Anne Wiazemsky

Anne Wiazemsky (1947): cast, scenario en schrijver.
Er zijn 30 films gevonden.

Scenarist	VPRO Cinema	Bezoekers	Ik
1994	U.S. Go Home

Le Redoutable

2017 | Biografie, Romantiek, Drama, Komedie

Frankrijk 2017. Biografie van Michel Hazanavicius. Met o.a. Louis Garrel, Stacy Martin, Bérénice Béjo, Micha Lescot en Grégory Gadebois.

Steeds weer sneuvelt Jean-Luc Godards getinte bril, als metafoor voor zijn verlies van voeling met de tijdgeest, in Hazanavicius' portret van de Nouvelle Vague-legende. Dat is opgehangen aan de relatie van de 37-jarige Godard met de 19-jarige actrice Anne Wiazemsky ten tijde van de Franse studentenopstand van 1968, waarin hij brak met praktisch alles wat hem lief was. Een akelig vermakelijke, subversieve komedie die rijkelijk citeert uit het stijlboek van de meester: salon-marxist en revolutionair kunstenaar met een groot, duister ego.

Je m'appelle Elisabeth

2006 | Drama

Frankrijk 2006. Drama van Jean-Pierre Améris. Met o.a. Alba Gaïa Kraghede Bellugi, Benjamin Ramon, Stéphane Freiss, Maria de Medeiros en Yolande Moreau.

Een huis op het naoorlogse Franse platteland. Alsof angst voor spoken en het donker de tienjarige Betty nog niet genoeg parten speelt, gaan haar ouders scheiden en is haar zusje naar een internaat vertrokken. Maar dan verschijnt er een vreemde, schichtige jongen in de tuin; Betty verbergt hem in het schuurtje en verzorgt hem. Opgroeidrama met soms somber-sprookjesachtige sfeer. Invoelend bewerkte Améris de gelijknamige roman van François Mauriacs acterende kleindochter Anne Wiazemsky, die de ware geschiedenis optekende uit de mond van een goede vriendin.

U.S. Go Home

1994 | Familiefilm, Komedie, Drama

Frankrijk 1994. Familiefilm van Claire Denis. Met o.a. Alice Houri, Jessica Tharaud, Grégoire Colin, Vincent Gallo en Claire Laroche.

Het is 1965. De vijftien-jarige Tharaud en de veertien- jarige Houri zijn vriendinnen, die beiden in een nieuwe wijk van Parijs wonen. Tharaud heeft reeds sexuele ervaringen, Houri niet en dat beïnvloedt hun vriendschap. Houri spiegelt zich graag aan haar vriendin en dus is ze erop uit om met een jongen het bed te delen. Op een avond, na het bezoek aan een surprise-party, stoppen ze voor een lifter, een G.I. van een nabijgelegen Amerikaanse basis. Het seksuele ontwaken van twee sympathieke meisjes in hun puberteit, de een al wat rijper dan de ander. Een luchtig scenario, van Denis en Anne Wiazemski, met toch een dramatische ondertoon. De soundtrack bestaat uit succesnummers uit die periode. Achter de camera stond Agnès Godard.

L'impure

1992 | Romantiek, Drama

Frankrijk 1992. Romantiek van Paul Vecchiali. Met o.a. Marianne Basler, Françoise Lebrun, Ian Stuart Ireland, Agnès Seelinger en Amadeus August.

Parijs 1933. Basler is mannequin bij een bekende mode- ontwerpster. Ze is een onafhankelijke, cynische jonge vrouw zonder illusies. Tijdens een modeshow in Longchamp ontmoet ze de rijke Engelsman Ireland, met wie ze een verhouding begint. Uit hun relatie wordt een zoontje geboren. Een jaar later ontdekt Basler vlekken op haar huid. Een arts stelt melaatsheid vast. Hij raadt haar een behandeling aan in een lepra-kolonie op de Fiji- eilanden. Groots aangepakt romantisch drama over een individualistische vrouw die door haar ziekte de ingetogenheid van het leven leert kennen. Driestuiver-bewerking (met groot budget: opgenomen op Cuba) van de roman van Guy des Cars, door Jacques Espagne en Vecchiali. Het camerawerk van Roger Dorieux is spectaculairder dan het verhaal.

Ville étrangère

1988 | Drama

Frankrijk 1988. Drama van Didier Goldschmidt. Met o.a. Niels Arestrup, Anne Wiazemsky, Isabel Otéro, Roland Bertin en Christiane Cohendy.

