Tina Aumont

Victoire ou la douleur des femmes : Été 1939

Frankrijk 2000. Drama van Nadine Trintignant. Met o.a. Marie Trintignant, Marina Vlady, Yves Lambrecht, Jean-Michel Fete en Christine Citti.

Nico-Icon

Duitsland 1995. Documentaire van Susanne Ofteringer. Met o.a. Tina Aumont, Christian Aaron Boulogne, Edith Boulogne, Jackson Browne en John Cale.

De geschiedenis van Christa Paffgen, een Keuls meisje dat uitgroeide tot een icoon van de Amerikaanse underground. Ze werd geboren te Keulen in 1938. Op haar vijftiende was ze reeds een bekend model in Berlijn. Ze vestigde zich in Parijs waar ze zodanig opviel in de 'jet-set' dat Fellini haar in 1959 een rolletje aanbood in LA DOLCE VITA. Ze had meerdere verhoudingen, w.o. een met Alain Delon waarvan ze een kind kreeg dat wel opgroeide bij diens moeder, Edith Boulogne, en haar naam aannam, Christian Aaron Boulogne, maar dat nooit door hem erkend werd. Ze stond toen bekend als Nico en trok naar New York waar ze aangetrokken werd door Andy Warhol. Haar grootste succes kende ze als zangeres van de legendarische undergroundband The Velvet Underground. Nadat de band uit elkaar viel trachtte ze een solo- carrière op te bouwen, maar dat mislukte, mede door haar heroïne-verslaving. In Frankrijk woonde ze nog een tijdje samen met regisseur Philippe Garrel, met wie ze nog enkele films maakte. Ze stierf in 1986 in Ibiza. Een aangrijpende documentaire over een jonge vrouw die heel haar leven een droom achtervolgde die ze nooit zou realiseren. Ofteringer schreef zelf het scenario. Voor de montage tekenden Elfe Brandenburger en Guido Krajewski. Fotografie is van Judith Kaufmann, Katarzyna Remin, Martin Baer en Sibylle Stürmer.

Rebelote

Frankrijk 1983. Drama van Jacques Richard. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Olga Georges-Picot, Maurice Garrel, Mado Maurin en Tina Aumont.

Een jonge slager is voor het leven getekend, na een ellendige jeugd als zoon van een tuberculeuze vader en een aan alcohol verslaafde moeder, die elkaar haten. Na vechtpartijen in dronkenschap belandt hij achter de tralies. Dit sociaal melodrama is nauwgezet in de stijl van de stomme film gemaakt en geacteerd, met aanstekelijk parodistisch resultaat. Met name L[KA1]eaud is in zijn bloedserieuze mimiek hoogst komisch. (Geheel in de traditie van weleer moet in de bioscopen de muzikale begeleiding live worden uitgevoerd.)

Un Cuore semplice

Italië 1977. Drama van Giorgio Ferrara. Met o.a. Adriana Asti, Joe Dallesandro, Alida Valli, Tina Aumont en Antonio Falsi.

Een eenvoudig dienstmeisje blijft na haar onbeantwoorde liefde en het uiteenvallen van de familie voor wie ze werkt, alleen achter met een papegaai, die tot haar dood haar enige trouwe levensgezel zal blijven. De verfilming van een roman van Flaubert was een lievelingsproject van Vittorio de Sicca, die daarvoor echter geen financiering loskreeg. Het voor hem geschreven scenario werd later stijlvol en ingetogen verfilmd door Ferrara, een tv-regisseur. Er is een opmerkelijke hoofdrol van Adriana Asti, die haar 'simpele ziel' weet te behoeden voor karikatuur en vals sentiment.

Emmenez-moi au Ritz

Frankrijk 1977. Komedie van Pierre Grimblat. Met o.a. Maurice Ronet, Macha Méril, Marsha Grant, Tina Aumont en Valérie Mairesse.

