Angela Luce

l' Amore molesto

Italië 1995. Drama van Mario Martone. Met o.a. Angela Luce, Italo Celoro, Gianni Cajafa, Licia Maglietta en Peppe Lanzetta.

L'amore molesto

Italië 1995. Thriller van Mario Martone. Met o.a. Anna Bonaiuto, Angela Luce, Carmela Pecoraro, Licia Maglietta en Gianni Cajafa.

De 30-jarige Delia (Bonaiuto) is ervan overtuigd dat haar moeder op de trein naar Napels zit. Ze wordt echter levenloos en bijna geheel ontkleed gevonden aan de vloedlijn van de Adriatische kust aan de andere kant van Italië. Oorzaak: dood door verdrinking. Er zijn een paar aanwijzingen: twee telefoongesprekken die haar moeder in de loop van de nacht voor haar overlijden heeft gevoerd. Hoogst ongebruikelijk.

Pacco, doppio pacco e contropaccotto

Italië 1993. Komedie van Nanni Loy. Met o.a. Alessandro Haber, Leo Gullotta, Enzo Cannavale, Marina Confalone en Angela Luce.

Deze film speelt in Napels en bestaat uit tien verschillende verhalen over de kunst zijn of haar leven zo te schikken, dat je een baan kunt vinden ondanks afwijzingen en vriendjespolitiek, de confrontatie met de bureaucratie, en de strijd om het dagelijkse bestaan en de hoge kosten van de medische dienstverlening. Het gaat over verschillende manieren van zwendel en bedrog die er zoal zijn. Sommige sketches zijn uitstekend en zitten vol sarcasme, anderen zijn wat platvloerser en droeviger. Het acteerwerk is in orde, hoewel de cast zich hier en daar wat overdreven aanstelt. Het algehele resultaat is matig.

Zampognara innamorato

Italië 1983. Romantiek van Ciro Ippolito. Met o.a. Carmelo Zappulla, Antonio Sabato, Angela Luce en Annie Belle.

Tonino (Zappulla), een jonge doedelzakspeler, is verloofd met Filomena (Belle). Hij gebruikt haar en wordt vervolgens verliefd op revuemeisje Angela (Luce), die hem wil helpen een carrière op te bouwen als discjockey.

Lacrime Napulitane

Italië 1981. Romantiek van Ciro Ippolito. Met o.a. Mario Merola, Angela Luce en Pupella Maggio.

Deze film is uitsluitend voor Napolitanen bedoeld. Een kledingverkoper is gedwongen om op en neer te reizen tussen Napels en Milaan en hij verdenkt zijn vrouw, vroeger een succesvolle zangeres, er ten onrechte van dat ze een verhouding heeft met een vrachtwagenchauffeur. Zijn tot een obsessie geworden overtuiging brengt hem ertoe zijn vrouw het huis uit te gooien. Als hij tenslotte ontdekt dat zij hem altijd trouw is geweest, heeft hij spijt van wat hij gedaan heeft en probeert haar terug te krijgen. De rest is voorspelbaar. Voor de liefhebbers: de film bevat enkele Napolitaanse liedjes. De kwaliteit van de produktie is mager.

Malizia

Italië 1973. Erotiek van Salvatore Samperi. Met o.a. Laura Antonelli, Turi Ferro, Alessandro Momo, Tina Aumont en Lilla Brignone.

Na de dood van de moeder wordt haar plaats in een Siciliaans gezin ingenomen door een jonge, aantrekkelijke huishoudster tegen wie zowel de vader als de oudste zoon vergeefse avances wagen. De vroegrijpe puberzoon weet haar met chantage tot zijn minnares te maken. Haar afweer jegens de vader blijkt een geslaagde tactiek om hem tot een aanzoek te dwingen. Afgezien van doortastend optreden van de vijftienjarige grijpt de film terug naar gluurderige `jarretelgordel-erotiek` van de jaren vijftig (periode waarin verhaal ook speelt). Antonelli is dat gluren overigens waard en werd door deze film een ster. Samperi zou de dramatische liefdesscène tijdens onweer in reeksen volgende films overdoen.

Il Decameron

Italië 1971. Experimenteel van Pier Paolo Pasolini. Met o.a. Patrizia Capparelli, Guido Alberti, Angela Luce, Ninetto Davoli en Franco Citti.