Een getrouwe bewerking van een roman van Peter Handke. Een moeilijke onderneming die de regisseur (ex-filmrecensent) min of meer tot een, voor een eerste - ambitieuze - lange film, goed einde weet te brengen. Het is het portret van een stad nauw verbonden aan dat van een persoon die geleidelijk aan vervreemdt, want hij onderhoudt steeds minder sociale relaties. Wat betreft de stad is de film geslaagd te noemen met de buitengewone opnamen van Denis Lenoir die zich in dienst heeft gesteld van een onderneming die alles in aanmerking genomen veel op die van Antonioni lijkt. Daarentegen is de film wat betreft de dialogen mislukt. Die zijn veel te zwaar en veel te storend. Hetzelfde geldt voor de intieme scènes en de personages zijn maar stijfjes aangezien de stad alles opslokt. Kortom, een merkwaardig, dichterlijk en veelbelovend werkstuk.

Qui trop embrasse...

1986 | Experimenteel

Frankrijk 1986. Experimenteel van Jacques Davila. Met o.a. Anne Wiazemsky, Tonie Marshall, Andrzej Seweryn en Michel Gautier.

Drie stelletjes van verschillende leeftijden flitsen aan de kijker voorbij in een serie opeenvolgende beelden. Hun levens verlopen parallel maar kruisen elkaar niet. Elegant, geraffineerd en subtiel, maar het is de vraag of de kijker hierdoor ge[KA3]interesseerd zal raken omdat het een nogal elitaire film is, bestemd voor een kleine elite (één van de stelletjes werkt bijvoorbeeld op het Centre Pompidou). De acteurs zijn óf irritant óf onbeduidend. Een film van slechts mooie plaatjes.

Rendez-vous

1985 | Drama

Frankrijk 1985. Drama van André Téchiné. Met o.a. Juliette Binoche, Lambert Wilson, Wadeck Stanczak, Jean-Louis Trintignant en Dominique Lavanant.

Juliette Binoche in een vroege rol speelt de jonge Nina die in Parijs arriveert. Ze wil het theater in, maar belandt allereerst in het bed van de conventionele Paulo. En in dat van zijn huisgenoot, de enigszins gestoorde Quentin. Mooi geacteerd coming of age verhaal verplaatst zich uiteindelijk toch naar het theater waar Nina de rol van Juliet krijgt. Voor de fans: regisseur André Téchiné zorgt voor nogal wat blootscènes met Binoche, die daarna internationale bekendheid zou krijgen met Mauvais sang en The Unbearable Lightness of Being.

Elle a passé tant d'heures sous les sunlights

1985 | Experimenteel

Frankrijk 1985. Experimenteel van Philippe Garrel. Met o.a. Mireille Perrier, Jacques Bonnaffé, Anne Wiazemsky, Lou Castel en Chantal Akerman.

Een film over een film in wording (NATIVITÉ) van Philippe Garrel. In werkelijkheid worden zowel de liefde voor als het leed veroorzaakt door het filmen uitgebeeld. Garrel en zijn acteurs zijn hier aan het werk - proefopnames, mislukte opnames met opzettelijk alle gebreken van dien. Door sommigen hemelhoog geprezen, voor anderen een getuigenis van onmacht. De waarheid ligt waarschijnlijk in het midden.

L' Enfant secret

1982 | Drama, Experimenteel

Frankrijk 1982. Drama van Philippe Garrel. Met o.a. Anne Wiazemsky, Henri de Maublanc, Yvan Lindenmayer, Edwige Gruss en Cécile Bailly.

Film over de destructieve relatie tussen een jonge filmmaker en een actrice-met-kind die resulteert - voor beiden - in depressies en zenuwtoevallen. De Franse [KL]underground[KLE] avantgardist past de statische en fragmentarische stijl van zijn eerdere films toe op een conventioneel auto-biografischer scenario, dat er schijnbaar emotieloos wordt geacteerd door de hoofdrollen (die niet toevallig ontdekkingen zijn van Robert Bresson). Het effect is hypnotiserend en indringend voor wie zich ervoor open wil stellen, of, als dat niet het geval is, van een opperste verveling.

L'empreinte des géants

1980 | Drama

Duitsland/Frankrijk 1980. Drama van Robert Enrico. Met o.a. Mario Adorf, Zoé Chauveau, Patrick Chesnais, Andréa Ferréol en Raimund Harmstorf.

