Jean-Luc Moreau

Tendre piège

Frankrijk 1996. Komedie van Serge Moati. Met o.a. Marie-Christine Barrault, Patachou, Alexandra Kazan, Antoine Duléry en Rufus.

Un Suédois ou rien

Frankrijk 1991. Komedie van Jean-Luc Moreau. Met o.a. Michel Roux, Agathe Natanson, Odile Mallet en Georges Dupuis.

Een jonge vrouw die vrienden te eten heeft uitgenodigd, wil zelf ook een partner voor die avond hebben. Ze wendt zich tot een gespecialiseerd bureau en staat er op : 'Een Zweed of anders niets!' Helaas voor haar heet de enige die die avond beschikbaar is Herman, op z'n minst vreemd voor een Scandinaviër. De filmbewerking van een komedie, gebaseerd op misverstanden, en geschreven door een zekere Laurence Jyl. De tv-regisseur doet veel moeite wat variatie aan te brengen door uit verschillende hoeken te filmen en tevens door middel van de belichting, maar de dialogen zijn en blijven armoedig, zodat het allemaal wat lang duurt.

On m'appelle Emilie

Frankrijk 1991. Komedie van Jean-Luc Moreau. Met o.a. Maria Pacôme, Stéphane Bierry, Odette Laure, Jean-Pierre Andreani en Elisa Servier.

Een komedie van Pac[KA4]ome waarin zij zichzelf, zoals gewoonlijk, de hoofdrol heeft gegeven. Men bewijst zichzelf nu eenmaal vaak de beste diensten! Emilie (Pac[KA4]ome) die even mooie als uit de lucht gegrepen toekostplannen heeft, Jaja (Laure) die van plan is een `echte clochard` te blijven en Henri (Bierry), die het grootste gedeelte van zijn tijd op zijn valsspelende gitaar tokkelt, 'kraken' met zijn drieën een krot. Aldus het onderwerp en veel meer valt er niet aan toe te voegen. Twee uur lang achterlijke dialogen, bijna onfatsoenlijke cliché's, als wordt gekeken naar actuele gebeurtenissen, en overdreven spel, vooral van de meer dan hinderlijke Pacôme. Nog minder dan

Marie Curie : une femme honorable

Frankrijk 1991. Biografie van Michel Boisrond. Met o.a. Marie-Christine Barrault, Roger Van Hool, Jean-Luc Moreau, Piotr Machalica en Luigi Diberti.

Het priv[KA1]e-leven en het werk van Marie Curie (1867-1934), geboren Slodowska en Poolse, evenals van haar echtgenoot Pierre Curie (1859-1906), vanaf zijn kinderjaren in zijn vaderland via zijn universitaire studies in Parijs tot en met zijn beroemde jaren en zijn dood. Naar het gelijknamige en zeer succesvolle boek van Françoise Giraud. Een enigszins ironische titel want de 'weldenkenden' van haar tijd hadden juist grote kritiek op haar, vanwege haar privéleven. Knappe tijdsreconstructie maar de psychologische intensiteit van de roman komt er niet in terug. Het gaat meer om een reeks plaatjes dan om iets anders, hoewel Barrault zeer terecht prijzen heeft gekregen voor haar gevoelige en genuanceerde vertolking. Naast haar sterke aanwezigheid, kan Van Hool zich niet staande houden. Moreau is echter een perfecte professor Paul Langevin. Dankzij deze twee acteurs

Une femme honorable, Maire Curie

Frankrijk 1990. Biografie van Michel Boisrond. Met o.a. Marie-Christine Barrault, Jean-Luc Moreau, Roger Van Hool, Luigi Diberti en Monica Scattini.

Het leven van Maria Sklodowska, die bekend is geworden onder de naam Marie Curie (1867-1934), nauwgezet en trouw verfilmd naar het boek van Françoise Giroud. Boisrond, die een vakkundige maar van enige werkelijke persoonlijkheid gespeende filmregisseur is, levert hier een eerlijk, maar af en toe langdradig stukje werk af, dat tevens een goed beeld van die tijd geeft. Deze tv-film ontleent zijn glans echter vooral aan de uitstekende vertolkingen.

Merveilleuse Daphné

Frankrijk 1990. Christian Marquand. Met o.a. Jean-Luc Moreau, Corinne Marchand, Christian Marquand en Jean-Claude Massoulier.

Een aflevering uit de serie [KL]Merci Sylvestre[KLE], die uit zes afzonderlijke verhalen bestaat. Deze keer slaagt Sylvestre (Moreau) erin, aangenomen te worden door een regisseur, die in een villa in een buitenwijk vertoeft. De carrière van deze laatste bevindt zich in een stroomversnelling. Een botte, moeizame maar soms rake satire op het wereldje.

