Anne-Marie Miéville

Après la réconciliation

Zwitserland​/​​Frankrijk 2001. Anne-Marie Miéville. Met o.a. Xavier Marchand, Jean-Luc Godard, Jacques Spiesser en Anne-Marie Miéville.

The Old Place

Frankrijk 1998. Anne-Marie Miéville en Jean-Luc Godard.

Nous sommes encore ici

Frankrijk​/​​Zwitserland 1997. Drama van Anne-Marie Miéville. Met o.a. Bernadette Lafont, Aurore Clément, Jean-Luc Godard en Roland Vouilloz.

Nous sommes tous encore ici

Frankrijk 1996. Anne-Marie Miéville. Met o.a. Roland Vouillox, Daniel Geiser, Vincent Babel, Jean-Luc Godard en Bernadette Lafont.

Deux Fois Cinquante Ans de Cinéma Français

Verenigd Koninkrijk​/​​Frankrijk 1995. Documentaire van Anne-Marie Miéville en Jean-Luc Godard. Met o.a. X. Jougleux, F. Dierx-Benard, P. Gillieron, D. Jacquet en E. Grynspan.

2x50 ans de cinéma : le cinéma français

Frankrijk​/​​Verenigd Koninkrijk 1995. Documentaire van Jean-Luc Godard en Anne-Marie Miéville.

Godard en Mi[KA1]eville brengen capita selecta uit de geschiedenis van de Franse film als een bizarre cocktail van fictie, documentaire, reportage en een interview in een hotel. Ge[KA3]interviewd wordt de acteur Michel Piccoli, die voorzitter is van de speciaal in het leven geroepen organisatie [KL]Premier si[KA2]ecle du cin[KA1]ema[KLE]. Ze voelen hem aan de tand over de noodzaak om de eerste honderd jaar te vieren en willen dat hij zich aan de hand van vragen uitspreekt over de Franse filmproductie. Piccoli, die niet op alles een passend antwoord weet, klampt het hotelpersoneel aan met het verzoek hem te helpen. Deze Franse aflevering van de door het BFI (British Film Institute) geproduceerde internationale overzicht van Honderd jaar film is de meest complexe en minst overzichtelijke. Het geheel is geïllusteerd met veel filmfragmenten en een uitgebreide pancarte, waarop staat 'No Copyright', waarmee Godard zijn ongenoegen toont over fragmenten die hij niet kon krijgen.

Lou n'a pas dit non

Frankrijk 1994. Drama van Anne-Marie Miéville. Met o.a. Harry Cleven, Methilde Weyergans, Geneviève Pasquier, Caroline Micla en Manuel Blanc.

Godard en Mi[KA1]eville brengen capita selecta uit de geschiedenis van de Franse film als een bizarre cocktail van fictie, documentaire, reportage en een interview in een hotel. Ge[KA3]interviewd wordt de acteur Michel Piccoli, die voorzitter is van de speciaal in het leven geroepen organisatie [KL]Premier si[KA2]ecle du cin[KA1]ema[KLE]. Ze voelen hem aan de tand over de noodzaak om de eerste honderd jaar te vieren en willen dat hij zich aan de hand van vragen uitspreekt over de Franse filmproductie. Piccoli, die niet op alles een passend antwoord weet, klampt het hotelpersoneel aan met het verzoek hem te helpen. Deze Franse aflevering van de door het BFI (British Film Institute) geproduceerde internationale overzicht van Honderd jaar film is de meest complexe en minst overzichtelijke. Het geheel is geïllusteerd met veel filmfragmenten en een uitgebreide pancarte, waarop staat 'No Copyright', waarmee Godard zijn ongenoegen toont over fragmenten die hij niet kon krijgen.

Mon cher sujet

Zwitserland​/​​Frankrijk 1988. Drama van Anne-Marie Miéville. Met o.a. Gaële Le Roi, Anny Romand, Hélène Roussel, Yves Neff en Bernard Woringer.

Een schildering van drie vrouwen, de grootmoeder van zestig, de moeder van veertig en de dochter van twintig jaar. De regisseuse heeft zich vooral geconcentreerd op de bitterzoete ontleding van drie eenzame zielen. De film doet denken aan het werk van Ingmar Bergman. Het slot is voor velerlei uitleg vatbaar en laat de toeschouwer in onzekerheid over de toekomst van het drietal. Het zelfstandige speelfilmdebuut van Miéville, na eerdere samenwerking met Jean-Luc Godard.

Faire la fête

Frankrijk 1987. Anne-Marie Miéville. Met o.a. Eric Wild, Hélène Lapiower, Didier Flamand en Anne Alvaro.

Een schildering van drie vrouwen, de grootmoeder van zestig, de moeder van veertig en de dochter van twintig jaar. De regisseuse heeft zich vooral geconcentreerd op de bitterzoete ontleding van drie eenzame zielen. De film doet denken aan het werk van Ingmar Bergman. Het slot is voor velerlei uitleg vatbaar en laat de toeschouwer in onzekerheid over de toekomst van het drietal. Het zelfstandige speelfilmdebuut van Miéville, na eerdere samenwerking met Jean-Luc Godard.

Le livre de Marie

Zwitserland​/​​Frankrijk 1984. Familiefilm van Anne-Marie Miéville. Met o.a. Bruno Cremer, Rebecca Hampton, Copi, Valentine Mercier en Cléa Rédalier.

