Dominique Faysse

Orson Welles: Shadows & Light

Frankrijk 2015. Documentaire van Elisabeth Kapnist.

Mon âme par toi guérie

Frankrijk 2013. Drama van François Dupeyron. Met o.a. Grégory Gadebois, Céline Sallette, Jean-Pierre Darroussin en Marie Payen.

Introverte Frédi, inwonend bij zijn door het leven getekende vader, hobbelt van baantje naar baantje en houdt emotie op afstand. Van zijn recent heengegane moeder heeft Frédi het genezen door handoplegging geërfd. De gave blijft vooralsnog onbenut, totdat de dolende dertiger onopzettelijk een kind aanrijdt dat in een coma belandt. Wat klinkt als eersteklas zweefkezenmelodrama is de facto een in snippers verteld louteringsverhaal met een soms onbestemde sfeer. Gadebois (de zoon) en Darroussin (de vader) zijn geweldig. Zwanenzang van Dupeyron (1950-2016), stille kracht van het bedachtzame Franse drama-op-de-millimeter.

Qu'est-ce qu'on va faire de toi?

Frankrijk 2012. Biografie van Jean-Daniel Verhaeghe. Met o.a. Simon Abkarian, Françoise Gillard, Jérémie Duvall en Isabelle Renauld.

Sinds generaties is Michel Drucker (1942) een van dé amusementstelevisiepresentatoren van Frankrijk. In 2007 schreef de bezieler van kijkcijfertoppers als Champs-Élysées en Vivement dimanche een eerste autobiografie, bron voor deze tv-film. 'Wat moeten we met jou aan?', dat hoorde de twaalf-ambachten-dertien-ongelukken-Michel vaak van zijn autoritaire vader, een van oorsprong Roemeens-Joodse plattelandsarts. Het antwoord is inmiddels gegeven, maar de tropenjaren en getroebleerde familiegeschiedenis (Michels vader was tijdens WO II chef-arts in het doorvoerkamp Drancy) zijn niet vergeten. Verhaeghe, bijzonder kundig maker van historische tv-films, schetst invoelend Druckers jongere jaren.

Le grand Meaulnes

Frankrijk 2006. Drama van Jean-Daniel Verhaeghe. Met o.a. Nicolas Duvauchelle, Jean-Baptiste Maunier en Clémence Poésy.

Frankrijk, 1910. In Saint-Agathe in de Sologne sluit scholier Augustin Meaulnes, nieuwe kostganger bij dorpsleraar Seurel en diens echtgenote, vriendschap met hun zoon François. Een groot avontuur begint. In deze tweede filmadaptatie van de enige roman van Alain-Fournier (1886-1914), wondermooie vertelling over de magie en het einde van de kinderjaren, maakt Verhaeghe de onvergeeflijke fout om de tijdloosheid en het poëtische mysterie van het boek door perioderealisme te vervangen. Onbegrijpelijkerwijs voegde scenarist Jean Cosmos, toch niet de minste, ook nog een literair-biografische metalaag toe. De uitgelezen cast is kansloos.

Inguélézi

Frankrijk 2004. Drama van François Dupeyron. Met o.a. Marie Payen, Éric Caravaca, Françoise Lebrun en Mar Sodupe.

Na zijn innemende filmhuishit Monsieur Ibrahim et les fleurs du Coran, waarin Omar Sharif een oude Turk speelt die bevriend raakt met een Franse tiener, verfilmde Dupeyron zijn eigen roman Inguélézi, weer over een multiculturele vriendschap. Jonge weduwe Geneviève (Payen) stuit in haar kofferbak op Kader (Caravaca), een gevluchte Koerd die Engeland probeert te bereiken. Uit medelijden besluit ze hem te brengen. Zo begint een onconventionele roadmovie met twee personages die elkaar niet verstaan, maar zich herkennen in elkaars verdriet. Subtiel gedaan, al maken het trage tempo, bibberige camerawerk en de lange stiltes Inguélézi moeilijker uit te zitten dan Monsieur Ibrahim.

Monsieur Ibrahim et les fleurs du Coran

Frankrijk​/​​Turkije 2003. Komedie van François Dupeyron. Met o.a. Omar Sharif, Pierre Boulanger, Gilbert Melki, Lola Naymark en Anne Suarez.

Zo 'ziek' was grootheid Omar Sharif (Lawrence of Arabia) van zijn goedbetaalde bijrolletje in 'slechte film' 13th Warrior (1999), dat hij stopte met acteren totdat een schitterende film zich zou aandienen. Dat werd Monsieur Ibrahim et les fleurs du Coran. En Sharif speelt gelijk een van zijn beste rollen ooit, als de oude islamitische kruidenier Ibrahim. Meneer Ibrahim raakt bevriend met de jonge jood Momo (Boulanger), die genegeerd wordt door zijn verdrietige vader (Melki). Momo kan de vervang-vader wel gebruiken, die fijne dingen zegt als 'Traagheid, dat is het geheim van het geluk'. En Ibrahim komt weer eens achter zijn toonbank vandaan.

