse koning probeert de publicatie tegen te houden, maar Diderot wordt gesteund door de baron d`Holbach (Lalande) en zijn frivole gemalin (Balasko), die hem en zijn vrouw (Lepine) en dochter Angelique (Giocante) op hun kasteel onderdak bieden en in de ondergrondse kapel een zetterij en drukpersen hebben staan. Als de kunstenares Madame Therbouche (Ardant) komt om Diderots portret te schilderen - ze had Voltaire al gedaan - is hij aan haar verkocht en heeft hij de allergrootste moeite om een artikel over het begrip moraal voor de encyclopedie te schrijven. Wie van fraai uitgedoste Franse kostuumkluchten houdt, kan zich vermaken, vooral met de eetpartijen, seks, het gefilosofeer, en nog meer seks. Voor liefhebbers niet te versmaden, alleen de technomuziek van Bruno Coulais is dissonant en zal lang niet naar ieders smaak zijn.

Les Acteurs

Verenigde Staten 1999. Drama van Bertrand Blier. Met o.a. Pierre Arditi, Josiane Balasko, Jean-Paul Belmondo, François Berléand en Dominique Blanc.

Ten tijde van de Verlichting in de 18de eeuw wil Denis Diderot (Perez) zijn encyclopedie uitbrengen. De Franse koning probeert de publicatie tegen te houden, maar Diderot wordt gesteund door de baron d`Holbach (Lalande) en zijn frivole gemalin (Balasko), die hem en zijn vrouw (Lepine) en dochter Angelique (Giocante) op hun kasteel onderdak bieden en in de ondergrondse kapel een zetterij en drukpersen hebben staan. Als de kunstenares Madame Therbouche (Ardant) komt om Diderots portret te schilderen - ze had Voltaire al gedaan - is hij aan haar verkocht en heeft hij de allergrootste moeite om een artikel over het begrip moraal voor de encyclopedie te schrijven. Wie van fraai uitgedoste Franse kostuumkluchten houdt, kan zich vermaken, vooral met de eetpartijen, seks, het gefilosofeer, en nog meer seks. Voor liefhebbers niet te versmaden, alleen de technomuziek van Bruno Coulais is dissonant en zal lang niet naar ieders smaak zijn.

Les enfants du marais

Frankrijk 1998. Komedie van Jean Becker. Met o.a. Jacques Villeret, Jacques Gamblin, André Dussollier, Michel Serrault en Isabelle Carré.

Ten tijde van de Verlichting in de 18de eeuw wil Denis Diderot (Perez) zijn encyclopedie uitbrengen. De Franse koning probeert de publicatie tegen te houden, maar Diderot wordt gesteund door de baron d`Holbach (Lalande) en zijn frivole gemalin (Balasko), die hem en zijn vrouw (Lepine) en dochter Angelique (Giocante) op hun kasteel onderdak bieden en in de ondergrondse kapel een zetterij en drukpersen hebben staan. Als de kunstenares Madame Therbouche (Ardant) komt om Diderots portret te schilderen - ze had Voltaire al gedaan - is hij aan haar verkocht en heeft hij de allergrootste moeite om een artikel over het begrip moraal voor de encyclopedie te schrijven. Wie van fraai uitgedoste Franse kostuumkluchten houdt, kan zich vermaken, vooral met de eetpartijen, seks, het gefilosofeer, en nog meer seks. Voor liefhebbers niet te versmaden, alleen de technomuziek van Bruno Coulais is dissonant en zal lang niet naar ieders smaak zijn.

Rien ne va plus

Zwitserland​/​​Frankrijk 1997. Komedie van Claude Chabrol. Met o.a. Isabelle Huppert, Michel Serrault, François Cluzet, Jean-François Balmer en Jackie Berroyer.

Betty (Huppert) en Victor (Serrault) zijn oplichters, doorgewinterde partners in crime. Nu heeft Betty haar zinnen gezet op een geldkoerier (Cluzet) en zijn koffertje stampvol Zwitserse franken. Maar wie licht nu eigenlijk wie op? De vijftigste film van de produktieve Chabrol, een groot bewonderaar van Alfred Hitchcock, is een lichtvoetige, zeer amusante misdaadfilm met leuke acteurs. Serrault speelt een man die in alles plezier lijkt te hebben, en Huppert wisselt in rap tempo en met groot gemak (en overtuiging) van pruik en naam.

Le comédien

Frankrijk 1997. Komedie van Christian de Chalonge. Met o.a. Michel Serrault, Charles Aznavour, Daniel Prévost, Maria de Medeiros en Nathalie Serrault.

Betty (Huppert) en Victor (Serrault) zijn oplichters, doorgewinterde partners in crime. Nu heeft Betty haar zinnen gezet op een geldkoerier (Cluzet) en zijn koffertje stampvol Zwitserse franken. Maar wie licht nu eigenlijk wie op? De vijftigste film van de produktieve Chabrol, een groot bewonderaar van Alfred Hitchcock, is een lichtvoetige, zeer amusante misdaadfilm met leuke acteurs. Serrault speelt een man die in alles plezier lijkt te hebben, en Huppert wisselt in rap tempo en met groot gemak (en overtuiging) van pruik en naam.

Assassin(s)

Frankrijk 1997. Misdaad van Mathieu Kassovitz. Met o.a. Michel Serrault, Marc Berman, Robert Gendreu, Mathieu Kassovitz en Danièle Lebrun.

Betty (Huppert) en Victor (Serrault) zijn oplichters, doorgewinterde partners in crime. Nu heeft Betty haar zinnen gezet op een geldkoerier (Cluzet) en zijn koffertje stampvol Zwitserse franken. Maar wie licht nu eigenlijk wie op? De vijftigste film van de produktieve Chabrol, een groot bewonderaar van Alfred Hitchcock, is een lichtvoetige, zeer amusante misdaadfilm met leuke acteurs. Serrault speelt een man die in alles plezier lijkt te hebben, en Huppert wisselt in rap tempo en met groot gemak (en overtuiging) van pruik en naam.

Artemisia

Frankrijk​/​​Italië​/​​Duitsland 1997. Romantiek van Agnès Merlet en Agnes Merlet. Met o.a. Valentina Cervi, Michel Serrault, Miki Manojlovic, Brigitte Catillon en Emmanuelle Devos.

Artemisia Gentileschi (1593-1653) was de eerste vrouwelijke schilder die in de kunstgeschiedenis wordt vermeld. Merlet schetst een prachtig beeld van haar strijd tegen de gevestigde mannelijke orde, haar worsteling om te mogen schilderen en haar onstuimige relatie met leraar Agostino Tassi. Cervi is sprankelend als Artemisia en doet met haar natuurlijke charme niet onder voor landgenoten als Juliette Binoche en Emmanuelle Béart. (VM/VPRO Gids)

Beaumarchais l'insolent

Frankrijk 1996. Historische film van Edouard Molinaro. Met o.a. Fabrice Luchini, Manuel Blanc, Sandrine Kiberlain, Michel Serrault en Michel Piccoli.

Het turbulente leven van de Parijse societyschrik, entrepreneur en schrijver Pierre-Augustin Caron de Beaumarchais (1732-1799) is een schelmenroman tjokvol woordduels, valkuilen en rake pointes. Luchini, in cinema en theater dé pleitbezorger der klassieke Franse letteren, was dan ook de ideale keuze voor de titelrol in deze even 'talige' als dynamische filmbiografie. Met veel zin voor theater werkt de aristocraat annex revolutionair zich steeds in de nesten, om zich daar telkens toch ook weer uit te redden. Scenario wortelt in toneelstuk van Sacha Guitry, zelf een romaneske figuur die taalvirtuositeit niet vreemd was. Schatkamer van knipogen en leuke bijrollen.

Nelly & Monsieur Arnaud

Frankrijk​/​​Italië​/​​Duitsland 1995. Drama van Claude Sautet. Met o.a. Emmanuelle Béart, Michel Serrault, Jean-Hugues Anglade, Françoise Brion en Michèle Laroque.

Sautet, die vooral bekendheid verwierf met zijn verhalen over de middenklasse in midlife crisis in films als Vincent, François, Paul... et les autres en Une histoire simple, richt zich hier op de relatie tussen een jonge typiste en een gepensioneerde rechter. Voor de een moet het leven nog beginnen, de ander heeft het er zo'n beetje opzitten. Zoals gebruikelijk bij Sautet wordt het subtiele en gelaagde verhaal mooi traag verteld. Maar de film, die prachtig gefotografeerd is door Jean-François Robin, moet het vooral hebben van het spel en de dialoog. Césars voor Sautet en Serrault.

Le bonheur est dans le pré

Frankrijk 1995. Komedie van Étienne Chatiliez. Met o.a. Michel Serrault, Eddy Mitchell, Sabine Azéma, Carmen Maura en Virginie Darmon.

Francis Bergeade, getrouwd met een verwend nest, is veelgeplaagd directeur van een semi-failliete wc-brillenfabriek waarvan de mannenhatende arbeidsters staken. Dankzij een bizarre speling van het lot piept hij ertussenuit en valt in een nieuw leven als andervrouws echtgenoot. Confuus? Allerminst: in deze heerlijke, pre-politiek correcte komedie van Chatiliez (La vie est un long fleuve tranquille) dansen logica en toeval de horlepiep. De grote Michel Serrault (1928-2007) vlamt als vanouds, geflankeerd door zijn César-bekroonde kompaan Mitchell, plus de wulpse Azéma en de Madrileense Carmen Maura.

Bonsoir !

Frankrijk 1994. Komedie van Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Michel Serrault, Jean-Claude Dreyfus, Marie-Christine Barrault, Jean-Pierre Bisson en Laura Grandt.

Een jaar geleden is Serrault zijn baan als chef-kleermaker in bij een groot atelier in Parijs kwijtgeraakt. Kort daarop heeft zijn vrouw hem verlaten en is hij uit zijn luxueuze appartement gezet. Sindsdien gaat hij op hoogst originele wijze door het leven: elke avond kiest hij in de Franse hoofdstad een gezin uit waardoor hij zich via alle mogelijke omwegen en trucjes laat uitnodigen voor de nacht. Ongewone, satirische komedie met pittige dialogen, knap gebracht door Serrault en zijn tegenspelers. Het is niet allemaal even geloofwaardig maar wel erg amusant... en het kan je op een idee brengen. Mocky toont zich in zijn scenario weer eens van zijn anarchistische kant. Jacques Bacellon en André Ruellan schreven mee aan het scenario naar de roman van Ruellan Les égarements de Mr. René. Voor de fotografie tekende Edmond Richard. Gefilmd in 1992.