De dochter van een wegwerker heeft altijd een nomadenbestaan in caravans gekend en is nu met haar vader bij de aanleg van een snelweg in Bourgogne, waar ze getuige is van particuliere en sociale conflicten tussen de andere arbeiders en hun gezinsleden. De terugkeer van Enrico naar een genre waarmee hij in de jaren 1960-70 succes had - LES GRANDES GUEULES over houthakkers - laat teleurstellend weinig greep op de stof zien, waarbij hij aan de buitenkant van het milieu blijft en ondanks de grote lengte van de film de talrijke intriges onevenwichtig uitwerkt. De inzet van goede acteurs helpt onvoldoende. Françoise Chevalier en de regisseur bewerkten de roman La Marie Marraine van Hortense Dufour tot scenario. Camerawerk van Didier Tarot.

Même les mômes ont du vague à l'âme

1978 | Experimenteel, Drama

Frankrijk 1978. Experimenteel van Jean-Louis Daniel. Met o.a. Marie-Christine Barrault, Guy Bedos, Bruno Cremer, Mimsy Farmer en Nathalie Nell.

Een klein jongetje is observator van het elkaar kruisend wel en wee van een drietal paren dat eindigt in een reeks moorden en zelfmoorden, omdat bezit(sdrang) nu eenmaal corrumpeert. De film maakt nergens waar dat met kinderogen wordt geobserveerd; alleen de collage van losse scènetjes doorbreekt de banaliteit en de gemeenplaatsen van de inhoud, maar ook deze anti-structuur levert niets anders op dan loze pretenties. De kwaliteitsacteurs bieden enig soelaas, maar doen wel twijfelen aan hun oordelingsvermogen. Een van de heldinnen sterft van verveling, de toeschouwer loopt hetzelfde risico.

Couleur chair

1978 | Experimenteel, Mysterie

Frankrijk/Verenigde Staten/België 1978. Experimenteel van François Weyergans. Met o.a. Veruschka von Lehndorff, Laurent Terzieff, Jorge Donn, Dennis Hopper en Bianca Jagger.

In een dromerige en bizarre nachtelijke omgeving maken we afwisselend kennis met een clown, een professor aan een universiteit, een stripteasedanseres, een jonge weduwe, een Amerikaanse fotograaf met een afkeer van vrouwen, een sarcastische psychiater en een boekverkoopster. Er ontstaat hierdoor beslist een sfeer van vervreemding, maar daarmee maak je zeker nog geen speelfilm, omdat zelfs voor het thema van 'het zwerven' een gestructureerd scenario nodig is. Vertolkt door een uiterst ongelijksoortig vriendenclubje. Kortom, er zal nauwelijks iemand geloven in dit kunstmatige bouwsel.

Guerres civiles en France

1977 | Oorlogsfilm, Historische film

Frankrijk 1977. Oorlogsfilm van Vincent Nordon, François Barat en Joël Farges. Met o.a. Sami Frey, Nicole Hiss, Philippe Colin, Romain en Brigitte Fossey.

Een drieluik over de weergave van de geschiedenis op het filmdoek. 1. Babeuf où le journal parlé. Frey declameert teksten van de revolutionair. Na Godard is dat ook niet echt origineel meer. 2. Le Premier Empire speelt zich feitelijk in het heden af, maar toont op een min of meer overtuigende wijze de effecten van de Code Napoléon op het gedrag van twee jonge mensen. 3. La semaine sanglante gaat over de onderdrukking van de Commune van 21 tot 28 mei 1871. Het is een waar bloedbad, maar zeer gestileerd. Dit derde deel is zeer hard, maar plastisch, met name wat betreft de kleuren. Het is een nachtmerrie en tegelijk een overpeinzing over de woestheid van burgeroorlogen. Vanwege dit deel de moeite waard.

Mon coeur est rouge

1976 | Drama

Frankrijk 1976. Drama van Michèle Rosier. Met o.a. Françoise Lebrun, Jean Opousteguy, Geneviève Mnich, Françoise Vatel en Hermine Karagheuz.