Acht verhalen van Giovanni Boccaccio (1313-75) krijgen van Pasolini een Napolitaanse inplaats van een Florentijnse situering, waardoor hij zelf de verbindende rol van de schilder Giotto di Bondone (1266-1337) kan spelen. De losse verteltrant houdt de verschillende episodes opzettelijk onaf, maar laat de beroeps- en amateuracteurs ongegêneerd vitaal spelen. De optelsom van de fantasierijke beelden en de scènes is echter teleurstellend weinigzeggend, of zoals Giotto/Pasolini na voltooiing van een fresco verzucht: 'Waarom zou je al die moeite doen, als de droom toch altijd mooier is?' Pasolini ontving in Berlijn een Zilveren Beer van de jury. Het scenario is van regisseur Pasolini naar de gelijknamige middeleeuwse roman van Boccaccio. Het camerawerk is van Tonino Delli Colli. Technicolor, Mono.

Addio fratello crudele

Italië 1971. Drama van Giuseppe Patroni Griffi. Met o.a. Charlotte Rampling, Oliver Tobias, Fabio Testi, Antonio Falsi en Rik Battaglia.

Een aristocratische broer en zus die elkaar in jaren niet hebben gezien worden verliefd op elkaar en zweren een pact van trouw. Onder dwang van hun vader trouwt Arabella met een jonge edelman hoewel ze zwanger is van haar broer. Doordat ze haar echtgenoot uit haar bed weert, komt de waarheid onvermijdelijk aan het licht. Deze tragedie van John Ford kreeg door de decors en de fotografie een zeer gestileerde vormgeving, die bij andere onderwerpen pretentieuze kitsch geweest zou zijn, maar hier plaatst het extreme emoties in een afstand scheppend kader. De acteurs lijken wel vooral op decoratieve gronden gekozen, hoewel Rampling met haar dramatische intensiteit door het geposeer heenbreekt. Het scenario is van Alfio Valdarnini en Carlo Carnunchio naar het toneelstuk van John Ford. Het camerawerk is van Vittorio Storaro. Ook bekend als PECCATO CHE SIA UNA PUTTANA.

Ma chi t'ha dato la patente

Italië 1970. Komedie van Nando Cicero. Met o.a. Franco Franchi, Ciccio Ingrassia, Angela Luce, Willy Van Der Valke en Raika Yuri.

Absurde, chaotische gooi-en-smijtfilm over twee rij- instructeurs (Franchi en Ingrassia) en de avonturen die ze beleven met hun leerlingen, onder wie een totaal ongetalenteerde vrouw die per se haar rijbewijs moet halen. Intussen hebben Franchi en Ingrassia het voorzien op twee beeldschone buitenlandse meisjes.

Gli specialisti

Italië​/​​Duitsland​/​​Frankrijk 1969. Western van Sergio Corbucci. Met o.a. Françoise Fabian, Gastone Moschin, Mario Adorf, Sylvie Fennec en Serge Marquand.

Een man komt zijn broer wreken die op onterechte verdenking van bankroof is gelyncht. Hij vindt de buit en wordt zelf gearresteerd. De bankdirectrice blijkt met een hulpsheriff zelf in het complot te zitten. Deze spaghettiwestern heeft een overbekend, voorspelbaar wraakscenario, maar is zorgvuldig in beeld gebracht met een ongewone, overwegend Franse rolbezetting. Zanger Halliday voldoet in de rol van wreker verrassend goed.

Lo Straniero

Frankrijk​/​​Italië 1967. Drama van Luchino Visconti. Met o.a. Marcello Mastroianni, Anna Karina, Georges Géret, Bernard Blier en Georges Wilson.

Een Fransman in Algiers in de jaren dertig woont zonder emotie de begrafenis van zijn moeder bij, begint een relatie met een secretaresse, helpt zijn buurman bij problemen met een Arabische vriendin en doodt de broer van dat meisje zonder motief en zonder duidelijke provocatie. Tijdens de rechtzaak worden onverdraagzaamheid en gevoelloosheid tegen hem aangevoerd en hij wordt ter dood veroordeeld. De zorgvuldige tijdsreconstructie en het voelbaar maken van de afstompende hitte nemen niet weg, dat Visconti de sfeer en de filosofie van Albert Camus' roman nergens weet te treffen, wat nog geaccentueerd wordt door letterlijke citaten in dialoog en gedachtencommentaar die los blijven staan van de beelden. Niettemin opmerkelijk spel.