Ville à vendre

Frankrijk 1992. Thriller van Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Tom Novembre, Michel Serrault, Richard Bohringer, Féodor Atkine en Bernadette Lafont.

Inktzwarte misdaadfarce annex sociaal-politieke satire, naar vertrouwd anarchistische Mocky-receptuur. In het Oost-Franse stadje Moussin gearriveerd, merkt reiziger Orphée (Novembre) op dat driekwart van de inwoners werkloos is en toch een comfortabel leventje leidt. Wanneer een apothekeres wordt vermoord gaat Orphée, samen met de apothekersassistente, zijn speurneus achterna. Krankjorem scenario dient als alibi voor carnaval van zonderlinge personages. De illustere cast - daaronder Darry Cowl, Bernadette Lafont, Pascale Petit, Eddy Mitchell - is unaniem veteraan provocateur Mocky toegewijd en vermaakt zich opperbest.

Vieille canaille

Frankrijk 1992. Thriller van Gérard Jourd'hui. Met o.a. Michel Serrault, Anna Galiena, Pierre Richard, Jean-Pierre Bouvier en Nathalie Schmidt.

Jourd'hui biedt Serrault een rol die hem op het lijf is geschreven, met de bewerking van de roman van Fredric Brown His name was death. Een duister personage, drukker van beroep, leidt een leven dat van uur tot uur vaststaat. Elke donderdag eet hij met de politie-inspecteur, sinds een onbekende zijn vrouw twee jaar geleden vermoordde. Zijn akelig precies en goed geregelde leventje is echter maar schijn, want hij houdt er vreemdsoortige vrijetijdsbestedingen op na. Terwijl Serrault de zaak tot op de bodem uitzoekt, schept Jourd'hui er behagen in, de boel in de war te sturen. Voor liefhebbers van galgehumor, en vooral voor hen die iets van Serrault willen leren. Scenario van regisseur Jourd'hui en Dominique Roulet. Camerawerk van Georges Barsky.

Room service

Frankrijk 1992. Komedie van Georges Lautner. Met o.a. Michel Serrault, Michel Galabru, Renée Saint-Cyr, Jacques Jouanneau en Daniel Prévost.

Onbenullige klucht - al honderd keer eerder vertoond - over bakker Galabru die miljonair wordt door de lotto en een hebzuchtige adellijke familie onder aanvoering van Saint-Cyr, die een slachtoffer zoeken om hun vervallende bezit weer op te vijzelen. Daartussen beweegt zich oplichter Serrault, die meent alle domoren een oor aan te kunnen naaien. De karakterspelers werken lekker langs elkaar heen, maar wie erop uit is zijn verstand op nul te zetten, merkt het niet. Scenario van Albert Kantof en regisseur Lautner. Achter de camera stond Yves Rodallec.

Bonsoir

Frankrijk 1992. Komedie van Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Marie-Christine Barrault, Jean-Claude Dreyfus en Michel Serrault.

Een jaar geleden is Alex Ponttin (Serrault) zijn baan in een grote Parijse zaak kwijtgeraakt. Kort daarop heeft hij zijn vrouw verlaten en is hij uit zijn luxueuze appartement gezet. Sindsdien gaat hij op hoogst originele wijze door het leven: elke avond kiest hij een Parijs gezin uit waardoor hij zich, via alle mogelijke omwegen en trucjes, laat uitnodigen voor de nacht. Ongewone satirische komedie met pittige dialogen, knap gebracht door Serrault en zijn tegenspelers. Het is allemaal niet even geloofwaardig maar wel erg amusant. Mocky toont zich in zijn scenario (opnieuw) van zijn anarchistische kant.

La vieille qui marchait dans la mer

Frankrijk​/​​Italië 1991. Komedie van Laurent Heynemann. Met o.a. Jeanne Moreau, Michel Serrault, Luc Thuillier, Géraldine Danon en Jean Bouchaud.

Jeune premier Lambert (Thuillier) volgt de rijpe Lady M. en haar kompaan-in-ladelichterij Pompilius van Guadeloupekust naar Côte d'Azurstrand: luxe, avontuur en wie weet wat nog meer liggen in het verschiet. Heynemanns adaptatie van een apocriefe roman van Frédéric Dard (auteur van de vermaarde San-Antonio-misdaadreeks) ontbeert de oorspronkelijke tragiek, maar is als ouderwetse zwendelaarskomedie met een schaduwrandje best genietbaar. Moreau, vaak afstandelijk, speelt naturel naar haar leeftijd als de dame die het ouder worden niet kan accepteren. Serrault verleent, in zijn ietwat ondergestoffeerde factotumrol, het drama subtiel reliëf.

Héloïse

Frankrijk 1991. Komedie van Pierre Tchernia. Met o.a. Michel Serrault, Françoise Arnoul, Roger Carel, Pierre Doris en Jean Rougerie.

Parijs, tijdens het oorlogsjaar 1943. Martin (Serrault) is fotograaf en samen met zijn vrouw Denise (Arnoul) tracht hij het hoofd boven water te houden zonder met de nazi-bezetter in aanraking te komen. Op een avond op klokslag acht merkt hij tot zijn ontsteltenis dat hij een vrouw is geworden. En zo gaat het verder: overdag is hij Martin en vanaf acht uur is hij H[KA1]elo[KA3]ise. Gemakkelijke humor met seksistische trekjes, zonder dat de film echt ondeugend wordt. De straten van Parijs zijn duidelijk (ansichtkaarten)decors wat een merkwaardige sfeer cre[KA3]eert. Dat Serrault best een kitscherig aantrekkelijke vrouw kan spelen bewees hij in de reeks LA CAGE AUX FOLLES (1978) van Edouard Molinaro en nu herhaalt hij zijn rol weer eens. Het scenario is van regisseur Tchernia naar de roman van Marcel Aymé. Het camerawerk is van Jean-Paul Rabié.

Spécial Jean-Paul Belmondo

Frankrijk 1990. Muziek van Michel Drucker. Met o.a. Patricia Kaas, Pierre Vassilu, Johnny Hallyday, Jean-Louis Aubert en Eddy Mitchell.

De titel van deze film is misleidend, omdat Belmondo alleen in een aantal fragmenten te zien is. Een spektakel waarin zang, muziek en satirische sketches op goed geluk door elkaar gehutseld zijn. In deze film zijn eveneens te zien: Patricia Kaas, Pierre Vassilu, Johnny Hallyday, Jean-Louis Aubert, Eddy Mitchell, Melody, Karen Cheryl, La Compagnie créole, Zouc Machine, Michel Sardou, Michel Serrault, Christian Briand en Hubert Deschamps.

L'huissier

Frankrijk 1990. Komedie van Pierre Tchernia. Met o.a. Michel Serrault, Georges Wilson, Pierre Tornade, Judith Magre en Jean-Paul Roussillon.

In de dertiger jaren is deurwaarder Malicorne (Serrault) ergens in Frankrijk zo gewetensvol dat hij niet geaarzeld zou hebben zijn eigen meubelen in beslag te nemen, als dat noodzakelijk zou zijn geweest! Natuurlijk heeft hij zo niet alleen maar vrienden gemaakt. Aan het einde van een enorme zwelgpartij sterft hij en verschijnt hij voor de heilige Petrus, die hem tot zijn grote verbijstering naar de hel stuurt. De beschermheilige van de deurwaarders, Sint Yves, neemt het voor hem op en God neemt dan de uiteindelijke beslissing. Het onderwerp is niet interessant, maar zoals altijd bij deze regisseur zijn de beschrijvingen van de kleurrijke personages en de tussen satire en folkore te plaatsen geestige dialogen dat wel. Met zijn trouwe bondgenoot Serrault in topvorm zal dit pretentieloze werkje van Tchernia heel wat andere produkties overleven en op een waardige manier oud worden.

Docteur Petiot

Frankrijk 1990. Oorlogsfilm van Christian de Chalonge. Met o.a. Michel Serrault, Pierre Romans, Zbigniew Horoks, Bérangère Bonvoisin en Aurore Prieto.

Parijs, WO II. De arts Petiot staat bekend als een barmhartig man die joden helpt om te vluchten, maar in 1944 blijkt dat hij al deze mensen vergiftigd en de lijken verbrand heeft. Met valse papieren weet Petiot te ontsnappen, totdat hij een kleine vergissing begaat

Comédie d'amour

Frankrijk 1989. Biografie van Jean-Pierre Rawson. Met o.a. Michel Serrault, Annie Girardot, Aurore Clément, Patrick Bauchau en Roger Carel.

Het voor film bewerken van het leven en werk van Paul L[KA1]eautaud komt neer op zelfmoord tenzij je Alain Resnais kent die deze taak op zich neemt. Dus de tweede film van deze cineast is al net zo`n mislukking als zijn eerste (GROS CALIN, 1979). Centraal staan de merkwaardige liefdesrelaties (?) die de onbarmhartige, eenzelvige schrijver met zijn twee maitresses van 1933 tot aan zijn dood onderhield. Een stugge en statische stijl, die verlammend werkt hoewel dit is gedaan uit respect voor het werk, dat eveneens deze kenmerken bevat. Kortom, een wassenbeelden-gala, met uitzondering van Annie Girardot wier persoonlijkheid absoluut niet 'klikt' met dit filmgenre, dat veeleer aan een soort van antiek aandoend toneelspel doet denken. Scenario van Hélène Doering, Robert Kuperberg en regisseur Rawson. Jean-Pierre Rawson is een pseudoniem voor Jean- Pierre Doering.

Buon natale...buon anno

Italië 1989. Romantiek van Luigi Comencini. Met o.a. Virna Lisi, Michel Serrault, Paolo Graziosi, Consuelo Ferrara en Tiziana Pini.

Verhaal over een middelbaar echtpaar dat wegens schulden hun huis moet verkopen. De man trekt bij de ene en de vrouw bij de andere dochter in. Ze worden praktisch slaven van de respectievelijke gezinnetjes en ze mogen elkaar nauwelijks meer zien. Ze moeten elkaar zelfs in het geheim ontmoeten. Na vijf ondraaglijke jaren bereiden ze een romantische ontsnapping voor. Zij vinden werk als vuurtorenwachters: eindelijk kunnen ze weer samenwonen. Virna Lisi, mooi als altijd, en Serrault zijn een heerlijk stel. Het scenario is van de regisseur, Raffaele Festa Campanile en Cristina Comenchini naar een roman van Paquale Festa Campanile. Het camerawerk is van Armando Carpi.