Een enqu[KA4]etrice voor een reclamebureau heeft tijdens een werkdag een reeks ontmoetingen met vrouwen (en mannen) uit uiteenlopende maatschappijlagen, ieder met een verschillende problematiek. `s Avonds gaat zij naar een feestelijke demonstratiebijeenkomst van een feministengroep. Door de episodische opbouw laat deze film in kleine onnadrukkelijke details treffende portretten zien. Die worden tot een groter geheel verbonden door de opgewekte vanzelfsprekendheid van Lebrun als `autonome vrouw` die ook aardig met (aardige) mannen omgaat, in een losse, spontane vormgeving. Alles gaat echter totaal de mist in door het slot over het feministencollectief dat als groep elke overtuigingskracht mist die alle individuen daarvoor wel hadden. Die scène is opeens ook belabberd amateuristisch gefilmd, ondanks het feit dat Bruno Nuytten achter de camera stond.

Le Retour d'Afrique

1973 | Drama

Zwitserland/Italië 1973. Drama van Alain Tanner. Met o.a. François Marthouret, Josée Destoop, Juliet Berto, Anne Wiazemsky en Roger Ibanez.

Een jong echtpaar in Genêve wil een nieuw leven beginnen door naar Algerije te emigreren. Vlak voor het vertrek telegrafeert een vriend aldaar, die hun werk beloofde, de reis uit te stellen en stuurt vervolgens een brief met de mededeling dat hij zelf weer naar Zwitserland komt. Om tegenover de buitenwereld die ze met avontuurlijkheid hebben overtroefd de schijn op te houden duiken ze onder in een leeg appartement. In isolement leren ze hun bestaan betrekkelijk te stellen en daardoor gesterkt opnieuw te beginnen. Bewuste voorspelbaarheid van het scenario en het afzien van de dramatische of spectaculair filmische effecten, dwingen de toeschouwers om het denkproces van personages te volgen, die in opgeslotenheid het land dat ze wilden ontvluchten, pas echt leren kennen.

George qui?

1973 | Biografie

Frankrijk 1973. Biografie van Michèle Rosier. Met o.a. Anne Wiazemsky, Alain Libolt, Jean-Claude Nordman, Bulle Ogier en Jean-Pierre Kalfon.

Een getrouwde provinciaalse vlucht in de 19de eeuw naar Parijs en wordt de geliefde van de jonge schrijver Alfred de Musset. Ze gaat zelf romans schrijven en wordt de vriendin en inspirator van componist Chopin. Ze gaat zich met politiek bezighouden, maar de revolutie van 1848 mislukt. De biografie van Aurore Dupin, die 'George Sand' zou worden, werd door de debuterende journaliste tot een feministisch pamflet gemaakt, waarbinnen fascinatie van het onderwerp te zelden kansen krijgt. De anachronistische vormgeving die de stijl van tv-reportages afwisselt met stukjes 'museumtoneel' is al even irritant, al valt te prijzen dat de heldin niet uitsluitend tot voorbeeldige heilige wordt gemaakt.

Die Auslieferung

1973 | Biografie, Drama

Zwitserland 1973. Biografie van Peter von Günten. Met o.a. Roger Jendly, Anne Wiazemsky, William Jacques, Claude Yersen en Sylvia Jost.

Russische revolutionair is na het doden van een verrader naar Zwitserland gevlucht, alwaar hij andere politieke bannelingen treft - Bakoenin, Herzen, Ogarev - met wie hij ideologische discussies voert. Rusland eist zijn uitlevering en dat gebeurt in naam van de verstandhouding met de tsaristische regering, die zijn misdaad van de politieke betekenis losmaakt en hem voor een gewone moord veroordeelt. Hypocrisie van de zogenaamde Zwitserse onafhankelijkheid wordt in het tweede deel overtuigend aangevallen, maar de film laat na om van historische personages meer te maken dan schematische spreekbuizen van hun ideologie, die zich in verondersteld dramatische scènes beter laat lezen dan aanhoren, zodat de verveling genadeloos toeslaat.

Tout va bien

1972 | Drama, Experimenteel

Frankrijk/Italië 1972. Drama van Jean-Luc Godard en Jean-Pierre Gorin. Met o.a. Yves Montand, Jane Fonda, Vittorio Caprioli, Pierre Oudry en Jean Pignol.