Méril, Grant en Aumont, de drie ex-echtgenotes die van Ronet een belangrijk projectontwikkelaar hebben gemaakt, ontmoeten elkaar op een begrafenis en vatten sympathie voor elkaar op. Een redelijk geslaagde komedie.

Il Casanova di Federico Fellini

Italië​/​​Verenigde Staten 1976. Biografie van Federico Fellini. Met o.a. Donald Sutherland, Tina Aumont, Cicely Browne en Carmen Scarpitta.

Een al wat oudere Casanova trekt door Europa van de ene amoureuze verovering naar de andere, en zoekt vergeefs erkenning voor zijn talenten als schrijver en filosoof. Fellini zei wat lichtvaardig tegen de producent een film over Casanova te willen maken, maar verdiepte zich pas in diens memoires ná het tekenen van de contracten. Hij maakt zijn weerzin tegen het personage tot onderwerp van de film, maar kenmerkt hem in de allereerste scène al zó compleet als zielloze neukmachine, dat hij er in het lange vervolg niets aan toe kon voegen. Opmerkelijke visuele vondsten kunnen de verveling onvoldoende compenseren.

Cadaveri eccellenti

Italië​/​​Frankrijk 1976. Thriller van Francesco Rosi. Met o.a. Lino Ventura, Charles Vanel, Max von Sydow, Fernando Rey en Alain Cuny.

Een politie-inspecteur wordt belast met het onderzoek naar de moorden op een reeks vooraanstaande rechters. Hij verdenkt eerst de maffia, dan een onschuldig veroordeelde, maar komt dan op het spoor van een extremistisch complot dat moorden pleegt om de schuld op linkse activisten te kunnen schuiven en zo bij de bevolking en de autoriteiten de wens tot harde tegenmaatregelen te doen ontstaan. Ook de communisten wensen een verdere polarisatie. Ze zullen zich na de zogenaamde zelfmoord van een politieman niet tegen de officiële lezing verzetten. Deze meesterlijke politieke thriller werkt pas geleidelijk aan met suggestief opgebouwde spanning naar de onthulling toe en laat de aandacht geen moment verslappen. De naamgeving en internationale rolbezetting situeren de film niet specifiek in Italië, waardoor Rosi ongecensureerd zeer directe politieke toespelingen kan maken. Scenario van Rosi, Tonino Guerra, Lino Januzzi naar een roman van Leonardo Sciascia. Camerawerk van Pasquale De Santis.

A Matter of Time

Italië​/​​Verenigde Staten 1976. Drama van Vincente Minnelli. Met o.a. Liza Minnelli, Ingrid Bergman, Charles Boyer, Spiros Andros en Tina Aumont.

Minnelli is een jonge vrouw, afkomstig van het platteland. Ze heeft een baantje als kamermeisje in een vervallen hotel in Rome. Vaste bewoonster, gravin Bergman, wier faculteiten langzaam achteruitgaan, vertelt Minnelli over haar glorierijke verleden als gevierde ster. Ze leert Minnelli dat als je iets in het leven wilt bereiken, het alleen maar kan door je echt in te zetten. In het hotel wordt Minnelli ontdekt door scenarioschrijver Andros, die haar proefopnamen laat maken. De gravin komt om bij een verkeersongeluk, en Minnelli wordt een grote filmster. Een hopeloos damesverhaaltje à la Courts Mahler met onnodig gezang van Minnelli, en haar vaders laatste film. Boyer - eveneens zijn laatste film - speelt Bergmans vervreemde echtgenoot. Bergmans dochter Isabella Rosselini voor het eerst op het witte doek als non. Gesitueerd in 1940-1950.

Salon Kitty

Italië 1975. Drama van Tinto Brass. Met o.a. Helmut Berger, Ingrid Thulin, Theresa Ann Savoy, Bekim Fehmiu en John Ireland.