Ne réveillez pas un flic qui dort

Frankrijk 1988. Misdaad van José Pinheiro. Met o.a. Alain Delon, Michel Serrault, Xavier Deluc, Patrick Catalifo en Raymond Gérôme.

Een bewerking van de griezelroman 'Clause de style' van Frédéric Fajardie over samenspanning van de politie met een doortastend extreem-rechts. Jammer dat er geen sprake is van een bepaalde aanpak, dat de personages zich zagen teruggebracht tot niet meer dan karikaturen, dat het scenario vol clichés zit, de afloop voorspelbaar is en het spel weinig subtiel.

En toute innocence

Frankrijk 1988. Drama van Alain Jessua. Met o.a. Michel Serrault, Nathalie Baye, François Dunoyer, Suzanne Flon en Philippe Caroit.

Deze bewerking van de roman [KL]Suicide [KA2]a l`aimable[KLE] van Andr[KA1]e Lay verschaft de satiricus en moralist Jessua de gelegenheid een milieuschildering te maken van een familie uit de bourgeoisie. Het gaat om echt addergebroed, dat doet denken aan Chabrol`s DOCTEUR POPAUL. Serrault past niet in zijn rol en het scenario (van Dominique Roulet, Luc Beraud en Jessua) stagneert langdurig voordat er weer eens wat schot in komt; onherstelbare zwakke plekken in een dergelijk Hitchcock-thema.

Bonjour l'angoisse

Frankrijk 1988. Komedie van Pierre Tchernia. Met o.a. Michel Serrault, Pierre Arditi, Guy Marchand, Jean-Pierre Bacri en Bernard Fresson.

Michaud (Serrault), staflid bij een beveiligingsfirma, is verlegen en nogal angstig. Het idee dat hij ontslagen zou worden bezorgt hem depressies. Bovendien wordt hij gefotografeerd voor een bank, juist op het moment dat daar een overval wordt gepleegd. Er ontstaan allerlei komische verwikkelingen. Op een wrange en zeer overtuigende manier worden de dwaasheden van onze maatschappij getoond. Serrault vertolkt de hoofdrol uitstekend. Scenario van Marcel Gotlieb en regisseur Tchernia, die zijn eigen boek bewerkte. Camerawerk van Jean Tournier.

Le miraculé

Frankrijk 1987. Komedie van Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Michel Serrault, Jean Poiret, Jeanne Moreau, Sylvie Joly en Roland Blanche.

Zonder noemenswaardig budget gedraaide farce van agent provocateur Mocky. Waarin stomme verzekeringsagent Roland Fox-Terrier (Serrault) de slinkse scharrelaar-ballonverkoper Papu (Poiret) op de bedevaartskermis Lourdes tracht te betrappen op verlammingssimulatie. Bezaaid met Mockyaans bizarre personages – daaronder ex-prostituee ‘La Major’ gespeeld door Moreau – stootte deze boosaardige komedie bourgeois Frankrijk enigszins voor het vroom-paapse hoofd. Indertijd door de regisseur zelf per geestige bioscooptrailer aangekondigd. Coscenarist was cinefiel-filmhistoricus Jean-Claude Romer, medegrondlegger van het mythische genrefilmperiodiek Midi-minuit Fantastique. Laatste film waarin het gouden duo Serrault-Poiret samen speelde.

Ennemis intimes

Frankrijk 1987. Avonturenfilm van Denis Amar. Met o.a. Michel Serrault, Wadeck Stanczak, Ingrid Held, Anne Gauthier en Roch Leibovici.

Twee mannen, rivalen in de liefde, wedijveren met elkaar in een gebouw dat op de top van een woestijnklif staat. Zij moeten het eensgezind opnemen tegen een bende wilde lieden, die er uiteindelijk in slagen de voorgevel met een bulldozer te doorboren. Dan komt de vrouw, waarvan onze twee mannen houden, in het spel. Dankzij zijn talent bij het hanteren van de sabel (!) redt een van onze makkers haar van de aanvallen van de vandalen. Onsamenhangende mengeling van diverse genres en goedkope effecten. Knoeiwerk en af en toe belachelijk. Ook de psychologische karaktertekening stelt niets voor. Dit pretentieuze werk kan slechts bogen op de prachtige decors van Kohut-Svelko, vervaardigd op Madeira.

On ne meurt que deux fois

Frankrijk 1985. Misdaad van Jacques Deray. Met o.a. Michel Serrault, Charlotte Rampling, Xavier Deluc, Elisabeth Depardieu en Gérard Darmon.

Deze bewerking is Robin Cooks boek totaal niet trouw, en is tot het uiterste vereenvoudigd ten behoeve van het grote publiek, zodat alle personages verbasterd zijn. Had de regisseur een origineel scenario gebruikt dan was de kritiek minder negatief geweest. De handeling gaat over inspecteur Serrault, die een moord onderzoekt waarbij Rampling betrokken is. Hij wordt verliefd op haar en als hij ontdekt dat zij in bed ligt met haar broer Deluc, onbrandt er een strijd tussen de twee mannen, waarop Rampling haar broer doodt. Scenario van de regisseur en Michel Audiard. Camerawerk van Jean Penzer.

Mon beau-frère a tué ma soeur

Frankrijk 1985. Mysterie van Jacques Rouffio. Met o.a. Michel Serrault, Michel Piccoli, Juliette Binoche en Jean Carmet.

Dit is een bewerking van de thriller van Georges Conchon, die opk het scenario schreef. Kennelijk heeft men Hitchcocks THE TROUBLE WITH HARRY willen nabootsen. Surrealisme met een knipoog alom. De film is moeilijk te volgen met soms teveel, soms weer te weinig wonderbaarlijks. Het is echter een goede poging om de Franse filmgewoontes kwijt te raken.

Liberté, Egalité, Choucroute

Duitsland​/​​Frankrijk​/​​Italië 1985. Jean Yanne. Met o.a. Jean Poiret, Ursula Andress, Michel Serrault, Jean Yanne en Daniel Prévost.

Onder het mom van een historische fabel (de kalief van Bagdad en zijn vizier brengen een bezoek aan Parijs in 1789 om guillotines te kopen!) heeft Jean Yanne een scherpe satire gemaakt op het socialistische bewind van Mitterand. De socialisten, de immigranten en de buitenlanders worden allen afgekraakt, en dat nog wel door een cineast die niets meer te maken wil hebben met kortzichtigheid, die demagogisch is en zowel in het goed als in het kwade gelooft. Gezien tegen de huidige Franse achtergrond is de maker wel moedig geweest, maar het geheel is grof, niet bepaald komisch, middelmatig gefilmd en meer in de trant van cabaret.

Les rois du gag

Frankrijk 1985. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. Michel Serrault, Gérard Jugnot, Thierry Lhermitte, Macha Méril en Mathilda May.

Ondanks zijn succes als tv-komiek, is Ga[KA1]etan (Serrault) niet erg gelukkig met zijn reputatie van populaire kluchtspeler, dat in tegenstelling tot zijn collega's. Hij doet dan ook zaken met een zogenaamd 'intellectuele' en pretentieuze cineast die bovendien middelmatig is. Het gevolg is een algehele mislukking en het scheelt weinig of Gaétan pleegt zelfmoord, maar hij wordt gered door zijn vroegere collega's en besluit weer als komiek te gaan werken. Zidi leek veelbelovend met LES RIPOUX maar hier vervalt hij weer in zijn gewoonlijke moeilijk verteerbare hansworsterijen. Verre van het niveau van Monty Python! Scenario van regisseur Zidi, Michel Fabre en Didier Kaminka. Camerawerk van Jean-Jacques Tarbes.

La cage aux folles III

Frankrijk 1985. Komedie van Georges Lautner. Met o.a. Michel Serrault, Antonella Interlenghi, Saverio Vallone, Stéphane Audran en Michel Galabru.

Naar het toneelstuk van Jean Poiret. Albin (Serrault) erft van een suikertantetje. Hiervoor moet hij helemaal naar Schotland. Als hij de erfenis wil bemachtigen moet hij binnen twee jaar getrouwd en vader zijn. Neef Mortimer (Vallone) die zijn seksuele voorkeur kent, ligt op de loer! Voor de derde keer worden zowel de psychologie als het gedrag van homoseksuelen volledig verbasterd door middel van grove karikaturen die de modale Fransman aan het lachen zouden maken. Volledig fantasieloos, niets nieuws onder de zon. Zelfs de vertolkers lijken er niet in te geloven en vervelen zich evenveel als de kijkers. Ook bekend als ELLES SE MARIENT. De fotografie is van Luciano Tovoli. Aan het scenario werd heel wat geschreven door Christine Carère, Marcello Danon en Philippe Nicaud en vervolgens werd dat weer omgezet door Michel Audiard, Jacques Audiard, Marcello Danon, Gérard Lomballe en regisseur Lautner.

La Cage Aux Folles 3

Frankrijk 1985. Komedie van Georges Lautner. Met o.a. Benny Luke, Michel Galabru, Michel Serrault, Ugo Tognazzi en Stéphane Audran.

Naar het toneelstuk van Jean Poiret. Albin (Serrault) erft van een suikertantetje. Hiervoor moet hij helemaal naar Schotland. Als hij de erfenis wil bemachtigen moet hij binnen twee jaar getrouwd en vader zijn. Neef Mortimer (Vallone) die zijn seksuele voorkeur kent, ligt op de loer! Voor de derde keer worden zowel de psychologie als het gedrag van homoseksuelen volledig verbasterd door middel van grove karikaturen die de modale Fransman aan het lachen zouden maken. Volledig fantasieloos, niets nieuws onder de zon. Zelfs de vertolkers lijken er niet in te geloven en vervelen zich evenveel als de kijkers. Ook bekend als ELLES SE MARIENT. De fotografie is van Luciano Tovoli. Aan het scenario werd heel wat geschreven door Christine Carère, Marcello Danon en Philippe Nicaud en vervolgens werd dat weer omgezet door Michel Audiard, Jacques Audiard, Marcello Danon, Gérard Lomballe en regisseur Lautner.

À mort l'arbitre

Frankrijk 1984. Thriller van Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Eddy Mitchell, Carole Laure, Michel Serrault, Jean-Pierre Mocky en Claude Brosset.