Een ooit in artistiek en sociaal opzicht geëngageerde reclamefilmer en een radiojournaliste worden tijdens de bezetting van een worstfabriek gegijzeld mèt de directeur. Die ervaring leert hun de betrekkelijkheid zien van hun positie in het leven en hun onderlinge relatie. Hoewel Godard bij monde van Montand de noodzaak van 'nieuwe inhoud in nieuwe vormen' laat bepleiten, heeft hij inhoudelijk niets nieuws te melden. In dit geval is dat geen bezwaar. Godard koos voor een vormgeving waarin hij alleen de stijlkenmerken van zijn eerdere films overdoet, waarbij de eindeloze rij-opnamen doel op zich lijken te zijn geworden. Merkwaardig is zijn pervertering van het star- system: dankzij de belangeloze medewerking van Fonda en Montand kon hij beschikken over het grootste budget van zijn carrière, maar hij houdt ze hoofdzakelijk buiten beeld of laat ze in totaalopnamen letterlijk verdwijnen in de massa.

Vladimir et Rosa

1971 | Experimenteel

Frankrijk/Duitsland 1971. Experimenteel van Jean-Luc Godard. Met o.a. Jean-Luc Godard, Anne Wiazemsky, Jean-Pierre Gorin, Juliet Berto en Ernest Menzer.

Laatste film uit Godards Dziga Vertov-tijd (sommigen zullen opgelucht ademhalen). Uitgangspunten zijn een foto van een orerende Lenin, een foto waarop hij schrijft, en een camera. Hiermee wil de filmer persoonlijke ideeën over revolutionaire theorie en praktijk ontleden. Een esthetische vormgeving gebaseerd op visuele en verbale agressie, zinsbegoocheling en schokeffecten, heel soms wat glans. en een enorm tempo, met niettemin een zeker gevoel voor humor, of een gevoel voor zekere humor. Nooit voerde Godard zijn experimenten op stijlgebied zo ver door. Overbodig te zeggen dat dit soort werk de gewone man boven de pet gaat. Wat overblijft is de vraag of het allemaal ergens op is gebaseerd of uit de lucht gegrepen. En die acteurs, spelen die wel?

Vent d'Est

1970 | Western, Experimenteel

Duitsland/Italië/Frankrijk 1970. Western van Jean-Luc Godard. Met o.a. Gian Maria Volonté, Anne Wiazemsky, Götz George, Allen Midgette en Daniel Cohn-Bendit.

Een ideologische [KL]spaghetti-western[KLE], waarin uiteenlopende revolutionairen - Indiaan, arbeider, intellectueel, vrouwen - bij elkaar komen nadat het leger bloedig de orde heeft hersteld in de nederzetting (symbool van het Parijs van 1968). De film, een eerste poging van Godard om direct politiek in een bioscoopfilm te integreren, is een zowel interessante als irritante mislukking, wegens de eindeloos lange standpuntverwoordingen, die ondanks scenariomedewerking van Cohn- Bendit niets nieuws naar voren brengen. Godarts visuele flair leidt tot een aantal frappante beelden, maar de acteurs blijven ledepoppen, die geen notie hebben van wat ze moeten doen.

Raphaël ou le débauché

1970 | Romantiek

Frankrijk 1970. Romantiek van Michel Deville. Met o.a. Maurice Ronet, Françoise Fabian, Jean Vilar, Brigitte Fossey en Isabelle de Funès.

Een boemelaar die ervan overtuigd is gauw dood te gaan, heeft een leven vol uitspattingen en avonturen tot hij echt verliefd wordt op een deugdzame weduwe, die zijn gevoel beantwoordt en om hem tegemoet te komen, zich vernedert in liederlijkheden. Om haar te redden pleegt hij zelfmoord. Dit oorspronkelijk scenario weet de toon van de literaire Franse traditie overtuigend te treffen en wordt zonder ironie in opmerkelijke beelden en stijlvolle aankleding verteld. Ideale rolbezetting. Scenario van Nina Companeez. Camerawerk van Claude Lecomte.

Lotte in Italia

1970 | Experimenteel

Italië 1970. Experimenteel van Jean-Luc Godard. Met o.a. Christiane Tullio, Anne Altan, Anne Wiazemsky, Jérôme Hinstin en Paolo Pozzesi.

Weer een film uit de Dziga Vertov-tijd. Een jonge arbeidster probeert iets over zichzelf en haar leven te vertellen. In de loop van haar verhaal ontvouwt ze een ideologie, die ze gaat analyseren. Uiteindelijk begint ze aan kritiek op de film als weergave en afspiegeling van de werkelijkheid. Tamelijk dialectisch en belerend - de opbouw en de ideologie van de film zijn dan ook ontleend aan de filosoof Althusser. Zou ook kunnen doorgaan voor een tweederangs versie van Godards eigen LA CHINOISE. Jean-Pierre Gorin werkte mee. Symbolische beelden geven de theorieën weer. Thee en medicijnen op een tafel staan bijvoorbeeld voor 'gezondheid'. Een nogal vermoeiend experiment, kortom, en het is dan ook niet verwonderlijk dat producent RAI dit als tv-film bedoelde werkstuk weigerde.