Een Untergruppenführer vervangt hoeren in een Berlijns bordeel door fanatieke nazi-meisjes en brengt in alle kamers afluisterapparatuur aan om mogelijke oppositie bij hooggeplaatste cliënten te kunnen opsporen. Hij zelf zal uiteindelijk in de val worden gelokt door een wraakzuchtig hoertje en de madam van het bordeel. Het historisch gegeven dient als alibi voor ongegeneerd plagiaat van een reeks andere succesfilms over de nazi-periode en uitvoerige etalering van sadistische en seksuele rariteiten. De medewerking van kwaliteitsacteurs wekt verbazing, hoewel Brass vervolgens nog vele stappen verder zou gaan met CALIGULA.

Lifespan

Nederland​/​​Verenigde Staten​/​​Verenigd Koninkrijk 1975. Thriller van Alexander Whitelaw. Met o.a. Hiram Keller, Tina Aumont, Klaus Kinski, Fons Rademakers en Eric Schneider.

Een Amerikaanse geleerde komt naar Amsterdam om stage te lopen bij een befaamd gerontoloog. Deze pleegt zelfmoord en zijn wetenschappelijke aantekeningen blijken verdwenen. Via de bizarre vriendin van de overledene komt hij achter diens uitvinding waarmee het proces van ouderworden kan worden stopgezet. Deze intrigerende thriller - met Nederlandse technici in Amsterdam opgenomen - combineert nachtmerrieachtige surrealistische momenten met zwarte humor en filosofieën over leven en dood. Het resultaat is te vaag, maar biedt een boeiende andere kijk op onze hoofdstad.

La Divina creatura

Italië 1975. Misdaad van Giuseppe Patroni Griffi en Guiseppe Patroni Griffi. Met o.a. Laura Antonelli, Terence Stamp, Marcello Mastroianni, Michele Placido en Marina Berti.

Een door een aristocraat verleid en verlaten meisje heeft een ontspoord liefdesleven tot de neef van de vroegere verleider verliefd op haar wordt. Zijn jaloezie op het verleden drijft haar opnieuw in de armen van de aristocraat die uiteindelijk zelfmoord zal plegen, terwijl de neef toetreedt tot het leger van Mussolini. Romantisch melodrama uit 1920 kreeg esthetische en ingetogen filmvorm en plaatst het verhaal in een breder maatschappelijk kader met het naderende einde van de aristocratie. Antonelli is opnieuw ideaal als schijnbaar passief lustobject in het begin van de eeuw.

Il Messia

Italië​/​​Frankrijk 1975. Roberto Rossellini. Met o.a. Pier Maria Rossi, Mita Ungaro, Carlos de Cavallo, Fausta di Bella en Vernon Dobtcheff.

Leven en kruisiging van Jezus van Nazareth. Rosellini's didactische aanpak van historische onderwerpen geeft zijn films uit latere deel van zijn loopbaan vaak een verhelderende en informatieve werking. Het evangelieverhaal is echter zó bekend dat deze droge, letterlijke illustratie er niets aan toevoegt en nauwelijks weet te boeien, al steekt de presentatie weldadig af bij bidprentjes-kitsch van Hollywoodfilms. De laatste film van de regisseur.

Les Hautes solitùdes

Frankrijk 1974. Experimenteel van Philippe Garrel. Met o.a. Jean Seberg, Tina Aumont, Laurent Terzieff en Nico.

Het totale oeuvre van Garrel is een voortdurend onderzoek buiten de traditionele verhalende cinema. Het is dan ook niet verwonderlijk dat behalve het magere thema (twee vrouwen wedijveren om een man) deze film geen dialogen, commentaar of muziek bevat. Chaotische opnamereeksen, absolute stiltes, situaties zonder onderling verband, en voor ons onbekende drijfveren bij de personages. 'Je moet naar de film gaan om te zweven, dat wil zeggen de sensatie ondergaan' zegt de regisseur. Bespiegelende en dichterlijke cinema. Sommigen spreken over genialiteit, anderen bepaald niet.