Scheidsrechter Maurice (Mitchell) laat de thuisclub bij een bekerwedstrijd voor de EK door een strafschop verliezen. Hierdoor breekt de hel los. Maurice wordt samen met zijn vriendin Martine (Laure) achterna gezeten door een woedende, bloeddorstige menigte, die tot doden bereid is. Ter elfder ure weet inspecteur Granowksi (Mocky) hun het vege lijf te redden. Fascinerende film over het nodeloze voetbalgeweld, die grenst aan een surrealistisch griezelwerk. Rico (Sarrault) is een keurige man van ongeveer 45 die verandert in een beest, de meute aanvoert en een spoor van vernieling achterlaat. De stunts van Daniel Vérité en Roland Neunreuther zijn de moeite waard. Scenario van Jacques Dreux en regisseur Mocky naar het boek The Death Penalty van Alfred Draper. Camerawerk van Edmond Richard.

Le bon roi Dagobert

Frankrijk​/​​Italië 1984. Komedie van Dino Risi. Met o.a. Coluche, Michel Serrault, Michael Lonsdale, Carole Bouquet en Karin Mai.

De producent van deze film is een Italiaan, maar de belangrijkste scenarioschrijver (Gérard Brach), de hoofdrolspelers en de geldschieters zijn Frans. Het geheel is een groteske voorstelling die absoluut niet trouw is aan de geschiedenis. Coluche is onuitstaanbaar en platvloers en de regie is slecht. Nog nooit zijn Dino Risi en zijn scenarioschrijver zo laag gezonken.

Le bon plaisir

Frankrijk 1984. Drama van Francis Girod. Met o.a. Jean-Louis Trintignant, Catherine Deneuve, Michel Serrault, Michel Auclair en Alexandra Stewart.

Een jonge dief komt bij toeval in het bezit van een brief waaruit een buitenechtelijke verhouding van de minister-president blijkt (waaruit ook nog een inmiddels tienjarige zoon is geboren). De zaak moet snel in de doofpot, vindt het staatshoofd, desnoods neemt hij wel drastische maatregelen. Gebaseerd op een roman van ex-minister Françoise Giroud. De hoofdpersoon heeft wel wat weg van oud-president François Mitterrand, die echter, toen hij door een journalist geconfronteerd werd met het bestaan van een buitenechtelijke dochter, juist heel onderkoeld reageerde: 'Nou en?'

Mortelle randonnée

Frankrijk 1983. Thriller van Claude Miller. Met o.a. Michel Serrault, Isabelle Adjani, Guy Marchand, Stéphane Audran en Macha Méril.

L'Oeil, zoals privé-detective Beauvoir (Serrault) door collega's wordt genoemd, schaduwt een seriemoordenares in wie hij zijn eigen dochter herkent, of meent te herkennen. Eigenlijk zou hij haar moeten arresteren, maar in feite beschermt hij haar. Is die criminele dame (Adjani) echt zijn dochter, de kleine Catherine die hij alleen van een klassenfoto kent. Na een 'mortelle randonnée', een dodelijke zwerftocht die voert van Brussel naar Baden-Baden, van Monte Carlo naar Rome, en van Biarritz naar Bobigny, komt de akelige waarheid aan het licht. Een briljante bewerking van Eye of the beholder van Marc Behm door Michel Audiard. In deze bewerking wordt de actie van twintig tot anderhalf jaar gecomprimeerd en het verhaal wint daarmee aan helderheid.

Nestor Burma, detective de choc

Frankrijk 1982. Mysterie van Jean-Luc Miesch. Met o.a. Michel Serrault, Jane Birkin, Guy Marchand, Alain Bashung en Jean-Pierre Kalfon.

Een privédetective moet een popzanger van de verdenking van moord bevrijden en komt in een wespennest met onverwachte slachtoffers terecht, waarbij drugssmokkel aan het licht komt maar de jaloezie van de voormalige beschermster van het idool achter de misdaden blijkt te zitten. Deze parodistische en naar de eigen tijd overgebrachte versie van de romans van Léo Malet offert de sfeer en de psychologie van het origineel op aan een vermommingsvehikel voor Serrault, die zijn rol met verve speelt, maar onvoldoende gesteund wordt door absurde vondsten in de regie en het scenario. Een aantrekkelijke rolbezetting krijgt daardoor te weinig kans.

Les fantômes du chapelier

Frankrijk 1982. Thriller van Claude Chabrol. Met o.a. Michel Serrault, Charles Aznavour, Monique Chaumette, François Cluzet en Isabelle Sadoyan.

Een hoedenmaker heeft zijn verlamde vrouw vermoord en brengt daarna ook één voor één haar oude schoolvriendinnen om. Zijn status als dorpsnotabele plaatst hem boven iedere verdenking, maar is ook onderwerp van nieuwsgierigheid van zijn buurman die als emigrant altijd buitenstaander is gebleven. Deze betrapt hem bij een moord, maar weet dat zijn beschuldiging niet geloofd zal worden zodat er een troebele medeplichtigheid tussen beide mannen ontstaat. Deze vrije verfilming naar een verhaal van Simenon wordt in Chabrols gestileerde aanpak meer een Fantastische Vertelling dan een regelrechte thriller, met naast zijn sarcastische kritiek op de bourgeois-respectabiliteit uiterst complex getekende - en briljant geacteerde - personages. Camerawerk van Jean Rabier.

Les Quarantièmes rugissants

Duitsland​/​​Frankrijk 1982. Avonturenfilm van Christian de Chalonge. Met o.a. Jacques Perrin, Julie Christie, Michel Serrault, Gila von Weitershausen en Heinz Weiss.

Een specialist in elektronische scheepsapparatuur slaagt er niet in zijn materiaal te slijten aan de favoriet voor een reis om de wereld. Hij besluit dan om zelf aan de race deel te nemen ondanks bedenkingen van zijn vrouw, met steun van een reclameman die in de outsider mogelijkheden ziet voor een publiciteitsstunt. De opmerkelijke zeefotografie weegt niet op tegen het gebrek aan spanning in deze veel te lange film.Producent-hoofdrolspeler Perrin slaagt er niet in zijn solorol voldoende bezetenheid mee te geven, terwijl de incidentele rollen te land van Julie Christie en Michel Serrault vlakke clichés blijven in deze kostbare, ambitieuze flop.

Deux heures moins le quart avant Jesus Christ

Frankrijk 1982. Komedie van Jean Yanne. Met o.a. Michel Serrault, Jean Yanne, Coluche, Mimi Coutelier en Françoise Fabian.

Julius Caesar heeft tijdens een vakantie in Noord-Afrika een geheim rendez-vous met Cleopatra, terwijl vakbondsleider Ben Hur een manifestatie leidt tegen de energiecrisis en de Purperen Brigades aanslagen organiseren. De zouteloze anarchistische humor werkt helemaal niet buiten Frankrijk, waar alle in de handeling opduikende tv-presentatoren onbekend zijn. Het spektakel is lamlendig, de aankleding foeilelijk en Serraults Caesar als relnicht is een aanfluiting voor zijn talent. Andere topacteurs weten evenmin wat ze met hun rol aanmoeten, zelfs (regisseur/schrijver/componist) Yanne niet.

Garde à vue

Frankrijk 1981. Thriller van Claude Miller. Met o.a. Lino Ventura, Michel Serrault, Romy Schneider, Guy Marchand en Elsa Lunghini.

In een Noord-Frans kuststadje wordt op een gure Oudejaarsavond maître Martinaud (Serrault) op het politiebureau ontboden. De notaris, gehuwd met een sfinks (Schneider), heeft het lijk van een jong meisje gevonden. Tijdens het verhoor promoveert inspecteur Gallien (Ventura) zijn getuige tot hoofdverdachte: een intens psychoschaakspel tussen antipoden ontbrandt. Op de set was het spanningsveld tussen de hoofdrolspelers voelbaar en de gecultiveerde Miller botste met volkse dialoogschrijver Michel Audiard. Desondanks werd de door Bruno Nuytten passend 'noir' gefotografeerde huis clos naar John Wainwrights 'Brainwash' een met vier Césars bekroond meesterstukje. Briljante decorvondst: de treurige plastic mini-kerstboom met bontgekleurde knipperlampjes.

Pile ou face

Frankrijk 1980. Thriller van Robert Enrico. Met o.a. Dorothée, Michel Serrault, Philippe Noiret en André Falcon.

In een Noord-Frans kuststadje wordt op een gure Oudejaarsavond maître Martinaud (Serrault) op het politiebureau ontboden. De notaris, gehuwd met een sfinks (Schneider), heeft het lijk van een jong meisje gevonden. Tijdens het verhoor promoveert inspecteur Gallien (Ventura) zijn getuige tot hoofdverdachte: een intens psychoschaakspel tussen antipoden ontbrandt. Op de set was het spanningsveld tussen de hoofdrolspelers voelbaar en de gecultiveerde Miller botste met volkse dialoogschrijver Michel Audiard. Desondanks werd de door Bruno Nuytten passend 'noir' gefotografeerde huis clos naar John Wainwrights 'Brainwash' een met vier Césars bekroond meesterstukje. Briljante decorvondst: de treurige plastic mini-kerstboom met bontgekleurde knipperlampjes.

Pile ou Face ?

Frankrijk 1980. Thriller van Robert Enrico. Met o.a. Philippe Noiret, Michel Serrault, Dorothée, André Falcon en Jean Desailly.

Noiret, verbitterd weduwnaar en hardnekkig speurder probeert te bewijzen dat de zwijgzame boekhouder Serrault zijn vrouw heeft koud gemaakt. Hij laat geen middel ongemoeid om de tot verdacht bestempelde man te verlokken en te vernederen om hem zodoende te kunnen slachtofferen. Het gedegen spel en de vaste regie worden ondersteund door de beklemmende sfeer van het landschap van de Gironde. Marcel Jullian, Michel Audiard en de regisseur bewerkten de roman Suivez le veuf van Alfred Harris tot scenario.

Malevil

Frankrijk 1980. Sciencefiction van Christian de Chalonge en Christian De Challon. Met o.a. Michel Serrault, Jacques Dutronc, Robert Dhéry, Jacques Villeret en Jean-Louis Trintignant.