La chambre des officiers

Frankrijk 2001. Oorlogsfilm van François Dupeyron. Met o.a. Éric Caravaca, Sabine Azéma, André Dussollier, Géraldine Pailhas en Denis Podalydès.

Parijs, augustus 1914. In de officiersvleugel van het militaire Val-de-Grâce-hospitaal zijn spiegels taboe, een sinistere voorzorgsmaatregel. Onder de eerste oorlogsverminkten is Adrien (Caravaca), wiens gezicht gedeeltelijk door shrapnel is weggereten. Vier kruipjaren van pijn, moeizame gelaatsreconstructie en suïcidale gedachten volgen. Voortreffelijk herschept acteursregisseur bij uitstek Dupeyron de stille hel uit Marc Dugains humanistische roman. Azéma sprankelt als Adriens verpleegster, voor zijn vertolking van de ogenschijnlijk laconieke gezichtschirurg ontving Dussollier een César. Ook Tetsuo Nagata kreeg een beeldje voor zijn bijna serene CinemaScope-fotografie in oker en sepia, die de ravages van la Grande Guerre akelig dichtbij brengt.

Irma Vep

Frankrijk 1996. Komedie van Olivier Assayas. Met o.a. Maggie Cheung, Jean-Pierre Léaud, Nathalie Richard, Antoine Basler en Nathalie Boutefeu.

Irma Vep is een luchtige en onderhoudende komedie die het wel en wee volgt van een fictieve Franse regisseur en zijn crew. Deze werkt aan een remake van Louis Feuillades 'Les Vampires' met in de hoofdrol de Hongkongse steractrice Maggie Cheung - die in Irma Vep zichzelf speelt. Regisseur Olivier Assayas improviseerde zijn laatste film op thema's en clichés uit de filmgeschiedenis, waarbij hij en passant de Franse filmcultuur op de hak neemt. Assayas schreef zelf het scenario (IRMA VEP is een anagram van VAMPIRE).

L'eau froide

Frankrijk 1994. Drama van Olivier Assayas. Met o.a. Virginie Ledoyen, Cyprien Fouquet, Jean-Pierre Darroussin, Dominique Faysse en Jackie Berroyer.

Begin 1970. Zowel Fouquet als Ledoyen zijn kinderen van gescheiden ouders. Waar hij nog kan genieten van de affectie van zijn vader, wordt zij heen en weer geslingerd tussen beide ouders. Haar moeder is de voogdij over haar kwijtgeraakt en haar vader heeft haar laten opsluiten in een gesticht, teneinde zijn eigen mentale evenwicht te behouden. Het enige lichtpuntje in het bestaan van Ledoyen is haar liefde voor Fouquet, maar deze laatste is nog teveel kind om de draagwijdte ervan te beseffen. Die nacht echter zal hij moeten beslissen. Een studie over de pijn van het opgroeien, vooral van jonge mensen die het slachtoffer zijn van verscheurde gezinnen. Goed gespeeld door de jonge acteurs. Het gebruik van de muziek van begin 1970 helpt veel in het recreëren van het tijdsbeeld. Vlot scenario van Assayas, in beeld gebracht door Denis Lenoir.

Un coeur qui bat

Frankrijk 1991. Drama van François Dupeyron. Met o.a. Dominique Faysse, Thierry Fortineau, Jean-Marie Winling, Roland Amstutz en Chirstophe Pichon.

Een banaal thema, dat in twee woorden is samen te vatten. De liefde op het eerste gezicht tussen een vrouw en een onbekende in de Parijse metro. Ze bedrijven de liefde in een hotelkamer. Zij durft het niet te bekennen aan haar man, want ze voelt voor beiden evenveel passie. Er is gefilmd op een wijze, die niets van doen heeft met een klucht, en dat verandert de zaak. Een zeldzame zuinigheid in het gebruik van middelen om blikken, geheimen en gebaren te vangen, en de niet zozeer ontredderde als wel verwarde en gecompliceerde personages neer te zetten. Tweede film van deze cineast, die dezelfde obsessies in zijn opmerkelijke DROLE D`ENDROIT POUR UNE RENCONTRE tot uitdrukking bracht. Let op de goede decors (Carlos Conti) en de heldere beelden van Yves Angelo. Een fascinerende film, die echter ook wat lang is. Is dat te danken aan de zeer beladen dialogen, die deze filmer tot een epigoon van Eric Rohmer maken? Scenario van de regisseur en camerawerk van Yves Angelo.

Circulez y'a rien à voir

Frankrijk 1983. Komedie van Patrice Leconte. Met o.a. Michel Robbe, Gaëlle Legrand, Michel Blanc, Luis Rego en Dominique Faysse.

Een routineonderzoek brengt een politieman in contact met een aantrekkelijke weduwe die hij met allerlei verzonnen aanleidingen onder zijn permanente toezicht brengt, zonder door te krijgen dat ze betrokken is bij een aantal kunstdiefstallen. De charme van Birkin en Blanc's opvallende gebrek daaraan compenseren een ietwat slordig uitgewerkt scenario en matige grappen. Een tegenvaller na VIENS CHEZ MOI J'HABITE CHEZ UNE COPINE. Scenario van de regisseur en Martin Veyron.