Hoewel gebaseerd op een geheel ander thema dient deze film niet alleen bij toeval als aanvulling op JE VOUS SALUE MARIE van Jean-Luc Godard. Een elf-jarig meisje wordt erg aangegrepen door de scheiding van haar ouders en ze neemt haar toevlucht tot boeken, muziek en dans. Een diepzinnige waarheid verbergt zich in een slechts aan de oppervlakte alledaagse context. Camerawerk van Jean-Bernard Menoud, Caroline Champetier, Jacques Firmann en Yvan Niclass.

Je vous salue Marie

Frankrijk​/​​Zwitserland 1984. Experimenteel van Jean-Luc Godard. Met o.a. Myriam Roussel, Thierry Rode, Philippe Lacôste, Manon Andersen en Juliette Binoche.

Deze vrije bewerking van de Maria-boodschap speelt in het heden. Maria is de dochter van een garagehouder. Deze omzetting zal door de een als boeiend worden ervaren en door de ander als schokkend, maar dat is nog geen reden voor bespottelijke en kleingeestige intolerantie. Godard heeft weliswaar de regels van de traditionele vertelwijze geschonden in zijn zowel betwistbare als betwiste poging tot spiritualisme, maar zijn film heeft zijn plaats zeker verdiend. Scenario van regisseur Godard en Anne- Marie Miéville. Camerawerk van Jean-Bernard Menoud en Jacques Firmann.

Prénom Carmen

Frankrijk 1983. Misdaad van Jean-Luc Godard. Met o.a. Maruschka Detmers, Jacques Bonaffe, Myriem Roussel, Christophe Odent en Jean-Luc Godard.

Een jonge politieman wordt door een terroriste verleid tot medeplichtigheid aan kidnapping. De misdaad wordt gemaskeerd door zogenaamde filmopnamen onder leiding van de gestoorde oom van het meisje (regisseur Jean-Luc Godard zelf). Deze voor Godard ongewoon toegankelijke film, in Venetië bekroond met de Gouden Leeuw, heeft treffende en soms verrassende momenten, naast banale humor, al voegt het niets nieuws toe aan het verwante maar vitalere Bande à part van twintig jaar tevoren. De experimenten met het geluid komen neer op een opzettelijk primitieve mixage en leiden vooral tot onverstaanbaarheid van de dialoog (waar men overigens weinig aan lijkt te missen). Debuut van de Nederlandse actrice Maruschka Detmers, die stante pede Isabelle Adjani verving. Het zou uiteindelijk nog tot 2015 duren voordat ze in een Nederlandse film te zien zou zijn, in Ventoux.

How can I love

Frankrijk 1983. Anne-Marie Miéville. Met o.a. Dominique Stehle, Carl Brandt, Jo Excoffier en Harriet Krantz.

Een jonge politieman wordt door een terroriste verleid tot medeplichtigheid aan kidnapping. De misdaad wordt gemaskeerd door zogenaamde filmopnamen onder leiding van de gestoorde oom van het meisje (regisseur Jean-Luc Godard zelf). Deze voor Godard ongewoon toegankelijke film, in Venetië bekroond met de Gouden Leeuw, heeft treffende en soms verrassende momenten, naast banale humor, al voegt het niets nieuws toe aan het verwante maar vitalere Bande à part van twintig jaar tevoren. De experimenten met het geluid komen neer op een opzettelijk primitieve mixage en leiden vooral tot onverstaanbaarheid van de dialoog (waar men overigens weinig aan lijkt te missen). Debuut van de Nederlandse actrice Maruschka Detmers, die stante pede Isabelle Adjani verving. Het zou uiteindelijk nog tot 2015 duren voordat ze in een Nederlandse film te zien zou zijn, in Ventoux.

Sauve qui peut (la vie)

Zwitserland​/​​Frankrijk 1980. Romantiek van Jean-Luc Godard. Met o.a. Isabelle Huppert, Jacques Dutronc, Nathalie Baye, Roland Amstutz en Fred Personne.

Deze film heeft een muzikale structuur in vier delen, waarbij onafhankelijk van elkaar de drie hoofdpersonen worden geïntroduceerd. Volgens zijn eigen zeggen 'de tweede eerste film' van Godard blijkt na jaren van video-experimenten en politieke strijdfilms niet een nieuw begin, maar een opnieuw opvatten van eerdere thema's, procedés en collage- technieken.

Ici et ailleurs

Frankrijk 1976. Drama van Jean-Luc Godard, Anne-Marie Miéville en Jean-Pierre Gorin.

In 1970 startte Godard de opnamen van een film over de Palestijnen, die Jusqu'a la victoire zou gaan heten. Hij stopte ermee en hervatte het project zes jaar later, liet de Arabische geluidsband vertalen en stelde zich vragen bij de woorden en de beelden, want alle (anonieme) personages waren inmiddels dood. Het resultaat is een overtuigende kritiek op de cinema zelf, wat op zich al interessant is maar nog lang niet alles: de film is een angstwekkend en hartverscheurend werkstuk.

Comment ça va?

Frankrijk 1975. Drama van Jean-Luc Godard en Anne-Marie Miéville.

Bezinning over het tot stand komen van informatie en de rol van de pers. Een interessant thema, op zijn gebruikelijke eigenzinnige manier aangepakt door Godard. Voor zijn fans.