Door een toevallig bezoek aan een wijnkelder blijft een klein groepje dorpelingen gespaard bij een kernexplosie en het moet op de geblakerde aarde een geheel nieuw leven beginnen, dat bijna paradijselijk zou worden, als een andere groep overlevenden in een treintunnel met een tirannieke leider niet vijandig zou optreden. De opmerkelijke fotografie en de verrassende keuze van locaties tillen m[KA2]et de acteursprestaties de film uit boven de al te bekende polemiek van het SF-scenario (vrij naar een roman van Robert Merle). Bizarre en laconieke humor en een verrassende, zich in het tegendeel uitpakkende happy ending.

Le Coucou

Frankrijk​/​​Italië 1980. Komedie van Francesco Massaro. Met o.a. Michel Serrault, Tomas Milian, Ombretta Colli, Laura Adani en Carridi Nardulli.

Serrault is overdag kapper in de kapsalon van zijn schoonmoeder. `s Avonds is hij de speelbal van zijn luidruchtige echtgenote en dochters. Als op een dag een voortvluchtige gangster het appartement binnenvalt en het hele stel gijzelt, ziet Serrault zijn kans schoon. Geestige satire met een uitstekende Serrault in de hoofdrol. Af en toe langdradig en, gezien het groot aantal Italianen in de cast, hysterisch, maar als geheel vrij intelligent geschreven (met dialogen van Bruno Corbucci en Michel Audriard). Onderhoudend.

La cage aux folles II

Italië​/​​Frankrijk 1980. Komedie van Edouard Molinaro. Met o.a. Ugo Tognazzi, Michel Serrault, Michel Galabru, Marcel Bozzuffi en Paola Borboni.

Om te bewijzen dat hij niet te oud is voor een nachtclub-act gaat een travestiet in vol ornaat de straat op. Een veronderstelde sjans blijkt een voortvluchtige spion die een geheime formule achterlaat voordat hij neergeschoten wordt. Het vriendenpaar vlucht voor politie en killers naar Italië. Wat de kwaliteiten van een fenomenaal succesvolle eerste film ook geweest mogen zijn, deel twee is een doorsnee-spionagekomedie met ietwat andere hoofdrollen. Sporadisch amusante scènes als de travestiet onderduikt bij de Italiaanse boerenfamilie van zijn vriend en de achterstelling van de vrouw aan den lijve ondervindt. Scenario van Jean Poiret, Francis Veber en Marcello Danon. Camerawerk van Armando Nannuzi.

Il Lupo e l'agnello

Frankrijk​/​​Italië 1980. Komedie van Francesco Massaro. Met o.a. Michel Serrault, Tomas Milian, Ombretta Colli, Laura Adani en Giuliana Calandra.

Een Franse dameskapper in Rome gaat bij zijn klanten door voor een uitbundige nicht, hoewel hij een degelijke huisvader is die onder de plak zit van zijn vrouwelijke gezinsleden. Een simpele en door handlangers bedrogen bankrover gijzelt de familie en helpt de kapper om zijn mannelijke superioriteit te herstellen, terwijl deze de gangster in travestie over de grens weet te brengen. De opportunistische combinatie van bekende typetjes van Serrault en Milian kreeg een intelligenter en geestiger scenario dan verwacht kon worden, al is de vormgeving uiterst vlak. De quasi-aanstellerige intonaties van Serrault zijn hier een parodie-op-parodie, en worden in de Italiaanse nasynchronisatie wat te veel van het goede.

La gueule de l'autre

Frankrijk 1979. Komedie van Pierre Tchernia. Met o.a. Michel Serrault, Jean Poiret, Bernadette Lafont, Curd Jürgens en Andréa Parisy.

Uit angst voor een terrorist laat een politicus zich tijdens de verkiezingscampagne vervangen door een op hem lijkend familielid. De plaatsvervanger, die acteur is, pakt alles op zijn eigen manier aan, en met succes. Tenslotte zal de vervanger de identiteit van de ander aannemen. De satirische elementen worden al te voorzichtig aangepakt waardoor de uitwerking van dit kansrijke gegeven vrijblijvend vriendelijk wordt. De personages blijven schetsmatig, op de dubbelrol van Serrault na, die door gebrek aan tegenspel ook teleurstelt.

La Grace

Frankrijk 1979. Pierre Tchernia. Met o.a. Michel Serrault, Rosy Varte, Roger Carel en Serge Bento.

Originele tv-film met Serrault als Henri Duprieur, een man zo godvruchtig, zo eerlijk en zo menslievend dat God niet gewacht heeft tot zijn dood en hem al tijdens zijn leven een aureool boven het hoofd heeft geschonken. Deze milde satire houdt constant de glimlach op de lippen, hoewel de als regisseur nogal flauwe Tchernia niet alle mogelijkheden van het geestige gegeven benut. Serrault daarentegen is groots.

L'associé

Frankrijk​/​​Duitsland​/​​Hongarije 1979. Komedie van René Gainville. Met o.a. Michel Serrault, Claudine Auger, Catherine Alric, Judith Magre en Mathieu Carrière.

Dreutelige zakenman Julien (Serrault) verzint een zelfverzekerde compagnon in de hoop de handel aan te wakkeren. Het verzinsel werkt zo goed dat zijn vrouw verliefd wordt op de daadkrachtige hersenschim en zoonlief de verzonnen compagnon als vader wil. Een aardige satire met nostalgische bruinoranje beelden van zakendoend Parijs eind jaren 70. Gebaseerd op Roberto Roberti's Il socio invisible (1939), op zijn beurt gedestilleerd uit het geestige Chileense boekje El socio van Jenaro Prieto. In de VS werd de materie opnieuw gedraaid als The Associate, maar dan met een zwarte vrouw (Whoopi Goldberg) die opklimt dankzij haar gefingeerde witte partner.

Buffet froid

Frankrijk 1979. Thriller van Bertrand Blier. Met o.a. Gérard Depardieu, Jean Carmet, Bernard Blier, Denise Gence en Carole Bouquet.

Alphonse (Depardieu) ruziet op een metroperron wat met een man, en geeft hem zijn mes. Later op de avond ziet hij de man weer, het mes in zijn buik gestoken. Politieinspecteur Morvandieu (Blier, vader van de regisseur) is niet bijzonder geboeid. Beiden wonen in een vervreemdende, vrijwel lege flat. Bertrand Blier maakte in de jaren zeventig en tachtig een reeks absurdistische, wat duistere films zoals Préparez vos mouchoirs en Tenue de soirée, waarmee Gérard Depardieu zichzelf op de kaart zette als ongrijpbare, provocatieve acteur. Het scenario van Blier kreeg een César.

Préparez vos mouchoirs

Frankrijk​/​​België 1978. Drama van Bertrand Blier. Met o.a. Gérard Depardieu, Patrick Dewaere, Carole Laure, Michel Serrault en Eléonore Hirt.

Vanaf zijn doorbraak Les Valseuses in 1974 hield Bertrand Blier zich in zijn films graag bezig met de seksuele machtsstrijd tussen vrouwen en mannen. Zo ook in dit met een Oscar onderscheiden drama waarin Solange (Carole Laure), seksueel onbevredigd, lijdt onder het uitblijven van een zwangerschap. Haar man (Bliers favoriete acteur Gérard Depardieu) stelt voor het eens met een ander (Patrick Dewaere) te proberen. Nauwelijks beter, maar de mannen kunnen het wel met elkáár vinden. Fraai tijdsbeeld en uitstekende acteurs: Blier maakt met Dewaere ook nog het tedere Beau-père voordat de acteur in 1982 door zelfmoord omkwam.

La cage aux folles

Frankrijk​/​​Italië 1978. Komedie van Edouard Molinaro. Met o.a. Ugo Tognazzi, Michel Serrault, Michel Galabru, Claire Maurier en Rémi Laurent.

In deze filmbewerking van een Parijse theaterhit schrikken homo’s Renato (Tognazzi) en Albin (Serrault) zich wild wanneer Renato’s zoon aankondigt te gaan trouwen. Tegenover diens verloofde en aanstaande schoonouders proberen ze tijdens een kennismakingsdiner hun geaardheid, flamboyante levensstijl én werk in een travestietenclub te verbergen. Inmiddels klassieke komedie met heerlijk maffe acteurs is warm en geestig. Vooral Serrault als travestiet kreeg destijds veel lof en de film won de Golden Globe voor beste buitenlandse film. Film kreeg in 1996 een succesvolle Amerikaanse remake met Robin Williams en Nathan Lane.

L'argent des autres

Frankrijk 1978. Drama van Christian de Chalonge. Met o.a. Jean-Louis Trintignant, Claude Brasseur, Michel Serrault, Catherine Deneuve en Juliet Berto.

Bankemploy[KA1]e Henri Rainier (Trintignant) krijgt een financieel schandaal in de schoenen geschoven en wordt ontslagen. Het geld van kleine spaarders blijkt echter misbruikt te zijn om een tekort van een belangrijke klant aan te zuiveren. Een film naar ware gebeurtenissen die een boeiend beeld geeft van niet onmiddellijk voorstelbare machinaties. Goed spel van iedereen, met een verrassend 'gewone' rol van Deneuve als Cécile Rainier, de loyale echtgenote. Het scenario is van Pierre Dumayet en regisseur De Chalonge naar de roman van Nancy Markham. Het camerawerk is van Jean-Louis Picavet. Meervoudig bekroond. Eastmancolor.

L' Esprit de famille

Frankrijk 1978. Komedie van Jean-Pierre Blanc. Met o.a. Michel Serrault, Nicole Courcel, Pascale Rocard, Sylvain Joubert en Laurence de Monaghan.

Het gezin van een arts heeft vier opgroeiende, dwarse dochters, van wie vooral de 17-jarige, met romantische en literaire ambities, voor verwarrende problemen zorgt. Deze brave bourgeois-komedie verspilt het talent van Serrault en Courcel en de frisheid van de jonge actrices in verrassingsloos scenario, terwijl de eerdere kracht van Blanc toch in een cynische en tegendraadse schrijftrant lag. De matte filmische vormgeving biedt evenmin compensatie. Dat de jongste dochter een fan is van de Nederlandse zanger Dave, is aanleiding voor een lang en overbodig muzikaal gastoptreden.

L' Argent Des Autres

Frankrijk 1978. Drama van Christian de Chalonge. Met o.a. Claude Brasseur, Michel Serrault en Jean-Louis Trintignant.

