Alain Libolt

Julie Lescaut : L'inconnue de la Nationale

Frankrijk​/​​België​/​​Zwitserland 1999. Misdaad van Daniel Janneau. Met o.a. Véronique Genest, Mouss Diouf, Renaud Marx, Jennifer Lauret en Joséphine Serré.

Conte d'automne

Frankrijk 1998. Romantisch drama van Éric Rohmer. Met o.a. Béatrice Romand, Marie Rivière, Alain Libolt, Alexia Portal en Didier Sandre.

In de openingsscène van dit laatste deel in de Contes des quatre saisons zoeft in de Zuid-Franse Drôme de herfstmistral door bomen en struiken. Zonder dat er een woord is gezegd heeft meester Rohmer de sfeer al geschilderd: de vermakelijke vertelling over eenzame wijnboerin Magali (Romand) die door boekhandelaarster-vriendin Isabelle (Rivière) middels heimelijke contactadvertentie aan de man wordt gebracht, kan beginnen. Ook deze Rohmer tintelt weer van de pikante dialogen en fijnzinnige observaties. De plagerig spannende gesprekken tussen Rivière (goddelijk) en Libolt (als de beoogde huwelijkskandidaat) zijn wondertjes van filmkunst zoals alleen Eric Rohmer ze kan brengen.

Navarro : Femmes en colère

Frankrijk​/​​Zwitserland 1995. Misdaad van Marc Angelo. Met o.a. Roger Hanin, Christian Rauth, Daniel Rialet, Jacques Martial en Jean-Claude Caron.

Navarro (Hanin) is verontwaardigd wanneer hij verneemt dat in twee maanden tijd vijf jonge vrouwen verkracht werden in het park van Buttes-Chaumont. Hij geraakt geen stap verder in zijn onderzoek: slachtoffers weigeren klacht neer te leggen en getuigen doen warrig. Met hulp van psychologie-specialist in de mati[KA2]ere, Catherine B[KA1]enard (Otero) moet het uiteraard wel loslopen... Meer emoties loswekkend dan gebruikelijk blijft deze NAVARRO-aflevering trouw aan zijn succes opleverend mengsel van wat actie, wat humor en wat suspense. Hanin is zichzelf maar Otero is bijzonder overtuigend. Het scenario is van Tito Topin, die het personage van Navarro bedacht. Aflevering van het seizoen, nummer van 112.

Judith Therpauve

Frankrijk 1978. Drama van Patrice Chéreau. Met o.a. Simone Signoret, Robert Manuel, François Simon, Marcel Imhoff en Jean Rougeul.

Het voortbestaan van een tijdens het oorlogsverzet geboren provinciale krant wordt bedreigd. Een verzetsheldin die als weduwe met getrouwde kinderen een leeg bestaan leidt, wordt gevraagd om de leiding over te nemen. Na aanvankelijke weerstanden weet ze redactie te inspireren, maar ze heeft niet genoeg praktisch inzicht om de verkoop van de krant te voorkomen. Dit authentieke pleidooi voor de persvrijheid boven commerciële belangen heeft een al te schematische uitwerking, waardoor de personages alleen dankzij de acteurs inleefbaarheid krijgen.

George qui?

Frankrijk 1973. Biografie van Michèle Rosier. Met o.a. Anne Wiazemsky, Alain Libolt, Jean-Claude Nordman, Bulle Ogier en Jean-Pierre Kalfon.

Een getrouwde provinciaalse vlucht in de 19de eeuw naar Parijs en wordt de geliefde van de jonge schrijver Alfred de Musset. Ze gaat zelf romans schrijven en wordt de vriendin en inspirator van componist Chopin. Ze gaat zich met politiek bezighouden, maar de revolutie van 1848 mislukt. De biografie van Aurore Dupin, die 'George Sand' zou worden, werd door de debuterende journaliste tot een feministisch pamflet gemaakt, waarbinnen fascinatie van het onderwerp te zelden kansen krijgt. De anachronistische vormgeving die de stijl van tv-reportages afwisselt met stukjes 'museumtoneel' is al even irritant, al valt te prijzen dat de heldin niet uitsluitend tot voorbeeldige heilige wordt gemaakt.

La Maison

Frankrijk 1970. Komedie van Gérard Brach. Met o.a. Michel Simon, Patti D'Arbanville, Alain Libolt, Paul Préboist en Richard Bohringer.

Een ex-leraar natuurlijke historie woont in een oud landhuis met zijn bediende, waar hij ongevraagd de dochter van een Amerikaanse collega te logeren krijgt in wier gevolg zich een groep hippies op zijn terrein installeert. Hij geniet van alle onverwachte voorvallen en is zich na hun vertrek zijn eenzaamheid des te pijnlijker bewust. Het non-conformisme van de oude Simon en de frisheid van het fotomodel dat het lied MY LADY D`ARBANVILLE inspireerde zijn ideaal voor de broze tragi-komedie waarmee de scenarioschrijver van Polanski veelbelovend debuteerde. (Hij zou het echter bij slechts één volgende film laten.)

L'armée des ombres

Frankrijk​/​​Italië 1969. Oorlogsfilm van Jean-Pierre Melville. Met o.a. Claude Mann, Serge Reggiani, Christian Barbier, Paul Crauchet en Paul Meurisse.

Frankrijk, halverwege WO II. De leden van een verzetsgroep - veelal veertigers, onder dagelijkse leiding van ingenieur Philippe Gerbier (Ventura) - kennen uit veiligheidsoverwegingen zo min mogelijk elkaars identiteit, maar zijn toch beducht dat hun gearresteerde kameraden tijdens martelingen van de Gestapo doorslaan. Zowel bevrijdingsacties als onderlinge liquidaties uit voorzorg blijken noodzakelijk. Melville voegde aan de roman van Joseph Kessel zijn eigen verzetsherinneringen toe en gaf de film de sfeer en de benadering van zijn gangsterthrillers; met een beklemmend resultaat. Lang ondergewaardeerd, maar ijzersterk.

Le Grand Meaulnes

Frankrijk 1967. Drama van Jean-Gabriel Albicocco en Jean-Gabriel Albocco. Met o.a. Jean Blaise, Brigitte Fossey, Alain Libolt, Juliette Villard en Alain Noury.

Wereldvreemde dromer leert op gefantaseerd feest jonge vrouw kennen op wie hij hopeloos verliefd raakt, zozeer dat hij in het dagelijkse leven geen aandacht heeft voor geestverwante. Vriend stelt hem dan voor aan meisje uit droom dat echt bestaat. Beroemde poëtische roman van Alain Fournier werd als film esthetisch en langademig prentenboek zonder inhoud. Jonge acteurs lijken ook op visuele gronden gekozen en alleen Fossey, Libolt en Villard slagen erin meer te zijn dan decoratieve ledenpoppen.