Porcile

1969 | Drama, Experimenteel

Frankrijk/Italië 1969. Drama van Pier Paolo Pasolini. Met o.a. Jean-Pierre Léaud, Franco Citti, Ninetto Davoli, Marco Ferreri en Alberto Lionello.

Voor de ontgoocheling na de mislukte revolutie van 1968 kenmerkend zwartgallige film plaatst een kannibalistische rebel in een onbestemd verleden naast een bourgeois-jongen die zich passief verzet tegen de Duitse consumptiemaatschappij in zijn liefde voor varkens die hem tenslotte opvreten. Het ontbreken van poëzie en lyrische bevlogenheid geeft de film een dor-theoretisch karakter, die misschien interessante denkstof aandraagt, maar nauwelijks boeiend is om naar te kijken. De indruk van uitgeblustheid wordt nog versterkt door het ledenpop-achtig optreden van de Franse hoofdrolspelers.

Il Seme dell'uomo

1969 | Sciencefiction

Italië 1969. Sciencefiction van Marco Ferreri. Met o.a. Marco Margine, Anne Wiazemsky, Annie Girardot, Rada Rassimov en Maria Teresa Piaggio.

Na een kennelijke kernoorlog zijn er nog maar enkele overlevenden, waaronder een jong stel dat de militaire bureaucratie ontvlucht voor de eenzaamheid van een idyllisch stukje strand. De man gaat steeds meer objecten verzamelen voor zijn Museum van de Menselijke Beschaving. Zij weigert echter bij te dragen aan de constante zelfdestructie van de beschaving door zich voort te planten. Hij weet haar met een list toch zwanger te maken, met symbolisch explosieve gevolgen. Deze tijdens de kater van de mislukte 1968-revolte ontstane film is zeker niet Ferreri`s meest overtuigende werkstuk; het nadrukkelijk pessimistisch betoog wordt echter vol visuele verrassingen en met bizarre humor gebracht (Girardot als de kordate indringster in de paradijselijke situatie wordt door Wiazemsky gedood en als gegrilde boutjes aan haar echtgenoot geserveerd)

Capricci

1969 | Drama, Experimenteel

Italië 1969. Drama van Carmelo Bene. Met o.a. Carmelo Bene, Anne Wiazemsky, Tonino Caputo, Ornella Ferrari en Piero Vida.

Onmogelijk samen te vatten semi-experimentele film die geschreven, geregiseerd en vertolkt wordt door Carmelo Bene, een echte auteur dus. De film is losjes gebaseerd op opera's van Puccini en teksten van Shakespeare en Roland Barthes die worden geklutst tot een onsamenhangend en hoogst irritant zootje, dat vermoedelijk alleen voor Bene zélf nog relevant is. Niet om aan te zien.

Teorema

1968 | Drama, Mysterie, Fantasy

Italië 1968. Drama van Pier Paolo Pasolini. Met o.a. Silvana Mangano, Terence Stamp, Massimo Girotti, Anne Wiazemsky en Laura Betti.

Een mysterieuze man (Stamp) voegt zich een aantal dagen bij een rijk Milanees bourgeois-gezin, verleidt alle gezinsleden, en verdwijnt vervolgens weer. De verborgen verlangens en frustraties die hij in die korte periode bij hen losmaakt, maken zijn plotselinge vertrek ondraaglijk. Pasolini (Salò) nodigt in zijn vaste stijl van weinig woorden en kille beelden vol symboliek nadrukkelijk uit tot een scala aan interpretaties, voornamelijk over religie en seksualiteit. Een cadeau voor de filmanalyticus, maar voor de gewone kijker is Teorema bijzonder ontoegankelijk.

Anarchistes ou la bande à Bonnot

1968 | Drama, Historische film

Frankrijk 1968. Drama van Philippe Fourastié. Met o.a. Bruno Cremer, Jacques Brel, Annie Girardot, Jean-Pierre Kalfon en Dominique Maurin.