Het gezin van een arts heeft vier opgroeiende, dwarse dochters, van wie vooral de 17-jarige, met romantische en literaire ambities, voor verwarrende problemen zorgt. Deze brave bourgeois-komedie verspilt het talent van Serrault en Courcel en de frisheid van de jonge actrices in verrassingsloos scenario, terwijl de eerdere kracht van Blanc toch in een cynische en tegendraadse schrijftrant lag. De matte filmische vormgeving biedt evenmin compensatie. Dat de jongste dochter een fan is van de Nederlandse zanger Dave, is aanleiding voor een lang en overbodig muzikaal gastoptreden.

Le Roi des bricoleurs

Frankrijk 1977. Komedie van Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Sim, Michel Serrault, Pierre Bolo, Paulette Frantz en Jacques Legras.

Een satirische komedie over twee industriëlen die een oud herenhuis in een kuuroord erven en dat laten restaureren door de plaatselijke aannemer. Die heeft echter andere plannen met het gebouw en saboteert de werken in de hoop op die manier het gebouw van zijn nieuwe eigenaars te kunnen overnemen. Serrault is eens te meer schitterend als de onbetrouwbare aannemer, maar de regie van Mocky is al te nadrukkelijk en bordeelkomiek Sim absoluut onleuk. Een gemiste kans.

Le Passe-Muraille

Frankrijk 1977. Komedie van Pierre Tchernia. Met o.a. Andréa Ferréol, Marco Perrin, Pierre Tornade, Michel Serrault en Raoul Curet.

Een nieuwe verfilming van het werk van Marcel Aymé. Jean Boyer deed het in 1950 al eens, maar niet beter. In deze versie spreekt het levendige tempo, de opgewekte toon en de deels humoristische, deels poëtische fantasie van de tamelijk malle acteurs aan.

La belle Hélène

Frankrijk 1976. Komedie van Michel Boisrond. Met o.a. Michel Serrault, Catherine Samié, Claudia Morin, Marco Perrin en Michèle Sand.

Het leven van Offenbach gedurende de totstandkoming van De inname van Troye, hier La Belle Hélène geheten. Meilhac en Halévy zijn de tekst aan het schrijven en hun gekrakeel met Hortense Schneider ontbreekt niet. Het is moeilijk in dit spektakelstuk historische realiteit en fantasie te onderscheiden. André Roussin schreef het scenario. Opgenomen door een weinig ambitieuze Michel Boisrond. De film biedt desondanks enig aangenaam vertier. Ook bekend onder de titel LES FOLIES OFFENBACH.

Opération Lady Marlène

Duitsland​/​​Frankrijk 1975. Komedie van Robert Lamoureux. Met o.a. Michel Serrault, Bernard Menez, Robert Lamoureux, Pierre Tornade en Sybil Danning.

Parijzenaars beroven in 1941 appartementen die tijdens een luchtalarm onbeheerd zijn. De ondergrondse schakelt hen in om van de Duitsers plannen voor de invasie van Engeland te stelen. De klucht heeft wel Lamoureux' afgezaagde gestuntel-met-goed- resultaat. Opportunisme van de co-productie: de Duitse acteurs spelen Fransen, terwijl de nazi-karikaturen aan Franse komieken zijn gegeven. Scenario van regisseur Lamoureux. Camerawerk van Marcel Grignon.

Operation Lady Marlene

Frankrijk 1975. Komedie van Robert Lamoureux. Met o.a. Robert Lamoureux, Bernard Menez en Michel Serrault.

Parijzenaars beroven in 1941 appartementen die tijdens een luchtalarm onbeheerd zijn. De ondergrondse schakelt hen in om van de Duitsers plannen voor de invasie van Engeland te stelen. De klucht heeft wel Lamoureux' afgezaagde gestuntel-met-goed- resultaat. Opportunisme van de co-productie: de Duitse acteurs spelen Fransen, terwijl de nazi-karikaturen aan Franse komieken zijn gegeven. Scenario van regisseur Lamoureux. Camerawerk van Marcel Grignon.

La situation est grave ... mais pas déseperée

Frankrijk 1975. Komedie van Jacques Besnard. Met o.a. Jean Lefebvre, Maria Pacôme, Michel Serrault, Daniel Prévost en Cécile Vassort.

Een aristocrate en een ondernemer proberen een minister te bewerken voor toestemming tot de bouw van een torenflat. Reeksen omstandigheden in en om het kasteel brengen de geheimhouding van de ontmoeting in gevaar. Deze banale toneelklucht kreeg een fantasieloze verfilming waarin de acteurs doen wat ze kunnen, dus veel te veel. Scenario van de regisseur naar het toneelstuk van Pierre Germont.

L'ibis rouge

Frankrijk 1975. Misdaad van Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Michel Simon, Michel Serrault, Michel Galabru, Jean Le Poulain en Evelyne Buyle.

Een jeugdtrauma over een muzieklerares doet een kleurloze man een aantal vrouwen wurgen, waarvoor een oude krantenverkoper de verantwoordelijkheid opeist, om uit de anonimiteit te komen. Ondertussen wordt een vertegenwoordiger in sterke drank om zijn speelschulden naar het leven gestaan, terwijl zijn huwelijk op de klippen loopt. Uit ontmoetingen resulteert een bevredigende oplossing voor iedereen. Deze zwarte komedie werkt sterker dan meeste andere Mocky-films dankzij de geslaagde stilering van situaties en intriges en inzet van de hoofdrollen, onder wie Simon in zijn laatste film. Naar de roman van Fredric Brown die in Frankrijk is verschenen onder de titel Ça ne se refuse pas door André Ruellan en regisseur Mocky tot scenario bewerkt. Camerawerk van Marcel Weiss.

La Main à couper

Frankrijk​/​​Italië 1974. Thriller van Etienne Périer. Met o.a. Lea Massari, Michel Bouquet, Bernard Blier, Michel Serrault en Michel Albertini.

De ogenschijnlijke harmonie in een middenstandsgezin wordt verstoord als de jonge minnaar van de moeder vermoord wordt. De verdenking richt zich op de echtgenoot, terwijl de kinderen óók het nodige te verbergen hebben. Deze bekwaam gemaakte en goed gespeelde thriller houdt, als andere films van Périer, de spanning gaande met suggesties die nergens toe leiden en een ontknoping met een dader die met alle motieven niets uitstaande heeft. De traditionele gezinswaarden worden even overhoop gehaald, maar blijven tenslotte overeind. Scenario van Charles Spaak, Perier en Dominique Fabre.

La Gueule de l'emploi

Frankrijk 1974. Komedie van Jacques Roulland. Met o.a. Evelyne Buyle, Jean Carmet, Darry Cowl, Georges Géret en Jacques Legras.

Twee mislukte komedianten die platzak zijn (ze hebben niet het juiste uiterlijk voor een baan), halen schurkenstreken uit, waarbij ze gebruik maken van hun ervaring als acteur. Om te beginnen geven zij zich uit voor beroemde fijnproevers (lachwekkende scène met Jean Carmet als kok) en zij eindigen als echte kopstukken. Eenmaal zeer rijk geworden, krijgen zij belangrijke functies in staatsdienst toebedeeld, aangezien ze 'er nu het juiste uiterlijk voor hebben'. Ongetwijfeld een film die onder vrienden is gemaakt, maar het is een vrolijke, fantasievolle komedie en een tamelijk scherpe satire op de hedendaagse samenleving.

C'est pas parce qu'on a rien à dire qu'il faut fermer sa gueule

Frankrijk 1974. Komedie van Jacques Besnard. Met o.a. Bernard Blier, Jean Lefebvre, Michel Serrault, Tsilla Chelton en Marion Game.

Kruimeldieven krijgen lucht van koffer vol geld in kluis op Gare de l'Est die aan toiletten grenst. In reeks snelle vermommingen moeten ze wc constant bezet houden om muur open te breken, maar ze hebben gerekend buiten slimheid van toiletjuffrouw. Idee van acteurs uit café-theatergroep Splendid werkt door één locatie en verkleedpartijen waarschijnlijk beter op toneel en kreeg filmbewerking en rolbezetting in traditioneler kluchttraditie. Spel van Blier en Serrault blijft echter leuk en een geestiger film waard.

C'est Pas Parce Qu'on A Rien A Dire

Frankrijk 1974. Komedie van Jacques Besnard. Met o.a. Michel Serrault, Bernard Blier en Jean Lefebvre.

Kruimeldieven krijgen lucht van koffer vol geld in kluis op Gare de l'Est die aan toiletten grenst. In reeks snelle vermommingen moeten ze wc constant bezet houden om muur open te breken, maar ze hebben gerekend buiten slimheid van toiletjuffrouw. Idee van acteurs uit café-theatergroep Splendid werkt door één locatie en verkleedpartijen waarschijnlijk beter op toneel en kreeg filmbewerking en rolbezetting in traditioneler kluchttraditie. Spel van Blier en Serrault blijft echter leuk en een geestiger film waard.

Les Gaspards

België​/​​Frankrijk 1973. Komedie van Pierre Tchernia. Met o.a. Michel Serrault, Philippe Noiret, Charles Denner, Michel Galabru en Annie Cordy.

Tijdens werken, Parijs ligt praktisch open, verdwijnen er regelmatig mensen. Niet tevreden met de acties van de politie besluit een vader van een verdwenen meisje zelf op onderzoek uit te gaan. Op zijn tocht door de catacomben van Parijs ontdekt hij een volledige leefgemeenschap van mensen die de stadsdrukte beu zijn. Deze komedie is in feite een fabel over de hedendaagse stadsmens.

Les Chinois à Paris

Frankrijk 1973. Komedie van Jean Yanne. Met o.a. Jean Yanne, Michel Serrault, Bernard Blier, Nicole Calfan en Macha Méril.

De Chinezen hebben Europa veroverd. Franse opportunist maakt van situatie gebruik om grootindustrieel van riksja's te worden, maar draagt vervolgens bij aan weer aan de macht helpen van Franse regering en trekt daar weer profijt van. Het bijeenbrengen van al het Chinees horeca-personeel van Parijs levert verrassende massascènes op, maar film is onduidelijk in verhaalsverloop, strekking en doelwit van satire. Geslaagde gags naast flauwe, grove en racistische grappen. Bij première dreigend politiek schandaal is film echter niet waard.

Le grand bazar

Frankrijk 1973. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. Les Charlots, Michel Galabru, Michel Serrault, Roger Carel en Jacques Seiler.

Een viertal dat door ongedisciplineerd gedrag werkloos is geworden, besluit zich nuttig te maken door een nieuwe supermarkt te saboteren die een bevriende kruidenier met faillissement bedreigt. De goedmoedige komedie moet gedragen worden door een komisch-muzikaal kwartet waarvan de (kortstondige) populariteit achteraf onvoorstelbaar is. De regie houdt het tempo erin wat de flauwe grappen overigens niet leuker maakt, alleen vermoeiender. Scenario van Georges Beller, Michel Fabre en regisseur Zidi.

