Tamura Masaki

Roji-E

Japan 2000. Aoyama Shinji.

Eureka

Japan 2000. Drama van Shinji Aoyama en Aoyama Shinji. Met o.a. Kôji Yakusho, Aoi Miyazaki, Masaru Miyazaki, Yohichiroh Saitoh en Ken Mitsuishi.

Moe no Suzaku

Japan 1997. Drama van Naomi Kawase. Met o.a. Jun Kunimura, Sachiko Izumi, Kotaro Shibata, Yasuyo Kamimura en Yasuyo Tahara.

i

Tampopo

Japan 1985. Komedie van Juzo Itami. Met o.a. Tsutomu Yamazaki, Nobuko Miyamoto, Kôji Yakusho, Ken Watanabe en Tsutomu Yamakazi.

Goro (Yamazaki) lijkt op een Clint Eastwood-achtig samoerai-personage uit een Kurosawa-film. Zijn doel is echter niet een dorpje te zuiveren van bandieten, maar de perfecte ramen (Japanse noedelsoep) te vinden. In de nerveuze Tampopo (Miyamoto) ziet hij veel potentieel als noedelmaakster en samen met haar zoekt hij de ideale uitspanning en de ideale combinatie van kookmethodes voor het perfecte noedelgerecht. Tampopo is gastronomische spiritualiteit, maar dat je dit onderwerp niet bloedserieus kan nemen snapt scenarist-regisseur Itami ook wel en daarom doorkruidde hij zijn film met humor. Itami vreet zich al refererend en vrij associërend smakelijk een weg door de enige echte 'noodle western'.

Himatsuri

Japan 1984. Drama van Mitsuo Yanagimachi. Met o.a. Kinya Kitaoji, Kiwako Taichi, Ryota Nakamoto, Norihei Miki en Rikiya Yasuoka.

Een ware gebeurtenis was de aanleiding voor dit intense, soms wat mysterieuze portret van een aan bloed en bodem verknochte Japanner die zich met een afschuwelijke gewelddaad verzet tegen de modernisering van zijn kustplaatsje. Kijkers die niet iets weten over de taoistische filosofie en de Japanse moraal zal het drama een beetje ontgaan. Hecht scenario van Kenji Nakagami en mooi camerawerk van Masaki Tamura.

Gyakufunsha kazoku

Japan 1984. Komedie van Sogo Ishii. Met o.a. Katsuya Kobayashi, Misuko Baisho, Yoshiki Arizono en Youki Kudoh.

Zoals 'The Sex Pistols' dé punkband van Engeland waren, zo was Sogo Ishii dé punkregisseur van Japan. Gezien de kwaliteit van onder meer Gyakufunsha kazoku had hij wereldwijde faam moeten hebben, maar daar kwam het niet van. Onderdrukte razernij over loodzware moderne maatschappelijke eisen vindt explosieve uitwegen in deze gitzwarte familiekomedie. Het nieuwe huis van kostwinner Katsuhiko (Kobayashi) lijkt aan alle wensen van zijn gezin te voldoen - meer ruimte, meer spullen, enzovoort. Maar wanneer Katsuhiko termieten begint te bestrijden als een samoerai en een mansgroot gat in de keuken graaft, is de schone schijn voorbij. Ook vrouw, kinderen en opa zoeken wanhopig naar emotionele ventielen.

Lady Snowblood

Japan 1973. Thriller van Toshiya Fujita. Met o.a. Meiko Kaji, Toshio Kurosawa en Masaaki Daimon.

Dit samoerai-meesterwerkje was vergeten totdat Quentin Tarantino er de openingsmuziek en hele scènes uit kopieerde voor zijn Kill Bill-tweeluik. Van buiten is de blankheid van negentiende-eeuwse Yuki Kashima (Kaji) als van een onschuldige lelie, maar van binnen is zij witheet van woede. In haar parasol zit een zwaard, waarmee zij één voor één de criminelen doodt die zij verantwoordelijk acht voor de moord op haar vader en de verkrachting van haar moeder. Actie is in Shurayukihime vaak realistisch, met spuitend bloed en bewegende schoudercamera, terwijl de stille beelden dromerig schoon zijn en de tijd bieden voor vraagtekens bij wraak. In 1974 volgde een tweede Shurayukihime-film.