Anarchistische commune vóór WO I maakt onder invloed van Jules Bonnot de stap van theorie en geschriften naar de praktijk en begaat reeks misdaden in Frankrijk en België die resulteert in onderlinge verdeeldheid, maar dan is de politie hen al op het spoor. Scenario is ideologisch zwak uitgewerkt en mist daardoor dramatische overtuigingskracht. Visuele reconstructie in stijl van oude tijdschriftillustraties is zeer geslaagd, terwijl alle acteurs ideaal gekozen zijn. Film blijft boeiend, maar het resultaat is teleurstellend.

Week-end

1967 | Drama

Frankrijk/Italië 1967. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Mireille Darc, Jean Yanne, Jean-Pierre Kalfon, Valérie Lagrange en Jean-Pierre Léaud.

Een jaar voordat mei '68 de kussens van De Gaulle hardhandig opschudde, nam enfant terrible Godard zijn voorschot op de tweede Franse revolutie. Stedelingen Corinne (Darc) en Roland (Yanne) worden op een rit richting platteland geconfronteerd met monsterfiles, chaos, moord en hun catastrofehuwelijk. 'Drôle de jeu/C'est la vie' ('Eigenaardig spel/Zo is het leven') dichtte Jean-Luc in '67 strijdbaar over het onderwerp 'cinema'. Week-end is niets anders dan zijn in anarchistische beelden vervatte schotschrift tegen bourgeois mores, de zieke consumptiemaatschappij en filmconventies.

La Chinoise

1967 | Drama, Experimenteel

Frankrijk 1967. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Anne Wiazemsky, Jean-Pierre Léaud, Juliet Berto, Michel Semeniako en Lex de Bruijn.

Een groep jongeren probeert de theorieën van Mao Tse Toeng op hun eigen situatie toe te passen: een filosofiestudente, een acteur, een boerenmeisje, een fysicus en een kunstschilder, beramen een aanslag op een hoge functionaris aan de universiteit. De film loopt profetisch ongeveer een jaar vooruit op de revolutie van 1968, maar is daardoor nu ook zeer gedateerd. Het accent op de verwarde ideologische uiteenzettingen houdt de aandacht moeilijk vast, ondanks de opmerkelijke fotografie en het verrassende kleurgebruik. Het scenario is van de regisseur Godard. Het camerawerk is van Raoul Coutard. Eastmancolor, Mono.

Au hasard, Balthazar

1966 | Experimenteel

Zweden/Frankrijk 1966. Experimenteel van Robert Bresson en Michel Deville. Met o.a. Anne Wiazemsky, François Lafarge, Philippe Asselin, Nathalie Joyaut en Walter Green.

Levensloop van een ezel die in pretpark voor kinderen begint, lastdier bij boeren wordt en daarna circusattractie, relikwieën bij processies moet torsen en tenslotte smokkelwaar over bergen sjouwt en door douane gedood wordt. Opmerkelijke parabel laat ezel zien als getuige èn symbolisch slachtoffer van wrede en gevoelloze wereld in reeks van situaties. Wie niet volledig met ascetisch gefilmde en zo neutraal mogelijk geacteerde opzet meegaat, kan last van lachlust krijgen, omdat spelscènes niet in uitwerking, maar in kern hoogst melodramatisch zijn. Sceptische omschrijving: 'PEYTON PLACE in slow motion'. Scenario van regisseur Bresson. Camerawerk van Ghislain Cloquet.

imdb: Zoek Anne Wiazemsky op IMDB

Acteur		VPRO Cinema	Bezoekers	Ik
1992	L'impure
1988	Ville étrangère
1986	Qui trop embrasse...
1985	Rendez-vous
1985	Elle a passé tant d'heures sous les sunlights
1982	L' Enfant secret
1980	L'empreinte des géants
1978	Même les mômes ont du vague à l'âme
1978	Couleur chair
1977	Guerres civiles en France
1976	Mon coeur est rouge
1973	Le Retour d'Afrique
1973	George qui?
1973	Die Auslieferung
1972	Tout va bien
1971	Vladimir et Rosa
1970	Vent d'Est
1970	Raphaël ou le débauché
1970	Lotte in Italia
1969	Porcile
1969	Il Seme dell'uomo
1969	Capricci
1968	Teorema
1968	Anarchistes ou la bande à Bonnot
1967	Week-end
1967	La Chinoise
1966	Au hasard, Balthazar

name

email

mijn instellingen