Marie Curie, une femme honorable

Frankrijk 1990. Michel Boisrond. Met o.a. Jean-Luc Moreau, Roger Van Hool en Marie-Christine Barrault.

Een aflevering uit de serie [KL]Merci Sylvestre[KLE], die uit zes afzonderlijke verhalen bestaat. Deze keer slaagt Sylvestre (Moreau) erin, aangenomen te worden door een regisseur, die in een villa in een buitenwijk vertoeft. De carrière van deze laatste bevindt zich in een stroomversnelling. Een botte, moeizame maar soms rake satire op het wereldje.

Le dindon

Frankrijk 1990. Komedie van Pierre Badel. Met o.a. Robert Lamoureux, Pierre Mondy, Henri Tisot, Yolande Folliot en Nicole Calfan.

Een tv-stuk naar een van de geijkte meesterwerken van Georges Feydeau (1862-1921), oftewel een leuke satire op de bourgeoisie van toen. De regie sluit aan bij die van Jean Meyer en het belang schuilt dus in de constante grapjes, onontwarbare situaties, knappe dialogen en het verrukkelijke spel.

Choc en retour

Frankrijk 1990. Misdaad van Claude Grindherg. Met o.a. Catherine Morin, Guy Montagné en Jean-Luc Moreau.

Een onderzoek van commissaris Moulin. Een rijke industrieel, aanhanger van een religieuze secte, wordt gedood doordat het gewelf van een kapel, waar onder de bezielende leiding van een meer dan raadselachtige hogepriester uiterst geheimzinnige rituelen worden gehouden, naar beneden is gekomen. Het scenario bevat meer fantasie dan de verder redelijke regie. Maar er zit op een knappe manier suspense in verwerkt, tegen een achtergrond van angstaanjagende decors en een griezelig sfeertje.

Les seins de Lola

Frankrijk 1989. Komedie van Jean-Luc Moreau. Met o.a. Maria Pacôme, François Perrot, Stéphane Hillel, Caroline Fornier en Nicolas Sempe.

Naar de komedie van Maria Pâcome, die zelf de hoofdrol speelt. Een vrouw, omringd door een reeks jonge vrienden, spant zich ervoor in op een prettige manier oud te worden. Alles en iedereen draait om Pâcome en de regisseur is gedegradeerd tot een bijfiguur. Kortom, filmisch van geen enkele waarde. De acteurs geven het licht melancholieke thema best grappig weer.

L'evadé

Frankrijk 1989. Misdaad van Jean Kerchbron. Met o.a. Yves Rénier, Jean Franval, Christine Melcer, Eric Vasberg en Fernand Franck.

Commissaris Moulin achtervolgt een kerel met een gevaarlijke reputatie, die uit de gevangenis is ontsnapt. Daar zat hij een straf uit wegens moord, hoewel hij altijd heeft volgehouden onschuldig te zijn. Moulin zet een valstrik, overtuigd als hij is van het feit dat deze oude schurk zijn zoon zal gaan bezoeken. Tal van goede bedoelingen steken achter de behandeling van het gijzelingenprobleem, dat van de gerechtelijke dwalingen en de risico's die onschuldige levens lopen bij een politie-optreden. In de film wordt te veel aangekaart zonder dat een eenheid ontstaat. Niets wordt echt uitgediept, want het gaat eigenlijk om niet meer dan een actiefilm. Ook bekend als COMMISSAIRE MOULIN.

Bébé express

Frankrijk 1989. Komedie van François Dupont-Midy. Met o.a. Jean-Luc Moreau, Valérie Rojan, Richard Darbois, Guy Grosso en Odette Laure.

Om een fabelachtig bedrag te erven, moet een romanschrijfster, uit wier boeken blijkt dat zij kinderen haat, binnen een termijn van twee jaar een baby krijgen. Haar man probeert er een bij haar te verwekken, zonder resultaat. Vanaf dan wordt de wedloop om de baby geopend via adoptie, draagmoederschap etc. Gezochte fantasie die zich moeizaam over 90 minuten uitspreidt, dankzij heel veel opvulling. Vermoeiend en

Choc en retour

Frankrijk 1988. Misdaad van Jacques Trébouta. Met o.a. Yves Rénier, Guy Montagné, Catherine Morin, Jean-Luc Moreau en Paul Crauchet.

Commissaris Moulin in een van zijn ontelbare zaken. Floquet is een rijke ondernemer en aanhanger van een religieuze sekte. Hij sterft als er een gewelf van een kapel instort, maar commissaris Moulin gelooft niet in een ongeluk.

Le passage

Frankrijk 1986. Fantasy van René Manzor. Met o.a. Alain Delon, Christine Boisson, Alain Musy en Jean-Luc Moreau.