La belle affaire

Frankrijk 1973. Komedie van Jacques Besnard. Met o.a. Michel Serrault, Rosy Varte, Michel Galabru, Jacques Préboist en Paul Préboist.

Enige caf[KA1]e-eigenaars kopen via een advertentie een goedlopende bar in Marseille, niet wetend dat deze het centrum van de lokale drugshandel is. Ze proberen de ongewenste client[KA2]ele te elimineren door de rivaliteit tussen de gangsters aan te wakkeren. De al te slome regie bederft de mogelijkheden van het kansrijke scenario (van André Clair en Robert Thomas) en de bekwame rolbezetting, zodat slechts enkele geslaagde gags boven de algehele verveling uitsteken. Camerawerk van Marcel Grignon.

Un meurtre est un meurtre

Frankrijk 1972. Thriller van Etienne Périer. Met o.a. Stéphane Audran, Jean-Claude Brialy, Catherine Spaak, Robert Hossein en Michel Serrault.

Een tirannieke verlamde vrouw komt bij een auto-ongeval om zodat haar echtgenoot een nieuw leven kan beginnen met zijn vriendin. Dan meldt zich een man die zegt de vrouw vermoord te hebben en een beloning voor zijn diensten eist, en de tweelingzus van de overledene komt de weduwnaar ook van moord beschuldigen. Deze bizarre misdaadintrige mist spanning in de verfilming, maar compenseert dat met humor tot aan een uitermate gezochte en teleurstellende ontknoping. De acteurs beleven merkbaar genoegen aan hun rollen.

Tout le monde il est beau, tout le monde il est gentil

Italië​/​​Frankrijk 1972. Komedie van Jean Yanne. Met o.a. Jean Yanne, Bernard Blier, Marina Vlady, Michel Serrault en Jacqueline Danno.

Regiedebuut van acteur-agent provocateur Jean Yanne (alias Jean Gouyé; 1933-2003), met de maker zelf als radioreporter die de wanpraktijken van collegae belachelijk maakt. In de hatelijke satire op media en journalistiek zit heel wat venijn dat de maker tijdens zijn eigen tropenjaren bij krant en radio had opgespaard. 'Un vrai film français pas cher', beloofde indertijd de trailer sarcastisch. Inderdaad: met plezier schopt non-conformist Yanne, die graag de botte bijl contra bourgeois gezapigheid hanteerde, tegen meer dan één heilig huisje. Leuke muziek van Michel Magne en een bijrol van Léo Ferré-tekstschrijver Jean-Roger Caussimon als pastoor.

Moi y en a vouloir des sous

Frankrijk 1972. Jean Yanne. Met o.a. Jean Yanne, Bernard Blier, Michel Serrault, Nicole Calfan en Fernand Ledoux.

Een financieel adviseur komt in conflict met zijn werkgever en sluit zich aan bij vakbondsacties, waarbij hij aangeeft hoe het kapitalisme met eigen middelen te bestrijden. Eigen baat neemt hierbij ook weer de overhand. De satire verliest haar doeltreffendheid in een reeks flauwe grappen en acteursnummers.

Le viager

Frankrijk 1971. Komedie van Pierre Tchernia. Met o.a. Michel Serrault, Michel Galabru, Jean-Pierre Barras, Rosy Varte en Claude Brasseur.

Een familie koopt het huis van een bejaarde tegen lijfrente in de veronderstelling dat hij binnen enkele jaren gestorven zal zijn. In plaats daarvan gaat het met iedereen vervolgens economisch steeds slechter, terwijl de oude baas steeds vitaler wordt. Een simpel gegeven werd met rake situatiehumor en leuke spelprestaties een pittige komedie waaraan Asterix- auteur René Goscinny ook meeschreef. Een fraaie rol van Serrault als uitgekookte grijsaard, ondanks de weinig overtuigende bejaardengrime. Het scenario is van regisseur Tchernia en René Goscinny. Het camerawerk is van Jean Tournier.

Qu'est-ce qui fait courir les crocodiles?

Frankrijk 1970. Komedie van Jacques Poitrenaud. Met o.a. Michel Serrault, Jean Poiret, Francis Blanche, Colette Castel en Evelyne Dassas.

De adjunct-directeuren van een onderneming voor camping-artikelen proberen tevergeefs hun directeur uit de weg te ruimen. Wantrouwend geworden stelt deze zijn onterfde neef als supervisor aan. De neef probeert de werkomstandigheden drastisch te veraangenamen, waarna zijn oom zich met zijn adjuncts verzoent teneinde de neef uit te schakelen. Het scenario heeft zelfs geen schijn van logica en in de regie stellen de acteurs zich onmatig aan. Af en toe is er sprake van een aardige dialoog en de duur van de film is weldadig kort.

Le cri du cormoran le soir au-dessus des jonques

Frankrijk 1970. Komedie van Michel Audiard. Met o.a. Michel Serrault, Paul Meurisse, Bernard Blier, Marion Game en Françoise Giret.

Een werkloze laat zich door een gangster huren als lijk, om in zijn doodkist diamanten over de grens te smokkelen. Deze prent naar een boek van Evan Hunter steunt uitsluitend op woordspelige dialooggrapjes en op acteurs die doen wat ze kunnen. Filmdebuut in een kleine rol van Gérard Depardieu.

La Liberté en croupe

Frankrijk 1970. Drama van Edouard Molinaro. Met o.a. Bernard LeCocq, Juliette Villard, Maria Mauban, Michel Serrault en Jean Rochefort.

Een jongen wiens pogingen om via vriendschap of flirts met zijn burgerlijk milieu te breken zijn mislukt, wordt verliefd op een meisje wier revolutionair idealisme wel oprecht is. Ze brengen samen een romantische vakantie in de Dordogne door als in Parijs - mei 1968 - de studentenrevolte losbreekt. Ondanks treffende scènes en spelprestaties mist de film overtuigingskracht in dit portret van de jonge generatie waardoor het inhaken op recent verzet nogal opportunistisch overkomt. Hoewel de sympathie aan de zijde van jeugd ligt, wordt de oudere generatie in compromissen en teleurstellingen genuanceerder getekend.

Un merveilleux parfum d'oseille

Frankrijk 1969. Mysterie van Rinaldo Bassi. Met o.a. Françoise Rosay, Francis Blanche, Jean Carnet, Hélène Dieudonné en Jacques Dufilho.

Een bankier van adel bepaalt in zijn testament dat zijn hele fortuin naar de oudste nabestaande moet gaan, tot ongenoegen van de rest van de familie. Eén voor één komen alle achtereenvolgende erfgenamen op mysterieuze wijze om het leven, tot alleen de twee jongsten overblijven. Het scenario had kunnen resulteren in een zwarte komedie zoals KIND HEARTS AND CORONETS of TEN LITTLE INDIANS, maar is gebruikt voor uitsluitend banale grappen waarmee de zeer sterke rolbezetting geen kant uit kan.

Ces messieurs de la gachette

Frankrijk 1969. Komedie van Raoul André. Met o.a. Michel Serrault, Jean Poiret, Francis Blanche, Darry Cowl en Annie Cordy.

De dochter van een overwerkte groot-industrieel is verliefd op de zoon van een gangster, die na het huwelijk een grote kraak zet. Zijn excentrieke broer en zwager en de hulpvaardige huishoudster weten de buit te heroveren, waarna de gangster de verdenking van de politie op hen laadt. In deze vlot gemaakte en al te uitbundig geacteerde misdaadklucht gaat men over de schreef - kort na mei 1968 - door de grove karikatuur van het politieke activisme bij de jongere generatie. Het resultaat hiervan is dat de zelfgenoegzame burgermansmoraal weer flink over de bol wordt geaaid.

Appelez-moi Mathilde

Frankrijk 1969. Komedie van Pierre Mondy. Met o.a. Jacqueline Maillan, Robert Hirsch, Michel Serrault, Guy Bedos en Jacques Dufilho.

Een miljonairsvrouw wordt door een amateuristische bende ontvoerd, maar drijft met haar energieke bemoeienissen de kidnappers tot waanzin. Deze koortsachtige klucht geeft Maillan alle vrijheid voor een komisch solo-optreden en heeft een kostelijke bijrol van Dufilho. Scenario van Francis Veber.

Ces messieurs de la famille

Frankrijk 1968. Komedie van Raoul André. Met o.a. Michel Serrault, Francis Blanche, Darry Cowl, Jean Poiret en Annie Cordy.

Deze dijenkletser gaat over verkoopmanager Gabriel Pelletier (Serrault), die Eric W. Strumberger (Blanche), een belangrijke Amerikaanse cli[KA3]ent onderdak verlenen moet. Er staan grote commerci[KA3]ele belangen op het spel. Mr. Strumberger is afkomstig uit het puriteinste gedeelte van Amerika en hij moet het juiste beeld krijgen van de ideale Franse familie Doorsnee. De ellende begint echter meteen goed: Madame Pelletier (Carr[KA2]ere) wordt door een misverstand opgepikt als tippelaarster; dochter Nicole (Gael) komt schijnbaar dronken thuis van een feestje, zoon Richard (Tribout) wordt van school gestuurd wegens het organiseren van illegale weddenschappen en monsieur Pelletier`s zwager Bernard (Poiret) zit met een lijk in de armen... Leutige boulevardklucht waarvan je de grappen al mijlen ver van te voren ziet aankomen, die nu gereduceerd is tot een nostalgische belevenis om de - vaak nog jonge - acteurs van toen aan het werk te zien. Het scenario is van Jacques Dreux en de beelden zijn van Didier Tarot.

Le fou du labo 4

Frankrijk 1967. Komedie van Jacques Besnard. Met o.a. Bernard Blier, Pierre Brasseur, Michel Serrault, Maria Latour en Margo Lion.

Een na[KA3]ieve uitvinder, Eug[KA2]ene Ballanchon (Lefebvre), ontdekt een gas dat iedereen vriendelijk en goedgehumeurd maakt. Een spionage-organisatie die door directiesceretaris Beauchard (Blier) wordt aangevoerd, probeert zijn vinding te pakken te krijgen. Warrig verhaal is alleen kapstok voor gezochte grappen en de acteurs spannen zich overmatig in om er nog iets leuks van te maken. Vergeefs. Het scenario is van regisseur Besnard en Jean Halain naar de roman van René Cambon. Het camerawerk is van Raymond Le Moigne.