Per qualche dollaro in meno

Italië 1966. Western van Mario Mattoli. Met o.a. Lando Buzzanca, Elio Pandolfi, Gloria Paul, Lucia Modugno en Angela Luce.

Een puin-film; dit moet een humoristische spaghetti- western voorstellen, maar de rillingen lopen de westernfan over de rug. Vianello weet zijn onnozele neef Buzzanca zover te krijgen dat deze doet alsof hij een misdadiger is zodat er een prijs op zijn hoofd wordt gezet. Dan kan Vianello de premie innen, om het geld dan weer aan de pokertafel te verliezen. Verschrikkelijke nonsens.

Odio mortale

Italië 1962. Avonturenfilm van Franco Montemurro. Met o.a. Amedeo Nazzari, Danielle Demetz, Renato Baldini, Angela Luce en Peter Meersman.

De gouverneur van Spaanse kolonisten in Florida anno 1691 heeft door verraad de macht van een stel Franse kolonisten overgenomen. Een overlevende Fransman zet als piraat de strijd voort, met uiteindelijk succes. Deze weinig gevarieerde avonturenfilm dankt het nodige aan de fraaie fotografie van Aldo Scavarda, terwijl de regisseur zichtbaar zijn best heeft gedaan op de spectaculaire vechtscènes. Voor het verhaal en de acteurs bleef er kennelijk geen aandacht over.

La Marcia su Roma

Italië 1962. Historische film van Dino Risi. Met o.a. Vittorio Gassman, Ugo Tognazzi, Roger Hanin, Mario Brega en Gérard Landry.

Werklozen laten zich na WOI strikken voor de fascistische troepen, maar ontdekken al snel het verschil tussen partijprogram en praktijk. Zonder er in te geloven nemen ze deel aan een mars op Rome die onverwachts een succes blijkt, waarna ze uit het leger stappen. Fascistische mythes worden karikaturaal aangevochten, maar de film viel bij de première verkeerd en werd jaren later dankzij de hernieuwde prominentie van Risi pas herontdekt en gewaardeerd.

Anni ruggenti

Italië​/​​Frankrijk 1962. Komedie van Luigi Zampa. Met o.a. Nino Manfredi, Michèle Mercier, Gino Cervi, Françoise Prévost en Salvo Randone.

Een verzekeringsagent komt in 1937 in een Zuiditaliaans stadje, waar hij wordt aangezien voor een fascistische partijfunctionaris die incognito een inspectiebezoek zal gaan afleggen. Door een misverstand gaat hij door de offici[KA3]ele fa[KA10]cade heen kijken en wordt zijn eigen politieke overtuiging aan het wankelen gebracht. Deze zoveelste variant op Gogol`s [KL]Revisor[KLE] is ideaal voor maatschappelijke satire, waarbij aanpassingen aan nationaliteit en periode nauwelijks nodig blijken (zodat er voor wie het orgineel kent ook weinig verrassingen zijn).

Morte di un amico

Italië 1959. Drama van Franco Rossi. Met o.a. Gianni Garko, Spiros Focás, Didi Perego, Angela Luce en Anna Mazzuchelli.

Ondanks maatschappelijke en mentaliteitsverschillen hebben samen opgegroeide jongemannen een nauwe vriendschapsband en weet de asocialere van de twee zijn degelijke vriend mee te slepen tot een leven met prostituées en een gewapende overval waarbij de naïevere door een slachtoffer dodelijk wordt gewond. De andere vlucht niet, maar blijft naast het lijk van zijn vriend wachten op zijn arrestatie. Deze boeiende en broeierige film over een latente maar duidelijk homo-erotische relatie werd meegeschreven door Pasolini en moet nu - ietwat onrechtvaardig - opboksen tegen de voorstelling hoe hij het scenario zèlf zou hebben verfilmd met uit het leven gegrepen spelers in plaats van alleen proletarisch acterende vertolkers.