De symbolische titel slaat op de overgang van het leven naar de dood. De Dood verveelt zich namelijk en dwingt een striptekenaar ertoe, door het leven van diens zoon te bedreigen, een scenario te schrijven dat eerstgenoemde 'in scène zal zetten'. Een merkwaardig debuut, waarvoor de regisseur zelf het scenario schreef, animatie vermengend met gewone fictie. Een origineel idee, dat onvoldoende is uitgewerkt, met een gebrek aan vaart en sterke vondsten, maar met voldoende galgenhumor. Scenario van de regisseur.

Merci Sylvestre : La femme P.D.G.

Frankrijk 1985. Komedie van Serge Korber. Met o.a. Jean-Luc Moreau, Dany Carrel, Armand Mestral, Jacqueline Doyen en Anne Lefébure.

Sylvestre (Moreau) wordt ingehuurd om op het tien-jarige, hoogbegaafde zoontje van een vrouwelijke president-directeur (Carrel) te passen. De zaken gaan goed, maar haar privéleven is een puinhoop: haar man is ervandoor en ze wordt omringd door parasieten. Moreau zal deze Augiasstal eens uitmesten! Opgefleurd door wat snedige opmerkingen en grappige situaties. Het wisselvallige acteerwerk wordt gedomineerd door Carrel. Net

Le tombeur

Frankrijk 1985. Komedie van Jean-Luc Moreau. Met o.a. Michel Leeb, Madeleine Barbulée, Georges Montillier, Stéphanie Fugain en Jacqueline Jolivet.

Een bewerking van de eerste toneelkomedie van Robert Lamoureux (1957), over de liefdesavonturen van een vrijgezel, die een grote aantrekkingskracht uitoefent op alle brunettes die binnen zijn gezichtsveld verschijnen. Zonder de psychologische fijngevoeligheid noch de briljante dialogen van Sacha Guitry te evenaren, is de dramaturg Lamoureux beter dan de filmer Lamoureux, die slechts banale en slechte militairedienstkluchten op zijn naam heeft staan. Het kijken naar deze goed gespeelde, vrolijke komedie biedt aangenaam vertier. Daarentegen is de cinematografische waarde zo'n beetje nihil.

Flics de choc

Frankrijk 1983. Misdaad van Jean-Pierre Desagnat. Met o.a. Pierre Massimi, Chantal Nobel, Jean-Luc Moreau, Marc Chapiteau en Pierre Banderet.

Een vijftal politieagenten (onder wie een vrouwelijke scherpschutter) rolt een prostitutiecomplot op dat erop gericht is van huis weggelopen bourgeois-meisjes in chique bordelen te stoppen. Deze middelmatige actiefilm houdt het midden tussen een tv-serie als STARSKY AND HUTCH en de trottoirfilms uit de jaren 1950-60, zonder enige kraak of smaak, en met hoofdrolspelers die te uitdrukkelijk hun best doen om vlot en dynamisch te lijken. Jean Ardy en Guy Pérol bewerkten de roman van Serge Jacquemard tot scenario.

Eaux profondes

Frankrijk 1981. Thriller van Michel Deville. Met o.a. Isabelle Huppert, Jean-Louis Trintignant, Jean-Luc Moreau, Sandrine Klajic en Éric Frey.

Trintignant zet de acteurspuntjes op de i in een ambigue rol die hem op het lijf is geschreven. Als parfumeur op het eiland Jersey speelt hij een pervers spelletje leven-of-dood-Stratego met zijn nymfomane echtgenote (Huppert): zij mag kerels mee naar huis nemen, maar als eentje ervan hem niet bevalt, verhuist hij naar het hiernamaals. Hoe lang blijft het bij speels verwoorde dreigementen? Behalve Trintignant is ook regisseur Deville duidelijk als een vis in het water met deze verfijnde, van scherpe dialoog voorziene adaptatie van Patricia Highsmiths roman 'Deep Water'. Als elegant gefotografeerde huis clos op een eiland dubbel claustrofobisch.

L'école est finie

Frankrijk 1979. Familiefilm van Olivier Nolin. Met o.a. Corinne Dacla, Bertrand Waintrop, Catherine Rouvel, Hélène Vincent en François Nocher.

Dappere, zij het eigenlijk mislukte poging om het thema van de kalverliefde op een ernstige, beetje provocerende toon in een dramatische film te behandelen. Twee adolescenten, kinderen uit een middenklasse-gezin met gescheiden ouders, worden verliefd op elkaar en willen voor die liefde tot het uiterste gaan. Als het meisje zwanger raakt reageert hun omgeving echter beduidend minder enthousiast. De toch wel talrijke mogelijkheden van het scenario worden onbenut gelaten ten voordele van zeurderige clich[KA1]es (de sympathieke, begrijpende grootvader bijv.) die de stootkracht van het thema serieus ondergraven.