Fatti di gente perbene

Italië​/​​Frankrijk 1974. Drama van Mauro Bolognini. Met o.a. Marcel Bozzuffi, Laura Betti, Rina Morelli, Corrado Pani en Paolo Bonacelli.

Een jonge bourgeois beraamt in Turijn 1897 met enige medeplichtigen de moord op zijn corrupte zwager. Binnen het opkomend socialisme wordt de misdaad afgeschilderd als een typerend voorbeeld van slechtheid van de hogere standen. De combinatie van politiek en decadentie - met incestverlangens tussen broer en zuster - is gebaseerd op ware gebeurtenissen, maar de esthetiek van de regisseur geeft alle aandacht aan de fraaie aankleding en de erotiek en verwaarloost de maatschappelijke aspecten. Larmoyant spel van Giannini.

Malizia

Italië 1973. Erotiek van Salvatore Samperi. Met o.a. Laura Antonelli, Turi Ferro, Alessandro Momo, Tina Aumont en Lilla Brignone.

Na de dood van de moeder wordt haar plaats in een Siciliaans gezin ingenomen door een jonge, aantrekkelijke huishoudster tegen wie zowel de vader als de oudste zoon vergeefse avances wagen. De vroegrijpe puberzoon weet haar met chantage tot zijn minnares te maken. Haar afweer jegens de vader blijkt een geslaagde tactiek om hem tot een aanzoek te dwingen. Afgezien van doortastend optreden van de vijftienjarige grijpt de film terug naar gluurderige `jarretelgordel-erotiek` van de jaren vijftig (periode waarin verhaal ook speelt). Antonelli is dat gluren overigens waard en werd door deze film een ster. Samperi zou de dramatische liefdesscène tijdens onweer in reeksen volgende films overdoen.

I Corpi Presentano Tracce di Violenza Carnale

Italië 1973. Horror van Sergio Martino. Met o.a. Suzy Kendall, Tina Aumont, Roberto Risacco, John Richardson en Angela Covello.

Een jonge vrouw (Kendall) wordt in een afgelegen villa geterroriseerd door een gemaskerde vrouwenmoordenaar die de neiging heeft zijn slachtoffers te ontleden. Prima materiaal voor een horror-thriller, maar dit werkje trakteert ons op lezingen over Italiaanse beeldhouwkunst, deprimerende hoeveelheden ontkleedpartijen, lesbische sc[KA2]enes en zoveel personages die zich verdacht gedragen dat men de killer bij zijn ontmaskering niet eens herkent (een constructie waarop de Italianen wel het patent lijken te bezitten). Ook bekend als TORSO.

Blu Gang (E vissero per sempre felici e ammazzati)

Italië 1973. Western van Marc Meyer. Met o.a. Jack Palance, Antonio Falsi, Tina Aumont, Guido Mannari en Maurizio Bonuglia.

Een verwarrende western naar een niet zo best scenario. Alles loopt door elkaar: bendes die elkaar bevechten, broers die achter hetzelfde meisje aan zitten en héél veel lijken.

Storia de' fratelli e de' cortelli

Italië 1972. Drama van Mario Amendola. Met o.a. Maurizio Arena, Tina Aumont, Franco Citti, Vittorio De Sica en Carla Mancini.

Drama over twee broers rond de eeuwwisseling. De een is roekeloos, hij zou alles doen om geld te maken door een Engelse prof-bokser uit te dagen voor een wedstrijd, waarbij zwaar gegokt wordt, en dat geld weer even zo hard uit te geven aan een overspelige vrouw, waarmee hij door heel Italië wil reizen. Hij verspeelt zijn geld en wijkt steeds verder af van het rechte pad. De broers komen tegenover elkaar te staan als de roekeloze zijn moeder heeft vermoord om een paar centen. Prachtig gespeeld en geregisseerd.

Bianco, rosso e...