A tout casser

Italië​/​​Frankrijk 1967. Actiefilm van John Berry. Met o.a. Eddie Constantine, Johnny Hallyday, Michel Serrault, Catherine Allégret en Annabella Incontrera.

Enkele jongeren hebben vlakbij Parijs een dancing geopend. Ze doorkruisen daarmee de plannen van een gangster die een grote overval heeft voorbereid en lastige pottekijkers daarbij niet kan gebruiken. Een Amerikaanse avonturier komt de jongens te hulp en weet met hen de gangsterbende op te rollen. Deze film is zorgvuldiger en met meer middelen gemaakt dan de latere Eddie-films. Helaas verloopt het allemaal wat traag waardoor het accent vooral op de grappen en de gangster-parodie van Serrault komt te liggen.

Quand épousez-vous ma femme?

Frankrijk 1966. Komedie van John Dauriac. Met o.a. Michel Serrault, Jeanne Sourza, Jean-Pierre Darras, Gisèle Robert en Michèle Grellier.

De verfilming van de succesrijke klucht van Jean-Bernard Luc en Jean-Pierre Conty. Verwacht geen realistische en geloofwaardige typeringen op psychologisch gebied, noch originele situaties. De schrijvers waren uit op een simpel 'lachspektakel', op dezelfde manier 'getimed' als de stukken van Feydeau, en het is juist daarom dat deze voorstelling 25 jaar na dato nog 'standhoudt'. De vertolking is daar zeker mede schuldig aan. Een van de weinige kluchten van nu, die de hoogtijdagen eer aandoet.

Les Compagnons de la Marguérite

Frankrijk​/​​Italië 1966. Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Claude Rich, Paola Pitagora, Francis Blanche, Catherine Rich en Michel Serrault.

Restaurateur van oude handschriften gebruikt zijn talent om zonder administratieve rompslomp van frigide echtgenote af te komen en zoekt echtpaar om mee te ruilen. Advertentie wekt wantrouwen van inspecteur van zedenpolitie die zelf mooie maar veeleisende vrouw heeft. Zoals vaker zijn Mocky's ideeën - ditmaal met valse papieren bekrachtigde partnerruil - beter dan regie en uitwerking, maar arsenaal van komische acteurs grijpt kansen tot venijnige karikaturen aan met graagte.

Le roi de coeur

Italië​/​​Frankrijk 1966. Komedie van Philippe de Broca. Met o.a. Alan Bates, Pierre Brasseur, Jean-Claude Brialy, Geneviève Bujold en Adolfo Celi.

Het leven is zot, dat is zo’n beetje de teneur van oorlogsdrama Le roi de coeur. Of liever gezegd dorpskomedie, want veldslagen ontbreken. Dit is meer Dr. Strangelove-humor, rond een Schotse verkenner die tijdens WO I in een ontvolkt dorp tot koning wordt gekroond door een verzameling bont uitgedoste zonderlingen. Allemaal voormalige bewoners van het verlaten gesticht – dat ­waren nog louter paradijsvogels in rooskleurig 1966 – met de soldaten als stuntelaars aan de zijlijn. Een klassieker dankzij de weldadig slimme humor en het enthousiaste spel van een uitgelaten ensemble topacteurs.

Du mou dans la gâchette

Italië​/​​Frankrijk 1966. Komedie van Louis Grospierre. Met o.a. Bernard Blier, Jean Lefebvre, Francis Blanche, Corinne Marchand en Michel Serrault.

Parodie over twee gangsters uit de provincie die besluiten om in Parijs fortuin te maken en daar in een bendeoorlog terechtkomen.

Quand passent les faisans

Frankrijk 1965. Komedie van Edouard Molinaro. Met o.a. Paul Meurisse, Bernard Blier, Jean Lefebvre, Michel Serrault en Claire Maurier.

Kruimeldieven gaan samenwerken met een meesteroplichter die op zijn beurt door een rijke weduwe wordt benadeeld, zodat hij gekwetst zijnde, spoorloos verdwijnt en zijn handlangers voor de gevolgen van hun kraak laat opdraaien. Ook de acteurs in overbekende typeringen en de vlotte regie kunnen het mager en het voorspelbare scenario van Jacques Emmanuel en Albert Simonin niet redden, waardoor ook geslaagde grappen door de inhoud bedorven worden. Camerawerk van Raymond Lemoigne. Ook bekend als QUAND PASSENT LES ESCROCS.

Les Enquiquineurs

Frankrijk 1965. Komedie van Roland Quignon. Met o.a. Francis Blanche, Marthe Mercadier, Michel Serrault, Michel Galabru en Alain Morat.

Een bourgeois-echtpaar uit Parijs hoopt op een vredig weekend op een camping, maar wordt in plaats daarvan geconfronteerd met geluidsoverlast en allerhande soorten ongedierte. In die omstandigheden geven de echtelieden blijk van onverwachte, onaangename karaktereigenschappen. Vakantieperikelen zijn altijd al aanleiding tot zeer voorspelbare filmkluchten, maar er wordt ditmaal van wel zéér dik hout planken gezaagd door de acteurs die op herhalingsoefening zijn.

Les Combinards

Frankrijk​/​​Italië​/​​Spanje 1965. Komedie van Jean-Claude Roy. Met o.a. Darry Cowl, Jacques Bernard, Michel Serrault, Peppino De Filippo en Agnès Spaak.

Een berooid vriendenpaar probeert via contactadvertenties goedgelovige vrouwen geld afhandig te maken. Dit gaat goed tot [KA1]e[KA1]en van hen wordt gehouden aan zijn trouwbelofte, gedaan aan een meisje dat zelf de dochter van een huwelijkszwendelaar blijkt te zijn. Eens te meer worden de komische talenten van de acteurs onvoldoende benut door een slordig uitgewerkt scenario en ondermaatse regie (Roy zou na 1970 de maker van pornofilms worden)

Le Caïd de Champignol

Frankrijk 1965. Komedie van Jean Bastia. Met o.a. Jean Richard, Martine Sarcey, Alfred Adam, Denise Benoît en Michel Barbey.

Een simpele landbouwer erft een paard dat over ren-kwaliteiten blijkt te beschikken. De man wordt jockey en wint zelfs de Grand Prix. Een simpele en vriendelijke komedie, waarin op voor de hand liggende wijze het boerenleven tegenover de wereld rond de rennen wordt geplaatst. In de suffe regie krijgen de acteurs een onbeperkte speelruimte, wat aardige momenten oplevert, maar ook veel flauwiteiten.

La Tête du client

Spanje​/​​Frankrijk 1965. Komedie van Jacques Poitrenaud. Met o.a. Sophie Desmarets, Michel Serrault, Jean Poiret, Francis Blance en Caroline Cellier.

Een hoedenmaker drijft 's avonds met zijn zwager een clandestiene goktent. Niet alleen wil zijn dochter zich gaan verloven met de zoon van één van zijn gokklanten, hij wordt ook nog gechanteerd met zijn dubbelleven. Een typische vaudeville-komedie, met tamelijke vaart gemaakt en geacteerd door specialisten in het genre.

Cent briques et des tuiles

Frankrijk​/​​Italië 1965. Komedie van Pierre Grimblat. Met o.a. Jean-Claude Brialy, Marie Laforêt, Sophie Daumier, Jean-Pierre Marielle en Michel Serrault.

Een gangster heeft de complete buit van zijn bende vergokt en moet binnen [KA1]e[KA1]en (kerst-)week dit bedrag bij elkaar zien te krijgen. Hij associeert zich met een groep kruimeldieven om een inbraak in een warenhuis te plegen, terwijl een jeugdbende op hetzelfde moment de overval op een naburige winkel heeft beraamd. Deze onderhoudende, maar weinig oorspronkelijke inbraakkomedie evenaart het voorbeeld van I SOLITI IGNOTI niet, maar wordt met vlotte vaart verteld en dankt veel aan de sterke rolbezetting in verrassend tegendraadse rollen.

Moi et les hommes de quarante ans

Duitsland​/​​Frankrijk​/​​Italië 1964. Komedie van Jack Pinoteau. Met o.a. Dany Saval, Paul Meurisse, Paul Hubschmidt, Michel Serrault en Paolo Ferrari.

Een manicure voor heren besluit haar verloofde jaloers te maken met haar oudere cliëntèle. Hun geschipper en trouweloosheid in de liefde blijken fikse tegenvallers. De komedie heeft meer vaart dan humor. De specialiteit van Saval is om iedereen in haar films op de zenuwen te werken. Helaas gaat dat voor het publiek ook op. Scenario van Walter Ulbrich en J.J. Rouff. Camerawerk van Raymond Lemoigne.

Les Durs à cuire

Frankrijk 1964. Komedie van Jacques Pinoteau. Met o.a. Roger Pierre, Stéphane Audran, Jean Poiret, Michel Serrault en Mireille Darc.

Een schrijver van toneel-thrillers ontdekt dat zijn vrouw en zijn ghost-writer hem naar het leven staan. Hij wil zijn kennis van de perfecte misdaad gebruiken om wraak te nemen, maar de ene dode na de andere valt zonder dat hij zelf iets heeft ondernomen. Hoewel het hier een romanverfilming betreft, blijft deze zwarte komedie steken in de Franse traditie van de boulevardklucht, met aangedikt acteren en overwegend dialoog-humor. Het vlotte tempo en wat meer dan gewoonlijk visuele gags tillen het resultaat net boven het gemiddelde uit.

La Chasse à l'homme

Frankrijk 1964. Komedie van Edouard Molinaro. Met o.a. Françoise Dorléac, Bernadette Lafont, Micheline Presle, Francis Blanche en Noël Roquevert.

Jongeman, die op het punt van trouwen staat, wordt de huwelijkse staat door verhalen van vrienden z[KA1]o tegengemaakt dat hij zijn bruiloft ontvlucht en samen met een makker met vakantie gaat in plaats van op huwelijksreis. Uiteindelijk lopen alle drie toch (weer) in de val. Komedie onderscheidt zich van andere episodefilms door een verbindende lijn in het verhaal, maar afzonderlijke sketches zijn van zeer wisselend gehalte. Aardigste zijn Rich tussen Presle en Deneuve en Brialy met Dorléac. Verdere rolbezetting krijgt in onaangename en niet zeer geestige humor weinig kansen.