Frankrijk​/​​Spanje​/​​Italië 1972. Komedie van Alberto Lattuada. Met o.a. Sophia Loren, Adriano Celentano, Fernando Rey, Juan-Luis Galliardo en Tina Aumont.

Uit Afrika teruggekeerde non gaat in ziekenhuis werken waar communistische vakbondsleider tirannieke patiënt is. Machtsstrijd resulteert erin dat de patiënt verliefd op haar wordt. Parodie op religieuze-in-conflict-met-wereldse- verlokkingen heeft weinig echte humor, ondanks dynamiek van Celentano. Glamour-make-up maakt Loren wel erg weinig overtuigende non.

Man Of Legend

1971. Sergio Grieco. Met o.a. Tina Aumont, Peter Strauss en Luciana Paluzzi.

Uit Afrika teruggekeerde non gaat in ziekenhuis werken waar communistische vakbondsleider tirannieke patiënt is. Machtsstrijd resulteert erin dat de patiënt verliefd op haar wordt. Parodie op religieuze-in-conflict-met-wereldse- verlokkingen heeft weinig echte humor, ondanks dynamiek van Celentano. Glamour-make-up maakt Loren wel erg weinig overtuigende non.

Il Sergente Klems

Italië 1971. Historische film van Sergio Grieco. Met o.a. Peter Strauss, Tina Aumont, Lucia Paluzzi, Pier Paolo Capponi en Massimo Serato.

Een Duitse deserteur uit WO I neemt dienst in het vreemdelingenlegioen in Marokko en wordt voorman in verzet tegen eerst Spaanse en dan Franse koloniale bezetting. Deze historische film is bedoeld als een variant op LAWRENCE OF ARABIA, maar het ontbreekt aan talent en financiële middelen. Strauss is te jong om groei en ontwikkeling van het personage waar te maken, maar het anti-kolonialistisch scenario is verrassend intelligent.

Corbari

Italië 1971. Oorlogsfilm van Valentino Orsini. Met o.a. Giuliano Gemma, Tina Aumont, Franck Wolff, A. Haber en Vittorio Duse.

Itali[KA3]e, herfst 1943. Silvio Corbari (Gemma) redt, min of meer toevallig, een verzetsstrijder uit de handen van de fascisten. Opgespoord door de politie heeft hij geen andere keuze dan zich bij het verzet te voegen, waar hij leider wordt van een guerilla-groep... Stereotiep verzetsdrama met Gemma in een sterke hoofdrol.

Necropolis

Italië 1970. Experimenteel van Franco Brocani. Met o.a. Viva Audier, Tina Aumont, Carmelo Bene, Pierre Clémenti en Bruno Corazzari.

Necropolis is de symbolische Stad van Leven & Dood, of van de Historie, waarin Attila, Frankenstein, Heliogabalus, Satan, Montezuma, Gravin Bathory en anderen achtereenvolgens hun symbolische opwachting komen maken. Dit ondoorzichtige en ongecontroleerde experiment laat een aantal coryfeeën van de internationale underground film lange monologen improviseren voor een stilstaande camera. De film liep bij het ontstaan al amechtig achter de ontwikkelingen aan; hij laat zich nu alleen nog bekijken als een reeks kiekjes van artistiek jeugdsentiment en biedt vooral gelegenheid om intussen een goed boek te lezen.

Metello

Italië 1970. Drama van Mauro Bolognini. Met o.a. Massimo Ranieri, Ottavia Piccolo, Lucia Bosé, Tina Aumont en Frank Wolff.

Metello (Ranieri), een wees die op het platteland is opgevoed, keert terug in Florence, waar hij eerst via vrienden van zijn vader, maar geleidelijk aan steeds gemotiveerder betrokken raakt in de klassenstrijd. Hij trouwt met Ersilia (Piccolo), een bouwvakkersdochter, maar kan zijn gezin niet onderhouden. Dan neemt hij deel, aan de stakingen van 1872. Anders dan in de verwante film [KA9]ADALEN `31 (1969) van Bo Widerberg, versterkt de romantische en esthetische aanpak het sociaal pamflet niet, maar maakt hij van de film alleen maar een fraai prentenboek. De stakingsscènes zelf zijn echter indringend gefilmd en er zijn mooie rollen van Bosé als Viola, Wolff als Betto en vooral Piccolo, die in Cannes werd gelauwerd als Beste Actrice. Het scenario is van Suso Cecchi d'Amico, Luigi Buzzoni, Ugo Pirro en regisseur Bolignini naar de roman van Vasco Pratolini. Mono.

L'urlo

Italië 1970. Tinto Brass. Met o.a. Tina Aumont, Gigi Proietti en Tino Scotti.

Een jong bruidje (Aumont), dat op het punt staat haar ja- woord te geven trekt zich op het laatste moment terug om te ontsnappen aan een voorgeprogrammeerd leven. Wars van hypocrisie verkiest ze de vrijheid en ze gaat met een wonderlijke en excentrieke man (Proietti) het avontuur tegemoet. Een vreemde road-movie over een jonge generatie die in staat en bereid is het conventionele sociale patroon te doorbreken. Interessante film, uitstekend bezet.

L'Alibi

Italië 1969. Drama van Luciano Lucignani. Met o.a. Luciano Lucignani, Vittorio Gassman, Adolfo Celi en Tina Aumont.

Drie acteurs, bevriend vanaf de toneelschool, zien elkaar na jaren terug en ze vinden dat ze veranderd zijn. Ze geven zich rekenschap van hun respectieve levens, met alle fouten, mislukkingen, lafheden en gemeenheden. Een interessante en zeer overtuigende film, goed geregisseerd en uitstekend gespeeld door de drie hoofdfiguren, maar een publieksfilm is het zeker niet. Voor de fijnproevers.

Infanzia, vocazione e prime esperienze di Giacomo Casanova, Veneziano

Italië 1969. Drama van Luigi Comencini. Met o.a. Leonard Whiting, Senta Berger, Maria Grazia Buccella, Lionel Stander en Claudio de Kunert.

De zoon van een Venetiaanse actrice is door zijn opvoeders voorbestemd tot het priesterschap, maar wordt als achttien-jarige seminarist het onderwerp van vrouwelijke verliefdheden en ziet zowel van zijn oneigenlijke roeping af als van een mogelijk huwelijk en kiest voor een carrière als levensgenieter. Een schilderachtig zeer fraaie en stijlvolle illustratie van de eerste delen van Casanova's mémoires laat het kind en de jongeling tot ontwikkeling komen tussen schrijnende sociale tegenstellingen en allerlei vormen van dubbele moraal die hem tot een cynische egoïst zullen maken. De historische kroniek is aanleiding voor nog altijd zinnige en scherpe kritiek op de opvoeding. Scenario van Suso Cecchi D'Amico naar de roman van Giacomo Casanova. Camerawerk van Aiace Parolin.

Satyricon

Italië 1968. Avonturenfilm van Gianluigi Polidoro. Met o.a. Ugo Tognazzi, Laura Antonelli, Tina Aumont, Don Backy en Mario Carotenuto.

De wederwaardigheden van de student Encolpio in het decadente Rome van Keizer Nero, samen met zijn vrienden Ascilto en Oitone. Dit gelijktijdig met Fellini's film gemaakte vluggertje houdt zich meer aan de letter van Petronius Arbitro's nagelaten romandelen, maar mist smaak, stijl en fantasie. Het resultaat is vermoeiend en vervelend, rumoerig en platvloers. Het orgie-achtige banket met de extravagante Trimalcione als gastheer is hier de finale, Fellini begon zijn film hiermee. Het is de moeite van het wachten waard, want Tognazzi brengt als enige de juiste combinatie van decadentie en ironie in zijn rol.

Partner

Italië 1968. Drama van Bernardo Bertolucci. Met o.a. Pierre Clémenti, Stefania Sandrelli, Tina Aumont, Sergio Tofano en Giulio Cesare Castello.

Een schizofrene toneeldocent is in zijn ene persoonlijkheid een radicaal aanhanger van de theorieën van het 'Theater van de Wreedheid' en in zijn andere gedaante een politiek behoudend en seksueel geremd mens. Door omstandigheden gaan beide facetten steeds meer in elkaar overlopen met dramatische gevolgen. Na de internationaal geprezen, maar in Italië geflopte films en jarenlange inactiviteit lijkt Bertolucci's moderne bewerking van Dostojevski's Dubbelganger typisch een debuut, met alle niet waar gemaakte pretenties vandien en aan plagiaat grenzende hommages aan Godard, met een al even onverwerkt gebruik van Antonin Artauds theorieën en de praktijk van het Living Theatre. Deze falende film is niettemin zeer interessant door de herkenning van alles wat hem hier niet lukte en wat hij in volgende films wèl overtuigend waar maakte.

Troppo per vivere... poco per morire

Italië​/​​Frankrijk 1967. Misdaad van Michele Lupo. Met o.a. Claudio Brook, Daniela Bianchi, Sydney Chaplin, Tina Aumont en Raymond Bussières.

Een juwelendief wordt door handlangers neergeschoten en overhandigt stervende een sleutel aan een toevallig aanwezige journalist, die vervolgens benaderd of belaagd wordt door een reeks mysterieuze onbekenden. Hij probeert zelf de moord op te lossen. De in Londen gesitueerde misdaadfilm stapelt complicaties op elkaar zonder dat de regie daar lijn of helderheid in weet te brengen. Ook de tamelijk prominente reeks acteurs moddert in het ongewisse. USA/GB-titel: YOUR TURN TO DIE.

L'uomo, l'orgoglio, la vendetta

Italië​/​​Duitsland 1967. Komedie van Luigi Bazzoni. Met o.a. Franco Nero, Tina Aumont, Klaus Kinski, Karl Schönbock en Franco Ressel.

Deze tamelijk getrouwe verfilming van het verhaal van Prosper Merimée, Carmen, wordt niet feitelijk, maar in aankleding en visuele presentatie gebracht als spaghetti-western. Als zodanig zorgvuldig gemaakt en met een intelligent scenario; Aumont heeft weliswaar uiterlijk alles mee voor de fatale zigeunerin, maar is als actrice onder de maat.

Scusi, lei è favorevole o contrario?

Italië 1966. Komedie van Alberto Sordi. Met o.a. Alberto Sordi, Bibi Andersson, Tina Aumont, Caterina Boratto en Anita Ekberg.

Hoewel al jaren apart van zijn vrouw levend, is een prominente zakenman niet voor invoering van de Italiaanse echtscheidingswet, omdat die zijn liefdeleven zou compliceren dat hij net zo overzichtelijk heeft verdeeld over zes minnaressen op zes doordeweekse dagen en met de zondag om mediterend bij te komen. Dit zoveelste portret van zelfingenomenheid door Sordi heeft weinig verrassende varianten op het verhaalsstramien, maar blijft onderhoudend door de diverse optredens van een serie ster- actrices.

La Curée

Frankrijk​/​​Italië 1966. Drama van Roger Vadim. Met o.a. Jane Fonda, Michel Piccoli, Peter McEnery, Tina Aumont en Simone Valère.

Frivole tweede vrouw van industrieel wordt verliefd op volwassen stiefzoon. Manipulaties van echtgenoot om zoon van haar te verwijderen en tegelijk haar kapitaal voor onderneming te behouden, leiden tot fatale zenuwinstorting. Roman van Zola kreeg moderne, modieuze bewerking met naakte liefdessc[KA2]ene (waar omheen veel publiciteit) van McEnery en Fonda die zich echter ook als dramatisch actrice kan bewijzen en film meer overtuigingskracht geeft dan kitscherig scenario verdient.